Ваша песна,состав или што било напишано

Што го прави човек
ѕвер да биде некогаш,
зошто некои луѓе
како врколаци се ноќе
Што е се дволично и двоструко
та да неможам
ни сама да се разберам
зошто кога зборувам навечер,
денски се каам.

Поплочено ноќ
со намери и желби
ако не за утре
друг ден тогаш
кога звезди ќе светнат
каде наши очи биле.
Наши желби
наводнети растат
волшебно гравче насадивме
купено со пркос
џабе не сме тука
нека пати светот
ако за нас не сака да знае.
Во нас тајна тлее
чекаме прашани да бидеме
иако прашината на ред чека
се досадува
за победи само што знае
иако вулкан усвитен
во утра нови не тера
кон нашето место
од сонце обележано
за нас резервирано.

Зборови,мисли,чувства...
Се вртат во круг.
Удираат во ѕидовите
од стакленото ѕвоно
кое го покрило телото.
Капките дожд се тркалаат
по ѕидовите негови
и како кристали менуваат бои
на месечината која ги гали.
Кристалчиња мали
со боја на виножито
се менуваат боите како мислите,
кои им завидуваат
оти се слободни во падот свој.
А тие се заробени,осудени
само да гледаат надвор
а неможат да допрат до природата.
Поточиња дождовница се слеваат,
како силните чувства
заробени во просторов мал.
Брзаат нанадвор,но залудно...
Удираат бесцелно по ѕидовите
и се враќаат назад,тажни.
Светлина сребрена се шири
месчината праќа поздрави топли
како поздравите на срцето.
Се шират како крилца
на пеперутка разиграна.
Но...ѕвоното...
Проклето ѕвоно!
И ги крши крилцата.
Им ја уништува сребрената боја.
Но таа не се предава...
Упорноста е нејзина јака страна.
И без крилца ќе ги растопи ѕидовите
Со нежност ќе ги разгали.
Со љубов ќе ги омекне.
Ќе полета пак
со тоа што останало
од крилцата мали,
за да ја допре месечината уште еднаш
пред да се спушти меко на зеленилото
кое ке ја покрие со утринската роса
и ќе ја чува до првиот сончев зрак.

Се сеќавам како талкам
навидум безгрижна,
а изгубена бев
знак кон патот свој
да видам не можев,
туѓи приказни слушав
за љубовни краеви тажни,
а да ги сфатам не можев,
ниту мудрост да кажам,
само насмевка на лица жални
умеев за момент да насликам,
а како одговор
еден ист и прост,
благо мене за моја безгрижност.
Се сеќавам
кога рамнодушност исчезна,
со кристален поглед
нов свет пред мене,
за насмевка,кловнови
потребни не беа,
за солзи,
скинати пантолони нови,
смешни беа.
Ѕвезда од негде се појави,
пат ми осветли
до огледало волшебно,
го избришав
од дланки безброј заматено,
тогаш го кренав
високо пред мене
и за прв пат
се видов себе.

Браво пеперуткаМ55 Браво и за песните и за текстот

zbunet напиша: Не сум тој а би сакал да бидам како и што мислев дека ќе бидам во моите детски сни кога го спасував светот исполнет од задача каде на крајот принцеза ме чека. Само принцеза стекнав нудејќи кралство измислено за таа подзамижана како херој да ме гледа затоа што сака како таков да ме види, откривајќи ми страна од мене за која знам дека ја нема. Тоа е игра понекогаш што боли изградена на замислени нешта да можам се убедам дека ја заслужувам заради битки кои никогаш и не беа.

постојат принцези кои си ги сакаат своите принцови и без бели коњи

Пајажини од мисли
го обвиткале главчево.
Пајаци во сите големини
се вртат околу очиве.
Мавтам со рацете бесцелно
со безуспешни обиди да ги тргнам,
да го избришам слепилото
кое ги замаглило очиве
и не дава да те видам
во сета твоја убавина.
А ти стоиш немо
со насмевка на лице
и чекаш да те препознаам
да ти кажам топол збор.
И додека се плеткам
со пајаци и пајажини
твојата силуета
полека почнува да бледее
да се губи.
Во паничен страв
мавтам се посилно
небаре убивам вампири
во ноќ на вештерките.
Само болка чувствувам во прстите,
рацете ми трпнат
срцето чука со брзина на светлината...
Последен обид и отварам очи...
Гледам...те нема
Каде се сокри?
Креветот празен,јас во пот
Само сон било сонце
И во сонот неможам да те дофатам
А толку сакав...
Барем да те видам на сон.


Изменето од butterflyM55 - 11.Јануари.2009 во 21:23