Извадоци,исечоци,цитати

“You can shed tears that she is gone,
or you can smile because she has lived.
You can close your eyes and pray that she'll come back,
or you can open your eyes and see all she's left.
Your heart can be empty because you can't see her,
or you can be full of the love you shared.
You can turn your back on tomorrow and live yesterday,
or you can be happy for tomorrow because of yesterday.
You can remember her only that she is gone,
or you can cherish her memory and let it live on.
You can cry and close your mind,
be empty and turn your back.
Or you can do what she'd want:
smile, open your eyes, love and go on.”

Видов работи што тие никогаш нема да ги осознаат. Видов семејство на птици-ткајачки како со месеци гради гнездо кое се престори во огромна топка од гранки и подмладок и бесмисленост, па стеблото едноставно се сруши под нејзината тежина, со татнеж. Никому не кажав за тоа, ни на сопругот, ни на децата. Сега сфаќате. Јас имам своја приказна која се повеќе ме притиска како што стареам. Сега, кога секоја метеоролошка промена предизвикува болка во моите стари коски се превртувам во креветот, а спомените само навираат, како брмчењето на мувите врз некоја стрвина. Сакам да се ослободам од нив, ама внимателно одбирам кои од нив ќе ја видат светлината на денот. Сакам да ме сметаш за недолжна. Без разлика колку копнеев по твоето мало тело, сега сакам да престанеш да ме допираш во ноќите по внатрешната страна на моите раце со врвовите на твоите прстиња. Престани да шепотиш. Јас ќе живеам или ќе умрам онака како што ќе ми пресудиш, но прво дозволи ми да кажам која сум. Дозволи ми да тврдам дека Африка и јас се дружевме некое време, а потоа се оддалечивме, како двете да бевме во врски кои завршиле со разделба. Или да кажам дека Африка ме совлада како напад на некоја ретка болест од која никогаш целосно не се опоравив. Можеби и ќе ја признаам вистината, дека дојавав со коњаниците и ја видов Апокалипсата, но и натаму тврдам дека бев само заробен сведок. Што е жената на освојувачот, ако не плен и самата таа? Кога сме кај тоа, што е тој? Кога ќе дојава да ги сотре недопрените племиња, мислиш дека кај нив не се јавува страст за тие очи со боја на небото? Желбата да дојдат до тие коњи и тие пушки? Затоа и викаме на историјата, постојано, постојано. Не сум само јас виновна, злосторствата се случуваа сите седум дена во неделата, а јас морав да ја хранам и мојата утроба. Не знаев. Немав свој живот.

" Pod vlijanie na kopnezot, covekot ja gubi zelbata za hrana, za spienje, za rabota, stanuva voznemiren. Mnogumina gi obzema strav, bidejki kopnezot gi unistuva site tragi od minatoto sto ke mu se najdat na patot. Nikoj nesaka da gleda kako negoviot svet se raspagja. Zatoa, poveketo uspevaat da ja kontroliraat ovaa zakana i mozat da go odrzat na noze duri i onaa sto veke se pretvorilo vo prav. Toa se majstori za nadziveani raboti.

Drugi go mislat tokmu sprotivnoto: tie se predavaat bez da razmislat, nadevajki se deka vo strasta i kopnezot ke najdat resenie za svoite problemi. Tie smetaat deka drigi se odgovorni za nivnata sreka i gi obvinuvaat za svoja eventualna nesreka. Tie sekogas se zaneseni, zasto im se slucilo nesto prekrasno, ili deprimirani, bidejki nekoj neocekuvan nastan gi unistil site nivni nadezi. Da se drzam nastrana od strasta ili da i se prepustam, koja od ovie moznosti e pomalku destruktivna.

Ne znam."

                        - Paulo Koeljo-

                      -Edinaeset minuti-

На Струга дуќан да имам
„Занаетот е златен...“
Народна пословица
1.
Изгори, мерак, изгори,
изгори – мерак се стори!
Сал не скоривај јадови
на стари, добри мајстори!

Времиња тешки дојдова
уште по тешки прокуди,
од ден на ден се умира
и душа бере с години.

Не пеј песната страдална –
в гората капат лисјата,
водите течат – ронат брег
и влечат млади јасики.

Чаршиите изумреа,
дуќаните запустеа –
пропадна сичко, прокопса
занает златен – 'рѓоса.

2.

Ние имавме чаршии
и рој – кошница пазари
и ред редени маази
полни, преполни со стока.

Слегнеш ли долу в чаршија,
минеш ли покрај дуќани –
пукот и врева – работа
и алтан полно чекмеџе!

Сами ковавме кондури
правевме бочви, мотики,
с нашите раци мајсторски
дигнавме бели градови.

Кој ни ги срина, кој ни ги
очумаве градовите?
Кој ни запусте, затвори
дуќани, куќи високи?

3.

Наквечер дојди, наквечер,
наквечер – в прва темница,
мини го прагот раскопан
влези во трошна одаја,
на миндер седни накривен
со каракамен на гради:
каде е, каде радоста
каде е куќа весела?

