Проект – Да живееме заедно како Црква

Фала Му на Бога, даде да бидам жив и да објаснам!

Проектот “Да живееме заедно, како Црква“ неформално започна уште во времетраењето на претходниот “семестар“ на средби во Чаир во Црквата “Свети Ѓорѓи Победоносец“, а формално се роди за време на зимскиот распуст. И во претходниот период, а и сега, целта на проектот НЕ била информирање на луѓето (сфатено само за себе) во форма на предавања, на кои предавачот предава, а присутните само слушаат пасивно и скраја да е, им доаѓа да заспијат  , за да НА КРАЈОТ НА СРЕДБАТА бидат поставени прашања и секој си замине дома. Со зборување куќа не се гради. Со зборување Црквата не може да се возобновува. Денес има толку многу зборувачи, што на овој свет му е вкрвавено од зборови. Потребно е да се дејствува на ДЕЛО! 

Христос помеѓу нас!! Од сега па до бескрајот на Вечноста! Амин!

Минатава сабота неколкумина луѓе од Црквата (браќа и сестри од Црковната Општина “Свети Ѓорѓи Победоносец“ од Чаир, од кои еден добар дел сме активни членови во проектот “Да живееме заедно како Црква“) се договоривме да направиме еден излет на Водно. Идејата потекна од член на проектот “Да живееме заедно како Црква“ и наиде на одзив кај уште петмина браќа и сестри и како за прв пат поминавме многу многу добро! Настаните кои ни се случуваа цело време ме поттикнаа да направам споредби и да го поврзам искачувањето на планините и искачувањето на Духовната планина. Така и настана текстов кој е пред Вас.

Во текот на искачувањето сфатив дека движењето по планините е многу слично со движењето по Духовната планина, односно со Духовниот живот. Искачувањето по планините е тешко бидејќи се напрега телото и волјата и се одвива мошне полека, а надолу е лесно зашто не’ привлекува силата на тежата на Земјата и МОРАМЕ да вложуваме напор да “кочиме“ за да не би паднале и да не би се повредиле или скраја да е - загинале. Исто е и во духовниот живот. Мораме со многу напор и полека да се искачуваме, бидејќи душата во некои ситуации е прилично слаба и бессилна кога треба да направи подвиг на Духовен напредок и промена. Наспроти ова, водена од страстите, пороците, подтурната од проблемите, грижите и од разни лоши ситуации и привлечена од сласта на гревот многу лесно душата може да почне да пропаѓа и завлегувајќи од грев во грев да оди се’ подолу и се’ полошо и тоа пропаѓање оди брзо, зашто злото и гревот многупати се слатки и привлекуваат. Друго нешто... Човек движејќи се нагоре по планинските терени мора многу да внимава да не згазне на каменче или накриво, за да не би се лизнал или си ја свиткал ногата па да падне и можеби да загине, па затоа мора грижливо да одмерува каде би згазнал и не само да гледа половина метар пред себе, туку да гледа и неколку метри напред, и неколку метри во дијаметар околу себе за да го избере најповолниот пат и за себе и за оние со кои оди. На сличен начин, и во Духовниот живот човек мора да внимава како се движи и да гледа перспективно пред себе за да не би се случило да избере пат кој го води кон паѓање, а да внимава и на околината за да не би се случило да и оние кои заедно со него се спасуваат не би биле доведени во опасност од искушенија, можности за паѓање и пропаѓање.

При нашата прошетка сфатив колкава е неопходноста од движење по планината заедно со други луѓе, т.е. колку е битно да се спасуваме ЗАЕДНО како Црква. Поискусните браќа и сестри од Црквата ги помагаат своите браќа и сестри на својот Духовен пат, исто како што и на нашиот излет блиските кои беа стигнале два-три метра погоре беа тука кога требаше да се подаде рака на некого за да се подискачи по некој пострмен дел од патеката. Во еден момент еден од браќата кога виде дека почнува да врне, а бевме блиску под самиот врв на Водно побрза и кажа “Одам да ја сопрам славината :)“, а по кратко кажа и “Одам да Ви приготвам место... (во планинарскиот дом)“. Ова потсетува на оние состојби во кои Духовно попораснатите браќа и сестри својата поголема Духовна зрелост и пораснатост ја користат за да им се најдат и да им помогнат на своите браќа и сестри во Црквата. И што ќе се случи кога ќе стигнеме погоре на планините и ќе подзастанеме да земеме здив? Погледнуваме назад надолу каде што сме биле и сме радосни на успехот кој сме го постигнале и се’ додека не стасаме на врвот на планината не ни доаѓа на ум да се вратиме нешто поназад, па да го почнеме од ново тој дел од трасата. И не само тоа... Планинарот тука не го завршува своето искачување, ниту пак почнува да се однесува возгордеано, разуздано, невнимателно, негрижливо, туку продолжува напред со исто, па и со уште позасилено темпо на концентрација, напор, трпение, силна волја. Така е и во Духовниот живот: кога човек ќе стигне на повисок Духовен степен и ќе погледне назад - сигурно нема да му падне на ум да се врати подолу на поранешниот грешен начин на живеење каде што бил порано, туку му се радува на постигнатиот Духовен успех и со не помала, ами и уште поголема посветеност, концентрација, внимание, трпение продолжува да го гради своето Спасение.

