ВАсил Јотевски

Тешко е да се полемизира со историчари „стари“ 35.000 години

Бугарските политичари и историчари нека не се плашат дека ние нешто ќе присвоиме, македонскиот народ досега не испеал ниту една песна за бугарски крај

За историчарот Васил Јотевски, научен соработник во Институтот за национална историја, настаните врзани за двата Илиндена, од 1903 и 1944 година, се исцрпно обработени во македонската историографија. Се знае кој и под какви услови и влијанија го кренал востанието во Крушево и по четириесетина години ги удрил темелите на првата македонска држава. Јотевски, експерт за историјата на Пиринска Македонија, беше еден од историчарите кои токму затоа жестоко реагираа на идејата за заедничкото славење на Илинден на Македонија и Бугарија. Тој тогаш излезе со контрапредлог: за почеток, прво да се празнува 60-годишнината од давањето на културно-просветната автономија на Македонците во Бугарија. Токму сега, во август, е годишнина од одлуките на тогашната Бугарска работничка партија, која во првите години по Втората светска војна им ги дала речиси сите национални права на Македонците од пиринскиот дел на Македонија. Колку за потсетување, на пописот на населението во 1946 година во Горноџумајскиот крај, денешен Благоевград, од околу 252 илјади лица, како Македонци се изјасниле околу 160 илјади. Во тој период, Македонците учеа на мајчин јазик во училиштата, имаа театар...

- Јас би бил најсреќен ако сега новата македонска влада иницира такво нешто. Тоа и го очекуваат Македонците кои таму се борат за своите права. Знаете, минатото во никој случај не можеме да го измениме. Можеме само да го збогатиме со новооткриена документација и со анализа на новите сознанија. Како би можело сега, на пример, некој да каже дека немало антифашистичка борба, дека немало партизански одреди, дека немало бугарски одред војници кој се формирал на територијата на Гевгелија, во Коњско, за да се борат против фашистичка власт во своја земја. Тие факти не можат да се сменат, туку треба да се признаат.

Ништо не присвојуваме 

* Од тој аспект, ве загрижуваат ли сега изјавите на бугарскиот министер за надворешни работи дека „Бугарија нема да ја поддржи евроинтеграцијата на Македонија ако таа не престане да и' се меша во историјата“, но и изјавите на бугарскиот претседател Георги Прванов?

- Таа изјава ја доживеав во контекст на идејата за заедничкото славење на Илинден. Бидејќи таа идеја не помина, сега одат на оваа варијанта. Нашата, македонската историографија никогаш не посегнала по бугарската историја, по бугарските херои или по некои значајни настани од нивната историја. Некогаш дури ми е жал што нашата историографија често се држи само во етничките граници на Македонија. Бугарските политичари и историчари нека не се плашат дека ние нешто ќе присвоиме. Македонскиот народ досега не испеал ниту една песна за некој бугарски крај, за Васил Левски или за Христо Ботев, за Плевен, за Бугарија. Се прашуваат ли тие некогаш зошто не испеале некоја песна за Гоце Делчев или за некој друг македонски деец. И, сега, чиј е Гоце Делчев, наш или нивен? Или, да земеме друг пример: во Енциклопедијата на Бугарската академија на науките од 1978 се наведени типови на населението кои ја населуваат Бугарија. Покрај другите, се наведува дека постои и монголоиден тип кој се простира во сите краишта на Бугарија со исклучок на Пиринскиот крај додека други типови има. Да стануваше збор дека сме ист народ, сигурно ќе имаше макар и еден процент од тој тип во овој крај.

* Од бугарската страна, но и од страна на некои наши политичари, од Љубчо Георгиевски, се потенцира дека Илинденското било заедничко востание на бугарскиот и на македонскиот народ?

- Таа теза и изјавите дека Илинденското востание било заедничко треба категорично да се отфрлат. Тезата дека востанието, всушност, треба да се нарекува како Илинденско-преображенско востание намерно се уфрла за да се наметне впечаток дека станува збор за еден народ и дека затоа имаме заеднички корени и историја. Илинденското востание е дело на македонскиот народ. Во периодот кога се подготвуваше востанието никаде не се спомнува дека тоа ќе се крева и на територијата надвор од етничките граници на македонскиот народ. Никаде не се спомнува планот за кревање на востанието на 18 август, на верскиот празник Преображение. Тој термин нема да го сретнете во ниту еден документ на востаниците, ниту, пак, такво нешто било спомнувано на Смилевскиот конгрес кога се носеше клучната одлука за востанието. Преображенското востание се крева во Одринско, кое е се' уште под турската власт, но тоа нема врска со Македонија.

* Сепак, бугарската историографија и политика упорно ја гради тезата за „заедничката историја“?

- Познато е дека во подолг временски период двата народа беа во рамките на османлиската држава без своја држава. Во таква ситуација и двата народа имаа заеднички интерес да се борат, против османлиското владеење и духовното владеење на Грците и во тоа соработуваа се' до моментот на формирањето на Бугарската егзархија. Таа црква се наложи и над македонскиот народ и по појавата на Егзархијата кај Македонците се јави отпор како што се јави во случај кон Грците. Нашите револуционери од тој период зборуваа: „ние не се боревме за тоа грчкото влијание сега да го замениме со бугарско“, туку за сопствена држава и тука е судирот. Македонскиот народ ја водеше своја самостојна борба за национално ослободување и конституирањето самостојна држава. Земете го само, на пример, организирањето на македонската емиграција во Бугарија. Зарем некој би бил емигрант во истата држава и меѓу својот народ.

* Во еден период се велеше дека проблемите меѓу Македонија и Бугарија се „проблеми меѓу историчарите“.

- Навистина, постои голема историска и друга литература во која ќе најдете работи што се граничат со апсурд. Во една книга насловена „Библија и човештвото“ се обработува историјата на Бугарите долга цели 35.000 години. Се наведува дека Бугарите биле создавачи на 22 империи и 55 држави во светот...

Постои друго издание, „Атласот на Бугарите“ од 2001 година, луксузно и репрезентативно издание потпишано од угледни професорски имиња во кое се зборува за големината на бугарското племе. Таму може да се прочита дека нивната прва држава од 681 година е создадена од седум словенски племиња што имаат бугарско потекло. Надополнето ова со тезите што ги пласира осведочен македономрзец Божидар Димитров, директор на Националниот музеј во Софија и некои други.

Како сега да водите дијалог со такви историчари, како да ги спротивставите објективните научни сознанија од историската наука? Затоа кај мене нема дилема: тие се тоа што се, ние сме тоа што сме. Македонците се' што имале како своја трага оставиле низ историјата и тоа се наоѓа и ден-денес. Тоа допрва се открива од современата цивилизација. Прашање е само кога со тоа ќе можат да се помират бугарските историчари и политичари. Со историчари што објавуваат вакви книги не може да водите здрава полемика.

