Ваша песна,состав или што било напишано

darkangel напиша: Молк! Толку е прекрасна тишината. Во неа лебди воздухот што ти го дишеш. На небесната светлина се гледаат зраците на живот кои ги вдишуваш и издишуваш... Живем со твојот мирис. Кога се впивам до тебе и ја исцрпувам твојата енергија, ја превземам секоја твоја мала миризлива супстанција, ја сместувам во своите ноздри и ја вдишувам како единствен избор за да опстојам. Значи твојот мирис е моето постоење... И кога гледаш во моите очила..го гледаш одразот на своето лице, своите очи. И кога ги оставам секој пат на масичката, знај, пред тебе се разголувам. За да можеш да видиш се, Се затоа што и без нив можеш да се погледнеш себеси..во моите очи.... Ако ги оставам своите усни на твоето чело, усна, рамо и ги притискам силно, не е за да оставам печат или бол. Ги собирам твоите вкусови и тие опстојуваат на врвот на мојот јазик. И секоја храна го има твојот вкус..и со секоја течност јас те вкусувам одново и одново.... Сега дојди и допри ме, прегрни ме...влези во мене и јас ќе те имам, ќе го имам секое Ти во мене..и кога ќе заминеш ќе останат звукот на тишината во која прекрасно танцувавме, мирисот твој кој го чувствувам насекаде, вљубениот поглед и вкусот на љубовтта кој знам ќе стане горчлив како и солзите што тогаш ќе ме прегрнат. ................ Тогаш настана виножитото...зад маглата и врнежливите денови. Се всели сјај во моите очи од сонцето што блескаше над неговите бои. Ме прегрна силно и тогаш сфатив... Љубовтта нема форма и е безгранична...а јас навистина немав начин на кој можев да ја изразам сета. Затоа го украдов виножитото..ги сокрив неговите бои во твојата коса...и кога ќе дојдат врнежливите денови..дојди, појави се повторно и избркај ги облаците.

