Ваша песна,состав или што било напишано

Dok ova noć lagano tone u beskraj, a kazaljka na satu spokojno odbrojava vrijeme, pokušavam tu, na drugom kraju svijeta, da budem sretna što znam da postojiš, stvarno postojiš, ali si jako, jako daleko.

Uvijek se nasmijem kad se sjetim kako si mi pričao da ćeš, dok mi budeš pisao pisma tipkajući po računarskoj tastaturi, sam sebi ličiti na savremenog Henri Milera, koji je i u po-odmaklim 80-tim, s šarmom starog pokvarenjaka, pisao onako nježna i strasna pisma svojoj neprežaljenoj, velikoj ljubavi, prelijepoj glumici Brendi Venus. (Tada još Tom Henks i Meg Rajan nisu razmenjivali elektronsku poštu i nije postojao izraz 'virtuelna stvarnost'. Meni i danas to 'virtual reality' tako hladno i milenijumski zvuči, ako mu ne dodaš malo čežnjive prašine, malo sjetne tuge, beskrajnih plavičastih snova i kapljice nježnog bola. A njih je u našoj stvarnosti i više nego dosta.)

Uvijek si nas poredio sa velikima, iako sam ti stalno govorila da je naša priča sićušna i da za nju nema mesta u svjetskoj književnosti, već je njena veličina u atomskoj snazi one prozirne suze, koja večno svetluca u oku i stalno se čini da će pobeći. A neće, znaš da neće.

Kad bi bar bio malo bliže i ova bi noć manje bolela. Ali neka mili moj - kao što sve prođe - i ovo će proći, i vidjećeš - bićemo opet zajedno i biće lijepo kao prije.

Ljudi kažu da se vremenom svi snovi raspadnu ko trošne lađe i raspuknu kao baloni od sapunice... Polako, jedan po jedan... Ako se to i desi - valjda tad shvatiš da to i nisu ni bili pravi snovi, da je to samo bila iluzija sna, samo dodir magličaste žudnje.

Znaj mili moj - nema te crne sile zla koja bi mogla da se javi, pa da prestanem da te sanjam, da te želim, da ti pišem, da te iščekujem, da sa tobom čavrljam, da te slušam kako simpatično vrtiš svoj akcenat, da te izluđujem svojim bubicama, da te čekam da mi pričaš o ljubavi, o 'muškim vrlinama' i pogledima na svijet, da mi 'otvaraš oči', da mi nježno šapućeš i da me voliš...

Nema te stvari koja bi mogla da baci u sjenu sve ono lijepo što smo jedno drugome rekli, kroz šta smo prošli, što smo doživjeli...

Ne boj se zlato moje - ne mogu nemiri ono što može spokoj.
Ne pogađa sreća - koliko boli tuga.
Nije sutra ni crnije, ni bjelje - nego što je bilo svako juče....
Uvek je nekako. I uvek se može... I dalje se mora.

Potpuno razumem svaki tvoj oprez. Svaku tvoju stanku. Svaki tvoj strah. Svaku tvoju ranu. Svaku tvoju bol. Svaku tvoju nesreću i svaku tvoju tugu.

Svi mi imamo pravo na neke svoje tišine. Na neke svoje neiscjeljene rane, na neke svoje patnje i na neki svoj tihi i nijemi mir.

Postoje neke stvari o kojima se ćuti. O kojima se ne priča nikom.
I neke o kojima se priča.
I neke o kojima se priča samo prijateljima.

Znaš, duboko sam uverena da je i tvoja i moja čitava nesreća u tome što smo se rodili na pogrešnim mjestima. Da smo kojim slučajem svijet ugledali na drugoj strani svemira sve bi bilo drugačije. Sve ovozemaljske patnje bi nam bile daleke i svi problemi nepoznati i tuđi.

Da smo se rodili na srećnijem mjestu, u srećnijoj zemlji, u srećnije vrijeme...