Нема оправдување  за бугарски пасоши 

* Во историјатот на односите на Бугарија кон Македонија постои еден период кога тие ја признаваат македонската самобитност. На што се должи тоа, дали само на позитивниот однос на тогаш владејачките комунистички партии?

- Мислам дека не е само тоа во прашање иако има и тоа големо влијание. Македонците беа дел од антифашистичкото движење и околностите сакаа тогаш да ги извојуваат националните права. Таа ситуација во Пиринска Македонија најдобро е искажана на регионална конференција на Окружната конференција на Бугарската работничка партија за Пиринска Македонија. Во една предлог-декларација се вели: Горноџумајската област, односно пиринскиот дел на Македонија, стопански и етнографски е неделив дел од Македонија. Секретарот на Бугарската работничка партија Трајчо Костов сакаше да го интернационализира македонското прашање на ниво на Информбирото. На друго место за Македонија не се расправаше. Во тој период се водени и разговорите за формирање балканска федерација во која покрај шесте југословенски републики требаше да влезе и Бугарија. Спорот беше само во тоа дали Бугарија да влезе како седма република или како посебна држава. За да се обедини пиринскиот дел од Македонија мораше да се отстапи еден дел од Србија, нејзиниот источен, пиротски крај, каде што главно живеат Бугари. Значи, Србија требаше да се откаже од нејзините источни територии за пиринскиот дел да се припои кон Македонија. Бугарија тоа ќе го прифатеше, но Србија не. Мое убедување е дека тоа е една од причините поради која подоцна се искомплицираа работите.

* Ве загрижува ли тоа што се' повеќе Македонци земаат бугарски државјанства?

- Да, секако, и од секаков аспект. Јас бев жесток противник и на тоа Македонците од Егејска Македонија во своите пасоши да ги избришат местата на раѓање и само да им стои Република Грција. Корисно е тие да отидат таму, да се зборува македонски, но сепак... Грците, сепак, можат да манипулираат со тие работи пред европските институции. Така и Бугарија сега може да манипулира со тие издадени државјанства во Македонија. Убеден сум дека 90 отсто од тие бугарски пасоши се земени од економски причини. Но, длабоко ме загрижува што еден поранешен премиер го направи тоа. Тоа не е заради економски причини. Не наоѓам оправдување ниту за обичните граѓани, а камоли за него.

* Мислите ли дека Македонците во Бугарија можат да го исполнат условот за пет илјади собрани потписи за регистрација на партијата?

- Не би сакал да шпекулирам со бројките. Попишувачите на последниот попис на населението ги внесуваа податоците во анкетните ливчиња онака како што им одговараше. Познато е дека имаше многу случаи во кои луѓето се изјаснуваа дека се Македонци, а тие внесуваа дека се Бугари. Уверен сум дека тие пет илјади пристапници ќе бидат собрани.

За Георгиевски е резервиран 5001-от потпис

- Меѓу Македонците во Бугарија постои голем револт по откривањето дека Љубчо Георгиевски земал бугарско државјанство. Иницијаторите за собирање пет илјади потписи за регистрација на партијата ОМО „Илинден“ - ПИРИН неодамна ми рекоа дека нему ќе му понудат да го даде 5001. потпис за пристапница за партијата. Таа пристапница ја чуваат за него, вели Јотевски.

Државата нема пари за историјата

* Колку државата ја помага историографијата, имате ли доволно услови за работа ?

- Неприфатливо е една од институциите од национален интерес да се соочува со ситуација во која нејзините историски истражувања не можат да се реализираат. Во последните неколку години, од проекти што се поминати на нашиот совет, нема позитивни рецензии од Министерство за образование и наука. Годинава од петнаесетина понудени проекти, одобрен е само еден. Немаме никакво оправдување за тоа бидејќи тоа не се скапи проекти. Инаку, колеги-историчари добиваат документи од бугарските архиви. Но, се добива она што ним ќе им одговара. Јас еднаш барав конкретни документи за кои бев заинтересиран, и тоа оние што се цитирани во бугарските дела. Не ми ги дадоа.

Бранко Горгевски

http://www.dnevnik.com.mk/?ItemID=48BFFF3BF4A26845B302D1CB82CE25CA

Територията на България е обитавана от най-ранните исторически епохи. Историческото наследство на страната е свързано с богатата култура на Древна Тракия. След разпадането на Римската империя, днешните български земи са включени във границите на Византия.

През втората половина на 7в., на територията на днешна Североизточна България се заселват прабългарите. В съюз със славяните те образуват Българската държава, призната от Византия през 681г.  Начело на държавата застава водачът на прабългарите хан Аспарух, а за столица е обявена Плиска.
При хан Крум /803-814/ България граничи на запад с империята на Карл Велики, а на изток българските войски достигат стените на столицата на Византия Константинопол.
През 864 г., по време на управлението на княз Борис I /852-889/ българите приемат християнството като официална религия и България става една от най-старите християнски държави в Европа.

Еве и сајтот

Се мисли дека античките Македонци потекнуваат од најстарите жители на јужниот Балкан- Пелазгите. Пелазгите се најстарите жители и на Атика, некогашна Хелада, која подоцна ја неселиле елински племиња.  Античкиот историчар Трог Помпеј пишува дека Македонците потекнуваат од Пелазгите (Justin. VII, 1, 3). Во 450 г.п.н.е. за Пелазгите, Херодот вели: "ако се суди по останатите живи Пелазги,... каков јазик говореле Пелазгите, треба да кажам дека говореле еден варварски јазик; штом тоа е така, жителите на Атика, која е пелазгиска земја, со преминувањето им кон Елините, примија друг јазик" (Херодот I, 57-58) .

Античкиот елински географ Страбон, вели: "Што се однесува до Пелазгите, сите докази велат дека тие се еден стар народ, кој бил распространет во цел Хелас, особено меѓу Етолците во Тесалија". Понатаму, Страбон пишува дека Тесалија, меѓу устието на р. Пенеос, Термопилите и планина Пинд, се нарекувала Пелазгиски Аргос, оти пелазгите ја населувале таа земја (Страбон, стр. 221, 4). Од тие Пелазги-Аргaјци произвлегувала македонската царска династија, почнувајки од македонскиот цар Александар први (Александар трети е големиот Александар Македонски).На друго место, Страбон вели дека и Етолците (како и Македонците) не се Елини (Страбон V, 2, 4). Како Акаранците, Македонците и Етолците биле неелини, ами Пелазги, римскиот историчар Тит Ливи пишува дека сите тие говореле един ист јазик, неелински: Aetolos, Acarnanas, Macedonas eiusdem linguae hominess (Tit Livi,  XXX, 29).