majstorce62 напиша:            ЦРНИОТ КРУГ НА СУДБИНАТА 2         Потоа девојките поитаа во средба и прегратка на две насмевки што токму во тој миг излегоа од утробата на една БУБАМАРА, едната сокриена во скубка сува трева, а другата искапена во грст ефтина колонска вода.         Исписка ли навистина змијулчето „Горан на Кацарци“? Можеби само и се присторило…Можеби беше некој друг Горан, Горан на Цацарци, Горан на Козарци, Горан на Коларци, кој било Горан, само не на Кацарци.           Сигурно, сигурно така некако, само нејзе и се беше присторило Горан на Кацарци, оти рекичката што ржеше под мовчето, лута на неговите столбови, не беше изгубила ниту половина од силата со којашто тој ден ја оживеа претпладневниот пороен дожд, па некоја од буквите од презимето, протинајќи се низ нејзината озабеност си го беше сменила своето значење…         Девојките исчезнаа со двете насмевки во утробата на Бубамарата и немаше кого да праша за потврда. Можеби затоа апежот продолжи да и ги следи чекорите в долж кејот и да блува нови отрови во нејзиното спокојство:           Гораннакацарцикацарцикацарцикацарцикацарцикацарцикацарцикацарци…           Каков апеж, какво блеење отрови во дамарите на раатот!? Па тоа градскиот часовник си ја вршеше својата обикновена, секојдневна работа, како вчера, како завчера, како, впрочем, и утреден што ќе стори, како всушност и пред сто години, значи, отсекогаш, од денот кога го изѕидал некој познат чорбаџија од градот, тој, точно во тоа време, се провикнува од камената кула и ги растревожува и забрзува тие што доцнат.         Седум пати се провикна часовникот, таман толку, колку што беше доволно во неа да се раскокаат ждребињата на тревогата, оти со Горан во седум имаше закажано во паркот, па таа го издолжи чекорот и заборави на апежот, заборави на змијулчето со крлушки од мраз по стомакот и птицата повторно се распеа, издолжувајќи и го двојно чекорот.                                 ************       По којзнае кој пат Станка Поп Тасева враќаше една иста песна во музичкиот систем, што и го купи на ќерка си за нејзиниот четиринаесетти роденденЈа слушала истата пред дваесет, пред дваесет и пет, пред колку ли точно години, а мислите и се загледани во минатото, низ некоја пајажина од топла влага,во некои далечни, тажни очи е врамена малечка собичка на момче, еден грамофон и една плоча на него, а плочата се врти педесет, седумдесет и пет, стопати во еден ден и не покажува знаци на умор, на здодевност, на сафра, туку ја исполнува собичката со топлина и нежност на пролетно пладне.        По дваесет, или дваесет и пет, боже, по колку ли точно години, скорна од топла влага го замаглува небото во очите на Станка.        - Каква игра играш со мене судбино? – рапавиот сунѓер на растреперената дланка минува благо по двете неба, ја собира топлата роса од нив, - Каков е овој знак што ми го праќаш?                          „Има некоја тајна врска...“ во очите што гледаат во минатото врамена е една соба, а во делот од мислите што се држи со магарешки инает за сегашноста копа и рие едно прашање; таи ли ќерка и нешто од неа или песната е случај на коинциденција, оти за својата тајна, за својата црна судбина никому ништо не кажала, ја закопа длабоко во себе и реши да ја однесе в гроб.                Прв пат го сретна знакот на судбината пред неколку недели. Или поточно го откопа, го откорна со вџашените очи како што се откорнува со ковачки клешти клиенец од тополова чатма.                      Од каде се го откорна знакот?                      Од маргините во учебникот на ќерка и.                      Каква форма имаше знакот?                      Форма на срце.           Но зошто срцето беше врежано во снегот на маргината со црн фломастер? Чии имиња беа испишани во срцето? Само едното и се откриваше – Горан. Второто тераше некој инает, па и се мрешкаше во очите како плашица во матна вода и ја менуваше формата, криејќи се секогаш кога ќе помислеше дека го уловила во стреата на дебелата линија од фломастерот...                                         И, зошто ја отфрлаше можноста дека тоа е еден од учебниците од кои таа учеше како ученичка во истотот училиште до кое ќерка и секојдневно по двапати минуваше пат од седумстотини и осумдесет метри и се враќаше дома со двојно повеќе одликувања, начичкани на нејзиното тексас палтенце во вид на вљубени момчешки погледи и воздишки...         Да, веројатно ќерка и чепкала во правот по таванот на татко и и го донела учебникот со намера да ја потсети на нејзините ученички денови и да ја заскокотка наивно по нејзината интима, ама ете, заборавила да и се пофали со резултатот на своето археолошко истражување.                  Каква моќ можее да има едно „веројатно“, стутулено во сиво кожувче на зајак во прнарот на стравот!?           Со здив на развигор тоа ги стопи снеговите во нејзиното срце, го расцути трендафилот на смрзнатата мисла и Станка пак беше онаа младата, осумнаесетгодишната девојка, најубава на речната плажа близу Р. ПРОДОЛЖУВА

мајсторче колку време треба да те чекам за продолжението ??? 

    Ноќва

Ноќва е најтемната ноќ,
ноќва ветерот има моќ,
ноќва моќниот ги мрси моите коси,
ноќва капка по капка моето лице се роси.

Ноќва клета ми одзема пола живот,
ноќва,можеби ќе останам и без здивот,
ноќва,можеби,е крај на се,
а можеби нема да умрам ноќва,не.

majstorce62 напиша: До Бисерче: Не дека сакам да се изживувам со твоето трпение, ама имам обврски кон работното место. Се надевам дека ќе го пруфатиш моето извинување, но во првиот миг кога ќе освојам слободна територија ќе седнам и ќе продолжам...

.......

ајде јас чекам,....

