Ваша поезија

Hmm, ne i veruvam tolku na taa voobrazena ubavina - barem ne ovoj period.

Промени

 

Почнав да го мразам звукот

на секундарникот,

не уживам повеќе ни во мелодијата

на електричната гитара

која некогаш ми носеше

топли ноќи

додека јас сонував покрај прозорецот

и ја пуштав пепелта од уште еден отпушок

на тивкиот ветер.

Така живеев некогаш.

 

Живеев на најтенката жица од гитарата,

онаа која зборува за тагата,

онаму кај што трзалицата

претставуваше нова закана

од нов наплив на солзи.

 

Акробат во својата приказна,

како Едгар Алан По

да го пишувал овој роман.

Се што сретнав на мојот пат

беа гаврани и мртви црни мачки,

а јас морам се да преживеам

за да можам да ги импресионирам

остантите ликови со својата храброст.

 

Кој знае каков ќе биде мојот крај,

но всушност ништо повеќе не ме интересира.

Заслепена сум од гневот

и со отровни стрели во устата

шетам наоколу.

Плукам по секого

пред да прозбори,

пред да ме погледне.

Го кршам часовникот кој отчукува,

го бришам и постоењето на гитарите од мојот свет.

 

Го убивам и Едгар во мене.

Го убивам брутално.

Главата ќе му закопам

во најтемниот облак

никогаш повеќе да го чујам неговиот отровен глас,

никогаш да не ги надвика татнежите.

Неговото тело ќе го оставам под истиот темен облак

да страда од ударите на озогласените громови.

 

Јас само ќе го завртам грбот

и не знам што понатаму

-ме чека долг живот пред мене,

акустична гитара и песочен часовник.

 

Ме чека изгрејсонцето кое ми тргна в пресрет,

одам да уживам во зенитот на мојот живот.

Изменето од ekszi88 - 20.Јули.2011 во 13:26

Празнина

Дупка.
Провалија.
Не го гледам дното
и јас само паѓам и паѓам...
недоглед во сопствената празнина.

Отсечен врисок
и кратки реченици.
Се соголив од метафори
и станав ништо.
Ништо.

Четири ѕида од огледала околу мене
ниту можат да напукнат од мојот крик
ниту пак го покажуваат мојот одраз.
Ова тело е само маска на божемно постоење.
Тело кое нема да издржи уште многу долго
со оваа мртва душа.

кога врне, а јас сум во небрано, тогаш истура

еден миг, кој трае цела вечност во сеќавањето

го победи на поени во 12 рунда

севкупното сеќавање, кое траеше еден миг

а животот трае толку, колку што можеш да се сетиш

сакав да напишам еден живот трае, колку

но зарем имаме повеќе од еден?

сите сме најпаметни, за жал

а некој да ми речеше дека ќе напишам вакво нешо

го убив од прва на лицелокација

.

ми се спие

понекогаш и тоа мораме да го правиме

соновите се гола вода ако немаат мирис

џабе ги помнеме

те помнам по мирисот

само што не одредив дали е коприва, лаванда или бреза

денес шампоните се хемија

.

ми се спие

во твојата преграТка

.

човекови надежи, желби, падови

оставаат трагови

и така еден продавач на рози

продава рози

со упатство

пред употреба фрли

Себичност

Никогаш нема да го разберам светов.
Себичност.
Злоба.

И да,
бесна сум.

Сите гледаат
со кого спијам во спалната
и дали имам наркомански подочници,
а никој не сака да види
дека сонот одамна ми е украден,
дека мирот си почива во мир одамна.

Ха, немам ни спална,
немам ни дом.
Ги сакам сонцето кое
полека но сигурно
ме убива
(онака канцерогено де).
Ја сакам и тревата под мене,
а покривка ми е по некој
топлодушен инсект
кој сака да спие со мене во прегратки.

Спијте во своето слепило
и чудете се сеуште зошто
некој бара спас во жилетот и јажето.
Нема никогаш да ви биде јасно
дури себично ја чувате постелнината
за молците во плакарот.

Сите само напразно ја спомнуваат љубовта,
но ова не е свет на љубов,
ова е свет на ПОСЕДУВАЊЕ!

Ќе дојде и денот
кога ќе ме нема.
Тогаш нема повеќе
ништо да боли.

Нема да ми биде гајле
кој ми го спомнува името повеќе.
Никогаш и ништо не ни било толку битно,
само јас сум давала некакво значение
за да си се утешам.

Слепа уличка,
а јас на ѕидот
за последен пат го проектирам
овој филм.