Денеска копјата се кршат дали античките Македонци биле Елини, од проста причина што западот од 1821 г. ја подржува Грција и нејзиното проширување кон негрчки територии, а за тоа мораат да ја изместуваат историјата. Историски, сосема неоправдано е да се тврди дека античките Македонци се Грци, кога сите антички историски извори Македонците ги декларираат како посебен, неелински народ.

 Во историјата има само еден многу интересен пасус кој се однесува на народноста на античките македонци и тоа изустен од Демостен, Атињанин  кој два пати ги предводел обединетите Елини во воените походи против Македонците водени од својот Цар Филип:“Филип (македонскиот Цар)….не само што не е грк, ниту е поврзан со грците…” (Демостен, Филипика III). Да потсетам дека поимот варварин е од грчко потекло и означува не-грк т.е. човек кој говори негрчки па самите антички грци не можеле да ги разберат говорот на странците, туку го имитирале странскиот говор “вар-вар”, па одтаму доаѓа терминот варвар.

Атинскиот лидер, Демостен вели дека во времето на Аристид, Никиј и Перикле, македонските цареви се потчинувале на Eлините, како што одговара на варвари спрема Елини (Olyth III, 24).   Понатаму, Демостен го представува Филип не само како непријател на Атина, но и како непријател на елинизмот и неелин, па во својот говор истакнува: "има ли нешто поново од тоа, дека еден Македонец ги поразува Атињаните и се здобива со она, што е својствено само на елините"?(Ф. I. IV, 10)  . Значи, самите Елини го сметале Филип за човек надвор од елинскиот род.     

Елините, во знак на благодарност кон Демостен му изградиле споменик во Атина со натпис: “само доколку твојата сила беше еднаква Демостене на твојата мудрост никогаш Елада не ќе беше управувана од Македонци”( Времето на Александар, стр. 216, Плутарцх). Македонија, пак, самите Елини ја сместуваат надвор од Елада.

Македонците и Елините од страна на самите антички елински историчари ги представуваат како две различни раси (Ариан, Грчки Историчар, Книга 2, Битката на Исус, стр. 119 / Diodorus Siculus 18.37.3-4.). Истaтата поделба на македонска и елинска раса ја среќаваме и кај римските историчари (Livy's book XXXI.44)

Сите антички автори пишуваат за масакрите што Македонците ги вршеле спрема Елините, кои иако меѓу себе раскарани секогаш стоеле обединети против силниот македонски поробувач од туѓ род (Исократес, антички грчки писател “За Филип” стр. 37).  Во сите грчко-македонски војни имаме два спротиставени табора- македонски и обединет-грчки! Секоја македонска победа врз елинските државички завршувала со масакри врз Елините (антички грчки историчар Diodorus Siculus knigi: XVII, XVIII, XIX, XX, XXII, XXVIII, XXIX, http://searchmiracle.com/text/search.php?qq=xxx - - I, and http://searchmiracle.com/text/search.php?qq=xxx - - II). 

Елините ги мразеле Mакедонците и Александар (Плутарх, Времето на Александар, стр.311).

Aнтичките историчари и географичари ја одвојуваат Македонија како НЕЕЛИНСКА Држава, а македонците како посебни од Елините (Полибиус Грчки конгресмен и историчар, Книга XVIII, 1; Исократес, Плутарцх, Диодорус Сицулус, Арриан...).

Македонците имале свој посебен календар сосема различен од грчкиот (Плутарх, “Времето на Александар”, стр. 254)  свои посебни обичаи и своја посебна пурпорно обоена народна носија. Во иста таква пурпурна носија закопан е Цар Самуил.

Македонците имале свој посебен македонски јазик, различен од грчкиот [Quintus Curtius Rufus , The History of Alexander - Penguin Classics p.138]. Има доста сведоштва за посебноста на античкомакедонскиот јазик. Самиот Александар контактирал со варварите (Македонците) преку Хевест, а со Елините преку Кратер. Плутарх пишува дека Александар ги повикувал телехранителите си на македонски јазик (Плутарх, Алекс. 51), а македонските војници го поздравувале исто така на македонски јазик (Евмен 14).

Забележан е дијалог меѓу македонскиот војсководец Филота и Александар Македонски: "Царот најпрво го погледна Филота и рече: "Македонците решија да те судат". Те прашувам, сакаш ли да зборуваш со нив на мајчиниот јазик (македонскиот)? Филота одговори: "Освен Македонците, тука има многу други сведоци, кои ми се чини полесно ќе ги разберат моите зборови, ако се послужам со истиот (хеленски) јазик, на кој ти штотуку проговори, кое ти го направи, мислам, само затоа, за да можат, говорот, повеќе луѓе да ти го разберат". После тоа, царот рече: "Гледате ли, Филота си го мрази татковиот (македонски) јзик, зошто тој самиот се откажува да се изразува на него. Но тој може да говори како сака, вие, да знаете дека тој се оддалечил како од нашите (македонски) обичаи, така и од нашиот јазик (к*рциус Руфус)

Од цитираното, многу јасно се гледа дека Македонците не се сметале за Елини, туку за посебен народ, со свој јазик и свои обичаи. За да се разбира со надворешниот свет, македонската интелегенција се служела со елинскиот јазик, кој бил најраспространетиот светки јазик во тие времиња, слично како англискиот денеска. Проблемот е во тоа што Македонците како и нивните соседи Тракијците, Илирите итн. не создале свој литературен јазик и писмо, па затоа се користеле со елинското писмо и јазик, кој бил јазикот на цивилизацијата се до пропаста на Византија. Зарем Тракијците, Илирите, Бугарите на Хан Аспаруих  итн. се Грци оти го користеле грчкиот јазик и писмо?  Па ете и бугарите од Хан Ацпарух  во својата држава до 893 година пишувале исклучиво грчки. И денеска многу  народи кои немаат никаква врска со англо-сансонците го користат англискиот јазик кој е светски јазик, како официјален јазик во нивните  држави; зарем сите луѓе (Ирци, Шконталнѓани, Велшани, Малтежани, многу острови на третиот свет итн.)  кои говорат англиски како мајчин треба Англија да ги правиме Англичани?

Симболот на македонската воена сила и надмоќ е лавот. По победата на обединетите Грци кај Херонеја во 337 г.п.н.е., македонскиот цар Филип Втори гради огромен споменик на лав, кој е зачуван. Александар Трети Македонски ковал пари со својот лик, заедно со маска од лав. Во средниот век, македонскиот лав станува македонски хералдички грб, под кој македонските револуционери од 19 и 20 век се борат за македонската слобода.