ЦРНИОТ КРУГ НА СУДБИНАТА (3)


                      По барање на Бисерна


        Никој не може посилно да почувствува несреќно вљубени погледи на момчиња од девојка на осумнаесетгодишна возраст чие тело е витко како трска и има бронзен прелив од бакнежи на јулско сонце. Станка имаше осумнаесет години и тело витливо како трска и, згора на тоа, прелиено со бронзен прелив од бакнежите на јулското сонце, но таа не беше свесна дека за трската се лепат несреќно вљубените погледи на момчињата кои заради неа, да тоа беше неоспорен факт, иако таа и за тоа ништо не знаеше, во последно време беа чести гости на речната плажа и дека плажата никогаш, и пред времето на градењето на градскиот базен, не била толку посетена, оти сето нејзино суштествување се поистоветуваше со момчето по име Горан и оти нејзините осумнаесет крилца само кон него првнуваа со радост, а неговиот лик беше единствено достоен по него да се разлијат далгите од двете езерца, толку благо и толку питомо облизнети под нејзиното чело.
        „ Има една тајна врска...“, почнува песната од почеток, по кој ли пат, исто како и тогаш, во приказната што оживуваше пред нејзините очи стара дваесет или дваесет и пет, или колку ли точно години истечено време низ коритата на животот...
        Станка Поп Тасева ги склопи кориците на книгата на спомените. Всушност, таа не склопи никакви корици од никаква книга, туку далга на слана го попари трендафилот на мислата што ја одведе во минатото на речната плажа близу Р. Едно штрекнување, едно шашардисување, едно вџашување ја прекина врската со топлиот повев од минатото што извираше од звуците на песната и плашиците што го образуваа второто име во срцето на маргината на учебникот се сторија вкочанетост, така што пред очите и се отвори името на ќерка и...
        „Има една тајна врска...„
        И крв!
        Не, крв немаше. Ниту капка крв немаше во неа. Немаше ниту околу неа, но таа имаше чувство како сета крв да истече од неа: од лицето, од рацете, од мозокот...
        Но каде ли истече? Можеби ја впија страниците на учебникот, како сунгер жеден за крв, оти долги години бил затворен во темнината на таванот, но таа не можеше да види ниту капка од сопствената крв по страниците оти тие почнаа споулавена игра на вртење, при што уште еднаш, и уште еднаш, вкупно седум пати, се појавија двете имиња како две црни кукавици во снегот на маргините.
        Знак, знак,знак,знак, знак, знак,знак, одбројува ѕидниот часовник од ѕидот во собата на ќерка и, една од двете што ги држешеа како потстанари кај разнесувачот на млеко, кој имаше син студент во метрополата и одвреме навреме се појавуваше во некое списание од уметноста и културата со некоја песна, секогаш со исти иницијали под насловот, на местото за посвета.
        Каков знак,каков знак,како знак, каков знак, каков знак,како знак, каков знак, излегува и влегува кукавичката во седалото во часовникот.
        Судбина,судбина,судбина,судбина, судбина,судбина,судбина, бие лудилото во слепоочниците на Станка Поп Тасева.
        Таи ли ќерка и нешто од неа?
        Кафез... кафез од лудило...Без решетки, а сепак тесен, проклето тесен: душата да ја склучиш во него не ќе може да ја собере...
        Тесен е кафезот, тесна е собата, тесна е куќата, тесен е градот, тесна е вселената...
        Или ништо не е тесно: ниту кафезот, ниту собата, ниту куќата, ниту градот, ниту вселената. Тесна е само таа, оти Горан влезе повампирен во неа, а повампирените не ги интересира страста кај жената туку ноќе, на полноќ, кога месечината ќе се исполни само си ја бараат изгубената душа...
        Тесна е и нејзината душа. Можеби само таа. Напнатите мускули на лудилото ги пукаат со години шавовите на кошулата во која беше облечена нејзината душа и ги бркаа од неа сите мажи што ќе и фрлеа соблазнителен опул, за да може, кога ќе огрее полна месечина да му погледне спокојно, со чисти мисли и уште почиста душа на Горан в очи, макар и на таков, повампирен.

Блеки, да си го смениш никот под итно во Ѓавол со скршено срце... Тежи лириката во овој текст, блескоти и паѓа со тивок шумол како долг, црн, свечен фустан на телото на некоја убавица, на најубавата жена на нечија забава...

тревата е зелена ѕвездите светат....