МАКЕДОНИЗАМ - за минатото

“Јас не познавам друг народ кој повеќе страдал од предавства на своите синови-изроди како македонскиот“-Гоце Делчев

“...Историјата не памети друг таков пример кога еден ист народ по традиција,јазик и вера се разделува на разни спротивни страни,една од друга потуѓа...“ Балкански гласник бр.1 јули 1902 година

“Додека ние се боревме,мизерувавме и гиневме,некои од народните пари си купуваат куќи и трупаат богатство“ - Ѓорѓи Сугарев

Панајот Наумов Робев. Кој е комитата Робев? Роден е во с. Апоскеп-Костурско, учесник во Илинденското востание, а загинал во с.Загоричани 1913 г. за време на Балканските војни.
За време на Илинденското востание водел дневник, во кој ги опишал своите доживувања за време на Востанието. На крајот на Востанието, кога му станало јасно дека е крајот, составил текст, на кој можат да му позавидат многу денешни „патриоти“ и „борци“ за Македонија и македонштината, зборови кои ни се повторуваат и денес... едноставно морате да ја прочитате оваа исповед!!!

27. Х. 1903 г. Апоскеп
Чудно нешто е нашата земја! Целиот христијански свет поминал со христијанските идеи, со христијанските заповеди, со други зборови, со христовиот мирен дух на на 19 век. Многу се лажат, тие што мислат, дека поминал и поминува и мисли дека и оди во иднината. Државите, т.е. царствата многу се лажат со тоа. Ако размисли еден совесен човек, ќе разбере, дека христијанските цареви не се христијани, туку варвари и човекоубијци. Најголемиот престап, кој пристапуваат да го направат, е дека го повикуваат народот да се учи да убива подобни. А Христос кажал: не убивај! Тоа Христос не го кажал само на еден човек, кој ќе го убие престапникот и ќе се расипе, туку го кажал за сите народи. Убие ли некој некого, ајде да го фрлиме во темница и да го унаказиме, но тој човек и покрај тоа си го доживеал унакажувањето, и ако посака, убива и друг, навикнал тој веќе на темниот живот. Каква корист од тоа? Е добро? Ако представам една држава како тој убиец, кој да ja уништи? Треба да паднат од некоја друга планета луѓе, не глупави и не човекоубијци, за да се уништи царот и сите околу него, кои го учат народот како да ги убива подобните и кои го поддржуваат човекоубиството. Еве пред неколку години ги оставија да се тепаат и убиваат и да губат човечки животи Англија и Трансилванија. Се изгуби народ, останаа вдовици и сираци за никакво и ништо.
Не ли беше подобро на еден општодржавен совет да се реши нивната расправа? Можеше, но сите сме жедни гледачи во претставата да гледаме некакви ужасни сцени, на нас кои не чуствуваме никаква болка. Исто така и за грчко-турската војна (1897 г. б.м.). Тука повторно се оставија ѕверствата, варварствата, агресијата, неверник да убива вистински христијани. Уште по чудно и срамно за христијанските царства. А уште најчудно е за поробените христијани, кои се оставени на турчинот да врши над нив нечуени злосторства и да ги убива. Срамно е за христијанските цареви да гледаат 5 века да беснее и да не го избркаат. Ете оваа година МАКЕДОНИЈА се дигна на востание да се ослободи од робскиот јарем и да биде и таа, како и другите сестри слободна. Царевите не го забрзуваат решението за неа, зошто МАКЕДОНЕЦОТ секој ден умира од очај и други злосторства, дури и во зима влегува и се потребни многу работи.
Жално за нас, горко за нас, пак мислат таа да падне во нивните раце. Доле лакомите, прогонете ги! Доле војните! Нека кажат царевите. Доле робството!!! Нека го фрлат оружјето, нека не се учи народот на човекоубиства, туку на работа, така луѓето да имаат спокојство, мир љубов и добро. Дали ќе седат мирни царевите на престолот и ќе мислат така, но дали ќе направат? Одговор сакам.

