Ваша песна,состав или што било напишано

...... pisuvam sega
i redam bukvi
za Kako bi bilo
samovilo
so sviena glava
pod zlatnoto krilo
zborovite gi redam
da  Taka bi bilo................................

The LETTER...



The door that somebody has opened...

The door that somebody has closed again...

The chair where somebody has seated...

The cat that somebody has caressed...

The fruit that somebody has bitten...

The letter that somebody has read...
The door that somebody has opened...opened...oh, opened...



The chair that somebody has seated...
The letter that somebody has read...

The chair that somebody has turned upside down...
The door that somebody has opened...opened, oh opened...


The path where somebody is still running...
The forest that somebody passing trough...
The river that somebody dives in...
The forest that somebody passing trough...
The river that somebody dives in...

The forest that somebody is passing trough...
The river that somebody dives in...

...The hospital where...somebody has died.

АЈВАН ЛЕКАР

          Дедо е припрост човек, но има зад себе седумдесет и седум години животно искуство, диплома за завршено срдено стопанско училиште (цели две години) и интерна диплома за вкв мајстор – водоинсталатер издадена од фирмата во која „младоста ја оставил“. Е, а тоа големо животно искуство му вреди повеќе од пет факултети иако абер си нема од компјутери, од виндоус, од плејстејшн, од мобилен, од акционерски друштва, од брокерство и останатите новороденчиња што ни ги истресе тразнизцијата (која никако да застарее, туку се уште си ја чуваме како млада невеста).
        Денес ја прегазив во голем стил Проектната задача за матурскиот испит и прво нему му се пофалив. И таман го начекав моментот, само што се вратил од банка со шушки во џебовите (пензиите стасале, да не дојде до забуна дека дедо и на овие години работи хонорарно). И, се разбира, зашуште една петстотка, за да тргне работата како подмачкана, од дедо.
        - Така, а кога ќе ја положиш сета матура…Ај, знае дедо како да те награди!
        Ај, шо ми е златен дедо, да ми го поживи господ уште многу години! Не, не за шушките. Дедо ми е најверното другарче. Советник број еден во животот. За секој проблем со него се консултирам. А сега дојде ред и за најживотниот – упис на факултет. Што да се одбере? Многу ми се мотаат како сателитчиња околу мозокот, ама на секој маана му наоѓам.
        Медицина…
        Хм, убаво звучи тоа докторе, па бел мантил, па згодни, цицлести сестри…Ама се накотија многу со дипломи од соседот на исток… Накот недоучен… Додека јас завршам, ниту за болничар нема место да остане…
        Право…
        Не ме бидува ниту самиот да се одбранам не пак други да бранам…
        Машински…
        Косата да ти падне од учење, а кај ќе се вработиш… Сите фабрики во градот ги затворија…
        - Јас да сум сега на твои години, без размислување ќе му ја конк*рирам на ветерина, - насети дедо што ме мачи.
        -Дедо, да не те удри премиерот со покачувањета на пензијата од 100% како со даска по глава? – го погледнав загрижено, - За свињар и говедар ука не ми треба.
        - Слушај го ти дедо, златно име мое…Дедо никогаш не греши! – пак тој.
        - Абе дедо, ме зезаш, признај! Ај кажи ми што да запишам, оти стварно не знам. Како во лавиринт сум.
        - Иднината во оваа земја за младите е само во ветерината! – одмудри по трет пат дедо.
        - Ааааааааааа, знам кај ти цела умчето дедо…- му намигнав весело, - Си ги гледал последните вести, те подлакомија и тебе субвенциите што ќе ги дели премиерот за земјоделието и сточарството. Ама тоа, дедо, се вика – не умри магаре до зелена трева… Абе, дедо, уште ли не им ги научи финтите: идат избори, па мораат нешто да ветат…
        - Не бе мило, та не сум дотаму излапавел, ај, ти се молам, немој така за мене… Ќе бидиш господин…Доктор. И тоа, не каков било, ами воен доктор…Ехе, во мое време колку процедури, прегледи, тестови требашечовек да помине за да да се запише на Воена академија, па уште и медицина.
        - Дедо, а да те одведам јас тебе кај твојот матичен да те прегледа…Каков бе воен доктор…Абе ние тие ги викаме ајван доктори! Си ги измешал, дедо, лончињата, тоа ќе да е. Е, убаво ми мислиш, ајван доктор да бидам!
        - Ништо не те научиле книгите и професорите… - рече, - Море, име светло, дедино, та не се слушаш ли ти како се не ни се викаат нашите војници – Лавови, Тигри, Волци, Мечки, Шкорпиони, Шатки, Мисирки… Мислиш, дека обичен лекар може да ги лечи нив?
        Го зеде бастуност и се запати кон пензионерскиот дом каде го чекаше друштвото весели филозофи на партија домино.


