ЗБУНЕТОВА ТЕМА

.........

зашо бе не е нормална???

...движејќи се низ џунгластиот тунел ми светкаа обвинувачки молњи од мирот и хармонијата во моето село кои така непромислено ги напуштив, на неодоливата песна која ме мамеше да заминам заради фантазии кои веќе беше видливо каде ќе ме однесат...бела светлина на крајот од тунелот, ги пружив рацете помислувајќи дека дошол крајот за да го сретнам мојот конечен мир... голема река, мажи и жени со крилја кои се движеа покрај реката со понекоја риба во рака или летаа наоколу, се изненадија...значи пред време дојдов на оној свет, паднав со бучен тресок, зар може да се падне ?...ситни камчиња се растракалаа наоколу, едното вртеше и играше пред моето преостанато незатворено око кое секако не се разликуваше од рибино додека лежев со лицето на речниот песок, некое дете преплашено вресна...ме обли мир, тишина и темна прегратка...
Очи...љубопитно ме набљудуваа...лице...ангелско женско лице, совршена милина, затрепкав, зрак сонце се одби од нејзината насмевка која ги откри речните бисери измазнети од вековни водени струења...се обидов да станам...шшш...го стави прстот на уста и благо ме потурна да се испружам, зад неа зашушкаа крилја бели како снег, го забележи моето запрепастување и ги собра. Стана да ми донесе некој напиток, на грбот ги видов собраните крилја кои совршено се совпаѓаа со линиите на телото каде секој мускул беше затегнат без ни најмал траг од сирова грубост и беше видливо секое нивно дејствување...елеганција и гордост при секое движење на долгите и симетрични  нозе, на градите и куковите имаше пердуви исти како и крилјата, зачудена црта ми мина низ лицето.
Ми го принесе канчето до усните и почнав да подголтнувам од чие дејство набргу почна секој дел од телото да ме скокотка, ми предизвика смешкање и таа ми возрати од чие лице не можев да го отргнам погледот и коса со боја на мед која се преливаше со нијанси, како мал огномет да се одвиваше пред моите очи.
 - Ќе те врати од исрпеност.
Ме легна, ја стави дланката на моето чело, опуштеноста ја чувствував дури до ножните прсти. Тонев во нејзините зелени очи прошарани со кафени дамки, а таа полека запеа...онаа, што толку долго ја слушав во мислите и беше наменета само за мене...





Изменето од zbunet - 02.Декември.2008 во 15:21

... добив и треска, а Тања беше цело време крај мене, стрпливо ме негуваше пеејќи ми ја песната, додека бладав, се тресев од студ или реки пот додека избиваа од мене, единствена нишка преку која бев поврзан со реалноста и полека сем неа ништо од реалноста и не беше битно.
Сончево утро ми ги заголица трепавиците, она прво утро во кое станав свесен за она што ме опкружува, немаше никој во колибата, треперливо станав држејќи се за околните предмети додека не излегов низ врата, седнав на едната од скалите. Се суочив со село каде крилати луѓе шетаа или летаа, намеани крилати деца кои си играа на крошните од дрвјата, палаво надлетувајќи се едни со други, мајката ги повикуваше на доручек. Децата долетаа до мене љубопитно гледајќи ме со сините очиња, некое ќе ме допреше и ќе избегаше, но повторно се враќаа се додека зад нив не се слушна фучење на воздух предизвикано од моќни крила на нивната мајка која извинувачки ми се насмеа како и строг глас кој не ги толерираше негодувањата на палавковците, доручекот ги чекаше. Бев оставен сам, само по некој што ќе поминеше во близина ќе ме поздаравеше, погледнав кон небото и забележав една силуета што се издвојуваше со белината на крилјата и големата брзина со која се приближуваше, за миг се појави пред мене правејќи силен воздушен ударен бран од кој телото ми се занесе наназад и со главата чукнав во зидот од колибата. Се фатив трлајќи се, ќе отече тоа место, сигурен бев. Тања се насмеа со звук кој ми ги наежи и влакненцата во увото, ја стави дланката од која како да потече некоја пријатна ладовина, болката ја снема, нема да има оток, сигурен бев. Во рацете носеше кошница со овошје и риби.
- Знам дека имаш многу прашања, твојот збунет израз се гледа уште од височините - се насмевна и ме зема за рака ...


Изменето од zbunet - 02.Декември.2008 во 21:45

apce напиша: ...i...