Што понатаму?

Седејќи на една од клупите кои се наоѓаат во паркот, ненамерно наслушнав разговор на двајца старци(маш и жена) кои на големата топлина си го најдоа спасот под една голе сенка на една клупа, веднаш до мојата. Досега никогаш немав сретнато луѓе кои со толкава страст се гледаа меѓусебно. Секој збор им беше исполнет со лјубов а погледите им беа како на мали, штотуку вљубени дечиња кои за прв пат ја вкусуваат љубовта. Беше орекрасно да ги слушам приказните од нивниот приватен живот, за тоа како се запознале во овој ист парк, како потоа ги поминувале следните две години , како потоа на истиот тој ден се случила и нивната свадба. Првото дете по 1 година брак, а набргу и второто. Но среќата не би им била толкава доколку на прославувањето на својата 25 годишнина од брак тие го добиваат и првото внуче. Замислете си само која е та среќа, за поклон за годишнина да добиете внуче. Но животот е суров, и на овој ден, една година по матурирањето на тоа внуче, старецот дознава дека има рак на белите дробови. Наеднаш, целиот жар во нивниот разговор згаснува, старицата почнува тивко да плаче а старецот видоно вознемирен, ја прегрнува. Сето она што го преживеале заедно, ќе биде само еден спомен откако тој ќе си замине, а тие спомени ќе бидат многу болни за старицата која ќе остане сама да го живее остатокот од, се надевам, долгиот живот.
Откако сето ова помина, вознемирен си заминав дома. ПО само две недели отидов на прошетка до паркот и седнав на истата клупа. Размислував долго за сето она што го бев слушнал тој ден, кога ја дознав суровата судбина на двајцата старци. Одеднаш мислата ми ја прекина еден тивок и треперлив глас кој ме праша колку е часот. Кога се свртев, таму стоеше старицата сосем сама, целата обвиена во црно со зацрвенети очи. Сватив. Таа останала сама. Ќе нема со кој да седне на клупата за да се скрие од сонцето и да се присетува на старите добри времиња. И кажав колку е часот, а потоа силно ја прегрнав.
Одејќи по патот накај дома, размислував. Која е целта на животот кога едден ден ќе не снема и ШТО ПОНАТАМУ....

I smrtta e sostaven del od zivotot,mesto kade site ke odpatuvame...a tie se teski i neuteshni momenti koi sekoj nekogas ke gi prezivee...no zarem tokmu takvite ubavi spomeni ne se smislata na nasiot zivot?

RUSHKA напиша: Oваа убава приказна што ни ја расказа се вика зивот.....нема тука што да се размислува...ни зошто, ни како.....само ке казам среќни се што дочекале старост,што си го поминале зивотот во слога, среќни, што си виделе внучиња......нивната разделба е природна и против тоа не се мозе и не треба.........

Многу добро разбирам дека смртта е природен процес, но ако сето ова се случува и сите умираме, тогаш зошто толку се мачиме да створиме подобри услови за живот кога еден ден сите ќе завршиме под земја???
Знам дека нема одговор на прашањево, не сепак ме интересираат туѓите мислења

... sekoj covek se trudi da ostavi neshto zad sebe... koga bi ne plashela smrtta ... togash kakov zivot ke bide toa... zivotot se ziveee... a ziveenjeto znaci rabota...stvaranje...uzivanje... griza za pokolenijata... 

RUSHKA напиша: Што тоа треба да значи? Ако треба да умреме дека не треба да живееме? Во животот работиме , се радуваме, тагуваме.....кој колку ке постигне зависи од неговите потреби и можности........но најголемо богатство е тоа што го носиме во градите...љубовта..

А што откако ќе умреме?! Што останува од таа љубов?! Плод на таа љубов ќе биде само една неизмерна болка која секојдневно ќе ги пече оние кои не загубиле. Нормалное дека треба да живееме, да не требало, немало ни да се родиме... Но сакам единствено да ја знам целта на животот кој толку време неизмерно ќе зема и дава, за на крај сето тоа да заврши со само едно испуштање на здив, кое доаѓа ненадејно и никој не знае дека е последно...mamamd погоре спомуна дека тоа е грижа за поколенијата, но нели и нив еден ден ќе ги нема? Но потоа одговорот ќе биде а што е со тие после нив?! Епа тука е проблемот секогаш ќе има што...Затоа и прашувам ШТО ПОНАТАМУ...и се надевам дека ќе има и други луѓе кои кје дадат свое мислење вака конструктивно и кратко како твоето, кое и покрај тоа сто е мало ме натера да напишам цел есеј поздрав

Monuska напиша: Кој вели дека нема понатаму? Тоа што не сме во оваа за нас една и единствена реалност не значи дека не постои и друга.. секој се обидува на свој начин да го замисли постоењето по овој живот овде но во никој случај, без разлика дали веруваш во рај и пекол или реинкарнација не треба да помислиме дека животот ни е залуден...

Најверојатно грешно ми ги толкуваш речениците. Во никој случај не мислам дека животот е залуден, само сакам да знам ако има понатаму што е тоа. И сама споменуваш дека секој се обидува да го замисли постоењето по овој живот. Ако секој се обидува да го замисли зашто никој не се обиде да го докаже, за да не се мачиме да замислуваме самите како е и што е... Еве да речеме дека постои друга реланост, во која како и да смртта сепак ќе биде неизбежна работа...А што после тоа?

prviot post od temava ja iskazuva i tagata ama i srekata shto dvajcata ja doziveale...no tie ja doziveale i proziveale nivnata sreka i nivnata ljubov...se prashuvam kolku li samo dushicki na zemjata go proziveale zivotot bez ni troshka sreka kako likovite od prviot post.....spored mene tie se edni od retkite shto doziveale se dobro vo zivotot,deca,vnuci i starost...