Ваша песна,состав или што било напишано

ЕПА, ЈУНАЦИ, ПЕРОТО В РАКА И ПИШУВАЈТЕ...НАГРАДАТА И НЕ Е БАШ МАЛА ЗА НАШИ УСЛОВИ...

Секогаш некој ќе се пронајде во некој расказ, или некоја уметничка содржина. Та не сме ние поумни од животот,ги смислил тој случките многу пред нас.

eurydice напиша: ima li uste edno mesto vo klubot na obozavateli na majstorce?

ТЕШКО МЕНЕ УТРЕ, ВО КОЛКУ ЛИ БАНДЕРИ ЌЕ СЕ ПЛЕСНАМ... ГОТОВО, ГО КРЕНАВ НОСОТ
иМА МЕСТО ЗА СИТЕ ВАС, НЕ ВО КЛУБОТ ТУКУ ВО СРЦЕТО...

Denes e oblacno,
vcera vrnese,
a utre moze sonce ke gree,
Za dorucek imav kifla,
za rucek grav,
a za vecera pleskavica ke jadam.
Na komsijata sekogas go pozdravuvam
i go prasuvam dali pomos mu treba
i sega do prodavnica ke odam
sok da si kupam
i potoa sadovi da zamijam.
Televizor ke si pustam
serija da gledam
i jabolki dve ke ljupam,
a potoa po rodnini ke vrtam
da gi prasam
dali se dobri.

majstorce62 напиша: ШТО ЌЕ МУ Е ИМЕ НА ТОА ШТО Е ЕДНО, ЗАРЕМ ИМА МОЖНОСТ ДА ГО СМЕШАШ СО ДРУГО...

хехе, работите не се секогаш такви какви што изгледаат





Изменето од eurydice - 23.Април.2008 во 22:13

Petok e….rano izutrina….taa e budna…pocnuva da prebaruva niz nejziite raboti,a kup alishta  rasfrleni na krevetot……..toj den e neobicno ubava i chuden sjaj i odsjajuva od ocite…….Stoi do prozorecot i se smeshka.Vekje e sedum casot,a ima metez vo soobrakjajot blizu kukjata.

Povtorno poglednuva vo alistata i ovojpat podolgo se zagleduva von iv…niz ush*te i odzvonuvaat zborovite-“ti mene si mi na sekoj nacin ubava,shto i da napravish so sebesi…mi se dopagjash vaka,ednostavna…togash se e na svoe mesto” i se nasmevna…

Izleze od sobata.Povtorno se vrati i otide da sedan na balkonot.Misleshe dolgo vreme i po nekoe vreme dojde tatko i ,ja stavi rakata na nejzinoto ramo-“ Dojdi,da ne zadocnime.Ajde oblechi se,kje te cekam dolu…..

Taa nabrzina se obleche i so trcanje sleze dolu…ocigledno vozbudena…

-“Ajde,shto cekas….Ajde pobrzo….-mu se obrati na tatko i i izleze brzo nadvor.

Tatko i trgna po nea i i ja otvori vratata od kolata….Taa vleze…ovojpat vozenjeto i se stori podolgo od voobicaenoto.

-“Te molam,vozi pobrzo.Ne mi se dopagja da me cekaat…Ne sakam toj da me ceka…..

Za prvpat po tolu vreme ,tatko i ja pogali o liceto i i se zagleda vo ocite….

Potoa go svrte pogledot nastrana,a koga povtorno se zavrte nakaj nea ,ocite mu bea crveni. Kolata zastana…tatko i samo i kimna so glavata….taa izleze….

Racete i se tresea,edvaj disheshe i odeshe.

Vratarot i ja otvori vratata i taa vleze..Ja pozdravi edna gospogja koja ja poznavashe i ja zadrza nekolku minuti vo hodnikot prashuvajki ja kako se drzi i na kraj i rece”-

“Toj e vo sobata.Nema potreba jas d ate odvedam…znaes i sama kade e”-i i se nasmevna…

Taa odeshe poleka i go poglednuvashe sekoj dzid,sekoja vrata,sekoja licnost tamu i se i beshe dobro poznato.

vratata beshe otvorena i taa mozese da go vidi nego. Zastana pred vratata i mislese deka nema da moze da progovori ni zbor. Vleze vnatre a tamu stoese toj....tolku prekrasen....vo maickata vo koja taa go vide prviot pat,so toj cuden ocekuvacki izraz na liceto....gi zabeleza negovite oci,negovata morbidna tetovaza na celata leva raka i zabeleza nesto koe bese karakteristicno za nego:sekogas se mislese dali da go napravi toa ili ne......