Штамата чмае, штамата
дебнее пуста проклета,
како ли, боже, чумата
в коските сичко стегнала.

По сокаците чекорат
кондури с клинци ковани,
штамата сечат с ножови
и пијат вино румено.

А в бафчи трендафилите
слушаш ги – со темницата
шепотат севда без мерак,
шепотат – златни времиња!

4.

Прикаски си останаа
старите бочви со вино!
Прикаски болни, таговни
грутки во срце снеговни!

Раскопани, буѓосани
со обрачи 'рѓосани,
по темни изби мемливи
ријат ги црвци смрдливи.

Никој не кова, не прави
старите бочви големи!
Старите бочви – преполни
со рујно вино црвено!

И ноќе – слушаш! – баботат
по бочвите сајбиите!
Деца се плачат – бегаат
сништа за стари времиња...

5.

Банки дигнаа палати
распнаа мрежи широки,
банки дигнаа палати
и кули танки, високи:
нагоре кула висока
надолу земја длабока.

Од сичко носат кајмакот
од потта цедат го сокот,
од сичко носат кајмакот
маката нам оставаат!

Банки дигнаа палати,
банки на нови измами,
кондури друзи коваат
с мотики гроб ни копаат –
пајдоса, златен, 'рѓоса
нашиот чесен занает!

6.

Ај, на налани излези
бело Фиданче писано,
прошетај долу в чаршија
кога седам на ќепенци!

Ако со око погледнам
око е – да го ископам,
ако со рака посигнам
рака е – да ја исечам.

Но ако срам ме залиса
оти сум жив а закопан,
кажи ми, кажи, Фиданче
кај да се скријам со лице?

Мајстор бев и устабаша
мајстор бев – станав чираче:
за борч продадов дуќанот
за борч продадов алатот –
с две раци сум, и тија две
скапаја се без работа!

7.

Тешката тага, тешката,
тешката тешко засвири!
Севда е тешка, голема
уште по тешка прокуда!

Наточи вино крваво!
Наточи на вересија!
Донеси да ја коваме
на Крали Марка сабјата!

В горите лисја капале –
в избите веди м'скајат!
В поле над млади јаганца
ножеви остри л'скајат.

На Струга дуќан да имам
на ќепенците да седам,
да видам, само да видам
и на ќепенкот да умрам!


--------------------------------------------------------------------------------

Оваа страница е дел од

Mori,momi4e male4ko,
sto si tolku ubavo?
Od nebo li si padnalo
ili od zemja niknalo?
-Ne sum od nebo padnalo
ne sum od zemja niknalo
i mene me majka rodila,
so presno mleko doila,
so bistra voda kapela,
pod zvezdi lulka vrzala.
Silni vetrishta duvale,
ta me vo lulka lulale.
..... znam li da recitiram....?????????????,.........

- "Ona,...shto e neobichno e samo momentot,
taa vremenska sekvenca vo koja postojam.
Moment vo koj se zagleduvam vo tebe
i tuka ostanuvam.....zasekogash." -

                          I.Jovanova-Pomedju

21 Јануари, 2008 - 04:05
Ако не умрам утре, ќе умрам некогаш

Ќе почнам да пишувам „Писмо до моите сакани и оние што некогаш биле мои сакани“. Ако не умрам утре, ќе умрам некогаш, а писмото е добро да се има. После сите умирачки во последно време, нема на кој не му се смачија деновите на жалост, од безнадежните прашања низ солзи, од колнењето на ова проклето наше место. Таман си мислиш дека Дедо Мраз ќе ти оствари една единствена новогодишна желба - и ете сме, повторно назад на рандом рипит. А ти, како се справуваш? Дали паѓаш во депресија мислејќи дека ти си следен, дали ги гасиш класичните концерти и пушташ музика да рока, или измислуваш некој начин да се изглупираш и да си ги скратиш маките? Ах, да... купив карта за Мексико Шпанија! Гајле ми е ако падне авионот или ме заколат на сред гето, нешто слично може да ми се случи на празен пат на Флорида, на кошаркарско игралиште во Тетово, на плоштад после чаша пиво или за време на огномет, на шетање во Хрватска, на улица во Чаир, на пет минути од долгоочекуваното враќање дома... битно писмото ќе биде напишано. А јас ќе ги таложам котите сè погусто збиени зад мене без оглед на сè. Ќе се карам со професори, ќе седам до сабајле читајќи и ќе спијам до следното попладне, ќе пишувам колку што ми е волја, ќе работам она што сакам, ќе пркосам на она што ќе ми застане на патот, ќе го критикувам она што ми смета и ќе пцујам луѓе што мочаат на мојата зграда. Нема нешто да остане ненапишано, зашто она што другите не го знаат, нема да знаат дека требало да го дознаат, а она што требало да го дознаат ќе го дознаат во тоа писмо. Како за почеток одам кај мојата Стотинка. Единствено ебењето ме прави да се чувствувам жива.

http://taa.blog.com.mk/node/130378