Na to ne možemo uticati niti se to da promijeniti.
Možemo jedino da se iz sveg srca trudimo da pronađemo one naizgled male i beznačajne sitnice koje boje život nežnim tonovima i uz koje će nam možda biti ljepše i lakše da preživimo ovo malo što nam je još ostalo da odživimo....
Vjeruj mi - tako mora..

Znaš, svi smo mi iz neke ljubavi rođeni. I tako je počelo.
Dat nam je ovaj život na poklon, kao listić za tombolu.
Možemo puno dobiti, ali ne moramo.
Možemo sve izgubiti, ali ne moramo.

Sreća uvijek ima dve strane - sjaj i tugu.
Nikada još nisam srela nekog ko je nenormalno bogat i bezgranično srećan....
Ali znam mnoge koji su tako siromašni, a imaju tako velike radosti...
Vidiš - Bog se uvek potrudi da stvori ravnotežu.
Poslije velikih radosti obično dolaze velike tuge....
I obrnuto - posle velikih, olovnih kiša - pojavi se sunce....

Ponekad mi se čini da je car Radovan duboko negde zakopao svoje blago i da ga niko ovozemaljski ne može pronaći.. Ali nije, veruj da nije. To blago je u nama i niko nam ga nikada neće začarati. Zato što je u srcu - a taj put nije za svakog prohodan..

Znaš, kad god ti pričam o sreći - osjetim se pomalo nesrećnom. Valjda shvatim da je sreća o kojoj sanjam tako nedostižna.... I to me raznježi....

Ako ti stalno misliš o nesrećama, patnjama i bolovima, o stvarima koje peku i guše, o nemirima koji te muče, o stradanjima i ranama......one ne mogu nestati, zacijeliti se i proći... Ne mogu, vjeruj.

One se hrane i rastu kad im pridaješ značaj. One te tada još više obuzimaju. One se šire. One bujaju. I bivaju još gore nego što su inače. I još veće. I još više peku.... I žele da te dotuku... I uspjeće im - samo ako im dozvoliš. Ako im se predaš. Ako ih ne obuzdaš.

Svako ima nekog koga voli.
Ja imam tebe. I ti imaš mene.
Zar to, za početak, nije dovoljno da kreneš dalje?

Svako ima nekog koga nema.... I koga žali. I bez koga mu je teško.
I koga ne može niko i ništa vratiti. I bez koga se život ponekad učini težak. I siv. I nemoguć. I uzaludan...
Ali ni to se ne da izmjeniti...

Mi moramo ići dalje.
Svaki dan odživjeti kao da je posljednji.
I praštati.

Kažu da je Bog svakom dao da ponese onoliko koliko može....

Ne zaboravi ljubavi moja - uvjek postoji neko ko te čeka na kraju puta. Na kraju dana, na kraju svega. Uvjek...
Uvjek postoji neko ko te voli baš takvog kakav jesi, ko te baš takvog prima, kome si baš takav drag... Uvjek postoji neko ko te želi saslušati, ko samo čeka da nešto kažeš...

Ja znam da si ti jedna velika i čista duša. I znam da me voliš.. I znaš da te volim..

I znam da ovu samoću i daljinu moramo izdržati.
Znam da ćemo uspjeti. Ja te vidim, u snove ti dođem i gledam šta sanjaš..

Vidjećeš, činiće ti se jednog dana - sve ovo što je danas tako surovo, stvarno i bolno - biće jednom tako daleko i nemoguće, da nećeš povjerovati da smo kroz sve to prošli i da si sve to proživjeo. Svi mi živimo u nekim hodnicima vremena.

Često nam se čini - lavirint nema kraja.
Vidjećeš mili, i ovo će proći.....

Volim tvoje varljive godine, tvoje razbarušene misli, tvoja pomješana osećanja, tvoje nježne riječi, tvoja brižna i čežnjiva pisma kad me dugo nema....

Volim tvoje izgubljene snove, tvoje ispreturane emocije, pomalo stidljive ljubavne izjave, zauvek potrošene nemirne godine, pokidane iluzije.... Tebe cijelog, takvog kakav jesi, kakav si stvoren, kakvog te znam....

