ПРАВОСЛАВНИ,КАТОЛИЦИ,ИЗВОРНИ ХРИСТИЈАНИ

Evangelos-Покажи ми каде Христос или апостолите се мешале во политика?   - vrska nemas od politika Hristos ja menuva politickata slika i opstestvenite zbidnuvanja ne samo vo vremeto koga toj bil ziv tuku i den deneska - sakas da ti dadam dokazi za toa - ?????

EvAngelos напиша: Едно верувале раните црковни отци, а други верувале оние на кои вие се повикувате. Едно верувале Игнасие, Поликарп, Кирил Александриски, а друго верувале Панама, Јован Дамаскин, Амвросиј Милански итн. Некои од "светите отци" користеле икони, некои не. Некои биле иконоборци, а некои иконопоклонци. Некои се молеле на Марија, а некои само на Господ. Некои се поклонувале пред мошти, а некои само на Господ.

Е дај пример де. Во што верувал св.Григориј Палама, а во што св. Јован Дамаскин? Кај ги најде тие контрадикторности? Дај да го видиме та да поверуваме, зашто јас досега сум ги читала светите отци, и не само тие што ги наброја, туку и еден куп други, ама такво нешто што кажуваш немам сретнато.

EvAngelos напиша: На некои од отците со текот на вековите официјалната црква (Римокаточика), уште пред да се појави православието, им бутала во устата на "отците" зборови (демек они така кажале и напишале) со цел да го искористи нивниот "отечки" авторитет и да си ги оправда своите ДОГМИ.

Кај го прочита ова дека официјална црква била Римокатоличката? Е ова е чудо над чудата, некоја твоја историја или теорија. Та сите знаат дека пред расколот од 1054 год. православните и католиците имале апсолутни еднакви верувања и не биле поделени и ословувани како католици и православни туку како христијани. Кога дел од христијаните почнале да ги изопачуваат догмите, тогаш настанал расколот и едните биле наречени православни (за да се знае дека го носат вистинскоит, прав начин на славење на Бога), а другите се нарекле РИМОкатолици, од причина што тие не биле собрани околу Христа, туку околу Рим и папата со својата новосоздадена догма за неговиот примат (а башка и другите изменети догми).


Е брат, јас милион пати ти го поставив прашањето од каде ти се тебе толкувањата, кога не признаваш Свето Предание, а ти не одговори.


Изменето од Maran Ata - 23.Септември.2008 во 16:16

ggstefan напиша: ofijalnata crkva do 1054g se narekuvala Hristovata Crkva na Rimskoto Carstvo i de fakto bila pod uprava na Rimskata Patrijarsija (inace zosto Kiril mu se klanjal na papata?), se do uzurpacijata na Konstantinopolskata Patrijarsija od anatemisaniot i ekskomuniciran patrijarh Kilurarij, pod cija vlast podocna se oformuva otcepenata pravoslavna crkva.

А бе кој Кирил му се клањал на папата после раколот?
Што зборуваш? Кога? Во која година?

Епа што е тогаш тука спорно? Штом е пред расколот, папата сеуште не си ги имал изменето догмите по тоа како му одговара нему за власт. Значи, сеуште се придржувал до она изворното. До тогаш немало никаков проблем да се почитува како Божји свештенослужител.

Јас не знам од каде таков заклучок па сега. Ти кажав, списите и историјата кажуваат се. Ако сакаш да видиш кој забегал, земи книга од св Јован Златоуст (кој е почитуван и од двете страни) и спореди ја со списите на некој друг свет отец од поново време, и со РИМОкатоличките, и ќе видиш каде е грешката. Рано христијанските црковни отци убаво ја објаснуваат догматиката, светите православни отци од поново време апсолутно непроменето го имаат прифатено тоа, а католиците имаат додадено и изменето еден куп работи. Та барем тоа е светски познато. Ај сега, да не ти ги набројувам догмите кои си ги додале (индулгенции, филиокве...), сигурно ги знаеш. А башка тоа што сега брзо пак си додадоа нешто - некои смртни гревови плус.

ggstefan - тоа е основно непознавање на историјата...
Римокатоличката црква не е врховна црква пред расколот. А во тоа време постојат неколку "центри" (како и денес). Кирил и Методиј одат кај папата, затоа што бараат да проповедаат во реон, во кој политичкото влијание (во тоа време) било на папата и требало негова дозвола за да се врши проповедничка дејност.
Набргу потоа - Германското царство (во чии рамки проповедаат Кирил и Методиј) станува блиско до источното христијанство, односно до Константинопол. За потоа повторно да се врати кон Рим...

