Извадоци,исечоци,цитати

 

 

.....Toj непрестано молчеше и го одбегнуваше погледот од него.Но одеднаш лицето му се наежи ,а усните му се сресоа.Тој падна пред нозете на отец Јаков и плачејќи извикна:
-Тешко ми е отец,тешко!..Не знам ни самиот,што да правам!..Немам сила повеќе...па јас на својот татко..
И не доврши,како и сам да се исплаши од тоа што сакаше да го каже.
-Да појдеме во капелата!Ајде побрзо!Таму се ќе ти кажам.Сакам да се исповедам.Помири ме,отецу,со таткоми пред Господ!..
Во капелата,една мала соба,покрај собата за спиење,а на ѕидовите беа густо накитени старински икони со златни и сребрени рамки,украсени со скапоцени камења,-наследство од царот Алексија Михајлович.Ниту еден зрак од дневната светлина не допираше таму:во вечниот мрак на светликавите кандила.
Toj клекна на колена на постилката на која беше поставено Евангелието.Отец Јаков,облечен во одежда,свечено,како целиот да се преобрази ,-лицето одблизу му беше најобично,лик на селанец,малку грубо и задебелено од староста,но кога од подалеку ќе се погледне,сеуште побожно,кое наликува на ликот на Христос од старите икони-држеше крст во рака и зборуваше:
--,,Се чадо ,Христос невидимо стојит,пријемља исповеданије твоје:не усрамисја,ниже убојсја,и да не скријеши что от мене,но не обињујасја рци всја,јелика содјелал јеси,да пријемеши оставленије от Господа нашего Исуса Христа”.
   И што повеќе на прашањата на отец Јаков ги искажуваше своите гревови,така му стануваше полесно,како некој силен и моќен ,да му ја симнуваше тежината од душата,како некои нежни прсти да ја допираа раната на совеста,а тој така потполно се лекуваше.Му беше и убаво и страшно:срцето му гореше,како пред него да не стоеше отец Јаков,туку самиот Христос.
-,,Рци ми чадо:не убил ли јеси человјека волеју,или неволеју?”
Тоа беше прашањето ,кое го очекуваша и од кое се плашеше.
-Грешник сум ,отец,-прошепна тој нечујно,- ни со дело ни со зборови,но со помисла.Јас на својот татко...
И пак, како и сношти,застана,како и сам да се исплаши од тоа што сакаше да го каже.Но погледот на стариот отец,продираше и најдлабоко во добрината на неговото срце.Од тој поглед не можеше ништо да се сокрие.
Засилено,тресејќи се и облеан целиот во ладна пот,шепотејќи прозборе:
-Додека татко ми беше болен,јас му посакав смрт.
И самиот некако се згрчи,ја наведна главата,ги скри очите да не го види оној ,што стоеше пред него,претрна од страв,како да исчекуваше,дека ќе одекне збор,слична на небеските грмотевици-последна осуда или оправдување ,како на Страшниот Суд.
И на веќе еднаш, познат ,обичен,човечки глас на отец Јаков,прозборе:
-Бог ќе ти прости, сине.И ние сите му посакувавме смрт.
Тој ја подигна главата,ги отвори очите и виде исто така познато,обично,човечко ,ни малку страшно лице-тенки брчки околу добрите и итрите сини очи,брадавица со три влакненца на полниот образ,побелена брада,-иста таа,за која некогаш ,онака пијан,го фаќаше и кубеше.Поп-и ништо повеќе не стоеше пред него.Но во реалноста и гром да го погодеше,му се чинеше дека помалку ќе беше победен,отколку од оние обични зборови:Бог ќе ти прости,синко.И сите ние му посакуваме смрт “.-А свештеникот продолжи,како ништо да не било,и понатаму почна да го прашува по прописот на Требникот...............