 

 

 

 

 Лавот на македонскиот цар Филип II што го подигнал во Херонеја,  во спомен на македонската победа врз Грците

 

 

 

 

Другиот национален македонски симбол е сонцето. И тој е задржан  кај македонскиот народ во континуитет. Знамето на крушевската република е карта на цела етногеографска Македонија, од која изгрева сонце, македонскиот грб од 1945 г. содржи сонце. Интересно е што дури во 1977 г. во Кутлеш (Вергина) се открива сонцето од филиповата гробница како македонски национален симбол, но Македонците го користат сонцето како национален белег многу порано; не само сонцето, туку и лавот. Јас си поставувам прашање, ако денешните Македонци немаат врска со античките, од каде кај нас, современите Македонци култот кон античките македонски национални симболи? Дури по 1977 г., Грците почнаа да го користат македонското сонце во пропагандистични цели, да докажат елински карактер на Македонија. Тие, кои се удираат во гради дека се наследници на античките Елини, немаат национален симбол кој го негувале во континуитет, наследен од нивните антички предци. Националниот симбол на Бугарите била коњска опашка, кој денеска не е присутен кај современите Бугари.

Знаме на Крушевската Република, 1903. Во позадина е македонското сонце [горе]

 

http://makedonskaistorija.blog.com.mk/wiki/%C3%90%C2%A1%C3%90%C2%BB%C3%90%C2%B8%C3%90%C2%BA%C3%90%C2%B0:SR_Macedonia_coa.png"> Грб на Република Македонија од 1946 г.

http://www.tresonce.com.mk/Mijacko%20zname.htm"> Знамето на Мијаците

Знамето на Мијаците [горе] е најстарото сочувано знаме на Македонците; како такво во иста форма постои неколку стотици години, а знамето е сочинето од следниве елементи:
- централно е поставено сонце, симболот на Македонците уште од античко време;
- во сонцето е впишан крст ; околу крстот на празните полиња пишува ИС - ХР / НИ - КА, односно "Исус Христос Победник;

- на аглите на знамето има три животински симболи со црвена или бела внатрешност. Горе лево има змеј, горе десно има исправен македонски лав, долу лево - двоглав орел без крилја со впишани И-С-Х-С на стомакот околу едноставен крст, а на долниот десен агол е претставена полумесечина со мала ѕвезда над неа. Бајракот е порабен со истите црвено-жолти сончеви зраци, какви што се наоѓаат околу централниот крст.

Пак ќе напоменам дека дури во 1977 г. во Кутлеш (Вергина) се открива сонцето од филиповата гробница како македонски национален симбол, но Македонците го користат сонцето како национален белег многу порано.

Македонското знаме на македонската колонија во С. Петербург со Буkефал [горе], коњот на Александар Македонски, и сонце во изгрев со златести букви: „ЕДИНСТВЕНА НЕЗАВИСНА МАКЕДОНИЈА“ (март 1914). Тогаш, Грците немале ниту поим, ниту насетувале дека симболот на античките Македонци било македонското сонце и лавот.

-------------
http://www.TattooArtists.org/boogie" rel="nofollow - Борбата продолжува,поробениот за слобода а слободниот за совршенство

А стига с този комунизъм бе!!!Бати герба с петолъчка!!!!

Методија Шаторов - Шарло ( http://mk.wikipedia.org/wiki/1897 - 1897 - http://mk.wikipedia.org/wiki/1944 - 1944 ) е македонски http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%BE%D0%BC%D1%83%D0%BD%D0%B8%D0%B7%D0%B0%D0%BC - комунист , национален деец и борец за самостојна македонска држава.

Роден во http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D1%80%D0%B8%D0%BB%D0%B5%D0%BF - Прилеп во http://mk.wikipedia.org/wiki/1897 - 1897 година, политички емигрант во http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D1%83%D0%B3%D0%B0%D1%80%D0%B8%D1%98%D0%B0 - Бугарија . Во крајот на http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D1%80%D0%B2%D0%B0_%D1%81%D0%B2%D0%B5%D1%82%D1%81%D0%BA%D0%B0_%D0%B2%D0%BE%D1%98%D0%BD%D0%B0 - Првата светска војна е и член на http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%91%D1%83%D0%B3%D0%B0%D1%80%D1%81%D0%BA%D0%B0_%D0%BA%D0%BE%D0%BC%D1%83%D0%BD%D0%B8%D1%81%D1%82%D0%B8%D1%87%D0%BA%D0%B0_%D0%BF%D0%B0%D1%80%D1%82%D0%B8%D1%98%D0%B0&action=edit - БКП од 1920 година. Во http://mk.wikipedia.org/wiki/1929 - 1929 година емигрира во http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%A1%D0%A1%D0%A0 - СССР , каде што работи како функционер во КИ, од каде што во http://mk.wikipedia.org/wiki/1934 - 1934 година пак илегално се враќа во Бугарија. Во http://mk.wikipedia.org/wiki/1935 - 1935 година повторно е суден во Софија како член на Обласниот комитет на http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%92%D0%9C%D0%A0%D0%9E_%28%D0%9E%D0%B1%D0%B5%D0%B4%D0%B8%D0%BD%D0%B5%D1%82%D0%B0%29 - ВМРО (Обединета) заедно со http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%94%D0%B8%D0%BC%D0%B8%D1%82%D0%B0%D1%80_%D0%92%D0%BB%D0%B0%D1%85%D0%BE%D0%B2 - Димитар Влахов , http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%92%D0%B0%D1%81%D0%B8%D0%BB_%D0%98%D0%B2%D0%B0%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D1%81%D0%BA%D0%B8&action=edit - Васил Ивановски и други. Од пролетта 1940 до септември 1941 година е политички секретар на ПК http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%9F%D0%88 - КПЈ за http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B0%D0%BA%D0%B5%D0%B4%D0%BE%D0%BD%D0%B8%D1%98%D0%B0 - Македонија . Учесник е на Петтата земска конференција на КПЈ во 1940 година во http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%97%D0%B0%D0%B3%D1%80%D0%B5%D0%B1 - Загреб , каде што со својата дискусија против http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%A1%D1%80%D0%BF%D1%81%D0%BA%D0%B0_%D0%BA%D0%BE%D0%BB%D0%BE%D0%BD%D0%B8%D0%B7%D0%B0%D1%86%D0%B8%D1%98%D0%B0_%D0%BD%D0%B0_%D0%9C%D0%B0%D0%BA%D0%B5%D0%B4%D0%BE%D0%BD%D0%B8%D1%98%D0%B0&action=edit - српската колонизација на Македонија остава забележителен впечаток. Избран е за член на ЦК КПЈ.

По партиско-политичките недоразбирања на релацијата КИ-КПЈ-БКП околу припадноста на партиската организација во Македонија, Шарло е исклучен од КПЈ и емигрира во Бугарија, каде што како македонски револуционер е активен http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%90%D0%BD%D1%82%D0%B8%D1%84%D0%B0%D1%88%D0%B8%D1%81%D1%82&action=edit - антифашист . Подмолно и мистериозно загинал во неразјаснети околности во првите денови на септември 1944 година како политички комесар на Третата оперативна зона на Бугарија и член на ОК за http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%BE%D1%84%D0%B8%D1%98%D0%B0 - Софија на http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%91%D1%83%D0%B3%D0%B0%D1%80%D1%81%D0%BA%D0%B0_%D0%BA%D0%BE%D0%BC%D1%83%D0%BD%D0%B8%D1%81%D1%82%D0%B8%D1%87%D0%BA%D0%B0_%D0%BF%D0%B0%D1%80%D1%82%D0%B8%D1%98%D0%B0&action=edit - БРП(к) .

