Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

Повторно се сетив на оние незаборавни моменти, доживеани, но не целосно, до крај. Се вратив во она време кога ми го освои срцето...беше толку едноставен, мил, со претерано добра душа, редок и исклучителен примерок, затоа и те засакав. Она што е ретко е најслатко, барем за мене. Живеевме, дишевме како едно, се надевавме и радувавме на денот кога ќе се сретнеме. Средба толку посакувана и неизвесна, но нереализирана. Останаа само желбите, соновите дека нема се да биде попусто, но реалноста беше сосема друга. Онаа единствена шанса што ни се укажа ја прокоцкав. Зошто? Уште се прашувам што беше тоа посилно од мене што ме спречи на патот до тебе. После се, после толку заеднички мечтаења за таа средба јас бев таму, близу до тебе. Од што ли се исплашив, што беше она што ме натера да ги изговорам зборовите: "Не, нема да се видимe." Те погодија знам, но и покрај тоа ти остана ист спрема мене. Дури откако се вратив дома од одмор, сфатив каква грешка направив, но предоцна...Понекогаш како намерно да си ги уништувам моментите кои би ми донеле среќа, како намерно да си нанесувам болка на самата себе си. Во тоа време се беше подруго, дури и јас не бев таа што сум денес. Сосема нормално поминаа ?? години оттогаш, но споменот за тебе никогаш не избледе. И ден денес се сеќавам на стиховите од твоите песни напишани за мене. Уште не можам да си простам што не ги зачував сите во оригинална верзија онаму каде што треба. Денес сум свесна за сите грешки и пропусти, ех кога би можело нешто да се поправи...Откако се вратив долго време избегнував да имам било каков контакт со тебе. Сигурно ти изгледаше како да бегам од тебе, како да не сакам да се соочам. Продолживме понатаму со своите животи, ти таму, јас овде. По моето враќање се случија многу промени. Се промени средината, луѓето, се изменив и јас. Помина само една година, но не бев веќе онаа истата, твојата Schatzii. Пред нашата повторна, случајна средба во нашата " мала рајска градина " имав некое лошо претчувство. Толку сме биле поврзани што претчувствував дека нешто не е во ред. И бев во право, знаев дека се случило нешто лошо и дека страдаш. Никогаш во животот не сум имала такво или слично претчувство, го имав само тогаш. По една година судбината не поврза повторно, не донесе на исто место, во исто време...Баш е чуден животот. Кога те видов си реков: " Господе не е можно да е тој. " Не верував во судбина, во случајност се до тој миг. Разговаравме долго како и порано, времето едноставно минуваше пребрзо во твое присуство. Секогаш ни беше малку, копнеевме по повеќе заеднички часови. Одеднаш приметив дека стана молчалив, тажен. Прашав: " Што ти е, што се случило?" Промрморе едвај: " Почина татко ми." Не можев да поверувам во тоа што го слушнав, како некој да заби нож во моите гради. Не можев ни збор да изустам, останав запрепастена. Да, јас и моето претчувство... Почнав да плачам, плачев како мало дете на цел глас, едвај дишев. Многу ми требаше да се приберам, да се вратам во нормала. Продолживме понатаму, но не со истиот жар како на почеток. Дојде и времето за разделба, потешка од било која претходно. Си ветивме дека ќе се сретнеме повторно на нашето омилено место. Се слушавме секојдневно, едноставно се заборававме на телефон. Секој ден бевме во исчекување на нашата повторна средба, но до неа не дојде. Не беше далечината виновник, не беше ни тој...На крај останаа само сеќавањата, песните, музиката во која уживавме заедно. Во уши се уште ми ѕвони неговиот глас, неговите зборови...

Знаеш нема грди и непривлечни девојки...Според мене секоја е убава на свој начин...Секоја е принцеза на свој начин секоја има кралство и своја убавина и на секоја и треба различен принц кој ќе биде нејзина љубов....

Без оглед во какви околности живее, како е облечена и колку години има знај таа е посебна и нечија среќа. Секоја носи своја тајна и мистериозност, онаа тајна која и е позната само на нејзиното срце и на никој повеќе...Нејзината убавина спие во нејзиното срце и во очите..

