Тезги ... тезгароши...

Ги има од сите типови , големини, форми и за сите намени. Едни се големи и популарни кои си одржуваат контакт со публиката преку свирење во кафулиња, а пак од друга страна стои некој „Соте бенд“ (суви дечки, со обетче в увце, пуцвалеста коса, 6 кила злато, изразит нос , сето тоа пропратено со ужасен глас, пренагласено вибрато  и грешни стихови : у срцу девојка за која зеленим, што не знам где је сад... )

Има ли некој да кажи нешто да дечките кои во живо ви ја доловуваат музиката која ја слушате секојдневно? За момците кои секоја вечер пејат „све још мирише на њу“?

Тука се и фабулозните моменти како : - На почеток почнуваме со Енрике Енглезијас , заминуваме на „ред бул, секси бул“ и чочек за крај.

Ениван?

Уф бе ... најбитното го забораев... КафиЌи, кафулиња, кафани и јавни вецеа ...  Сегде кај што има народ, особено млади.  Уметници, естрадни забавувачи или сељаци. Сите оние свирачи што свират негде на друго место освен во гаража и на концерт , т.е. живи свирки низ град

edno vreme tezgite mi bea zadovolstvo i nekoj avtoritet no sega da promoviras kafansji i turbofolk pesni mi e isto kako da peam pesni od demonot a sto se odnesuva do rok baladite i drugi smireni kompozicii moze da gi narecam angelski pesni no tie ne se izveduvaat cesto vo zivo.