I sad vidiš, dok ispijaš prvu jutarnju kafu čitajući ovaj mail - u ovoj dalekoj noći, poput one tako davne i obične 'proste vojvođanske zime' - tu sam, sa tobom, i tako snažno mislim na nas. Nema te sile koja mi te može ukrasti iz srca.. Ni provalije vremena i prostora koja vječno može da nas dijeli.

Znaš ljubavi, otkad si otišao na mom nebu više nema zvijezda.
Jesi li čuo za one crne rupe u svemiru koje astronomima predstavljaju vječitu zagonetku? Ima to sa tobom neke veze i ima zbilja nešto u tome.

Eee, zlato moje - čini mi se noćas - umrijeću od sjećanja.
A voljela bih sa tobom vječnost da podijelim. Možda čak i više od toga: malo parčence raja. Da odmorim malo dušu.

(Kad god mi u inbox-u piše 'You´ve got mail.' - učini mi se da mi se sam Henri Miler mangupski smješka i da mi vragolasto namiguje.
Možda je to od suza, od vremenske razlike ili kosmičke prašine. Ili od ko zna čega sve ne?)

Znaš, shvatila sam to odavno: ti nisi sa ovog svijeta - pripadaš zvijezdama s one strane svemira i sav si od svijetlosti stvoren.

Želim ti dobro jutro, ljubavi moja nježna...
I šaljem poljubac za sreću, za dobar i lijep dan.....
Svaki novi dan....

............"Bila je jednom, nekada davno, ona.... Djevojka sjetnih ociju i tuznog osmjeha.... Izgubljena u nekom, za nju nepoznatom svijetu, trazila je svoje mjesto pod suncem, trazila je ljubav koja ce je grijati, koja ce joj pomoci da sve okrutnosti ovog svijeta zaboravi. Nekog s kim ce moci podijeliti ono sto krije u sebi. Nekoga kome ce moci svu svoju ljubav pokloniti. Nekoga kome ce moci vjerovati, ko ce je nasmijati i razumjeti te momente kad su joj oci bile zamisljene i tuzne a ona negdje daleko u mislima odsutna od njega....

Prolazile su godine, a ona je i dalje bila sama. Odustala je traziti tu ljubav za koju je zeljela dati sve i koju je zeljela da vjecno traje. Sebi je govorila da tako nesto jednostavno ne postoji.... I onda, jednog dana, u njen zivot je neocekivano usao on. Osoba koja je bila tako drugacija od toga sto je ona zamisljala i zeljela. Isto kako je neocekivano usao u njen zivot, tako je u neopisivo kratkom vremenu uspio da je izvuce iz njene rezerve, da zid koji je ogradila oko sebe srusi kao kulu od karata. Osvojio je njeno srce i uspio da joj vrati osmjeh na lice.... Osmjeh koji joj i onda kad njega nije bilo kraj nje nije silazio s lica. Nije mogla vjerovati da se to njoj desava, da ona moze biti tako sretna, tako ludo voljena.... "


....................."

Инсерт од овој расказ трилогија пуштив во потфорумот Вероисповед. Се одлучив, во продплжетоци, по чинови да го пренесесам целиот на страниците на оваа тема.



СУДБИНСКО ПРЕМОЛЧУВАЊЕ
НА КОБНИТЕ ЕМОЦИИ
    

                          (Животна драма во три чина…)



