ВЛАСТА НЕМА СЛУХ ЗА ВИЕТНАМСКИОТ СИНДРОМ

 За војната-2001 и после неа читајте подолу и размислете и добро анализирајте.

Сведоци сме на ПРАШКАТА ПРОЛЕТ- 1968 година, но ПРАГА беше далеку од нас, ова ни се случува нам, дома во нашата татковина.

   Следуваа денови на коментари, на искушенија, свои видувања се разбира од патилците кои ја поминале втората светска војна и кои на кои сеќавањата нагло им се вратија како тоа небаре било вчера и додаваа- ,,ова е лошо, ни се случува војна но, што е е, нека не чува само ГОСПОД,,  . Во исто време врховниот командатнт, советот за национална безбедност, премиерот и  НГШ на АРМ се состануваат и маратонски заседаваат по повод ново настанатата ситуација во државата. Но, страстите на УЧК преобразени во ОНА никако да се смират. Тоа резултираше со ОДЛУКАТА што ја донесоа врховниот командант, и веќе споменатите структури задолжени за БЕЗБЕДНОСТ НА ДРЖАВАТА да се преточи во НАРЕДБА ЗА МОБИЛИЗАЦИЈА НА БЕЗБЕДНОСНИТЕ СИЛИ НА ДРЖАВАТA. Така на Македонија и се случи војна. Се вршат и првите МОБИЛИЗАЦИИ, народот се одзива на повикот на државата (имаше и такви кои ДЕЗЕРТИРАА, но имаше и такви кои дезертерите ги амнестираа). На бојното поле за жал не делеа слатки. Не чекаа со оган вперен во НАС. Така ги добивме и првите ХЕРОИ- жртви жртви  на нечии лудории. На браникот на Македонија останаа осумдесетина животи, кои тек требаше да живеат, но останаа цвет до цвет. Останаа и многу од нив трајни инвалиди, но останаа и оние кои останаа, но каде???!!! Да господа тие останаа на улица, гладни, без благослов од државата, незгрижени, но побогати со доза на осиромашен УРАНИУМ но и оплеменети со синдромот кој десетици години наназад е познат како ВИЕТНАМСКИ. Учесниците во војната- 2001, се обединија во Април-2006 година се со единствена цел која значи остварување на своите ПРАВА па решија со собирање на потписи ширум државата да створат ситуација каде политиката- власта ќе мора да превземе нешто. Така одпочна создавањето на Унијата на Бранители на Македонија, а со неа и проектот ,, СО ПОТПИС ДО СТАТУС ,, .

За синдромот како пропратен еклемент, но и како нус производ на секоја војна пишував во ДНЕВНИК на 18. Август 2006 година, баш на денот на Армијата на Р.М, се со цел да бар некој од славениците се сети дека во блиското мината имавме војна која остави која остави многу семејства на улица и без леб, но и од причина што само десет дена пред тоа се одбележуваше ПЕТ ГОДИНИ од  терористичкиот напад врз колоната припадници на АРМ во месноста КАРПАЛАК каде вечно останаа десет живота, а на кое одбележување БЕА ПРИСУТНИ претставници од МО на РМ и други политичари кои сега учествуваа на веселбата која значи – ден на АРМ, доделување меѓусебни признанија, воздигнување во повисоки чинови – вонредно и редовно и која на крај значи веселба. Примероци од дневниот весник ДНЕВНИК тој ден останаа на бироата на сите славеници а, потоа се разбира завршија во корпите за смет. Акцијата со собирање на потписи продолжи низ државата, а на 25. 10. 2006 година предадена е во владата.

    Потписи моравме да собираме затоа што ние не сме богати и немаме свои БАЧИЛА. Истото го немаат  и РАСЕЛЕНИТЕ па затоа во заедничко содејство некако истуркавме до ПРЕДАВАЊЕ НА ПОТПИСИТЕ. Да бевме од другата страна ќе имавме можеби повеке БАЧИЛА, па ако тоа го имавме Македонија ќе беше Швајцарија и се разбира тогаш немаше да ни требаат потписи и барање за озаконување на нашите права од единствена причина што ќе немавме ни војна.

12. Јануари 2007 година, неделник ФОКУС, страна осма. . . ИТАЛИЈА,  ПРИЗНАЕН БАЛКАНСКИОТ СИНДРОМ, и понатаму опис на синдромот и, државата од буџетот одделува средства во висина од пет милиони евра за војниците кои биле на Балканот во мировна мисија. Што да прават, немаат БАЧИЛА, па нема како да се грижат за своите војници па одделуваат милиони евра од буџетот на државата.

          Додека нашиот проблем е во ВЛАДАТА и ПАРЛАМЕНТОТ, ние држиме трибини, полемизираме со оние наши соборци кои се под влијание на некоја политика, или уште полошо под влијание или зависност од амнестираните дезертери на кои по игра на случајноста им се случи 13. Август 2001 година па во пакет со терористите беа амнестирани. Но, амнестијата, рамковниот договор, терористите и нашите дезертери  настрана, тие си имаат како што кажав свои БАЧИЛА и баш им е гајле. А синдромот си е синдром, бил Виетнамски, Корејски, БАЛКАНСКИ или каков сака нека е. Тој за секоја урбана средина е ОПАСЕН. Испитуван, следен и докажуван е наназад триесетина години, и , поствоените последици од него се

          Според проф. др. сци Ѓеорѓи Чадловски редовен професор на медицинскиот факултет во Скопје и директор на клиниката при ЈЗО Клинички центар во Скопје, и проф. др. сци Љубомир Хотујац редовен професор на медицинскиот факултет во Загреб Р.Хрватска, директор на Клиниката за психијатрија при Клиничкиот центар во Загреб, во книгата издадена во 2004 година само ги потврдуваат нашите сомневања каде на стр. 71 велат, …  ,, терминот пост- трауматско стресно растројство е актуелен во последниве 15- 20  години, по воведувањето како категорија во третата ревизија на американската класификација DMS 3, иако како синдром  е опишуван многу одамна во литературата. Посебно бил актуелен во Втората Светска војна, во Виетнам и Северна Кореја. Пост- трауматското стресно растројство (ПСТР) започнува како одложен и/или продолжен одговор на стресна ситуација која силно ја загрозува личноста или пак е од катастрофална природа. Се карактеризира со,

1.     епизоди на повторно преживување на стресната ситуација во сеќавање на флешбек- ови ( flashbacks) .

2.     лоши соништа и ноќни мори.

3.     избегнување на се што потсетува на трауматскиот настан и зголемена побуденост.

Анаксиозноста и депресивноста се чести симптоми, придружени и со вегетативни феномени ,, …

… оваа тема е доста обемна. Жално е што е вистинита. Ние не ја измисливме. Посебна почит кон авторите. Верувам дека бар тие ќе дадат свој придонес во сета разрешница. На ПАРЛАМЕНТАРЦИТЕ, на оние кои ги води ХИПОКРАТ им порачуваме да дадат посебна заложба за БОРЦИТЕ на Р.М, кои откако го оставија оружјето се принудени своите права да ги бараат без оружје но здружени и побогати со гордоста која се вика БОРЕЦ. Нема од што да се срамиме не бевме ДЕЗЕРТЕРИ.