Ваша песна,состав или што било напишано

Изменето од marija1000 - 13.Април.2009 во 01:21

Излегувам на сцена.
Темно е.
Надзирам силуети во мракот.
Публика.
Грутка во грлото стега.
Молчам.
А треба да почнам.
Монолог.
Штама е сеуште.
Тишина.
Некој од публика свирка.
Пораз.
Рефлектор се пали.
Ме гледаат.
Аплауз за охрабрување.
Сила.
Почнува монологот.
Се откривам.
Текстот тече од усни.
Гола сум.
Свирежи и неодобрување.
Понижување.
Се храни непријателот.
Завист.
Скубе од секое крваво место.
Се распаѓам.
Мирис на трулеж се шири.
Смрт.
Рефлектори се гаснат.
Темнина.
Сцената е пак празна.
Мир...тишина...

Maco....

Да можев да најдам збор


Денес го разбудив денот
со твојот лик,
а не сакав...

Денес го сокрив сонцето
со дожд под очи,
а не сакав.

Чекорев по асфалтот
како да е подвижна лента
за да не ме носи никаде,
додека одам,
а не сакав.

Во мене живее нешто што не го разбирам.
Ех да можев бар да најдам збор.


Изменето од леа - 11.Април.2009 во 22:37

Ме прашуваш постојано.
Се едно исто прашање.
Зошто јас?
И секогаш ти давам одговор
кој тебе не те крепи.
Не дека немам одговор.
Имам.
Не дека не знам зошто.
Знам.
Но твојот продорен поглед
ме растреперува.
Твојата прекрасна насмевка
ме разоружува.
Твоето заводливо тело
ме возбудува.
Твоето постојано одбивање
ме привлекува.
Твојата таинственост
ме буди интерес.
Твоето внимание кон мене
ме исполнува.
Твојата заинтересираност
ми импонира.
Со тебе сум принцеза
од бајките детски.
Додека разговараме
не постои ништо друго
освен ти и јас.
Кога ме гледаш
ти читам желба и жед.
Кога ми се обраќаш
ми мамиш насмевки.
Кога си тука пред мене
се чувствувам своја,цела.
Ти си делчето мало
кое мене ми недостига.
Ти го надополнуваш сето она
што друг не може.
Ме прашуваш...
Зошто јас?
Не ме прашувај.
Само прочитај.
Очите мои
ќе ти кажат се.
Телото мое
ќе ти даде одговор.
Бакнежот мој
ќе ти открие.
Допирот мој
ќе ти потврди.
Со тебе сум цела.
Своја.
Единствена.
Сакана.

Не веруваш,знам
скептик си голем.
А јас како луда
трчкам околу тебе
и упорно покажувам,
докажувам,се правдам...
И сето тоа
без некоја причина.
Но ти така ме тераш
со своето однесување.
И секогаш си помислувам.
Ма зошто морам само јас
да се докажувам?
Зошто морам
да ти се правдам,
а не сум направила ништо?
Е нема повеќе!-си викам.
Од утре нов лист свртувам.
А утре....
Утрото ме буди
со твојот лик пред мене.
Отварам телефони
со надеж дека тука
ќе најдам барем „добро утро„
посакано од тебе.
Отварам мејлови...
Пак празно.
А срцето полно...
со надеж.
„Утре ќе се сети„...
Сигурна сум.
И пак само јас сум таа
која тебе те разбира
и која се сваќа.
И пак само ти си тој
кој со поглед ќе осудува,
со зборови ќе ранува
и со молк ќе убива.

Кога се губам во мракот
знам дека во твоите очи
ќе најдам светлост,
патот да ми го осветли.
И кога ќе ме скрши стравот.
И кога подот под нозе
ќе почне да ми бега.
Кога сиот свет околу мене
почнува да се руши,да тоне...
Тогаш ти доаѓаш пред мене
и за миг сето тоа го променуваш.
Секогаш си тука.
Ми даваш се што имаш.
И не ја завиткуваш
стварноста во сонови.
Само ја правиш
за трошка поубава.
И кога љубов ќе ми затреба
ти пак си тука,
на моја страна си.
Ти верувам до крај
и раце ти пружам
да ме водиш низ мракот.
Да ме браниш како штит.
Во твоето срце секогаш
можам да верувам.
Ти си тој кому можам
во секој момент
да му дотрчам
и утеха да најдам.


Изменето од butterflyM55 - 09.Април.2009 во 12:14