Ваша песна,состав или што било напишано

Погледнуваш во самракот
и чекаш се да исчезне
како и таа проклета убавина
која ѓаволот ја даде тебе да ти напакости
Како и рајскиот поглед во тие ѓаволести очи...
Како и секоја воздишка во која се чуствуваше љубовта...

ЌЕ ОПСТОИМЕ

Гаврани грачат
очи да ти пијат
ко да малку им беше


Во твојата иловица
душата си ја огледувам
испукана
зажедната
а многуродна...

Твоите карпи
мои коски
настршлени
исправени
високи
дланки рапави
понудени
за гордоста гнездо...

Ветриштата твои
мој глас
во болката твоја испечен
во солзите твои искален
меч за сите битки
недобиени
што ќе ги добиеме

Кога газам по тебе
ко по себе да газам
толку сме исто
толку сме едно...

Не има
- ќе опстоиме...

НЕЗАВРШЕН МОТИВ

Не мижи пред вистината,
лагите ќе те заслепат...

На мојот гроб времето ќе испише
се што не стасав да напишам
за мене и за тебе,
и секој што ќе прочита ќе биде стих
од најсреќната песна на сите времиња
за вистината на лагите за мене
и лагите на вистината за тебе...

Очите си ги наполнив со вистина
никогаш да не изгнијат...

Моите очи во сонцето што гледаа
кога им ги острев длетата за тебе
како последен мотив во иконостасот...

Никој нема да ги види...

Друг некој ќе те резбари
во дрво со црвоточина
снимајќи те со очи
заслепени од темница...

Очите дури не му изгнијат....

ПРИКАЗНА ЗА ЉУБОВТА

Ако Оче наш не ја научив,
да те љубам можам посилно од сите свештеници
во молитвите што те спомнале...


Мојата љубов си ја мери силата со врутоците
на времињата што те престигнувале
- со крикот на унесреќените растечена
место песна заспивалка...

Колку високо да ги изѕидам столбовите
за да си ги бакнам корените

И благослов за семето
и клетва за сеачот си
- постојбино на исконските страданија...

Кој ли братоубиец писанието го напиша
со крвата на убиените браќа
та зборот ветрот ни го враќа
како сува плунка во лицето...

Од сортата на пирејот сме биле
А трски на лик
- танчерки на ветрот дабје што корни...

Приказната за Самсон во коренот ни е сплетена
- зар самите да си ја расплетеме...

И благослов за семето
и клетва за сејачо си
- во каква песна да се надживееме
да се соѕидаме...

PETEL

Naviknav da go slusam ,
kako kuk*rika od daleku ,
ne znam ni kako izgleda ,
ni od koja strana ide ,
ama vidi go ti nego ,
tolku prodorno ,
sto i sega
vo niedno vreme na nego mislam,
no ne so cel da go ispecam ,
i da se nasladam na negovite kopani,
tuku da go pogalam ,
na negovata tocnost ,
i prodorno i interesno kuk*rikanje,
navistina e opasno majstorce   

Dozd , sneg , vetar

Site tvoi stogodisni tragi ,
so pesna ke ti gi pokrijam ,
za da gi izbrisam ne ke mozam,
,,sve toa ke pokrie ruzmarin, snegovi i sas ,
istoriskoto belo dugme ,
dozdot ke te osvezi ,
snegot ke te osvesti,
a veterot ke ti go prenese,
mojot baknez
na tvoeto nasolzeno lice ,
jas tebe togas ke te voskresnam      

