ЗБУНЕТОВА ТЕМА

...  доагаш да ми се насмееш иако брзаш да го украсиш небото кое стои намуртено гледајќи кон сончевиот часовник мислејќи дека доцниш, прашувајќи се зошто сум ти толку важен да не можеш да ме одбегнеш. Ми подаваш рака која ја зграбувам како сокол плен, а со другата ме галиш заради која не можам, а да не наведнам глава со затворени очи предејќи како најаден мачор и потоа го трлам лицето од твоето додека се задржувам за тебе за да не ја изгубам по навика рамнотежата која сеедно не ни важна кога сме заедно. Пред тебе можам да бидам било каков, од плачко до јунак и сепак сеедно ќе биде, секогаш ќе имаш мила насмевка и очи широко отворени што ме голтаат од твојот прв здив кога се појавив па се до мојот последен. Во тебе сум целосно и нашиот здив станува едно, како и нашиот чекор, нашиот поглед, желба единствена и семожна која не тера да сватиме колку животот бил едноставен и великодушен. Нашите раце се преплетуваат и минуваат низ телата на начин непознат и недоживеан, околу нас слетуваат шаролики птици досега невидени со досега нечуен пој, небото добива досега невидена боја со ниедно око, ветрот твори мелодија со нови тактови, дрвјата се сосем поинакви од оние на кои досега бевме навикнати...или...нашите погледи и сваќања тотално се променија...

zbunet напиша: ...  доагаш да ми се насмееш иако брзаш да го украсиш небото кое стои намуртено гледајќи кон сончевиот часовник мислејќи дека доцниш, прашувајќи се зошто сум ти толку важен да не можеш да ме одбегнеш. Ми подаваш рака која ја зграбувам како сокол плен, а со другата ме галиш заради која не можам, а да не наведнам глава со затворени очи предејќи како најаден мачор и потоа го трлам лицето од твоето додека се задржувам за тебе за да не ја изгубам по навика рамнотежата која сеедно не ни важна кога сме заедно. Пред тебе можам да бидам било каков, од плачко до јунак и сепак сеедно ќе биде, секогаш ќе имаш мила насмевка и очи широко отворени што ме голтаат од твојот прв здив кога се појавив па се до мојот последен. Во тебе сум целосно и нашиот здив станува едно, како и нашиот чекор, нашиот поглед, желба единствена и семожна која не тера да сватиме колку животот бил едноставен и великодушен. Нашите раце се преплетуваат и минуваат низ телата на начин непознат и недоживеан, околу нас слетуваат шаролики птици досега невидени со досега нечуен пој, небото добива досега невидена боја со ниедно око, ветрот твори мелодија со нови тактови, дрвјата се сосем поинакви од оние на кои досега бевме навикнати...или...нашите погледи и сваќања тотално се променија...

zbunet напиша: ...  доагаш да ми се насмееш иако брзаш да го украсиш небото кое стои намуртено гледајќи кон сончевиот часовник мислејќи дека доцниш, прашувајќи се зошто сум ти толку важен да не можеш да ме одбегнеш. Ми подаваш рака која ја зграбувам како сокол плен, а со другата ме галиш заради која не можам, а да не наведнам глава со затворени очи предејќи како најаден мачор и потоа го трлам лицето од твоето додека се задржувам за тебе за да не ја изгубам по навика рамнотежата која сеедно не ни важна кога сме заедно. Пред тебе можам да бидам било каков, од плачко до јунак и сепак сеедно ќе биде, секогаш ќе имаш мила насмевка и очи широко отворени што ме голтаат од твојот прв здив кога се појавив па се до мојот последен. Во тебе сум целосно и нашиот здив станува едно, како и нашиот чекор, нашиот поглед, желба единствена и семожна која не тера да сватиме колку животот бил едноставен и великодушен. Нашите раце се преплетуваат и минуваат низ телата на начин непознат и недоживеан, околу нас слетуваат шаролики птици досега невидени со досега нечуен пој, небото добива досега невидена боја со ниедно око, ветрот твори мелодија со нови тактови, дрвјата се сосем поинакви од оние на кои досега бевме навикнати...или...нашите погледи и сваќања тотално се променија...

Prekrasno opisani cuvstva.....preubavo


Изменето од RUSHKA - 14.Октомври.2008 во 22:09

...како те створив ? Инструмент непознат на оваа планета оставен на патеката низ која секојдневно минувам и непознато ми е дали е изгубен или намерно оставен од некого кој ги видел испарувањата на самотијата и безвредието чиј бев извор. Во домот составен од сенки и друштво од пајаци љубопитни го притиснав првото копче и излезе маглина со звук многуслоен и хармоничен што потресува до самата срж. Копнежот мој почна да се здобива со облик чиј заводлив мирис го почувствував и многу време потоа се борев неразбирливата тајна се додека не се препуштив до сржта на моето битиствување кога го допрев совршенството на мал дел од секундарната вечност. Маглината го створи твојот облик, твојот стас, твојот глас, а многу нови светлини како виножита те опкружија додека моите очи поврзани со длабоките извори некаде во мене те моделираа како универзален архетип стабилен и без никакви колебања. Беше створена додека нејасно трепкаше со очите и низ кожата ти се преливаа сите можни бои и со сета нивна флуоресцентност, а мојот восхит ме турна на колена треперејќи со секој мускул и нерв.
Те чував како алчен гусар со сите мои сили се додека не помислив дека можеби има пластика во твоите зборови зошто за ништо друго и не знаеше сем мене. Го отворив кафезот и ти дадов нов живот, бришејќи го претходниот како никогаш да не постоев, а потоа се изгубив...
А потоа ти се врати и ме пронајде иако измина многу време...