Овде ги спознав љубовта кон луѓето и вербата во Бога. Во болниците и во центрите за рехабилитација ме третираа само како бројка. Никој не ми посветуваше ни збор. Ќе дојдев утрото, ќе ми ја дадеа редовната метадонска терапија и ќе си одев. Следниот ден истото. И така со денови и години. Десет години безуспешно се лекував. Не се симнував од 12 „кубика“ секој ден. Овде сум три месеци и ја пребродив кризата. Овде добив мир и спокојство и спасение, ни кажа Ѓорѓи

Во моментот во манастирот престојуваат дваесетина зависници, кои поминуваат низ периодот на апстиненција, во која им помагаат духовникот и монашкото братство. Деновите ги минуваат во повеќечасовните богослужби и во извршување на работите во манастирските конаци и овоштарник

Александар, Зоран и Ѓорѓи стоеја набожно пред иконите во големиот храм на Бигорскиот манастир, посветен на свети Јован Крстител. Погледите им беа насочени во кивотот со моштите на светителот и честицата од Чесниот Крст на кој бил распнат Господ Исус Христос. Трите момчиња тивкоим се молеа на светците да им дадат сила да истраат во своите намери да се спасат од злото што долги години ги има заробено нивните души и тела.

Секое утро трите момчиња, кои се на возраст меѓу 25 и 35 години, преку богослуженијата, со заедничка молитва во храмот го бараат лекот од долгогодишната зависност од дрога. Во моментот во манастирот престојуваат дваесетина зависници што поминуваат низ периодот на апстиненција во која им помагаат духовникот и монашкото братство. Деновите ги минуваат во повеќечасовните богослужби и во извршување на работите во манастирските конаци и овоштарник. Дента кога го посетивме манастирот тие беа ангажирани околу расчистување на градежниот шут од објектот што беше зафатен со минатогодишниот голем пожар.

Заедно со групата млади волонтери дојдени од Битола, работеше и Александар од Скопје. Силно момче, кое не го криеше задоволството што помага во манастирот. На прв поглед не оддава впечаток дека цели петнаесет години бил зависник на тешки дроги. Нé пречека со насмевка на лицето кога сакавме да поразговараме за неговото лекување од зависности.

Чудна енергија

- Го допрев дното и побарав излез. Ме советуваа да дојдам тука ако сакам вистински да се спасам. Тука сум десет месеци и добро се чувствувам. Ми се смири душата и духовно се прочистив. Ми помогнаа игуменот, монасите и другите што се овде - ни рече триесет и двегодишниот Александар.

Чудна енергија се чувствуваше во манастирскиот комплекс, кој сјаеше со импресивна убавина и поглед од чардаците на Источниот палат и црквата во дворот. „Св. Јован Бигорски“, кој плени со неговиот изглед и изградба во која се вдахновени пораките на игумените, духовниците и преродбениците од минатото, повеќе години е местото каде што зависниците се обидуваат да го најдат вистинскиот пат во животот. Првиот бил од Скопје и дошол во 1998 година. Ги поминал сите искушенија и сега е среќно оженет човек со деца.

- Во почетокот, кога сé уште се непокаени и се во незнаење, тие не ги чувствуваат богослужбите и за нив тие се тешкотија. Но откако ќе ја почувствуваат благодетната сила на богослужбата, со радост доаѓаат на заедничките молитви. Учествуваат во нив, а оние што имаат слух и глас го изучуваат и црковното пеење - вели игуменот на „Бигорски“, архимандрит Партениј.

Методите што се применуваат во лекувањето на зависниците се од духовна природа. Овој порок се лекува особено со помош на молитвите, кои во православието ги има многу. Тука спаѓаат вообичаените редовни богослужби, молитвите од православните молитвеници, акатистите, молебните канони... А најмногу, пак, помага Светата литургија. Преку неа апстинентите, како и сите христијани се соединуваат со Бога, учат да живеат и да љубат. Преку литургијата се раѓа вистински слободен живот. Од особено значење за успешниот процес на лекување се и индивидуалните и заедничките разговори на духовникот отец Партениј со зависниците, исповедите, секојдневното слушање на Евангелието и поуките за време на трпезите.

