Македонија - агресивна политика?

Територията на България е обитавана от най-ранните исторически епохи. Историческото наследство на страната е свързано с богатата култура на Древна Тракия. След разпадането на Римската империя, днешните български земи са включени във границите на Византия.

През втората половина на 7в., на територията на днешна Североизточна България се заселват прабългарите. В съюз със славяните те образуват Българската държава, призната от Византия през 681г.  Начело на държавата застава водачът на прабългарите хан Аспарух, а за столица е обявена Плиска.
При хан Крум /803-814/ България граничи на запад с империята на Карл Велики, а на изток българските войски достигат стените на столицата на Византия Константинопол.
През 864 г., по време на управлението на княз Борис I /852-889/ българите приемат християнството като официална религия и България става една от най-старите християнски държави в Европа.

Еве и сајтот

А стига с този комунизъм бе!!!Бати герба с петолъчка!!!!

Методија Шаторов - Шарло (1897 - 1944) е македонски комунист, национален деец и борец за самостојна македонска држава.

Роден во Прилеп во 1897 година, политички емигрант во Бугарија. Во крајот на Првата светска војна е и член на БКП од 1920 година. Во 1929 година емигрира во СССР, каде што работи како функционер во КИ, од каде што во 1934 година пак илегално се враќа во Бугарија. Во 1935 година повторно е суден во Софија како член на Обласниот комитет на ВМРО (Обединета) заедно со Димитар Влахов, Васил Ивановски и други. Од пролетта 1940 до септември 1941 година е политички секретар на ПК КПЈ за Македонија. Учесник е на Петтата земска конференција на КПЈ во 1940 година во Загреб, каде што со својата дискусија против српската колонизација на Македонија остава забележителен впечаток. Избран е за член на ЦК КПЈ.

По партиско-политичките недоразбирања на релацијата КИ-КПЈ-БКП околу припадноста на партиската организација во Македонија, Шарло е исклучен од КПЈ и емигрира во Бугарија, каде што како македонски револуционер е активен антифашист. Подмолно и мистериозно загинал во неразјаснети околности во првите денови на септември 1944 година како политички комесар на Третата оперативна зона на Бугарија и член на ОК за Софија на БРП(к).

Прво како една од водечките фигури на ВМРО (Обединета), а потоа и како водач на комунистичкото движење во Македонија, Шарло се залагал за самостојна и обединета држава на македонскиот народ. Покрај тоа, во архивите на некогашната Коминтерна се откриени документи според кои Методија Шаторов постојано се изјаснувал како Македонец. Тој се смета уште за еден од најзаслужните за тоа што Коминтерната и Бугарската комунистичка партија го признале постоењето на македонскиот народ.

Поради неговите автономистички заложби кои беа во спротивност со југословенската идеја, застапувана од македонското политичко раководство, Шарло за време на комунистичкиот режим беше оцрнуван како предавник на македонскиот народ и саботер на неговата борба за ослободување. Дури во 2005 година, на посебно организиран научен собир во МАНУ, тој беше рехабилитиран како македонски борец.

Методи (Методија) Андонов - Ченто (Прилеп, 18 август 1902 - Прилеп, 24 јули 1957 година) е прв претседател на Президиумот на АСНОМ. По занимање трговец. Ја прифатил и ја бранел македонската национална кауза. На изборите во 1938 година како самостоен кандидат на листата на опозицијата, добил најмногу гласови. Не бил избран за пратеник поради државната великосрпска манипулација со изборниот систем.

Еден од организаторите на Илинденските демонстрации во Прилеп (1939), за што бил затворен во затворот во Велика Кикинда. Во 1940 година се залагал за воведување на мајчин македонски јазик во наставата во училиштата и пак бил затворен и интерниран во Баина Башта, осуден на смрт, но случајно го избегнал стрелањето. За време на окупацијата одбива да соработува со бугарските окупаторски власти. Неговата продавница за алкохол во Прилеп била свртилиште на комунистите од градот, поради што бил интерниран во логорот "Чучулигово", Петричко.

По интернацијата, во октомври 1943 година, преминал на слободна територија и се вклучил во Иницијативниот одбор за свикување на АСНОМ. На 2 август 1944 година, како учесник на Првото заседание на АСНОМ, избран за претседател на Президиумот на ова највисоко државно тело на Демократска Федерална Македонија (подоцна НРМ).

Во 1946 првиот македонски претседател Ченто е уапсен и на 14 јули осуден на 11 години затвор во монтиран судски процес. Ослободен е по одлежани 9 години и 4 месеци затвор, но наскоро умира. И по излегувањето од затворот не се откажал од идеите на самостојна и обединета Македонија.

Во 1990 година, на барање на неговиот син Илија Андонов - Ченто, беше обновен судскиот процес за Методија Андонов - Ченто и обвинувањата беа повлечени. Рехабилитиран е во 1991 година.

Владо Полежиноски е роден на 30 мај 1913 година во Кичево од татко Јонче и мајка Стефанка. Основно образование завршил во Кичево, а гимназија во Битола во 1932 година. По завршување на гимназијата во есента 1932 година се запишал на Правниот факултет во Париз, каде што со успех ги завршил студиите, а потоа одбранил и докторат на универзитетот Сорбона во март 1939 година на тема "фондови за изедначување на девизните к*рсеви". За време на студиите во Париз активно се вклучил во студентското демократско движење, а во 1937 година станал и секретар на студентското друштво во Париз.