Изменето од majstorce62 - 27.Април.2008 во 20:28

ЕБАТИ ДРЖАВАТА…

        - Ебати ја државата, што нема закон за заштита на домашните животни! – истурив гневна пцовка, кога жена ми сета во солзи ми соопшти дека кучето на мајка и го смачкал камион додека минувало преку булеварот.
       Всушност, тоа беше наше куче, ама поради непостоење услови за чување во станот на третиот кат, го посвоивме кај тештата, која имаше куќарка, каква таква, ама сепак куќарка, со двор и други потребни услови за чување домашно милениче. А добро и се најде, бидејќи непосредно пред тоа си почина тестот, па другарче и беше.
        Разгневен од оваа црна вест, ја подадов главата на прозорецот и плукнав.
        - Пу, ебати државата! – пак испцував, не водедјќи сметка дека соседите, кои беа на власт, можат да ме чујат.
        На тротоарот немаше многу свет, само една стара жена и едно куче кое душкаше околу кошничката за отпадоци, поткревајќи се на задните нозе и обидувајки се со муцката да извади парче стар леб од неа.
        Се загледав во паѓањето на плунката, а телото сето ми се стегна, некаква внатрешна математика ми сигнализира дека плунката ќе падне вра главата на жената. Но за среќа, во тој миг ја пресретна една заспана оса, кој без компас леташе под прозорецот од кој ја лансирав плунката, отцртувајќи неправилни осмици низ топлиот воздух.
        Сетив леснина, но за кратко… Осата, погодена како со проектил „ воздух – земја“, се струполи врз кучето што си ја испробуваше среќата пред кошничката со отпадоци и, збунета од тоа што не знаеше што точно ја снајде, како реакција на одбрана му го зари џвалото во кожата, па тоа заквиче, и почна да се врти во круг, како некој да му врзал лименка за опашот, па се обидуваше да ја докачи и да се ослободи од неа.
        Некој уплав ја отфрли жената како катапулт кон улицата и таа почна да писка панично и да мава со чантата кон кучето, не гледајќи дека зад неа иде такси со голема брзина.
        - Глупава, бегај од улицата! – викнав панично кон жената, - Ќе те однесе таксито!
        - Пу, ебати ја државата со вакви гуски!
        Не знам дали ја слушна мојата опмена; во истиот миг кога јас викнав, или помислив дека викнав, силно чкрипење го раскина жешкиот летен воздух и жената повторно скокна, овојпат од улицата на троарот, значи во спротивна насока, што мене ми заличе на смешно враќање на сцена од филм што се монтира, при што кучето заквиче уште посилно, си ја подвитка опашката и побегна.
        Очекував таксистот да застане, да излезе од таксито и да и ги истури пиперките на старата жена, да и се развика за да друг пат си ги понесе очите кога преминува улица, а не да ги чува дома крај нејзиниот дедо, но тоа не се случи.
При кочењето, таксистот, некое младо детиште кое самошто зело дозвола ( со врски или прасе) ја загуби контролата над возилото и тоа се најде на спротивната лента на улицата, кон спротивниот тротоар по кој безгрижно поминуваше група деца.
        - Овој ќе ги отепа децата…, - викнав, кон жена ми, спискав!
        Пискањето од улицвата го натсили мојот писок.
       - Пу, ебати државата во која и на слепци им даваат возачка дозвола! – опцував уште еднаш, чувствувајќи како гневот ми навлегува длабоко во коските.

ТОЛКУ МАЛА А ТОЛКУ НАПРЕДНА

Еве уше нешто од таа тетратка...

Додека ѕвездите зборат
во длабока пролетна ноќ
мојата душа трага по твојата
заљубено немо исплашено
невино ја бара низ небескиот шир
твоите очи меѓу ѕвездите
твоите усни во месечината
ликот во облаците...
молкум исчезнуваат!
облаците, ѕвездите, месечината.
ново утро се раѓа
полека ко кришум ги затворам очите
бавно, залутаната душа тоне во сон
повторно денски
за да не го гледа сонцето без тебе
а срцето моли...
Боже не дозволи да заборави.
Не давај!