ЗБУНЕТОВА ТЕМА

zbunet, ja gledam slikava i si mislam....ko kje vtrcas doma smrznat zaleden, i go gledas prizorov...so pravis najprvo??? 

... стојам задишан и премрзнат, а зад мене се слуша фучење на ветерот кое станува минато обземен од новата глетка пропратена со спокојно дишење и тивкиот оган од кој доаѓа пријатна миризба. Како се приближувам зад мене остануваат делови од алишта и најпосле сме исти. Клекнувам ко за молитва за да почнам да минувам со врвовите од прстите низ совршените линии на телото,а зад нив останува наежена патека за евентуално враќање иако е јасно дека такво нешто не ќе има. Прстите минуваат успорено, дури и невидливо за око кое е обземено со голото предавање на лесно препознаеното дејствие кое води кон повремени воздишки. Книгата на страна во која стои мојата слика како потсетник до каде е прочитана, насмевка минува низ моето лице знаејќи дека една книга е далеку од доволно. Се суочувам со отворени очи и широка насмевка заради погледот кој го чувствувам како нов предизвикувачки допир, нејзините прсти го пратат секое движење на нејзините очи и трупецот во каминот не е веќе единствениот што гори во просторијата. Време дојде усните да превземат нова улога како патници низ телесниот рај, насекаде минуваат не оставајќи ниедно место пропуштено без да го вкусат, во меѓувреме тоа што го препознавав како нозе, полека се претвараа во крилја кои почнаа да се отвараат и спремаат за лет...

........

zbunet напиша: ... стојам задишан и премрзнат, а зад мене се слуша фучење на ветерот кое станува минато обземен од новата глетка пропратена со спокојно дишење и тивкиот оган од кој доаѓа пријатна миризба. Како се приближувам зад мене остануваат делови од алишта и најпосле сме исти. Клекнувам ко за молитва за да почнам да минувам со врвовите од прстите низ совршените линии на телото,а зад нив останува наежена патека за евентуално враќање иако е јасно дека такво нешто не ќе има. Прстите минуваат успорено, дури и невидливо за око кое е обземено со голото предавање на лесно препознаеното дејствие кое води кон повремени воздишки. Книгата на страна во која стои мојата слика како потсетник до каде е прочитана, насмевка минува низ моето лице знаејќи дека една книга е далеку од доволно. Се суочувам со отворени очи и широка насмевка заради погледот кој го чувствувам како нов предизвикувачки допир, нејзините прсти го пратат секое движење на нејзините очи и трупецот во каминот не е веќе единствениот што гори во просторијата. Време дојде усните да превземат нова улога како патници низ телесниот рај, насекаде минуваат не оставајќи ниедно место пропуштено без да го вкусат, во меѓувреме тоа што го препознавав како нозе, полека се претвараа во крилја кои почнаа да се отвараат и спремаат за лет...

... ти доаѓаш додека те чекам, те препознавам по птиците кои вртат околу тебе пеејќи прекрасни песни, зрак од сонце се пробива меѓу облаците осветлувајќи ти го патот, иако во далечина изгледаш како мала подвижна точка зад тебе има голема сенка која ги покрива колоните од возила со мрачни лица кои се тресат и лигават од алчност, брзаат мислејќи дека ќе избегаат од клетвите на толпата, но секако прашината подеднакво сите ги покрива и заминуваат со сопствена испишана историја за некој во иднина да ги запознае нивните постоења. Нашата историја не постои, ние не постоевме пред да се спознаеме, тие не знаат дека не постојат, поплавени од грижи и загубена надеж, пат на кој лесно можевме се најдеме газејќи пред себе додека не бевме прегазени, а ти напротив потскокнуваш за да ги избегнеш и најситните суштества кои не се ни свесни за нас. Моите и твоите чекори се приближуваат едни кон други минувајќи низ некои нејасни борбени машини како низ магла полна со уплашени лица кои не знаат каде одат испарувајќи пред да станат свесни за себе. Нашите лица се сретнуваат со израз на длабок спокој заради пронаоѓањето за она заради кое сме створени со непоколеблива сигурност, прегратката
е нашиот дом кој не може да се сруши заради ниедна причина...

..........

...............