Хорас Лант

Во повеќе географски карти од самиот почеток на 19. век и градот Ќустендил (со околината), како и Ѓуешево, се сместени во границите на Македонија. Таков е случајот на географските карти на Балканот објавени во Виена (1812 и 1822 година), потоа на географската карта на Балканот, објавена во Париз (1814 година), на географската карта објавена во Белград (1853 година),на географската карта објавена во Италија (1855 година) и други.
Што се однесува до тврдењето за наводната вековна старобугарска книжевност, на која наводно припаѓа и македонската, бројни податоци од тоа време зборуваат дека дури и во почетокот на 19. век, најголемиот дел од Бугарите, не само што биле неписмени луѓе, туку тие немале ниту свој книжевен бугарски јазик (кој јазик, како што е познато, е создаден дури во средината на 19. век).
Така на пример, Роберт Волш, во патеписот од неговата посета на Бугарија во 1827 година, мошне сликовито ја опишал оваа состојба:
Таму кадешто не се користи грчкиот јазик во богослужбите се користи древниот писмен јазик, но бидејќи Бугарите не го разбираат ниту едниот, ниту другиот, тоа значи дека тие практично богослужбата ја слушаат на, за нив, непознати јазици. Во оние малку училишта што ги има по градовите сите учебници се напишани на грчки, иако тој јазик народот не го познава. Како резултат на сето ова најголемиот дел од луѓето се неписмени. Јазикот со кој се користат е само усмен и овој јазик никогаш не бил литературен. Дури неодамна биле отпечатени неколку книшки на овој јазик, но јас не успеав да видам ниту една од нив... Во многу места нема ниту училиште, ниту црква, ниту пак книги... Низ сите села низ кои поминав не сретнав ниту еден човек кој знаеше да чита и да пишува.
Во ова сведоштво е многу значајно тврдењето дека Бугарите воопшто не го разбирале ниту т. н. црковнословенски јазик (што своевремено Турко-Бугарите го примиле од Македонците), па нејасно е зошто некои денес и понатаму, тврдоглаво и вон секаква логика, тврдат дека овој јазик наводно бил старобугарски.
Впрочем, за непостоењето на каква и да е бугарска литаратура дури и во првите децении од 19. век, сведочеле и бројни национално осознаени бугарски преродбеници од четириесеттите до седумдесеттите години на 19. век. Овие бугарски дејци жестоко го критикувале ниското ниво на писменост кај Бугарите, како и непостоењето на книжевен бугарски јазик. Најголем доказ за ова се бугарските преродбенички текстови, напишани на србизиран бугарски јазик, во кои авторите недвосмислено се жалат дека Бугарите немаат свој книжевен јазик и бараат веднаш да биде создаден ваков јазик.
Понатаму, во нашата јавност е малку познато дека пред да биде создаден бугарскиот литературен јазик (средина на 19. век), тогашните ретки бугарски панслависти отпрвин пишувале на јазик, кој претставувал мешавина помеѓу рускиот и српскиот јазик и овој нивен јазик бил тешко разбирлив за ретките Бугари, кои умееле да читаат во тоа време. Подоцна, по востанието во Србија, во почетокот на 19. век, бугарските преродбеници почнале да ги пишуваат своите дела на - српски! На српски пишувал и големиот бугарски преродбеник Њубен Каравелов.
Во четириесеттите, педесеттите, шеесеттите, па дури и во седумдесеттите години на 19. век, Бугарите почнуваат да пишуваат на еден србизиран бугарски јазик, кој денешните Бугари исто така тешко го разбираат. Поради ова текстовите на тогашните бугарски преродбеници денес во Бугарија се преведуваат на современиот бугарски литературен јазик.
Инаку, вистината за појавата на бугарскиот книжевен јазик во 19. век, е сосема позната и во светот. Како доказ, ќе го спомнам цитатот од големата мултимедијална компјутерска ЦД Гролиер енциклопедија (УСА, 1995 г.), каде за бугарската литература го пишува следното:
Бугарската литература се појавува дури во 19. век како израз на патриотските артикулации против турското ропство

http://www.utrinski.com.mk/default.asp?ItemID=CC9BB91A9581E14FB07085F24285D982



Ќуп со 46 византиски златни монети ковани околу 1250 година од никејскиот цар Јован III Дука и 77 сребрени монети ковани од различни венецијански владетели во периодот од втората половина на 13 век, заклучно со 1280 година, е откриено во изминатите неколку дена на тврдината Кале, во рамките на тековните археолошки истражувања раководени од археологот, Драги Митревски.

„Тоа е периодот во кој откриеното богатството било и закопано, а неговото откривање е од големо значење, бидејќи го илустрира последниот период на животот во византискиот град, урнат со доаѓањето на Србите, по што ќе следува период на интензивна градежна активност од нивна страна на овој, и во просторот на скопската околина. Во тој мирен период за Скопје се изградени и најрепрезентативните градби,чии остатоци сега ги откриваме со истражувањата што продолжуваат да се реализираат на ударниот просторот, под познатата бина на Калето.





Ви реков jас да не копате ама неслушате

Некако јас и ти сме на друга бранова должина - ти незнаеш што е топоним а што географско обележување на територија.
Еве пр. Топоним е место или чука а географска територија е на пр. београдскиот пашалук кој во историјата е заведен како Србија.

Незнаеш ти детенце што збориш