     
I чин
     


-     Те сакам! – и реков
          Всушност ништо не и реков, туку само сакав да и речам, да ја измолкнам од себе грутката мачнина чие вадење болеше повеќе од вадење здрав заб. Не знам што болеше повеќе – нејзиното раснење во душата или обидот да ја извадам на видеина и да го стопам мразот на неодлучноста.
     Всушност, можеби и немаше потреба ништо да речам бидејќи мојот поглед, моите гестови, моето дишење, биењето на срцето, мојата расеаност и мојата отсутност, начинот на којшто јадев и начинот на којшто погрешно се качував во двојка наместо во шеесет и седмица, сето тоа гласно и јасно го потпевнуваше рефренот на мојот животен шлагер сочинет од тие два наизглед толку прости и едноставни збора: ТЕ САКАМ!
           Немаше потреба да речам бидејќи одговорот немаше да дојде од осончените длабочини на нејзиното благородно женско срце, исто како и сите женски срца на светот, туку од осојот на законот што го поставиле од дамнешни времиња нејзините и моите најдалечни претци, а според кој едните за другите бевме тугинци и неверници.           
          Немаше потреба да речам оти и самата ќе ми кажеше: „Нема потреба од зборови: гледам, чувствувам, читам, знам... “ и болката ќе беше уште поголема, оти едно е кога љубовта користи билет за во еден правец, а сосема друго...
Не, не, ниту јас, ниту таа не сакавме да го распретуваме жарот на немоќта туку наместо тоа го маскиравме со маската на чистото пријателство.                                 
          Значи, ништо не и реков.
          Беше обична и едноставна девојка како и милиони други дрвојки на светот со долга и светла коса во која наутро се испилува сонцето на животната радост, со зелени очи во кои многумина ги препознаваат широките ливади на своето рано детство, и усни, полни и румени усни штро со притаен шепот ги мамат врапчињата на заузданиот бакнеж...Гласот и беше тивок и розов и ми го замајуваше умот со една чудна, леплива медовина, како што касноприлскиот повеј ги замајува медоносните пчели. Спровинајќи се низ чипката на невестинскиот фустан на багремите, додека во воздухот го сложуваше мозаикот на својата иднина од стакленца желби и планови...
        Го сакав начинот на кој ми дозволуваше да ѕирнам во бунарот на нејзината интима, начинот на кој ги мподготвуваше испитите, начинот на кој нанесуваше тенки слоеви мејк ап на очните капаци, начинот на кој се препираше со мене кој да го плати пијалакот , начинот на кој излегуваше од двојка, на кој зборуваше по телефон, на кој јадеше цреши...
        Заради неа можев тајно да постам на Рамазан, да се направам сунет да тврдам дека Мухамед е поголем пророк и подобар учител од Исус, а таа за мене тајно да вапца јајца за Велигден, да испече свинско за Нова Година, да се моли со Оче Наш подобро од многу христијанки, но ниту таа, ниту јас не можевме да му кажеме јавно НЕ на глупавиот закон на семејствата и да ја пресечеме папочната врска со традицијата...
        Денот кога дипломирав таа светеше како лампион на новогодишна елка среде купчето од колеги пред кабинетот на професорот Сталев. Беше прашалник. Кајче исчекување во морето немир... Немав намера да ја држам во неизвесност – го фрлив индексот во воздух и ја поканив во прегратката                         
        - Готово! – парче свила ми зашумоли во ушите.
        - Аха! Реков – Нема повеќе.
        Ме бакна.Другарски. По образот и се стркала солза.
        - Радосничка или љубоморничка?- ја боцнав, бришејќи и ја солзата.
          Ме удри со тупаничката во ребрата.
          Ја гушнав посилно.
        - Знам дека е радоосничка, само се шегѕвам!- реков, - Ти посакувам и тебе исто задоволство! Најскоро што може...
        Беше две генерации зад мене.
        Тие неколку мига бевме сами. Околу нас немаше никого. Само прашања:
        „Бара ли многу?“
        „На која нога е станат?“
        „Што ти се погоди?“
        „Кога ќе честиш?“
        - Ве канам сите в сабота на журка во Гоце! – реков.
        - Потоа истековме сами, ние двајцата, како две реки радост од ист вруток бликнати, кон Јоле, во Друштвото на писателите, на ручек.
        Всушност, тоа беше почеток на нашето истекување кон различните утоки на животот. Обајцата бевме свесни за тоа. Низ радоста што ни ја причинуваше моето дипломирање, почнаа да се преплетуваат првите нишки на болката од помислата на неминовната разделба.                  
          Истече постепено од мојот живот. Како што истекува светлината од очите на болен од леукемија. А потоа, годините ја направија дамка матна светлина во пајажината на заборавот.
        ПРОДОЛЖУВА...

