Тишината како пат до Бога

Деновиве по којзнае кој пат си ја препрочитувам “Новиот ден“ од Антони ДеМело.
Книгата е од оние инспиративни книги на кои човек често се навраќа.
Па така, и идејата за темава дојде од таму, и истава ќе ја започнам со извадок од книгата.

“Секоја патека што води до Господа е патека која води кон тишината. тишината е почеток.

Што е тишина?

Во источните земји се раскажува приказната за царот кој го посетил својот учител и му рекол:
“Навистина сум зафатен преку цел ден. Како да дојдам до духовно соединување со Бог, но те молам одговори ми во една реченица!“
Учителот му рекол: “Еден збор ќе ти биде доволен.“
“Кој?“ запрашал царот.
“Тишина“ одговорил учителот.
“А како да дојдам до тишина?“, прашал царот.
“Со медитација“....
“Што е медитација?“
“Тишина“, одговорил учителот.
“Како да дојдам до тишина?“
“Со медитација!“
“Што е медитација?“
“Тишина“.

Господ не е она што ние зборуваме за него, не е ништо од она што го замислуваме. Тоа е она што не чини кај мислите и зборовите. Многумина се заробени во претставите кои ги создале за Господа. тоа е главна пречка на патот кон осознавањето.

Прв чекор кон осознавањето на Бог е да да сфатиме дека Тој нема ништо со нашата идеја за него....
Морате да излезете од својот ум и од своите мисли, тогаш ќе можете да го сфатите со срцето.

Ако е сето ова вистина, што се тогаш Светите записи? Тие не ни ја даваат јасната слика за Господ дури ниту опис, нудат само индикации. Се затоа што зборовите се немоќни да Го опишат.....

...Можеби е доволно да ги затвориме очите за да ни биде укажана милост за да го видиме и спознаеме господ? Не. Може да мни биде укажана милост да гледаме и спознаваме, но тоа бара посебен начин на гледање.

Лисицата му рекла на Малиот Принц нешто чудесно: “Само со срцето се гледа исправно. суштината останува невидлива за очите“...

Светото Писмо е прст кој ја покажува Светлината. употребуваме зборови за да ги преминеме и да стигнеме до тишината. Како? Да го земеме на пр. овој дел:христос стана и повика: кој е жеден нека дојде кај мене и нека пие“ Да тргнеме од претпоставката дека тоа што го прочитавме остава впечаток врз нас...немојте да читате понатаму туку изговарајте ја реченицата “Кој е жеден нека дојде кај мене и нека пие“-но обраќајќи се кон своето срце, повторувајте ги зборовите се додека ен ви се врежат-не е неопходно да се размислува за смислата на зборовите, вашето срце ја знае нивната смисла. Кога ќе дојдете до исполнетост ќе ртеагирате со зборовите:“Како? Секој? Не верувам. Толкупати Ти приоѓав ти ништо не ми даде!. Тука некој ќе осети разочарување, гнев ...Друг пак би можел да каже “Сосем ми е јасно за што зборубваш господе бидејќи веќе ми даде да пијам, еве ме пак сум жеден“

Ова е еден од начините да се возврати на повикот на Библијата...кога чувствата ќе ве преплават со толкава длабочина и сила што неможе збор да ги изрази можете да не правите ништо, да останете во тишина, одговорот до господ го преминува секој збор, тој не може да се искаже. Ете начин како да ги читатев зборовите ос Светото Писмо, за да ги пребродите, се до тишината...а во тишината ќе го најдете Господ...“

Што вие драги мои мислите за ова? Често христијаните споменуваат “тих час“ за разговор со Бог, медитација над словото и слично.
Некој неупатен може да помисли дека станува збор за техники на чистење на умот и слично, но всушност тогаш кога ќе се смират сите импулси на сцена доаѓа тишината а во ена е Бог.

М? А? Што викате?



Изменето од maria_magdalena - 24.Ноември.2009 во 16:29

Исихија,... исихазам...

Само со срцето во тишината, се слуша суштината во која е ВИСТИНАТА!


Јохан Волфганг Гете има неколку убави зборови кажано во врска со Исус, тишината, исламот, ...!

Ако е Волја БОЖЈА ќе ги најдам некогаш, преведам и објавам.

Овде пренесувам дел од разговорот воден 1983 година со Габриеле, пророчицата Божја:



„Прашање: Ти штотуку говореше за молчењето и вечната свест која што човек може да ја искуси. Дали е доволно само да се тргне во длабоко молчење за да го искусиме гласот на нашата вечна свест?



Одговор: Многумина наши ближни мислат дека ако понекогаш се нурнат и се ослободат од сите моментални мисли и представи, дека тогаш се наоѓаат во молчење. Тие ова молчење го нарекуваат и медитација.



Длабокото молчење на кое јас мислев е молчењето на внатрешното. Тоа човекот го постига единсвтено доколку ги исполнува светите закони на внатрешното молчење. Со тоа човек се ослободува од аргументите, мислењата, представите кои ја надгласуваат внатрешната тишина. Силата на љубовта тогаш го оспособува да го прими гласот на Љубовта.

Надбитието-љубовта со тоа ќе му биде советник и водач.



Кој тежнее кон над-битието тој знае дека излишните зборови, особено небитните зборови го замолкнуваат внатрешниот водач. Кога помалце би сме го вработувале нашиот интелект а повеќе длабокото знаење на нашата душа, тогаш би сме го допреле она битното, она кое вреди да биде изговорено.

Нашите мисли се бесмислени во споредба со вечната мудрост Божја. Внатрешниот живот во тишината ни ги соопштува Неговите мудрости и ни овозможува спознавање на правечната длабочина, за разлика од представите и мненијата кои гласно ги објавува нанадвор ориентираниот човек не се ништо друго до пепел и минливост. Тие пред Бога имаат незначително или никакво значење.



Она што пред Бога има вредност е човековото „срце„, кое - како на почетокот објаснив - треба да биде детински едноставно, тивко и скромно.„



(извадок од книгата: ОД ЖИВОТОТ НА БОЖЈАТА ПРОРОЧИЦА - нови сознаниа за сите оние кои ја бараат вистината и кои се насочиа на патот кон Бога)

Изменето од Majkl - 10.Јуни.2012 во 11:46