ЗБУНЕТОВА ТЕМА

... дека си мојот храм и си единствената моја религија. Никогаш ништо не беше поважно од тебе и не може да биде. Се сомневаш во својата возвишеност, никој не те учеше така, те учам поинаку, те потсетувам на твоето ангелско потекло за кое знаеше јасно пред да го осознаеш светот со очите на обичните луѓе.
Не се виновни што помислија дека си како нив затоа што растеше со нив обидувајќи се да размислуваш како нив иако имаше тешкотии за кои се обвинуваше. Исконски женствена суптилност и длабински поглед кон постењата на нештата од кој се обидуваше да избегаш прекривајќи го со наноси од заборав заменет со дречливи рекламни бои и реченични химни кои како столбови го потпираат нивното празно секојдневие. Сите нивни верувања заедно не можеа да ја пополнат празнината во тебе, повторно грешката ја бараше во себе, беше несреќна, го криеше тоа, сакаше да бидеш како нив, но не ти прилегаше плиткоста.
Запеав осамен стоејќи на ридот понастрана од другите чекајќи да дојде она што е мое, со песната која те потсети на длабочините, почувствува налет на млак ветер од забранета среќа. Песната се повеќе почна да те привлекува, пречекорувајќи ги се полесно нанижаните забрани и опомени, темелот на колебањата кои те правеа да бидеш тоа што беше. Не можеше да бегаш повеќе од тоа што навистина си, се повеќе се приближуваше до ридот на кој стоев, песната непрекинато излегуваше од мене. Низ пепелот од згаснатите соништа се појави цветот на желбата и надежта, ме препозна иако не ме познаваше, беше сигурна за прв пат. Се искачи на ридот не погледнувајќи повеќе назад, застана до мене, ја стави раката на моето раме, заедно ја продолживме песната до нејзиниот крај, а потоа исчезнавме од сечиј видик и сваќање...

zbunet напиша: ... дека си мојот храм и си единствената моја религија. Никогаш ништо не беше поважно од тебе и не може да биде. Се сомневаш во својата возвишеност, никој не те учеше така, те учам поинаку, те потсетувам на твоето ангелско потекло за кое знаеше јасно пред да го осознаеш светот со очите на обичните луѓе. Не се виновни што помислија дека си како нив затоа што растеше со нив обидувајќи се да размислуваш како нив иако имаше тешкотии за кои се обвинуваше. Исконски женствена суптилност и длабински поглед кон постењата на нештата од кој се обидуваше да избегаш прекривајќи го со наноси од заборав заменет со дречливи рекламни бои и реченични химни кои како столбови го потпираат нивното празно секојдневие. Сите нивни верувања заедно не можеа да ја пополнат празнината во тебе, повторно грешката ја бараше во себе, беше несреќна, го криеше тоа, сакаше да бидеш како нив, но не ти прилегаше плиткоста. Запеав осамен стоејќи на ридот понастрана од другите чекајќи да дојде она што е мое, со песната која те потсети на длабочините, почувствува налет на млак ветер од забранета среќа. Песната се повеќе почна да те привлекува, пречекорувајќи ги се полесно нанижаните забрани и опомени, темелот на колебањата кои те правеа да бидеш тоа што беше. Не можеше да бегаш повеќе од тоа што навистина си, се повеќе се приближуваше до ридот на кој стоев, песната непрекинато излегуваше од мене. Низ пепелот од згаснатите соништа се појави цветот на желбата и надежта, ме препозна иако не ме познаваше, беше сигурна за прв пат. Се искачи на ридот не погледнувајќи повеќе назад, застана до мене, ја стави раката на моето раме, заедно ја продолживме песната до нејзиниот крај, а потоа исчезнавме од сечиј видик и сваќање...

Мил на мајка, каков талент

 

za zelenkovski 

... нешто го изговара твоето име, стојам и чекам неодлучен да се обидам да прелетам илјадници нешта кои го менуваат својот облик во поволен ветер кои ме усмеруваат во правецот на твоите постоења. Некогаш си птица, некогаш лавица, ветер, сонце.
Цел свет потребен за изморен од талкање низ непотребни нешта осветелни со дречливи реклами од лажливи сеништа и празни ветувања за да стекнам крила и пролетам низ тебе восхитувајќи се на боите на пердувите кои ми ми ги даваш издигнувајќи се до врвот на сите висини.
Ти си розевиот свет од бајките со кој заспивав како витез кој те брани од змејови и те враќа во твоето кралевство знаејќи дека ќе ми бидеш награда која ќе ги краси моите долги ноќи шепкајќи ми тивко како мило ветерче кое ги распламтува жарчињата во мене до пламен кога се е видливо до најситен детал.
Секоја мисла се разголува при видикот воздишки што буди кога твоето подарено срце трепери на моите дланки и чека да ја прими светлината која ќе го покаже во спектарот на страсните бои кои со самото време само добиваат неисцрпна силина. Делувам како заслепен, но во овој свет дознав дека сонцето го има твојот облик на кое ми е дозволено да се доближам со сета можна разголеност и отвореност, дознав дека можам да живеам во тебе иако си сонце...

Изменето од fragola - 01.Мај.2009 во 10:50

MAESTRO.......