Toj stana i se poglednaa....Ja pregrna i ja stegna mnogu cvrsto...Taa ne mozese poveke i zaplaka....toj togas ja stegna uste pocvrsto.

Nenadejno,se svrti nakaj nea i ja bakna...kratko i nezno...

Prv baknez do sega...Baknezot koj koga go davaa na drugi ne im znacese nisto....no sega.....

-"Zosto places-ja prasa i i ja izbrisa solzata od ocite.......

Poubava si mi koga se smees,koga si zbuneta ili molcaliva.no ne koga places....

Ovojpat taa go bakna.Pocuvstvuva deka go saka.....znaese deka go saka premnogu.

-"Sakam samo da sme zaedno "-rece taa.

Bi sakala da bese malku pohrabar i da go ostavese minatoto zad sebe.Bi sakala i dvajcata da bevme podobri licnosti.Sakam da si so mene.....samo izlezi od tuka pobrzo...

-"Nie ke bideme zaedno.Jas samo tebe ti pripagjam,iako ne sme zaedno.Veke go pronjdov ona sto mi treba.Za prvpat prekrasno e sto nekoj sakam....Tesko e bez tebe,no daj mi vreme da se spasam na nekoj nacin....ni mene ne mi e lesno...Sakam da stanam podobar covek samo z atebe...

Samo ti si vazna ovde....samo ti..."-

Taa stana i ja zatvori vratata........gi spusti zavessite i otide do nego.....

(mislam deka sekoj pretpostavuva sto moze da se sluci potoa)

---------------------------

 

Koga se vrati doma,na vlezot pred vratata sretna edna malecka licnost koja i go ispolnuvase srceto i kona edvaj cekase da ja vidi....Taa licnost netrpelivo cekase da s evrati i vednas stom ja zdogleda i gi stavi nejzinite mali racinja okolu vratot.

Taa go otvori kuferot i i dade eden podarok kako znak deka ne ja zaboravila i pokraj site nejzini problemi.

A,potoa se upati kon nejziniot stan...Samo sto ja otvori vretata pocuvstvuva praznina.

Istiot onoj prazen stan koj taa go mrazese...istiot onoj monoton crn mebel...

Go ostavi kuferot i se zatvori vo nejzinata soba...Nemase koj da ja pozdravi,da ja prasa kako si pomina.Prepustena samata na sebesi kako i sekogas..

Go vkluci telefonot i go ostavi nastrana...ne i besepotreben..

Sakase da zaspie...ne mozese.....

Sakase da ima nekoj pokraj sebe,no nemase........

I nedostasuvase,no toj ne bese tamu....

Nisto sto sakase ne bese mozno da i se ispolni..

a,se ona sto sakase e samo da i bide ispolneta dusata...

Si veti deka ke ceka.ke go poceka nego za da i go podari ona sto nea i bes epotrebno....ke go ceka za da i ja podari seta svoja ljubov i zaedno da napisat nekakva idnina....zatoa sto se premnogu mladi i dvajcata......

Premnogu mladi,a veke zaglaveni vo lavirintot na 21 vek i site onie mracni sili koi demnat nasekade,a na koi tie na uspeaa da odoleat...

Ne bea vinovni,no i dvajcata stradaa poradi tugji gresk.

Kako i da e,ke gi spoi vremeto...posebno sega,povekje od sekogas toa e na nivna strana i ke im ja dade srekata koja i tie ja zasluzuvaat...

A,dotogas ostanuvaat samo mectite koi sozdavaat frustraciona bolka.

 

(kraj............................)

                         СОН
                  (целосна верзија)