чекај го крајот, не биди нестрплива... патем, аплаузите го расипуваат човека...

Дел по дел...Ако ги закачам сите од еднаш ќе се исплашат и никој нема да чита... Вака, секој ден по малку...

Со прсти ти зборувам,
додека топлава априлска ноќ
ми го носи мирисот
на свежо искосена трева.
И јас како неа,
продолжение сум на еден корен.
Еден ден ќе ме снема,
исто како и оние што ме искосиле.

III чин

          Војникот што беше успеал да се извлече од заседата и да спаси глава со чудесија својствена за светците, идентификувал двајца од убијците на неговите другари. Оваа вест, заедно со имињата и фотографиите на ѕверовите прошета по сите медиуми, но истовремено со неа една друга вест уште повеќе ми го заскокотка вниманието, па наредните денови ме направи зависник прва класа од информативната програма – нашите органи на прогонот им влегле в траг на монструмите и дека во прашање биле минути кога ќе ги фатат и зведат пред лицето на правдата.
          - Трчала лисицата по јајцата на кочот! – одгорчи стариот во негов стил, - Но попрво на кочот јајцата ќе дочека да му паднат, отколку...- и одмавна со раката.
        - Фарси...Тоа, дедо, ти се викаат фарси! – искоментира мојот постар, единствениот жив син, - Какви рамковни договори!!? Требаше сите, до еден да им отидеме, да ги истребиме, да ги пратиме во мајчината им!                          
        Стариот не дочека да однесе запис на горниот свет за ефикасноста на нашите сили на прогонот. Испушти душа на спиење, тивко, исто онака како што излегуваше на терасата да испие еден тутун, и со спокојство во аглите на усните на човек кој се ослободил од голем товар. Ја испушти душата сам, без сведоци, па никој не виде колку дупки издупчиле во неа клуновите на црните птици на сонот. А да издржеше уште само четири месеци, да имаше место уште за само четири капки трпение во чашата на неговиот живот можеби ќе закрпеше некоја дупка на чаршавот на душата и ќе отпатуваше со олеснителни околности пред божјиот суд, оти...
        - Не викаат на суд! – четири месеци по неговата смрт забележав роишта пеперутки над езерцата на жена ми, а од синилото бликна замрзнато сонце и пеперутките оживејаа и затанцуваа во сребрената мрежа на радоста.                 
        Две години и повеќе немав видено ниту зрно светлина во нејзините очи. – Имало господ! – се отвораа една по една дагите во изворот на расположението кај мојата женичка, - Ги фатиле најсетне ѕвериштата! Ќе им судат за злосторствата                     
        Повеќе од две години соковите од овошјето на овој миг се цедеа во почвата на нејзината надеж и ги хранеа коренчињата на овенатиот цвет на нејзиниот живот – сега наликуваше на тока оган, апокалипса на две нозе, утока на сите реки на одмаздата на светот.       
        Салата во Основен суд со римско два над вратата беше мала за да го собере интересот на новинарите од домашните и странските известувачки агенции за квалитетот на јајцата на новата влада.
        Не знам дали дланката ми пливаше во вода или пак тоа беше потта од дланката на жена ми во мојата, со која таа ја пренесе својата несигурност и страв на моето расположение.
        На клупата за обвинити седеа две млади суштества во придружба на униформирани горостаси со маскирни капи на главата од кои само погледот им шеташе како змијокот низ преполната просторија.
        - Како манекени ги дотерале ѕвериштата! – просска жена ми.
        Нејзиниот немир уште подлабоко ми се зари во испотената дланка.
        - Не можат со крв да ги намачкат по лицата, - реков без врска, во сиот тој метеж од љубопитство, нетрпеливост, жед за нечија крв, веднаш зад менекените, на чии дланки сеуште беше крвта на нашиот син, како да го видов нејзиното лице, вистински, не како дамка светлина на далечните хоризонти на спомените...
