ПРАТЕНИКОТ МУХАМЕД

Вашингтон Ирвинг

Во едицијата „Мухамед и неговите наследници“, за Пратеникот на Бога акцентира:

„Мухамед ги поседуваше највисоките интелектуални особини, имаше жива имагинација и неверојатно помнење. Тој никогаш не ги разликуваше луѓето, затоа и простите луѓе го сакаа. Во миговите на најголемата победа, по неговата победа над непријателите, него не го опфати мегаломанијата. Никогаш не дозволуваше да му се направи посебна почит, на пример при влегување во соба. Луѓето ги ценеше и ги почитуваше само според длабочината на верувањето, неговото покажување во практиката и извршувањето на добрите дела.“[1]

„Иако беше сериозен и достоинствен, тој понекогаш се шегуваше, беше насмеан и полн со хумор. Се вели дека имал насмевка што маѓепсува. Неговото лице беше малку поцрвенкасто, какви што вообичаено се лицата кај останатите Арапи. Меѓутоа, во моментите на воодушевеност, неговото лице имаше некаков чудесен блесок, кој неговите ученици го објаснувале како натприроден блесок на Пратеникот на Бога...

Бил скромен во начинот на живеење, умерен во јадењето и строг приврзаник на постот.“[2]

Меѓутоа, во делото „Биографија на Мухамед“, стр. 72, пишува:

„Мухамед беше печатот на веровесниците и најголемиот од пратениците кои Алах ги испрати да го повикуваат човештвото да го обожаваат само Него.“

„Однесувањата на Мухамед во Мека потврдуваат дека тој бил веровесник, пратеник, а не водач победник. Тој се покажа сомилосен и толерантен кон сограѓаните, иако тогаш поседуваше сила. Меѓутоа, тој својот триумф и победата ги круниса со милост и прошка.”[3]

„За време на ширењето на исламот, Пратеникот доживуваше многу тортури и жртвуваше многу. Дури многумина се сомневаа во вистиноста на неговиот повик. Поминаа неколку години без да доживее некој голем успех.“[4]

„Во текот на проповедањето на Објавата, беше изложен на понижување, напади и тортури до толку што беше принуден да го напушти родното место и да мигрира во друго место. Таму се оддалечи од уживањата на животот и од обидите да се збогати, само заради ширење на верувањето.“[5]

„Војничките победи не предизвикаа мегаломанија и тврдоглавост кај Пратеникот. Тој се бореше заради ислам, а не за лична корист. Дури и на врвот од славата, Пратеникот ја чуваше скромноста и едноставноста. Негова цел беше да формира една голема држава, а тоа беше исламската држава. Владееше со праведност и никогаш не се потруди неговото владеење да го направи владеење за неговото семејство.“[6]

Џејмс Х.Харт и Џејмс А. Мишенер

Велат: „Во секоја работа Мухамед бил длабоко рационален. Смртта на неговиот сакан син Ибрахим била проследена со помрачувањето на Сонцето. Народот почнал да зборува дека со ова Бог изразува тага. Откако Мухамед го слушнал ова, рекол: ,Помрачувањето на Сонцето (и Месечината) е природен феномен. Тоа не е поврзано со раѓањето или со смртта на некој човек.‘

Кога умрел Мухамед, луѓето го воздигнале на божествен степен, но човекот што станал негов административен наследник (Ебу Бекр ес-Сидик) ја отстранил оваа тенденција во еден од највозвишените говори во историјата на религијата, велејќи:

„Доколку меѓу вас има такви што го обожуваат Мухамед (Божјиот мир нека е над него), нека знаат дека тој умре. А оние што Го обожуваат Алах, треба да знаат дека Тој живее засекогаш (никогаш не умира).“[1]