Денешниот живот нуди одење по права, рамна, хоризонтална патека, при што голем број од нас се затрчуваме и тоа ни прави да се исцрпиме, премориме и дури и да престанеме да внимаваме на брзината на трчањето, а кога сме залетани сопирачките веќе ни се надвор од контрола, а може и да се случи да ни се сплеткаат нозете или да се сопнеме на некое мало каменче на патот и потоа да паднеме и страшно да се повредиме. И во Духовниот живот е така: кога е се’ мазно, рамно, без пречки, без проблеми, сите се залетуваме и тогаш не’ напаѓа гордоста и стануваме разуздани, па и невнимателни и се случува било поради нашата гордост или поради еден најмал проблем ние страшно Духовно да паднеме. А оние кои се искачуваат по планините и по Духовната планина одат многу внимателно, полека, сигурно, за секој чекор размислуваат систематски и од сите аспекти и не им се случува ништо лошо и никакво зло. Останувајќи на нозе, неисцрпени, исполнети и пресреќни стасуваат на врвот на планината.

А што е тоа што ги привлекува планинарите да стигнат на врвот? Ги привлекува можноста што им се дава да бидат блиску до небото и до облаците, да го дишат чистиот воздух кој го има само на врвот на планината, да имаат широк поглед на целата околина и стасувајќи во топлиот планинарски дом, пречекани од домарот ќе добијат свое место и згрижување и ќе можат да се пресоблечат од испотените алишта, да седнат и добро да се одморат, да се нахранат на трпеза, и да можат да заедничарат и да си поразговараат со домарот, со оние со кои се движеле заедно, но и со другите планинари кои стасале пред нив, а и со оние кои ќе стасаат по нив. А што ли ги привлекува пак Духовните подвижници да стасаат на врвот на Духовната планина? Ги привлекува фактот дека горе, на самиот врв ќе се сретнат и ќе се видат со својот Господ лице в Лице јасно и тогаш ќе ја знаат целата вистина јасно, како што се вели во Павловиот Славопој на Љубовта, и ќе имаат апсолутен поглед (од сите гледни точки и од сите правци и насоки на гледање) на целото Постоење. Додека се искачувале тие стасувале се повисоко и гледале се’ повеќе, а сега пак на врвот гледаат се’ и знаат се’. Таму, на врвот, ги пречекува Домарот - нивниот Господ, кој ќе им подари место и ќе ги згрижи како Вистински и Добар Домаќин, ќе ги седне на Духовната трпеза и ќе ги послужи со Духовна храна и пиење, кои се состојат во Божјата Благодат и во тој Дом ќе се сретнат и со другите свои браќа и сестри дојдени пред нив и со оние кои пристигнале по нив и ќе заедничарат сите заедно и ќе се чувствуваат прекрасно и самиот Господ и сите браќа и сестри - неговите чеда.

Исто за двата вида на искачување е тоа дека треба да се има волја. Друго, по патот се наидува на пречки и проблеми, но наидувањето на нив, па понекогаш и малите паѓања и слизнувања не’ прават поискусни. Подобро е некогаш да се падне ама да се научи нешто и да се стане поискусен и поспособен и за таков и за слични проблеми на тој кој не’ фрлил на земја, отколку не паѓајќи никогаш и одејќи по права и рамна патека, да останеме незрели, полуспособни и неспособни.

Единствена разлика помеѓу искачувањето по планините и по Духовната планина е тоа што планинарите откако ќе поминат неколку часа горе на врвот на планината си одат дома за да се видат и за да останат со своите ближни, бидејќи топлината на домот е сигурно поголема и попријатна од топлината на планинарскиот дом, додека пак Духовните планинари се искачуваат на Духовната планина за да ОСТАНАТ во Домот на врвот на планината, при Господ - Домарот и Домаќин и при своите браќа и сестри - Духовни планинари, бидејќи знаат дека поголема љубов, топлина, мир, радост, исполнетост и Благодат Божја нема да најдат никаде на друго место.

Така ние, по малку позитивно откачени секој на свој начин, кој не му пречеше на никого од нас, секој својствен на самиот себе, секој дополнувајќи ја атмосферата со свои идеи, иницијативи, креативност, позитивности и убави пикантерии, сите исполнети со едно многу пријатно расположение, благодарение на Се’Добриот Господ кој беше во нас и помеѓу нас и беше околу нас да не’ штити од секое зло, поминавме една прекрасна сабота, која, според нашиот договор е почеток на низа саботи во кои планираме да планинариме повторно и повторно заедно едни со други, но и со секоја една душа која сака да дојде со нас и да ги искачува паралелно и истовремено и Духовната планина и планината Водно (или можеби понекогаш и некоја друга македонска планина, по братско-сестрински договор...)

Секоја сабота 09:00 часот - Скопје, училиште “Кочо Рацин“ - последна 50ка. Тоа е нашето зборно место. Повелете сите и повикајте колку сакате придружници за да почувствувате сите што значи да се живее и да се извршува подвиг низ животот заедно како Црква! Академското чекање (кое е “стандард“) е 15 минути, ама ние чекаме најмногу 10 минути... што вели еден брат од Црквата, парафразирам: “да се обидеме да бидеме подобри од другиот дел од светот, да бидеме над стандардите“. Зошто и да не?...