Полежиноски бил повикан на отслужување на воениот рок во стара Југославија и служел во Требиње, каде што го затекнала и капитулацијата на стара Југославија. Во овие тешки години тој се вратил во родното Кичево, каде што токму тогаш Кузман Јосифовски-Питу ги формирал Месниот комитет на КПМ во Кичево во октомври 1941 година. Во почетокот Кузман не се сложил Полежина да влезе како член на МК, бидејќи сметал дека партијата е на работничката класа, а интелектуалците каков што бил Полежина, доктор на правни науки, не може да бидат членови. Сите кичевски првоборци се залагале за Полежина да биде член. Кузман Јосифовски-Питу сфатил дека Владо како убеден демократ и антифашист треба да биде член на МК.

Владо станал политички секретар во кичевската организација. Работејќи на подготовките во Кичево, заедно со повеќе свои другари бил затворен од италијанските окупаторски власти. Во мај 1943 година бил пренесен во концентрациониот затвор Порто Романо во Албанија. Во затворот останал се до капитулацијата на фашистичка Италија на 8 септември 1943 година. По враќањето во Кичево, активно се вклучил во Народноослободителното движење во првоослободениот град Кичево во НОВ. Благодарејќи на неговата активна работа и резултати каки и потребите бил повлечен да работи во Главниот штаб на Македонија на терен во Дебарца.

По Преспанското советување, Кузман Јосифовски-Питу требало да замине во Скопје за да се извршат подготовки за свикување на АСНОМ. Главниот штаб на НОВ и ПОМ се нашол во Врановци на слободната територија. Командантот Михајло Апостолски предлагал да се организира заседанието во манастирот "Свети Прохор Пчињски" бидејќи сметал дека е безбедно место и дека единиците на НОВ ќе го обезбедуваат собранието. Тука биле Методија Андонов - Ченто, Полежина, Киро Глигоров, Апостолски, како и Светозар Вукмановиќ - Темпо и многу други раководители и членови на ГШ. Според сеќавањата на господинот Киро Глигоров: "Сите работевме, но се разбира Полежина имаше големо познавање и даде голем придонес во создавањето на актите на АСНОМ".

Иако Полежина целосно се вклучил во создавањето на македонската држава во власта и секако бил потребен во Македонија, веќе во март 1945 година бил коптиран во воена мисија на ФНРЈ во Франција, а од декември 1945 година во воена мисија на Југославија во Германија. Полежина бил шеф на воената мисија на Југославија при контролното собрание за Германија, при главниот штаб на англо-американските сили во Франкфурт на Мајна. Тој тогаш бил унапреден во чин потполковник во југословенската војска.

Полежина како шеф на воената делегација во периодот од ноември 1947 година па до резолуцијата на Информбирото во 1948 година, активно работел во Франкфурт во Германија. Во август 1948 година бил повикан на разговор кај шефот на руската воена мисија и оттогаш почнала голготата на Полежина. Набргу тој бил повлечен од Германија и демобилизиран од војската. Паднал во голема немилост, принуден сам да се снаоѓа за да преживее со семејството.

Во јануари 1951 година без судски процес бил лишен од слобода и протеран на Голи Оток на "Мермер", каде што останал се до април 1954 година.

По затворот се вратил во Белград и се вработил во Народната банка, а по кусо време и во Институтот за економски работи. Поради семејни причини во 1965/1966 година дошол во Скопје и се вработил во економскиот институт. Работел во иста канцеларија со академик Никола Кљусев.

Неговите соборци од Кичево, Борис Грујоски, Борис Алексоски - Карче, Пецо Чингоски, Драгољуб Прјоски, Илија Топалоски - Аврам сторија многу тој да ја добие Партизанска споменица 1941 што ја заслужил .

Починал на 16 јуни 1980 година во Кичево.

А најинтересно е за овој човек

Панко Брашнаров (познат и како Панко Брашнар) (27 јули 1883 - 13 јули 1951 година) е македонски револуционер, роден во Велес. Член на првиот Централен комитет на ВМРО (Обединета), потпретседател на Президиумот на АСНОМ.

Образованието го започнува во родниот град. По завршување на прогимназијата школувањето го продолжува во Педагошкото училиште во Скопје. Учителствувањето го започнаува во кумановските села каде почнува да ги шири првите револуционерни идеи. Учителствува до почетокот на Балканските војни.

Во 1919 станува член на Комунистичката партија на Југославија. Во текот на 20-тите учествува на повеќе конференции и конгреси на КПЈ. Така, во 1920 г. е избран за делегат од велешката партиска организација на Вуковарскиот конгрес; во 1922 г. учествува на Првата земска конференција на КПЈ во Виена; во 1924 г. е делегат на Третата земска конференција на КПЈ во Белград; во 1926 г. учествува на Третиот конгрес на КПЈ во Виена.

На основачкиот конгрес на ВМРО (Об.) во октомври 1925 година е избран за член на нејзиниот прв Централен комитет. Поради својата револуционерна активност, осуден е на седум години робија. По излегувањето од робија, политички се пасивизира.

По окупацијата на Македонија од страна на Бугарија во текот на Втората Светска војна, Брашнаров ја одбива понудата повторно да стане учител и да предава на бугарски јазик, а од 1943 година се поврзува со партизаните. Во мај 1944 година преминува на слободна територија како член на Иницијативниот одбор за свикување на АСНОМ. Како најстар делегат го отвора Првото заседание на АСНОМ. Станува потпретседател на Президиумот на АСНОМ и негов повереник за информации.

Во 1948 година категорично ја поддржува Резолуцијата на Информбирото, со што доаѓа во судир со политиката на КПЈ. Застанувајќи недвосмислено на страната на СССР и Сталин во спорот, Брашнаров дури и се обидува да организира префрлување преку граница во Албанија на лица кои биле за Резолуцијата на Информбирото. Уапсен е на 11 декември 1950 година и во јуни 1951 е испратен во логорот на Голи Оток, каде што набрзо, на 13 јули, умира. Каде се погребани неговите посмртни останки сè уште не се знае.