Bitola - Beautiful Macedonian city

Најградскиот град во Македонија кој се разбира е како изгубен уметник, „несфатен од сите“ за неговата големина, раскош и убавина,...така...си талка низ годините приспомнувајќи си за златната доба кога бил главен град (во Турско), кога Вагнер (Рихард Вагнер) свирел сонати кај Фиќи на тераса (Јавна куќа) исто во Турско, кога пајтоните (читај, три штици и четири столици поврзани на коњот Дорчо) шетаа по улиците, а „дамите“ фрлаа шамивчиња очекувајќи некој младич да се стрча да не падне на калилавата калдрма, за на крај да добијат едно кабадајско долго и грло-гре*ачко „Шо е мори?!...да не сакаш да ти го фатам шамифчето...да ти се помочам во него“. (и ова во Турско).

Годините врвеа, конзулите фатија вид-виделина, војните се множеа, градо(т) под Пелистер полека се китеше со секакви рани и не-рани-мајковци. Се градеа легенди,... што во позитивна што во негативна смисла. Од сите тие бомбардирања, напалм бомби, токсични гасови,... преживееја кафето, кабадајлуко и „але шо збораш?!“.

Дојде...и си замина Тито. Испи кафе, се искабадајлучи со Кадилакот низ градот, а за возврат ја доби најголемата кабадајска чест – Улицата а.к.а Корзото да го носи неговото име.

Транзицијата го упостоши градот. Фабриките пропаднаа, се случи ТАТ...се случи 2001. Сето тоа имаше последици...станавме културна метропола (читај некропола) на градскиот кичерај.

Станавме град на култура - со пропадната култура. Уметници (лижачи на пластика и фотографи), Филм ленд (Меѓународен фестивал во полураспаднат театар а.к.а дом на култура а.к.а центар за култура – жива срамота за државата) и сето тоа украсено со жени со хулахопки во тигрест дезен, со дифтици околу вратот, кои своите дебели газови (специјално негувани во Пица-бар „Буре“) се возени од 20 години старите и дотраени BMW-а и Passat-и.

Своето место под Сонцето и сонот за таквиот авангарден живот, ги исполна улиците со еден милион таксисти, а кафулињата со исто толку келнери.

Смислата во животот младите го сфатија како да фатат газ на стјуардеса и притоа да неможат да бидат слезени од авионо(т), а другите со своето лажиче од еспресото или мрсното макијато како мачори демнеат по Широк Сокак насладувајќи се на убавите и обилни задници на тигрестите дами отворајќи кредит наречен „Пиши ме браат“ притоа чекајќи ја платата на „Старио“ од РЕК (во просек околу 45000 денари со средно образование), за кредитот да се покрие.

Сред сета ова врвулица од дебили и медиокритети, човек нормално си го поставува прашањето „Каде по ѓаволите е интелегенцијата тогаш, каде се дежурните критичари...каде е критичната мисла во градот?!“

Критичната мисла, за жал ја градат само ретардирани новинари кои своето критично мислење го градат во партиските штабови и/или газдите на телевизиите. Главна вест на телевизија е некоја мочана стихозбирка од Еди Којси кој немал што да прави на местото „државен работник“ и седнал да пишува поезија и своето почесно место го зема во емисијата Локални Дијагонали.

Џабе е и епитетот „Универзитетски град“ кога оние најистакнатите интелектуалци (професорите и асистентите) се претопуваат во оние најниските и најподлите членови во општеството.

Социјалното општење е сведено само на Фејсбук, а во кафуле повеќето се прават дека не се познаваат. Премногу се зафатени со оговарање на онај мал круг луѓе кој вистински го познаваат и онај поголемиот за кој поима немаат и измислуваат приказни се со цел да го задржат вниманието на слушателот.

Во овој град е лошо да си различен, лошо е да имаш поинакви размислувања од другите и најстрашно е да не ги сакаш работите што другите ги сакаат. Тогаш си означен како налудничав, наркоман, нетокму, штракнат, улав, ненормален, добиваш бесплатна дијагноза врз база на фамилијарните и за тебе непознати болести.

Ноќните клубови се места каде се оди или да се мажат/женат со некој/а од Австралија или да ја прошетаат својата најнова облека порачана од Шутград (Шутка – Скопје). Групирани во групи од 2 до 4 „социјализираат“ и „си врват супер“.

Битола е друг Универзум. Универзум на слабо и бавно течење на времето. Времето како мрзливко ги провлекува своите калилви пантолони низ Широк Сокак, со интелектуално поместување на полжав после дожд.

Долги години преку глава ми е од илијадниците медиокритети кои во градот се величат како истакнати дејци во бизнисот, културата, уметноста, образованието.

Концептот за напредување е непознат, додека концептот за „снаџи се – па живи...са мање посла“ е она вистинското мото по кое сите се движат во животот и на сите треба да ни биде мото