Светото Писмо постанало од Светото Предание. Прeд Мојсеј не постоела ниту една книга од Библијата. Тоа што тој го напишал во книгите Исход, Левит, Броеви и Повторени закони е негово лично искуство и доживување. Но тоа што го напишал во првата книга од Библијата, во книгата Битие, напишано е според предание. Значи, на Стариот Завет му претходи преданието.

Така е и со Новиот Завет, затоа што Христос никоаш ништо не запишал од тоа што го зборувал или правел. Апостолите пред да почнат да ги пишуваат евангелијата и посланијата, Христовата наука ја ширеле усно, со преданија.

За тоа сведочат и бројните цитати од Светото Писмо кои укажуваат на тоа дека и откако биле напишани посланијата, сепак Светото предание продолжило.

Римјаните 1, 11 - Зашто копнеам да ве видам, па да ви предадам некој духовен дар за да станете поцврсти

Филипјани 4, 9 - И она што го научивте, примивте, чувте и видовте во мене, тоа правете го, -и Бог на мирот ќе биде со вас! (забележи – вели чувте)

1 Коринтјани 11, 2 - Ве пофалувам, браќа, зашто во се си спомнувате за мене и ги држите преданијата така како што сум ви ги предал.

2 Солунјани 2, 15 И така, браќа, стојте и држете ги преданијата што ги научивте било преку нашето слово, било преку нашето послание.

Од ова јасно се гледа дека апостолот не го проповедал Христовото Евангелие само по писмен пат, туку и по усмен, и не прави никаква разлика во важноста на едниот и другиот начин. Двата се еднакво важни и двата Солунјаните мораат еднакво да ги почитуваат. А својот ученик го упатува -

1 Тимотеј 6,20 - ....О, Тимотеје, пази го она што ти е предадено....

И не само тоа, туку и го советува

2 Тимотеј 2,2 - и се што си чул од мене пред многу сведоци, предај го на верни луѓе кои се способни и други да научат.

Прво, кажува дека има усмено предание кои му го предал на Тимотеј, а потоа му вели на Тимотеја и тој да продолжи со преданието на усмените поуки. Од ова следи дека доколку на вас ви е до тоа да му верувате само на Писмото, токму тоа ве разрешува од таа обврска и ви вели да го следите и Преданието.

Нема никаква разумна логика се што зборувале апостолите и Господ и се што правеле да биде запишано во Светото Писмо. Зарем може да бидат запишани сите проповеди низ Азија, низ Македонија, низ Грција... на апостол Павле? Како прво, не може да биде целосно запишана неговата беседа во Троада која ја продолжил до полноќ!
Светото Писмо е пишана форма на дел од она што се правело и проповедало, и никој од православните не го порекнува тој факт. Но не го порекнува ниту фактот дека има и предание од кое знаеме многу поединости од животот на апостолите и на Богородица.
Во Светото Писмо речиси ништо не е кажано за Богородица, но тоа не значи дека таа ништо и не правела. Зарем е можно Мајката на Господ да не го проповеда Евангелието на својот сакан Син???

Е сега, битно прашање е врз основа на што знаеме која книга треба да се вика Библија? Нели во античко време имало многу автори и многу книги? Од каде знаеме дека токму оваа книга е Свето Писмо? Одговорот е - од Светото Предание како самосвест на Црквата.
Истото прашање можеме да го поставиме и во врска со формирањето на канонот на книгите кои се примени во составот на Светото Писмо. Уште од почетокот се појавиле многу книги кои зборувале за Христа

Лука 1,1 - Бидејќи мнозина се обидоа да пишуваат за настаните што се случија меѓу нас...

А имало писатели кои не биле лични сведоци и служители на Речта. Тогаш, како знаела Црквата која книга да ја прими во канонот на Светото Писмо како автентична, а која да ја отфрли како апокрифна?

Одговорот е – во Црквата постоело апостолско Предание, примено непосредно од апостолите во текот на нивните усни проповеди. Па, ако некој спис се согласувал со тоа апостолско предание и ако Црквата имала позитивни сведоци кои и го предале посланието или евангелието, тогаш Таа, врз основа на тоа сигурно мерило, знаела дека има работа со автентична книга што може да влезе во канонот на Светото Писмо. Но ако содржината на понудената книга не била во согласност со апостолското Предание, тогаш била отфрлена како апокрифна, подметната. Значи, без Свето Предание нема ниту Свето Писмо.