        Некој од новинарите не препознал ( та малкумина ли проврвеа низ нашиот дом) и веќе во следниот миг не облета цел осaрник со шаблонски прашања:
        - Што очекувате од судењето?
        - Има ли казна што може да ја ублажи болката во родителското срце?
        - Ги заборави ли државата своите храбри синови?
        Оси... Кога ќе насетат блажина не можеш да се одбраниш од нив... Да ги избркаш...
        Вакум... Уште кога влеговме во просторијата почувствував дека воздухот е редок и загушлив...
        Осите доаѓаа во нов налет и крадеа по парче од воздухот околу нас. Околу вратот ми се затегаше некаква јамка; ја олабавив вратоврската и ги рскопчав последните две копчиња.
        - ОСИ... – се воспаничи жена ми, - Иш...Иш... – како да споулаве во мигот и се размавта со рацете, - Затнете ја дупката, ќе истече сиот воздух...
        - Луге, воздух... – замолив.
        - Јас ви се јавив по телефон... За учество во мојата емисија... Помните... – едно осиче ми доближи до увото...
        - Аман, луѓе, воздух... – замолив уште еднаш.
        Тестото стана уште погусто.
-     Дупката...
          Телото на жена ми провисна преку моите раце.
        Како ли се свитка таа сува прачка, а не се скрши?
        - Луге, истај те се! На женава и се слоши! – најпосле некој се сети да викне.
        Лак од млитава сува прачка имав во рацете. Воопшто не ја чувствував нејзината тежина, само се чудев како не се крши, како не го чув она толку познато „Крц!“ како кога кршевме суви гранки за потпал на скарата кога одевме на викенд.
        Гласот ја раздвои толпата како Мојсеј морето.
        „Жива ли е?“, тивок шепот од едниот брег на раздвоеното море.
        - Итна... Повикајте итна! – пак глас, па дуг, па трет...
        Или повеќекратно одбиено ехо од бреговите.
        Ја зедов сачката нежно в раце. Со чувство на слепец зачекорив низ мракот во ходникот. Некаде кон крајот - матната дамка светлина.
        „Ова не е вистинито, ова е уште еден кошмар!“ – помислив.
        - Што и се случи? – од матната дамка светлина потече шурка тополо ветре.
        Боже, колку ми беше познат тој глас. Како да ми се впил во сунгерот на слухот неизменливо ист и после дваесет и колку ли години. Тој тивок и розов глас што ми го замајуваше умот со една чудна, леплива медовина, како што касноприлскиот повеј ги замајува медоносните пчели, некогаш, кога бев полн со сонце во вените.
        „Халуцинација“, помислив и затресов со главата како да сакав да го истресам од умот дамчето матна светлина што ми пречеша на патот до вратата.
        - Оси! – реков, - И го испија воздухот!
        Двајца во бели мантили ( кога ли толку брзо се најдоа овде ) ја зедоа сувата прачка од моите раце и ја легнаа на носилка. Сирената записка панично.
        - Ќе биде добро... Лесен инфаркт! – рече човекот што и ја намести маската за кислород во транспортното возило на Итната.
        - Спасете ја! – реков. Не, бев давеник што ја бара сламката на спасот, куп очај, - Многу се намачи последниве години! Осите ја докусурија, пусти останале...
        - Знам се за вас...- рече човекот во белиот мантил, оној главниот, сега сфатив дека е лекар во Итната, - Ве гледав неколкупати на ТВ...
        - Децата ни отидоа к*рбан, а ние станавме херои! – одгорчив, - Оси, да не намирисат блажина... Видете што и направија... А таа од пуста љубезност, не знаеше ќепенец да спушти на срцето...
        - Не обвинувајте ги новинарите! – од белиот мантил излезе воздишка, - Си ја работат работата. Сурово е времето во кое што живееме... Но, така стојат работите – влезени сме сите во неговата мелница и тоа не меле....       
