Дневник - во малку поинаква форма...

„П Р О К О Л Н А Т И“

Проколната,

Извадена од мајчината утроба свртена наопаку,

Денот го живее во темнината на најцрната ноќ.

На усните носи трагови од гризнувања наместо бакнежи,

Легнува во маглива постела, води љубов со ветерот ...

Проколнат,

Развеан на четирите страни на светот како прашина,

Зрна на среќа собирани во стаклено шише, до пола празно,

И клетви изречени во недогледна пустина на цел глас,

Со зовриена крв во потрага по волчјата судбина...

Самотник, Скитник,  обичен смртник,

Во време на модерни богови и божици без име и глас,

Низ нафрлани слики по нечисти улици да бараш пат,

Да следиш ѕвезди и месечеви мириси по своето второ ЈАС ....

Проколнати,

Подарок во црна кутија со посвета од љубов,

За простиот да разбере, умниот да се прелаже,

И понекој проколнат да талка  низ вековите сам,

Во потрага по своето...запишано .....  одамна проколнато ......  

.

чекорам по ѕвездите и барам сина планета

седејќи во мекдоналдс и јадејќи компири со кечап и мраз во кокакола ми падна на ум оваа невистина

а ја заборавив нејзината адреса, мислам улицата ја запамтив ама бројот го заборавив

зошто на влезовите им ставаат, боже, броеви ? шо не ставаат имиња например на песни

енџи, смоук ин д вотер или виш ју ви хир

кокаколата заврши а остана мраз за стотина виски

брзо ќе излезам, ќе одам кај некој од стотина огњеви, денес

можеби таму ќе ја најдам, огњевите немаат броеви

.

среќни празници каде и да си

„Танчерка во сино“

Влезе во глуво доба низ источната порта,

Ми рече дека во рацете го носи центарот светот,

Праша дали ќе верувам на прегратката на ветрот,

За да продолжам да играм на штица која шкрипи....

Ми подари слика со илјада сончогледови лица,

Рече: „Гледај во синото небо над нив, таму си ти“

 Знаеше дека го крадам синилото со секој скок,

За да купам име дадено на распродажба ...

Му подарив пируета на штицата што шкрипи,

И скромна бисерна капка за да ме убие срамот,

Па фаќам рамнотежа со раширени празни раце,

Му нудам широка насмевка за да види раскош...

Заработувам со играње на музика која не престанува,

За без пари, со пород  кој дели насмевки како летоци,

Рече ќе замине во јадрото на сонот и седна во првиот ред,

За да го гледам пред мене додека купувам нов ден.

Помислив: Чекај ме на работ на штицата,

Музиката ќе престане некогаш, ќе ме совлада замор,

Му реков: „Тргни по патот продолжи да нудиш чуда,

Јас сум неуморна, ќе танцувам до крајот на веков ...“

И сега танцувам уште на штица која шкрипи,

Се мешаат звуци за да изгубам ритам кога барам здив,

Понекогаш ќе украдам и дел од ноќта, богат плен,

Тогаш им дарувам на очите сон во раскош,

И таму си ти, во првиот ред ......

„Зимско небо“

Знаеш дека можам да поврзам неспоиви нешта,

Како белилото со црно како во студена зимска ноќ,

Коперфилдови чуда за восхит и аплауз,

Сплетени илузии во мрежа од мисли ... никој не ги гледа ...

Ќе направам постер на врата од циркуска кочија,

За жената што  блуе оган а аждаја не е,

Таа само грее смрзната душа во зимска ноќ,

И не е дел од бајка или циркуска свита ....

Самотник, сенка на високи борови завеани,

На патека со свилена нишка одбележан,

Едно е, се дели со две, стапки во снегот,

Без висока математика и компас за талкачи...

Посакала таа некогаш да вдише чисто студенило,

Да го пречекори снегот пред малата врата,

Со крената глава да бара соѕвездија на зимско небо,

Касиопеја е таа, свртена наопаку под казна ....

Ќе ме спомне и мене таа некогаш, ме знае добро,

Стојам спроти неа кога ќе се наведне над изворот,

Нејзината вода за мене е лед  под зимско небо,

Подарок, месечево огледало .... свртено наопаку ....