Прво како една од водечките фигури на http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%92%D0%9C%D0%A0%D0%9E_%28%D0%9E%D0%B1%D0%B5%D0%B4%D0%B8%D0%BD%D0%B5%D1%82%D0%B0%29 - ВМРО (Обединета) , а потоа и како водач на комунистичкото движење во http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B0%D0%BA%D0%B5%D0%B4%D0%BE%D0%BD%D0%B8%D1%98%D0%B0 - Македонија , Шарло се залагал за самостојна и обединета држава на македонскиот народ. Покрај тоа, во архивите на некогашната http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%9A%D0%BE%D0%BC%D0%B8%D0%BD%D1%82%D0%B5%D1%80%D0%BD%D0%B0&action=edit - Коминтерна се откриени документи според кои Методија Шаторов постојано се изјаснувал како Македонец. Тој се смета уште за еден од најзаслужните за тоа што Коминтерната и http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%91%D1%83%D0%B3%D0%B0%D1%80%D1%81%D0%BA%D0%B0_%D0%BA%D0%BE%D0%BC%D1%83%D0%BD%D0%B8%D1%81%D1%82%D0%B8%D1%87%D0%BA%D0%B0_%D0%BF%D0%B0%D1%80%D1%82%D0%B8%D1%98%D0%B0&action=edit - Бугарската комунистичка партија го признале постоењето на македонскиот народ.

Поради неговите автономистички заложби кои беа во спротивност со југословенската идеја, застапувана од македонското политичко раководство, Шарло за време на комунистичкиот режим беше оцрнуван како предавник на македонскиот народ и саботер на неговата борба за ослободување. Дури во http://mk.wikipedia.org/wiki/2005 - 2005 година, на посебно организиран научен собир во http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%9C%D0%90%D0%9D%D0%A3&action=edit - МАНУ , тој беше рехабилитиран како македонски борец.

Методи (Методија) Андонов - Ченто ( http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D1%80%D0%B8%D0%BB%D0%B5%D0%BF - Прилеп , http://mk.wikipedia.org/wiki/18_%D0%B0%D0%B2%D0%B3%D1%83%D1%81%D1%82 - 18 август http://mk.wikipedia.org/wiki/1902 - 1902 - Прилеп, http://mk.wikipedia.org/wiki/24_%D1%98%D1%83%D0%BB%D0%B8 - 24 јули http://mk.wikipedia.org/wiki/1957 - 1957 година) е прв претседател на Президиумот на http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%90%D0%A1%D0%9D%D0%9E%D0%9C - АСНОМ . По занимање трговец. Ја прифатил и ја бранел македонската национална кауза. На изборите во http://mk.wikipedia.org/wiki/1938 - 1938 година како самостоен кандидат на листата на опозицијата, добил најмногу гласови. Не бил избран за пратеник поради државната великосрпска манипулација со изборниот систем.

Еден од организаторите на http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%98%D0%BB%D0%B8%D0%BD%D0%B4%D0%B5%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B8_%D0%B4%D0%B5%D0%BC%D0%BE%D0%BD%D1%81%D1%82%D1%80%D0%B0%D1%86%D0%B8%D0%B8_%D0%B2%D0%BE_%D0%9F%D1%80%D0%B8%D0%BB%D0%B5%D0%BF&action=edit - Илинденските демонстрации во Прилеп ( http://mk.wikipedia.org/wiki/1939 - 1939 ), за што бил затворен во затворот во http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%92%D0%B5%D0%BB%D0%B8%D0%BA%D0%B0_%D0%9A%D0%B8%D0%BA%D0%B8%D0%BD%D0%B4%D0%B0&action=edit - Велика Кикинда . Во http://mk.wikipedia.org/wiki/1940 - 1940 година се залагал за воведување на мајчин македонски јазик во наставата во училиштата и пак бил затворен и интерниран во http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%91%D0%B0%D0%B8%D0%BD%D0%B0_%D0%91%D0%B0%D1%88%D1%82%D0%B0&action=edit - Баина Башта , осуден на смрт, но случајно го избегнал стрелањето. За време на окупацијата одбива да соработува со http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D1%83%D0%B3%D0%B0%D1%80%D0%B8%D1%98%D0%B0 - бугарските окупаторски власти. Неговата продавница за алкохол во Прилеп била свртилиште на http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%BE%D0%BC%D1%83%D0%BD%D0%B8%D0%B7%D0%B0%D0%BC - комунистите од градот, поради што бил интерниран во логорот " http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%A7%D1%83%D1%87%D1%83%D0%BB%D0%B8%D0%B3%D0%BE%D0%B2%D0%BE&action=edit - Чучулигово ", http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%9F%D0%B5%D1%82%D1%80%D0%B8%D1%87&action=edit - Петричко .

По интернацијата, во октомври http://mk.wikipedia.org/wiki/1943 - 1943 година, преминал на слободна територија и се вклучил во http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%98%D0%BD%D0%B8%D1%86%D0%B8%D1%98%D0%B0%D1%82%D0%B8%D0%B2%D0%B5%D0%BD_%D0%BE%D0%B4%D0%B1%D0%BE%D1%80_%D0%B7%D0%B0_%D1%81%D0%B2%D0%B8%D0%BA%D1%83%D0%B2%D0%B0%D1%9A%D0%B5_%D0%BD%D0%B0_%D0%90%D0%A1%D0%9D%D0%9E%D0%9C&action=edit - Иницијативниот одбор за свикување на АСНОМ . На http://mk.wikipedia.org/wiki/2_%D0%B0%D0%B2%D0%B3%D1%83%D1%81%D1%82 - 2 август http://mk.wikipedia.org/wiki/1944 - 1944 година, како учесник на http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%9F%D1%80%D0%B2%D0%BE_%D0%B7%D0%B0%D1%81%D0%B5%D0%B4%D0%B0%D0%BD%D0%B8%D0%B5_%D0%BD%D0%B0_%D0%90%D0%A1%D0%9D%D0%9E%D0%9C&action=edit - Првото заседание на АСНОМ , избран за претседател на Президиумот на ова највисоко државно тело на http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%BE%D1%86%D0%B8%D1%98%D0%B0%D0%BB%D0%B8%D1%81%D1%82%D0%B8%D1%87%D0%BA%D0%B0_%D0%A0%D0%B5%D0%BF%D1%83%D0%B1%D0%BB%D0%B8%D0%BA%D0%B0_%D0%9C%D0%B0%D0%BA%D0%B5%D0%B4%D0%BE%D0%BD%D0%B8%D1%98%D0%B0 - Демократска Федерална Македонија (подоцна НРМ).