        Тој и го опипа пулсот на сачката.
        - Ќе и биде добро! – рече пак, како да сакаше да ме увери во својата искреност.
       Што правеше матната дамка светлина во салата на Основниот? Сега, кога ми се сталожи талогот на возбудата станував свесен дека тоа не беше никаква халуцинација, туку ТАА. Дали ме препозна или од чиста човечност ми го постави прашањето? Не беше многу изменета. Не, вооптшо не беше изменета. Но што правеше таму... Во какво својство се нашла?
        - Ќе биде добро, но ќе ја задржиме на интензивна... Нека одмори малку, нека и закрепнат и душата и снагата – ми рече еден друг бел мантил, кога ги потпишав формуларите за прием на одделението за интензивна нега во клинички.
        - Постапете како што треба! – реков – Само да прекрца...
        - И вие сте истоштен, - забележа тој, - Може едно кафе за закрепнување?
        Климнав со главата.
        - Слатко ! – дополнив со неволна насмевка, - Премногу горчини испив последниве години...
        Истовремено, кога се обидов повторно да ја вратам во мислите матната дамка светлина од крајот на шпалирот во салата на Основниот суд по ходникот се издолжи сенка, која веднаш почна да се собира како во ролна пред тропкањето на женски потпетици.
          Колку ми беше познато тоа тропкање, имаше некое достоинство, некоја цврстина, некоја горда надменост во него, а сепак толку женствено, нежно и отмено како капење на капки од плафон на акустична пештера.
        Тоа тропкање што толку силно ми го раступкуваше срцето, кога ќе го слушнев во ходникот на Гоце...
        - Увериме дека не си фатаморгана! – шепнав молбено.
        - Камо да бев... – ми врати... – седна на столчето до мене – Како и е? – праша.
        - Велат, ќе и биде добро... – реков, - Ти...?
        - Јас...!? Како лик од лош роман... Животот режира чудни филмови...
        Седевме еден до друг, а јас почувствував некаков ѕид меѓу нас двајцата, висок. лизгав ѕид, чиј камења беа обраснати со дебела, лизгава мов, ѕид кој спречуваше радоста на средбата да премине од едното до другото срце и да ги растрепери онака како што посакував понекогаш во мислите, кога ќе ме најавнеше носталгијата за младоста и студентските денови...
        Со решителен поглед се обидуваше да влезе длабоко во мојата душа, да пронајде нешто одамна заборавено во неа, нешто што има голема важност, некаков пергаменет, што ли?
        - Ме сакаше ли? – следуваше прашање, уште порешително од нејзиниот поглед.
        -Знаеш и самата дека те сакав како сестра! – се насмевнав како идиот.
        - Ме сакаше ли како маж што сака жена, те прашав? – испушти болен крик низ забите таа, процеди насобран талог на болка од душата, катран црн, поцрн и од најцрната ноќ.
        Збунет, со подголтнат здив, со голтнати зборови, синтагми, реченици и цели пасуси што ги спремав во скришните ќошиња на желбата да ја видам уште еднаш во животот, гледав во неа, гледав во луда жена, во туѓинка што не ја познавав.
        - Жена ми едвај к*ртули од смрт, а ти ме прашуваш за нешто од пред дваесет и повеќе години... – реков рамнодушно.
        Како да не ме заслушна.
        - Проклет да си...Проклет да си...- истури таа порој од тупаници врз моите рамења, врз грбот, па ме гушна и заплака, - Зошто не им рековме не на предрасудите кога имавме време? Кажи ми - зошто?
        Потоа стана наврапито, си ги избриша солзите и рече              
        - Морам да одам.Мојот син е таму, во судницата.
        Потпетиците затупкаа забрзано кон излезот, како да сакаа во истиот миг да исчезнат, развлекувајки ја за кратко сенката што предмалку ја собраа во ролна.