ЉУБОВ !!! Припаѓање некому....Верност....Три работи поврзани со чувствата кон некоја личност... Вака напишани изгледаат совршено убаво и складно... Небаре се нераскинливо поврзани и прават една целина, енергија што не тера да издржиме се и сешто!.. Кога сме вљубени, мислиме дека тоа е единственото нешто поради кое вреди да се живее, тогаш сме најубави, најсилни… и најглупави !! Е, зошто вака ?.. Па добро, ајде да расчистиме од старт една работа: Кој може најлесно да се излаже?.. Вљубената жена или вљубениот маж... Кој ќе ви верува буквално се, па и тоа дека ѕвездите се дофатливи, а среќата вечна? Од малечки не учеле дека ЉУБОВТА е нешто најубаво на светот, и како што сме растеле, систематски не подготвувале безрезервно да САКАМЕ некого или некоја... Си го теравме детството безгрижно се до моментот кога срцето првпат ќе ни затропа како воен барабан, а пеперутките ќе започнат весело оро некаде долу во стомакот... И веќе од тој миг нашиот прекрасен живот веќе никогаш нема да биде ист!.. Збогум спокојство – добредојде немиру !.. И се би било барем малку, малку поподносливо ако таа состојба НЕ ЗНАМ КОЈ СУМ се случува еднаш во животот... Камо пуста среќа да беше така!.. Ќе те фати како силен ветар, ќе те треска од ќоше на ќоше, ќе го брише подот со твоето достоинство… Ама кој и да е, еднаш ќе папса, па ќе те остави на раат да се одмориш и навикнеш на неа... За беља на нас, емотивците со меки срца, според некаква статистика, се вљубуваме најмалку три пати, а најмногу икс пати во текот на животот !.. Па сега, кој си го има к’сметот, ќе си трга маки поголеми од оние на Сизиф, кој го туркал каменот по угорница и никако да го качи на врвот!
... Море, само да знам кој ја измисли прикаската за ЉУБОВ до гроба,тој сигурно не би се изнаживеал во моја близина!! Ама нема веднаш да го смачкам, прво, ќе го натерам малку да ми се вљубува, па ќе го оставам тро да пати како фикус без сонце, па ќе си цвили малку во темнина, па… абе само да го дофатам, маките ќе си ги собира како коприва со голи раце! Ама, паметен бил тој, си ја дувнал навреме и кој знае дали барем еднаш вистински сакал некоја, што се разбира, не го спречило да филозофира за вечна вљубеност и романтика...
Но, да сме на јасно – ова се однесува само на љубовта помеѓу двајца вљубени, а никако на љубовта кон се друго... Да, вљубете се - нема поубаво чувство од тоа да знаеш дека некој ти фали како кислород во градите!.. Да, давајте ја својата ЉУБОВ несебично – ако е оној вистинскиот/а, ќе знае со што треба да возврати!.. Но... Не, не верувајте кога ЉУБОВТА ви ветува вечност – оти потоа ќе ви треба една таква вечност за да ја преболите кога ќе ги снема чувствата!.. А, ги снемува, без никаква логика и смисла.
... ЉУБОВТА доаѓа и си оди... Таа си има свои закони, а ако трчате по неа никогаш нема да ја стигнете, а по некое чудо и да успеете ќе ви се лизга низ прстите како сапуница и пак ќе останете со празни раце... Но, гледајте чудо!.. Пробајте да и го свртите грбот, и таа ќе се чувствува осамена, па со сета силина ќе ВИ дотрча во пресрет, ќе ве бендисува, ќе ви се додворува како малечко маченце желно за малку внимание и нежност... И ајде после најдете и го крајот ако можете !!!
... А таа – ЉУБОВТА, ќе чека трпеливо да ми падне и на мене притисокот, да се стабилизирам и да престанам да и се лутам... Знае таа добро дека немам примено вакцина против неа, дека сум ранливa и неможам долго да оддолеам на нејзините волшебни напитоци ! И ми се насмевнува оддалеку со срамежливо покајничка насмевка небаре си оди, заминува далеку од мене... а во себеси самоуверливо ми се заканува со зборовите...
ДОГЛЕДАЊЕ, НО САМО ДО СЛЕДНАТА ПРИЛИКА !!

Моите мисли ...Моите мисли се раѓаат во полноќна магла. Полни бродови пловат кон мугрите на денот. Криеејќи ја вистината таму некаде на дното, Во срцево отворено се влеваат. Овде нема влез и излез нема, Од душевни рани срцето се истрошува. За што јас пишувам...Kој ќе ми даде одговор. Не се обидувам на никого да му се допаднам. Патуваат понатака мислите, летаат фрази и зборови.....

 Љубовни приказни се вртат во главата. А надежта стегајќи тупаници само се ниша...Ти си моја светлина во мракот, ти си оган во градите, Меѓу сиви лица со блесок се смееш.  И сакам да викам но немa сум јас.....

 А ти во дланки ко цвет се отвораш...

 

Каде сме?
Во вртлогот на љубовта,
Го чекаме косачот
Да ги земе нашите мртви срца
Да им го покаже патот до рајот
Зошто толку патеа на земјата!
Што е срцето?
Гроб!
Вечно почивалиште
На нашата мртва љубов!
А љубовта?
Војна!
Не може да има среќен крај.
Каде ли сме?
Еве не, назад на почетокот,
Со раширени раце чекаме
Нова шанса, нова љубов. Но како, боже?
Немаме гробови за нови војни!

,,,,,Солзите на една жена,,,,,