Во http://mk.wikipedia.org/wiki/1946 - 1946 првиот македонски претседател Ченто е уапсен и на http://mk.wikipedia.org/wiki/14_%D1%98%D1%83%D0%BB%D0%B8 - 14 јули осуден на 11 години затвор во монтиран судски процес. Ослободен е по одлежани 9 години и 4 месеци затвор, но наскоро умира. И по излегувањето од затворот не се откажал од идеите на самостојна и обединета Македонија.

Во http://mk.wikipedia.org/wiki/1990 - 1990 година, на барање на неговиот син http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%98%D0%BB%D0%B8%D1%98%D0%B0_%D0%90%D0%BD%D0%B4%D0%BE%D0%BD%D0%BE%D0%B2_-_%D0%A7%D0%B5%D0%BD%D1%82%D0%BE&action=edit - Илија Андонов - Ченто , беше обновен судскиот процес за Методија Андонов - Ченто и обвинувањата беа повлечени. Рехабилитиран е во http://mk.wikipedia.org/wiki/1991 - 1991 година.

Владо Полежиноски е роден на http://mk.wikipedia.org/wiki/30_%D0%BC%D0%B0%D1%98 - 30 мај http://mk.wikipedia.org/wiki/1913 - 1913 година во http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B8%D1%87%D0%B5%D0%B2%D0%BE - Кичево од татко Јонче и мајка Стефанка. Основно образование завршил во Кичево, а гимназија во Битола во 1932 година. По завршување на гимназијата во есента http://mk.wikipedia.org/wiki/1932 - 1932 година се запишал на Правниот факултет во http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D0%B0%D1%80%D0%B8%D0%B7 - Париз , каде што со успех ги завршил студиите, а потоа одбранил и докторат на универзитетот http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%A1%D0%BE%D1%80%D0%B1%D0%BE%D0%BD%D0%B0&action=edit - Сорбона во март 1939 година на тема "фондови за изедначување на девизните к*рсеви". За време на студиите во Париз активно се вклучил во студентското демократско движење, а во http://mk.wikipedia.org/wiki/1937 - 1937 година станал и секретар на студентското друштво во Париз.

Полежиноски бил повикан на отслужување на воениот рок во стара http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%88%D1%83%D0%B3%D0%BE%D1%81%D0%BB%D0%B0%D0%B2%D0%B8%D1%98%D0%B0 - Југославија и служел во http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%A2%D1%80%D0%B5%D0%B1%D0%B8%D1%9A%D0%B5&action=edit - Требиње , каде што го затекнала и капитулацијата на стара Југославија. Во овие тешки години тој се вратил во родното http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B8%D1%87%D0%B5%D0%B2%D0%BE - Кичево , каде што токму тогаш http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%9A%D1%83%D0%B7%D0%BC%D0%B0%D0%BD_%D0%88%D0%BE%D1%81%D0%B8%D1%84%D0%BE%D0%B2%D1%81%D0%BA%D0%B8-%D0%9F%D0%B8%D1%82%D1%83&action=edit - Кузман Јосифовски-Питу ги формирал Месниот комитет на КПМ во Кичево во октомври http://mk.wikipedia.org/wiki/1941 - 1941 година. Во почетокот Кузман не се сложил Полежина да влезе како член на МК, бидејќи сметал дека партијата е на работничката класа, а интелектуалците каков што бил Полежина, доктор на правни науки, не може да бидат членови. Сите кичевски првоборци се залагале за Полежина да биде член. Кузман Јосифовски-Питу сфатил дека Владо како убеден демократ и антифашист треба да биде член на МК.

Владо станал политички секретар во кичевската организација. Работејќи на подготовките во Кичево, заедно со повеќе свои другари бил затворен од италијанските окупаторски власти. Во мај http://mk.wikipedia.org/wiki/1943 - 1943 година бил пренесен во концентрациониот затвор http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%9F%D0%BE%D1%80%D1%82%D0%BE_%D0%A0%D0%BE%D0%BC%D0%B0%D0%BD%D0%BE&action=edit - Порто Романо во http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%90%D0%BB%D0%B1%D0%B0%D0%BD%D0%B8%D1%98%D0%B0 - Албанија . Во затворот останал се до капитулацијата на фашистичка Италија на http://mk.wikipedia.org/wiki/8_%D1%81%D0%B5%D0%BF%D1%82%D0%B5%D0%BC%D0%B2%D1%80%D0%B8 - 8 септември http://mk.wikipedia.org/wiki/1943 - 1943 година. По враќањето во Кичево, активно се вклучил во Народноослободителното движење во првоослободениот град Кичево во НОВ. Благодарејќи на неговата активна работа и резултати каки и потребите бил повлечен да работи во Главниот штаб на Македонија на терен во Дебарца.

По http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%9F%D1%80%D0%B5%D1%81%D0%BF%D0%B0%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%BE_%D1%81%D0%BE%D0%B2%D0%B5%D1%82%D1%83%D0%B2%D0%B0%D1%9A%D0%B5&action=edit - Преспанското советување , Кузман Јосифовски-Питу требало да замине во http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%BA%D0%BE%D0%BF%D1%98%D0%B5 - Скопје за да се извршат подготовки за свикување на http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%90%D0%A1%D0%9D%D0%9E%D0%9C - АСНОМ . Главниот штаб на НОВ и ПОМ се нашол во http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%92%D1%80%D0%B0%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D1%86%D0%B8 - Врановци на слободната територија. Командантот http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B8%D1%85%D0%B0%D1%98%D0%BB%D0%BE_%D0%90%D0%BF%D0%BE%D1%81%D1%82%D0%BE%D0%BB%D1%81%D0%BA%D0%B8 - Михајло Апостолски предлагал да се организира заседанието во манастирот " http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%A1%D0%B2%D0%B5%D1%82%D0%B8_%D0%9F%D1%80%D0%BE%D1%85%D0%BE%D1%80_%D0%9F%D1%87%D0%B8%D1%9A%D1%81%D0%BA%D0%B8&action=edit - Свети Прохор Пчињски " бидејќи сметал дека е безбедно место и дека единиците на НОВ ќе го обезбедуваат собранието. Тука биле http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B5%D1%82%D0%BE%D0%B4%D0%B8%D1%98%D0%B0_%D0%90%D0%BD%D0%B4%D0%BE%D0%BD%D0%BE%D0%B2_-_%D0%A7%D0%B5%D0%BD%D1%82%D0%BE - Методија Андонов - Ченто , Полежина, Киро Глигоров, Апостолски, како и http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%A1%D0%B2%D0%B5%D1%82%D0%BE%D0%B7%D0%B0%D1%80_%D0%92%D1%83%D0%BA%D0%BC%D0%B0%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%9C_-_%D0%A2%D0%B5%D0%BC%D0%BF%D0%BE&action=edit - Светозар Вукмановиќ - Темпо и многу други раководители и членови на ГШ. Според сеќавањата на господинот Киро Глигоров: "Сите работевме, но се разбира Полежина имаше големо познавање и даде голем придонес во создавањето на актите на АСНОМ".