Идеален пар на кој сите му завидуваа...Кога ги гледаа заедно, луѓето гледаа едно нешто, една љубов вгнездена во две души и две тела.Бог не створил ништо почисто и поневино на Земјата од нивната љубов. Секојдневно можеа да ги забележат во паркот каде се среќаваа после часовите. На нивните лица секогаш имаше насмевка и радост...Всушност насмевките беа огледала на нивната среќа и на тоа колку тие се сакаа и колку уживаа кога беа заедно. Дури ни мракот неможеше да им ја затемни љубовта, ниту темните облаци кои надвиснуваат кога се спрема бура неможеа да им ја замрачат љубовта. Едноставно нивната љубов беше во два правци, повратна. Но, со тек на време работите стануваа поинакви какви што не се очекуваа. Односите се заладија, меѓу нив одненадеш почна да се гради некој чуден ѕид. Матеј се трудеше секој нов ред од ѕидот да го сруши, но на Ана воопшто не ја интересираше тоа. Беше слепа пред тажните лица на Матеј, беше глува за неговите очајни воздишки, не беше ни тука кога нему му требаа прегратки и бакнежи. Нивните планови за нивната толку посакувана венчавка веќе изумреа..никој не се осмелуваше да ги спомне посебно Матеј кој толку се плашеше за нивната иднина.”Душичке јас те сакам”-и велеше често пати, а таа на неговите зборови враќаше со насмевка. Сето тоа нему му делуваше збунувачки. На МСН само ќе разменеа по некој збор и ништо друго. Со ноќи и денови Матеј очајуваше размислувајќи како да ја пробуди нежноста во нивната врска која одамна заспала. Неговата депресија која се гледаше во неговото однесување и тело Ана не ја забележуваше. А, на пораки не ни одговараше.Кога и се јавуваше секогаш беше недостапна...Една ноќ во викендичката далеку од градот страста беше победникот. Незамислива ноќ поминаа која колку и да сакаат нема да ја заборават.Ноќта ги гледаа ѕвездите. Матеј ја праша:”Мислиш ли дека после смртта луѓето одат на небото?”.”Па можеби”- му одговори.”Кога мене ќе ме нема јас ќе одам на онаа ѕвезда”- и покажа кон најсветлата.. “ и ја бакна...Мила дали ме сакаш?”-ја праша пред таа да се качи на велосипедот. “Не”-му одговори и се качи на нејзниот велосипед и замина. Матеј остана на скалите да плаче и страда. Душата му се раскинуваше, а срцето му умираше.”Па таа е мојот живот, сега без нејзината љубов јас сум никој и ништо. Без мојата душичка мојот живот веќе не вреди.” Во викендичката на масата најде еден полузгужван лист.Го исправи малку и и напиша писмо кое го остави на масата.”Те сакам”-го бакна писмото и веднаш истрча надвор.Близу викендичката се наоѓаше мост кој беше на висина од 30 метри од големата река која постојано брануваше. Со солзи во очите трчаше кон мостот и без запирање ја прескокна оградата и скокна. Скокајќи извика колку што може:”Анааааа те сакаамм”...Одеднаш само се слушна звук кој значеше дека телото е под вода. Подоцна во куќата на Ана некој дојде. Тоа беше сестрата на Матеј. “Брат ми почина...со полни очи и кажа...се фрли од мостот близу викендичката и оставил писмо за тебе...збогум”. Како ремен од трња да го превитка нејзиното срце. Остана нема и неподвижна пред вистината. “Господе зашто? Јас го сакав...тоа што го правев цело време беше за да видам дали навистина ме сака, сакав со моето студенило да видам дали ќе се бори за мене...а, сега го нема за да му кажам дека го сакам и дека сето тоа беа мои залудни глупости! “ Бесно ја кубеше косата и удираше по ѕидот обвинувајќи се дека таа е убиецот. Го зема писмото:
“Мила моја
Мојот живот го носеше твоето име, Ана. Но, откако името се изгуби мојот живот немаше смисла да се живее без име. Безимените работи се безвредни. Се што беше во мои раце да ја вратам љубовта и нежноста меѓу нас, направив, но не беше доволно. Ти посакувам со друг да бидеш посреќна бидејќи денес јас заминувам далеку од овој свет. Од таму ќе те чувам и ќе внимавам на тебе. Верувај ми дека беше љубовта на мојот живот и дека и после смртта дури и таму горе на небото ќе те сакам. Навечер погледни во нашата ѕвезда, таму сум јас душичке. Збогум.Засекогаш ќе те носам во срцето кое иако мртво ќе лежи во реката и ќе те чува тебе во него.Те сакам!.”
Отиде до реката без размислување. Ја пикна раката во неа. “Те сакаамм душичкее!!Прости ми што бев толку глупава и што се однесував така.Прости ми, не сакав така да биде...Прости ми...Како ли ќе живеам без твојата прошка, како ќе го носам на душата овој товар?”
По 9 месеци од нејзниата утроба се роди нивниот син кој потполно личеше на него. Го крсти Матеј. Детето живееше со неговата млада 18-годишна мајка. Кога стана повозрасно и кога почнуваше да ги сфаќа работите ја праша:”Мамо зашто умре мојот татко?” “Бидејќи на Земјата се родило тоа чуство-студенило кое им наштетува на луѓето...”-му одговори таа...