        Велат птици имал во грлото – шурки распеана сончевина плискала oд него кога ќе ја отворел устата и најобично „Повелете“ да изглаголи зад тезгата на зеленото пазарче, почесто празна отколку полна со зеленчуци и овошја од нашето поднебје, колку душа да врти од штурата, но секогаш задоволителна печалба, оти сам бил, две раце и една уста; рецете вредни и итри, извештени на паланзата, а устата скромна како посен петок и благодарна на најпосното залче што и го принесувал...
          Песна бил, песна бисерогласна, златест зрак разлеан по ливадите на туѓата радост, сок што ја крепи туѓата мака. Имал дарба на исцелител со насмевка да ги затвара и најдлабоките раните во унесреќените души, од збор церови правел, чудесни мевлеми за лузните во срцата на бележаните со жигот на судбината...
          Три дена со славеј се натпејувал, ама не дека сакал да го натпее малото грутче слаткозвучна надменост, туку, мајстор рамен дека си нашол, јунак за мегданот му достоен и сетил чувство дотогаш несетено, па гласот медовина му се сторил и се друго скаменил со тишина од восхит, а некои очевитци и ден денес тврдат дека птицата од мака со клунчето жива си го исколвала срцето и се гламјосала во зелениот пожар на столетниот даб. Уште велат дека година дена по тој настан и дабот гламјосал од ровја, но дека сеуште стои таму, на истотот место, како сениште и од јагленосаната крошна и во најстудени зими се слуша плачот на мртвиот славеј.
          Кога го запознав беше најбогат човек во градот. Никој не знаеше точно како се збогатил, ама сите беа на мислење дека тоа се случило преку ноќ. Секакви прикаски кружеа за неговото богатство, па дури и дека тоа му било награда од мртвиот славеј затоа што го натпеал, некоја сила, што ли, го повела една ноќ кон местото каде што се натпејувале, а било невреме, ровји го рапорувале темниот мев на небото, ветрот дрвја корнел, да ти е страв низ прозорецот опул да фрлиш, не пак да излезеш на улица, но тој не чувствувал никаков страв, птиците во неговото грло никакви ровји не можеле да ги уплашат, никакви алетини да ги замолчат, и стасал до дабот токму во мигот кога ровја го погодила столетникот, а силата нејзина толку страшна била што и земјата се рацепила и му открила сандак со златни пари.
        Неговото богатство тежеше колку половина град кога ме испрати мојот претпоставен, уредникот на рубриката локални митови, да напишам приказна за него.
        Се чувствував како што се чувствува секој човек на прагот пред исполнувањето на животниот сон, а тој личеше на корито на пресушена река.
        Куќа на духови на мртви птици.
        Имав в печаток дека е најнесреќниот човек на светот...
          - Како може човек со толку пари и моќ да биде несреќен! – се осудив да го прашам, потхранет од важноста на задачата што ми ја довери уредникот.
- Подобро никогаш да не разбереш! – ми одговори
        Асталот во сепарето во хотелот кадешто тој секој ден доаѓаше на ручек и вечера беше полн со јадења со око што се јадат, но тој ниту да чепне од некое од нив.
        - Нема да бидеш помудар, од колку што си, ако добиеш одговор на тоа прашање. Впрочем, зошто сите мислите дека парите се извор на сета човекова среќа...
        „ Јас би ги реализирал сите мои сни со дел од тие пари! “, сакав да речам, да си ја кажам маката, но тој имаше некоја чудна моќ да ми ја пресретне мислата..
        - Јас го изгубив сонот покрај нив, - рече тој, - Или, ако милуваш повеќе, парите ми го украдоа сонот. Не само сонот на некогашниот зарзаватчија од тезгите на зелено пазарче.... Не само тој... Вистинскиот... Јас не можам воопшто да спијам.
          Ми се наметна еден глупав впечаток дека разговарам со некој побегнат пациент од душевната болница во Бардовци, не со најмоќниот вчовек во градот. Дека некој си поигрува со мене, сака да ме направи будала, поголема и од него, самиот. Мене сон не ме фаќаше при крајот на месоцот, кога сите фоднови дома, и оние најскришните ќе се испразнеа па се мислев како ќе го минеме она временско растојание до платата, до новиот прилив на средства во домашниот буџет.
        - Сигурно мислиш дека сум будала, - пак тој со онаа чудна леснотија ми ја пресретна мислата, - Или дека демагогии ти продавам... Да, лугето немаат крај со крај да врзат, а јас како маченик ти прикажам..
        - Не, не, никако! – реков, излагав, побрзав да го заметам трагот на последната мисла во главата.
        Тој одмавна со раката, „Не мораш да ме лажеш!“ значеше неговиот гест
       - Никој ништо не знае за моите јанѕи. Нема ноќ а да не ме сардисаат... Ме глочкаат, ријат во мене со едни рилки, ме траќаат во свилените чаршави како морски бранови проколнат брод... Да, јас сум проколнат брод во разбранувано море.
        Тој замолча за миг
        „Проколнат брод во разбранувано море“, помислив колку убав наслов би било тоа за мојата приказна.
        Тој ја отвори табакерата од чисто злато и ме понуди со цигара. Потоа извади и за себе една.
        - Питач! - рече., потчукнувајќи го врвот на цигарата од табакерата.
        - Молам! – проголтав реакција во форма на збунето грутче во грлото.
        - Мислам дека „Питач на сон“ би бил убав наслов аа твојата приказна.
        Ќелнерот со златна уста што го држеше окото на штрек на нашата маса притрча да ни ги припали цигарите.
        Тој повлече чад од циграта во таинствените длабочини на неговата душа на начин како да принесува жртва на свет олтар и внимателно како да вадеше од себе живо суштество со страв да не го повреди, ја издува тенка, змијолика лента кон плафонот.
        Никогаш во живото никој не ми правел метани затоа сега гестот на келнерот ме натера да се почувствувам необично горд и значаен во сопствените очи.
        - Колку сме смешни ние лугето! – го улови тој моето малограѓанско чувство - Мислиме дека некој не почитува, а тој всушност САМО им метани на парите и на моќта што ја имаме. Без нив сме како прегорена сијалица во темна просторија. Наизглед имаш се, а сепак душата ти е гола...Само страв се таложи во неа.. .Страв од роднините, страв од пријателите, страв од слугите... Се плашиш дека некој од нив ќе те убие еден ден за твоите пари...
        - А, приказната за славејот? Колку има вистина во неа?
        - Славејот изгоре во огнот на сопствениот сон,- откорна воздишка човекот чие богаство тежеше половина град, - Ти, сепак, размисли за тој наслов,,,„ПИТАЧ“... Има некоја скриена оксиморонска вредност во него... Контрадикторност што го чепка љубопитството и ја задоволува страста на читателот за ликување над страданието на моќта. Лугето ќе бидат среќни да читаат за мојата несреќа.
                                          