Иако Полежина целосно се вклучил во создавањето на македонската држава во власта и секако бил потребен во Македонија, веќе во март http://mk.wikipedia.org/wiki/1945 - 1945 година бил коптиран во воена мисија на http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%A4%D0%9D%D0%A0%D0%88&action=edit - ФНРЈ во http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A4%D1%80%D0%B0%D0%BD%D1%86%D0%B8%D1%98%D0%B0 - Франција , а од декември 1945 година во воена мисија на Југославија во http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D0%B5%D1%80%D0%BC%D0%B0%D0%BD%D0%B8%D1%98%D0%B0 - Германија . Полежина бил шеф на воената мисија на Југославија при контролното собрание за Германија, при главниот штаб на англо-американските сили во http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%A4%D1%80%D0%B0%D0%BD%D0%BA%D1%84%D1%83%D1%80%D1%82_%D0%BD%D0%B0_%D0%9C%D0%B0%D1%98%D0%BD%D0%B0&action=edit - Франкфурт на Мајна . Тој тогаш бил унапреден во чин http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%9F%D0%BE%D1%82%D0%BF%D0%BE%D0%BB%D0%BA%D0%BE%D0%B2%D0%BD%D0%B8%D0%BA&action=edit - потполковник во југословенската војска.

Полежина како шеф на воената делегација во периодот од ноември 1947 година па до резолуцијата на http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%98%D0%BD%D1%84%D0%BE%D1%80%D0%BC%D0%B1%D0%B8%D1%80%D0%BE&action=edit - Информбирото во http://mk.wikipedia.org/wiki/1948 - 1948 година, активно работел во Франкфурт во Германија. Во август 1948 година бил повикан на разговор кај шефот на руската воена мисија и оттогаш почнала голготата на Полежина. Набргу тој бил повлечен од Германија и демобилизиран од војската. Паднал во голема немилост, принуден сам да се снаоѓа за да преживее со семејството.

Во јануари http://mk.wikipedia.org/wiki/1951 - 1951 година без судски процес бил лишен од слобода и протеран на http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D0%BE%D0%BB%D0%B8_%D0%9E%D1%82%D0%BE%D0%BA - Голи Оток на "Мермер", каде што останал се до април http://mk.wikipedia.org/wiki/1954 - 1954 година.

По затворот се вратил во http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%B5%D0%BB%D0%B3%D1%80%D0%B0%D0%B4 - Белград и се вработил во Народната банка, а по кусо време и во Институтот за економски работи. Поради семејни причини во 1965/1966 година дошол во Скопје и се вработил во економскиот институт. Работел во иста канцеларија со академик http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9D%D0%B8%D0%BA%D0%BE%D0%BB%D0%B0_%D0%9A%D1%99%D1%83%D1%81%D0%B5%D0%B2 - Никола Кљусев .

Неговите соборци од http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B8%D1%87%D0%B5%D0%B2%D0%BE - Кичево , http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%91%D0%BE%D1%80%D0%B8%D1%81_%D0%93%D1%80%D1%83%D1%98%D0%BE%D1%81%D0%BA%D0%B8&action=edit - Борис Грујоски , http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%91%D0%BE%D1%80%D0%B8%D1%81_%D0%90%D0%BB%D0%B5%D0%BA%D1%81%D0%BE%D1%81%D0%BA%D0%B8_-_%D0%9A%D0%B0%D1%80%D1%87%D0%B5&action=edit - Борис Алексоски - Карче , http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%9F%D0%B5%D1%86%D0%BE_%D0%A7%D0%B8%D0%BD%D0%B3%D0%BE%D1%81%D0%BA%D0%B8&action=edit - Пецо Чингоски , http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%94%D1%80%D0%B0%D0%B3%D0%BE%D1%99%D1%83%D0%B1_%D0%9F%D1%80%D1%98%D0%BE%D1%81%D0%BA%D0%B8&action=edit - Драгољуб Прјоски , http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%98%D0%BB%D0%B8%D1%98%D0%B0_%D0%A2%D0%BE%D0%BF%D0%B0%D0%BB%D0%BE%D1%81%D0%BA%D0%B8_-_%D0%90%D0%B2%D1%80%D0%B0%D0%BC&action=edit - Илија Топалоски - Аврам сторија многу тој да ја добие http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%9F%D0%B0%D1%80%D1%82%D0%B8%D0%B7%D0%B0%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B0_%D1%81%D0%BF%D0%BE%D0%BC%D0%B5%D0%BD%D0%B8%D1%86%D0%B0_1941&action=edit - Партизанска споменица 1941 што ја заслужил .

Починал на 16 јуни 1980 година во Кичево.

А најинтересно е за овој човек

Панко Брашнаров (познат и како Панко Брашнар) ( http://mk.wikipedia.org/wiki/27_%D1%98%D1%83%D0%BB%D0%B8 - 27 јули http://mk.wikipedia.org/wiki/1883 - 1883 - http://mk.wikipedia.org/wiki/13_%D1%98%D1%83%D0%BB%D0%B8 - 13 јули http://mk.wikipedia.org/wiki/1951 - 1951 година) е македонски револуционер, роден во http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%92%D0%B5%D0%BB%D0%B5%D1%81 - Велес . Член на првиот Централен комитет на http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%92%D0%9C%D0%A0%D0%9E_%28%D0%9E%D0%B1%D0%B5%D0%B4%D0%B8%D0%BD%D0%B5%D1%82%D0%B0%29 - ВМРО (Обединета) , потпретседател на http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%9F%D1%80%D0%B5%D0%B7%D0%B8%D0%B4%D0%B8%D1%83%D0%BC_%D0%BD%D0%B0_%D0%90%D0%A1%D0%9D%D0%9E%D0%9C&action=edit - Президиумот на АСНОМ .

Образованието го започнува во родниот град. По завршување на прогимназијата школувањето го продолжува во Педагошкото училиште во Скопје. Учителствувањето го започнаува во кумановските села каде почнува да ги шири првите револуционерни идеи. Учителствува до почетокот на http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%B0%D0%BB%D0%BA%D0%B0%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B8_%D0%B2%D0%BE%D1%98%D0%BD%D0%B8 - Балканските војни .

