Дали љубовта е поврзана со времето?

    Еве еден пример за тоа колку може љубовта  да е поврзана со времето...
Една вечер пред неколку години се роди една љубов. Таа мирна и прекрсна вечер, случајно или поради игра на судбината две срца се споија. Во многуте луѓе од далеку го забележа, беше сладок, насмеан и привлечен. За една вечер нејзиниот свет се промени, во него сега се наоѓаше и тој. Единствено што сакаше беше само да го гледа, да биде во негова близина, секогаш кога ќе ја погледнеше таа се топеше, се засрамуваше, му бегаше со погледот и ненамерно се насмевнуваше. Секој негов поглед за неа претставуваше рај и пекол истовремено, подоцна истата вечер ја фати за рака, а таа посака никогаш да не ја пушти, да застане времето и вечерта никогаш да не заврши, тој да не замине да остане засекогаш до неа.Иако знаеше дека тоа чувство никогаш порано го немало, знаеше дека тоа нема да престане и ќе ја мачи долго, знаеше дека тој непознатиот што и го украде срцето ќе и недостига. Долго време таа вечер се држеа за раце и молчеа, се држеа се додека можеа бидејќи немаше потреба да зборуваат, нивните срца говореа место нив.Се посакуваа таа ноќ и не знаејќи ништо еден за друг се разделија.После долго време на истото место, поради истата причина пак се сретнаа, но овој пат не беше истото, и двајцата беа повозрасни но жарот меѓу нив се уште тлееше. Поради времето поминато без него таа го сакаше уште повеќе, секоја клетка од нејзиното тело трепереше и го посакуваше како онаа ноќ кога прв пат го виде. И повторно го посакуваше истото да остане со него, вечерта никогаш да не заврши, но овој пат тој не ја фати за рака. Овој пат во нивните животи имаше влезено други, без оглед на се таа го сакаше само него, судбината по втор пат решила да ги спои за една вечер која ќе ја минат заедно но сепак разделени. Сакаше да остане насамо со него ама не можеше, освен тоа премногу би привлекла внимание, и да останеа сами што би си кажале тој не беше нејзин, но во срцето секогаш беше.Најпосле се случи нешто подобро тој и проговори, се чувствуваше исполнета и го побара и бројот, а таа не можеше да го одбие и му го даде. Таа вечер повторно се раздели од него со тешко срце, го посакуваше повеќе од порано, го посакуваше со сето свое срце и душа.Кога прв пат го слушна откако се разделија беше пресреќна зошто тој не ја заборавил, минуваа ноќи разговарајќи, беа среќни во нивниот свет, толку блиски а толку далечни, го освои нејзиното срце, и покрај целата болка таа не зажали што му го даде.Помина долго време откако последен пат го слушна, одвреме навреме ќе го побараше, но никогаш не и одговори, не знаеше зошто но се молеше да не биде без одговор, барем да се однесува кон неа како со непозната но само да и пише или да се јави- било што, го бараше и ако изгуби надеж дека ќе и одговори, но еден ден тој ја изненади- ја побара. Го врати сонцето во нејзиниот живот, ги врати надежта и светлината во нејзиниот пропаднат свет, повторно ги насели нејзините мисли, тоа што тој сега беше сам ја направи посилна и похрабра.Но среќата не беше на нејзина страна и овој пат почна да го губи без да знае зошто, го сакаше, сакаше да го пушти да биде среќен но не можеше да се натера себе си да престане да го бара, беше себична го сакаше по секоја цена, беше подготвена на се за него но проблемот не беше во неа. Можеби тој не беше спремен на истото за да биде негова, можеби не сакаше таква љубов на далечина. Како и да е го сакаше, го сакаше повеќе од себеси, ако треба да се откаже од него за да биде среќен ќе се откаже и да е тоа последното нешто што ќе го направи во нејзиниот живот. Тој никогаш не разбра дека нејзиниот живот всушност е тој, и без него таа е ништо, па така одалечувањето од него полека и тивко ја убива со секој изминат ден без него, без неговиот глас и без неговата насмевка…

Внеси реплика	страница 12 3 6 >
Tweet