Љубов и покајание

Вниманието, разговорот со ближниот и чувството на припадност на заедницата се она што најмногу го добиваат од братството во манастирот „Бигорски“. Во разговорите со неколкуте апстиненти дознавме дека токму отсуството на искрен разговор со пријателите и на љубов во нивното поранешно опкружување било и причината поради која посегале по злото. Чувството да се биде корисен и прифатен од заедницата го добиваат во братството.

- Од мал бев оставен сам на себе. Мајка ми беше инвалид. Ме чуваше колку можеше. Некое време ме чуваше вујко ми. Марихуаната и хероинот ми станаа најверни „другари“. Бев дете од улицата. Заспивав и се будев со неа. На дрогата „испушив“ еден стан. Кога немав повеќе каде да одам, дојдов во манастирот. Ова место ми беше единствен спас. Тука најдов љубов. Тука сфатив како е да бидеш сакан и почитуван - вели Зоран, кој е на триесетгодишна возраст и кој цврсто одлучил да почне нов живот, да формира дом и свое семејство.

Во манастирот дошол по едно утро кога се разбудил на улица, по пеколот што го поминал вечерта земајќи најтешки дроги. За манастирот знаел од претходните разговори со другите зависници, кои биле лекувани по разни болници и центри за одвикнување од зависноста. Овде не му барале пар, како во другите институции, во кои покрај лекувањето, морале да слушаат и предавање за некои инославни сектански учења. Ниту, пак, е услов да се биде верник на православната црква.

- Еден млад човек што подлегнал на искушението со наркотици не може да биде вистински верник. Верник, во вистинска смисла, ќе стане по успешното лекување и излегување од манастирот. Првиот услов за прием на зависникот се неговата подготвеност и доброволна одлука да биде лекуван во нашиот манастир. Пред неговото доаѓање остваруваме неколку разговори во кои им укажуваме на условите и редот во манастирот. Успехот на лекувањето зависи од самата личност, колку тој верува во Бога, колку ги исполнува задолженијата, преку кои го гради својот карактер. Секој човек е различен и од него зависи колку е потребно за духовно прочистување - објаснува отецот Силуан, кој пред четири години се замонашил во манастирот „Бигорски“.

Кога ќе пристигнат во манастирот, зависниците поминуваат низ првата фаза на детоксикација, преку чести разговори со духовникот за наркоманијата како големо зло. Повеќето момчиња поминуваат низ вообичаената апстиненцијална криза. Доколку е неопходно, се даваат лекарства во консултации со медицински лица. Откако физички се исчистиле, се преминува кон разговори што треба кај нив да предизвикаат вистинско покајание. Се учат на искреност и послушание. Следуваат и првата исповед и причест. Првата исповед не е секогаш доволно искрена. Но подоцна апстинентот целосно ја отвора душата и без стеснување говори за тешките мигови во својот минат живот. Оваа фаза на физичко прочистување трае три-четири месеци. Меѓутоа не сите апстиненти покажуваат ревност и интерес за да останат повеќе и сосема да се излечат. Некои од нив си заминуваат и повторно се враќаат на стариот начин на живот. Но повеќето остануваат колку што е потребно, покажувајќи цврста волја да се спасат. Тие, на крајот, се целосно исчистени физички и духовно и подготвени да влезат во православниот живот, кој почива на љубов, вера и надеж. Стануваат одговорни за обврските и за работите што ги добиваат. Растат желбата и интересирањето за читање духовна литература и за учество во богослужбите. Стануваат подготвени за социјален живот.

- Овде ги спознав љубовта кон луѓето и вербата во Бога. Во болниците и центрите за рехабилитација ме третираа само како бројка. Никој не ми посветуваше ни збор. Ќе дојдев утрото, ќе ми ја дадеа редовната метадонска терапија и ќе си одев. Следниот ден истото. И така со денови и години. Десет години безуспешно се лекував. Не се симнував од 12 „кубика“ секој ден. Овде сум три месеци и ја пребродив кризата. Овде добив мир и спокојство и спасение - ни кажа Ѓорѓи, решен лошото минато да го остави зад себе.