Во http://mk.wikipedia.org/wiki/1919 - 1919 станува член на http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%BE%D1%98%D1%83%D0%B7_%D0%BD%D0%B0_%D0%BA%D0%BE%D0%BC%D1%83%D0%BD%D0%B8%D1%81%D1%82%D0%B8%D1%82%D0%B5_%D0%BD%D0%B0_%D0%88%D1%83%D0%B3%D0%BE%D1%81%D0%BB%D0%B0%D0%B2%D0%B8%D1%98%D0%B0 - Комунистичката партија на Југославија . Во текот на 20-тите учествува на повеќе конференции и конгреси на КПЈ. Така, во http://mk.wikipedia.org/wiki/1920 - 1920 г. е избран за делегат од велешката партиска организација на Вуковарскиот конгрес; во http://mk.wikipedia.org/wiki/1922 - 1922 г. учествува на Првата земска конференција на КПЈ во http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%92%D0%B8%D0%B5%D0%BD%D0%B0 - Виена ; во http://mk.wikipedia.org/wiki/1924 - 1924 г. е делегат на Третата земска конференција на КПЈ во http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%B5%D0%BB%D0%B3%D1%80%D0%B0%D0%B4 - Белград ; во http://mk.wikipedia.org/wiki/1926 - 1926 г. учествува на Третиот конгрес на КПЈ во Виена.

На основачкиот конгрес на ВМРО (Об.) во октомври http://mk.wikipedia.org/wiki/1925 - 1925 година е избран за член на нејзиниот прв Централен комитет. Поради својата револуционерна активност, осуден е на седум години робија. По излегувањето од робија, политички се пасивизира.

По окупацијата на Македонија од страна на Бугарија во текот на http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%92%D1%82%D0%BE%D1%80%D0%B0_%D0%A1%D0%B2%D0%B5%D1%82%D1%81%D0%BA%D0%B0_%D0%B2%D0%BE%D1%98%D0%BD%D0%B0 - Втората Светска војна , Брашнаров ја одбива понудата повторно да стане учител и да предава на бугарски јазик, а од 1943 година се поврзува со партизаните. Во мај http://mk.wikipedia.org/wiki/1944 - 1944 година преминува на слободна територија како член на Иницијативниот одбор за свикување на http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%90%D0%A1%D0%9D%D0%9E%D0%9C - АСНОМ . Како најстар делегат го отвора http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%9F%D1%80%D0%B2%D0%BE_%D0%B7%D0%B0%D1%81%D0%B5%D0%B4%D0%B0%D0%BD%D0%B8%D0%B5_%D0%BD%D0%B0_%D0%90%D0%A1%D0%9D%D0%9E%D0%9C&action=edit - Првото заседание на АСНОМ . Станува потпретседател на Президиумот на АСНОМ и негов повереник за информации.

Во http://mk.wikipedia.org/wiki/1948 - 1948 година категорично ја поддржува Резолуцијата на http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=%D0%98%D0%BD%D1%84%D0%BE%D1%80%D0%BC%D0%B1%D0%B8%D1%80%D0%BE&action=edit - Информбирото , со што доаѓа во судир со политиката на КПЈ. Застанувајќи недвосмислено на страната на СССР и http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D1%82%D0%B0%D0%BB%D0%B8%D0%BD - Сталин во спорот, Брашнаров дури и се обидува да организира префрлување преку граница во http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%90%D0%BB%D0%B1%D0%B0%D0%BD%D0%B8%D1%98%D0%B0 - Албанија на лица кои биле за Резолуцијата на Информбирото. Уапсен е на http://mk.wikipedia.org/wiki/11_%D0%B4%D0%B5%D0%BA%D0%B5%D0%BC%D0%B2%D1%80%D0%B8 - 11 декември http://mk.wikipedia.org/wiki/1950 - 1950 година и во јуни 1951 е испратен во логорот на http://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D0%BE%D0%BB%D0%B8_%D0%9E%D1%82%D0%BE%D0%BA - Голи Оток , каде што набрзо, на http://mk.wikipedia.org/wiki/13_%D1%98%D1%83%D0%BB%D0%B8 - 13 јули , умира. Каде се погребани неговите посмртни останки сè уште не се знае.

НАСЕЛЕНИЕ КЪМ 01.03.2001 Г. ПО ОБЛАСТИ И ЕТНИЧЕСКА ГРУПА

Тоа старо ли е колку Плаошник а

Или не ти е јасно како може да постои црква од 5 век. во Македонија

Каде биле Татарите во 5 век да чујам

Па да дошле многу покасно и овој човег ги учел и ги поМакедониозирал затоа денес толку многу сакаат Татарите да се викаат Македонци

По смртта на светецот, на јужната страна од црквата Св.Пантелејмонт биле  погребани неговите мошти. Според пишувањето на охридскиот архиепископ од XI  век, Теофилакт Охридски, црквата во времето пред изградбата на Света Софија имала катедрална улога. Првата реставрација на црквата се датира во XII век, а втората во XIII век.

По доаѓањето на Османлиите на овие простори, Св.Пантејелмон била претворена во џамија, позната како Имарет – џамија. Што се однесува пак, до моштите на Св.Климент, тие најпрво биле пренесени во црквата „Стар Св.Климент“, а подоцна  во Богородица Перивлепта. Во 1941/42 г. Кирил Прличев (син на Григор) во тогашната Имарет џамија, успеал да ја најде криптата (гроб) во која биле погребани моштите на светецот во IX век и во кои почивале се до нивното пренесување во Стар Св.Климент.

"Врз каква почва да се постават Македонците за деjствувањe - како Бугари, како Срби, или како Грци? Нашиот заклучок беше да се постават Македонците врз чисто македонска почва, за да ги уништат сите пропаганди во своjaта татковина" - Димитар Македонски, в. "Mакедониja" 18. октомври, 1889 г.

"[Дали се Македонците] Срби или Бугари или пак претставуваат некоjа посебна група мегу словенските народи? Секоj што имал можност да jа посети оваа несреќна братска земjа, веруваме, има увидено дека основната маса од народот е словенска, коjа по обичаите, традициите и минатото претставува една етничка целина,
но коjа за жал, денес, е распарчена на неколку делови...За триесет години Бугарите не беа во состоjба да го побугарат населението во Македониjа, па мислиме дека нема да можат да го сторат тоа ни другите народности...Во интерес на словенството на Балканот се надеваме дека сите ке работат за тоа да и се даде на Македониjа автономиjа и да се признае неjзиниот словенски македонски диjалект" - Балкански гласник, I, 4, 28. VII. 1902 гoдина, стр. 2.

"Во селата во Македониja, човек се срекава со селани од една националност коишто зборуваат словенски jазик и и припагаат на Источната Православна вера. Од десет, девет од овие луге ако ги прашате коjа е нивната националност ке ви одговорат дека се Македонци, без разлика што се предмет на спор на три соседни земjи." (Георги Бакалов, "Претендентите на Македониjа", Варна, 1890 г., стр. 22)