ЗБУНЕТОВА ТЕМА

... додека седнав Тања се заврти со грбот да ја спреми рибата, се чу тивко зуење и за некоја минута дојде пред мене со чиниите. Рибата беше спремна, а не видов никаде оган, недоверливо ја допирав со прстите, беше мека и со специфичен мирис која ги голицаше ноздрвите, ја пробав...вакво нешто немав вкусено никогаш, Тања се насмевна.Не можев да сопрам, што од глад, што од будење на нови сетила за вкус, посегнав и по другата, зачуденоста ја замолкнав, важно беше уживањето...и видикот пред мене, како створен за непрекинато допирање, руменило ми ги обли образите, дојдов до овошјето, поинаков изглед, поинаков вкус, силата ми се врати.
 - Ние сме само населени тука, зошто моравме.
Проговори тивко, последниот залак ми подзастана во душникот, очекувајќи невообичаени работи да слушнам.
 - Овде сме веќе ваши стотина години, ја сум втора генерација, имаме слични карактеристики и тела, воглавно со совпаѓаат, дојдени сме со летачка машина која требаше да не однесе да населиме место кое се наоѓа многу далеку, затоа што нашето сонце почна да умира.
 - Кое сонце и колку далеку ?
Покажа кон небото во спротивен правец од сонцето. Се насмеав иронично, но почнав да се присеќавам на чудните работи кои ги забележав во селото, се сетив на приказните крај огинот за падот на  ѕвезда од небото, никогаш видена толку голема, гневот на творецот кон нас . Никогаш не ги сваќав премногу сериозно,никој не ги сваќаше, не се трудеа премногу да ја шират приказната, веројатно заради притената забрана, ја сваќав само како приказна пред спиење за децата кои се палави.
 - А зошто имате крилја ?
 - Нашата планета, земја од која потекнуваме беше помала од вашата, првата генерација беше со слаби коски, ниту крилјата не можеа да ги користат, но имавме апарати кои ни помагаа и да ги ојачаат бебињата уште пред да се родат за да преживееме.
Покажа на едно парче што светкаше, од неа ја спреми рибата. Го разгледував, се појавуваа некои слаби светулки, испушти некој гласен звук, уплашено ја оставив, Тања повторно се насмевна.
 - Безопасно е, не се грижи, многу ни помагаат.
 - Јас сум родена тука на таков начин.
Се присетив на некои постари од нивниот род кои имаа чудни бели траки низ телото, сигурно им помагаат заради нивните слаби коски.
 - Поретко некој од вашите ќе дојде тука и од другите околни села, само тие што најмногу се совпаѓаат со нашите мисли.
 - Мисли ?
 - Што ги чувствуваат, најверојатно заради зрачењето при падот, на кои биле изложени вашите родители.
 - До кога ќе бидете тука ?
 - Бидејќи оваа земја е населена, не треба да се мешаме во вашиот развој и затоа чекаме да дојдат да не земат со друга голема летачка машина, но раздалечините се големи и мора да помине доста време, можеби уште утре, можеби и по нас.
Почна да ми бучи во главата, не ми беше добро, станав нагло, столицата падна, не бев сигурен дека преживеав од џунглата, дали ова беше некаква игра.
 - Ќе одам да си легнам.
Потонав во креветот, додека испрекинати реченици ме испраќаа, ништо нема да биде повеќе како беше...

...se vrati... toa e najvazno...

... jas pak mislam deka Tanja mnooooogu kje se slozuva so svekrvata

...Vidi ja ...abe zbunetiot e milo na mama...on kje i kaze deka na nashata planeta glaven zbor ima mama... ...

......mama ili majka mi.....

... pa ova ...pa sega..paaa....