                                                                                                 хххххххххххх
       
        Го видов уште еднаш по нашиот разговор во сепарето на хотелот во кој доаѓаше само да ги набљудува вкусните јадења на преполниот астал и ќелнерот да му направи метании кога ќе ја отвореше златната табакера и ќе извадеше цигара од неа....
        Беше облачен, есенски ден, а мене душата ми се полнеше со пролетна сончевина од поттупкувањата на колегите од редакцијата за убаво срочената приказна со наслов „ ПИТАЧ НА СОН“.
        - Имаш дарба да ги отвораш срцата на лугето, - ме поттупна и главниот уредник, - Треба да размислуваш за повисоки дострели... Имам известување дека во 12 часот, во Домот на културата има промоција на новиот роман на Минески... Направи интервју со него. Чепни му малку и во приватниот живот. Умееш ти тоа...
        -Тоа е работа на уредникот на културна рубрика, - сакав да кажам, но тој ми ја пресретна мислата,
        - Од денес е твоја работа. На весникот му треба свежина, нови идеи, нов пристап кон вистината...
        Излегов. Полн со птици во душата.
        „Уредник...“
        Тој збор ми зазвуче како песна.
        „Уредник...Луге, јас сум уредник!“, зрачев радост од лицето, од очите, од секое мое движење зрачеше радост. Бев брат на воздухот.
        Во радоста ги дарував редум питачите на мостот со паричка. Нека сетат и тие делче од неа.
        „ Уредник на културна... Ширење на кругот познанства и пријателства со познати писатели, поети, сликари... Ширум отворена врата до сите книгоиздателства, деловни ручеци со сите фактори на културниот живот во метрополата...“
        Раснење.
        Балон...
        Пак брцнав во џебот и пак извадив една стотка.Но овојпат стотката не заврши во картонската кутија на питачот.
        - Ве молам, дајте ми сон! Малку сон, дајте ми, ве молам!
        „Сон чиченце, никој не испитал, до него се стасува со многу работа!“, сакав да му речам на чиченцето, ама ништо не реков, оти во питачот го познав него, човекот чиешто богатство тежеше половина град, човекот од чијшто загубен сон се испили мојот.
        Се почувствував непријатно пред неговиот молежлив, очаен поглед. Помалку и виновно. Како јас да му го украдов сонот.
        - Ве молам, дајте ми сон! Малку сон, дајте ми, ве молам! – продолжи шепотот по мене, како да ми се беше закачил за мислите.
        „Сонот се краде!“, нагласи промоторот на најновиот роман на Минески во завршниот дел, а јас, не знам зошто,седејќи во првиот ред, со лице трипати посветло од лицето на славеникот,помислив на суратот на мојот бивш уредник на културна рубрика кога ја примил веста дека јас ќе го заменам, „А, украдениот сон го убива сопствениот.„
        Салата се исполни со громогласен аплауз. А никој не ја сфати последната реченица од излагањето на промоторот.