Ваша песна,состав или што било напишано

Не вреди кога си искрен
уште помалку
кога некому ќе му се повериш
онака со срце и душа
а тој си игра само
со твоите чувства
оти он си зацртал
во главата своја некоја цел
и кога ќе ја достигне таа цел
ееееееееее...тогаш....
Оди сликај се....
готово е со слатките зборови.
Интересот за тебе му опаѓа
како к*р после добар секс
и нема абер за станување.
Тогаш си само уште една
глупача на овој свет
и можеш да им се придружиш
на оние кои тој онака
ноншалантно,слаткоречиво,
како што само тој умее
ги дигнал на пиедестал,
за веднаш потоа
да ги закопа длабоко во земјата
како да никогаш и не постоеле
во неговиот живот.
Браво.....честитки.
Заслужуваш.....
Медал за идиотизам.
Венец за слаткоречивост.
Круна за шармирање.
И нобелова награда...
за најголем број
на сркршени срца.
БРАВО!!!

       

Ти нудам
експлозија од звуци и слики
со облаци споени
каде седум розеви слонови
среќа некаде носат
додека патот поплочан
од морски ѕвезди светка
по кој одат
сите оние мисли кои лебдат
возвишени и чисти
сите оние ѕвезди водилки
на различни страни
кои не растргаа
често сомнеж носеа
во чадот се споија
кога изгореа
во утрото изненадено
кога небесниот свод
се растури
во експлозија од бои и звуци.

Кога зората
ми плете замки
со свилени конци
од твоите бакнежи,
не ги тргнувам од себе.
Не го мијам лицето.
Срцето го крие
твоето постоење
и тајно,
да не слушне никој,
во тишината на првото будење
шепоти...
Нема подобро чувство
од тоа кога ќе го принесам
твоето име кон моите усни
и цел ден имам
вкус на љубов во устата.
Ќе го фати ли тогаш некој
мојот поглед
под златните трепки?
Поглед сонлив,занесен,
посеан со трагови
од ѕвезди што паѓаат.
Остави љубов моја,
нека стои времето.
Кому му е гајле
што ќе биде утре!
Ќе спуштам вел
од префинети жици.
Ќе ја накитам
месечевата светлост
на твоето лице,
за да можам тебе
-љубов моја-
да ти подарам
од усните мои
вечност
и нови бакнежи.

ЧУДНИ СНЕГОВИ

Некои чудни снегови паѓаат
од небото над Македонија:
снегови со мирис на прва љубов
и тивок шепот на дамнешни спомени,
кога времето се мереше
од насмевка до насмевка,
од едно до друго
треперење на срцето
и немирот меѓу последното спуштање
на телефонската слушалка
и секое ново ѕвонење на телефонот,
кога душата ја наводнуваа
полифоничните дождови
на бакнежите
плашливо украдени во мракот:
под некоја липа,
на некоја клупа,
во некој сокак...
За време на секоја пропуштена
кино претстава...

Некои чудни снегови паѓаат
од небото над Македонија,
снегови обоени
со музиката на твоето име
што ја создадов тогаш,
кога те шепотев во мислите,
нурнат во морето на среќните мигови,
како ловец на бисери,
и ја барав школката со клучот
од врата на нашата бесконечност,
преполн од твојот
сон на разбудено кокиче
и мојата амбиција да те маѓепсам
со чинките на исконските зборови...

Некои чудни снегови паѓаат
од небото над Македонија
а јас и ти сме заборавени ликови
во две различни сказни,
кои воопшто не наликуваат една на друга
и не се читаат во исто време...

Виножито гледам
чекориш по него
облаци гледам
постела ти се мека
сеуште мирисот твој
на нив останува
сонце во очите твои
осветлува и грее
насмевка потикнува
остварени надежи
конечни и трајни
никнуваат густо.
Божица си
тука сомнеж нема
кралица си
ко денот бел јасно е
самовила си
која дете од дрво
во човек претвори.

Гори цигарата
се жари во темнината.
Мислит лутаат некаде
таму во далечината.
Се шират полека,
како чадот од цигарата.
Пецкаат во очите,
навираат солзи...
Од цигарата де!
Од чадот е тоа!
Не се ни трудам
да ги избришам.
Нека истечат полека,
и така се болни.
Ќе ги измијат болките,
ќе ја олеснат душата.
Ќе го смират срцето
и ќе се отвори ново место,
за новите кои ќе дојдат.
Ќе се наталожат пак,
како тутунот во цигатава,
и после само едно чкорче
ќе ги изгори до крај.
Ќе остане само пепелта
во пепелникот.
Исто како цигарава
што ја гаснам полека
и продолжувам понатаму.