Има ли некој жив бе дечки?

велиш тамо ќе биде
хммм ај да видиме

демек ти стројник ќе ми бидеш

е за стројникот чевли следуваат

срценце тоа

е сега и ти,па не се страми

ако евенстар,тоа значи дека имаш чувства кои се плод на здравиот разум

срамежливоста кажува дека сме луѓе,иначе човекот без страм е суров и крут како цепеница

фала евенстар за убавиот збор

и ти си арно девојче

..zivi...kaj ste...

            Покрај толку вино останав жеден



Велат во него била вистината,а јас не верувам ама ич,зошто?- и самиот не знам.Можеби затоа што не сум го сакал од секогаш-онака како што некои уживаат во него,како што го пијат со сласт и уживање - како што тврдеше еднаш една вечер еден мој роднина.
-Биро!-виното е еликсир некаков,каков?-и самиот не знам
но знам дека секоја голтка е живот а воедно и смрт,и знам дека ме воздигнува во височините кога ќе претерам со него,и тогаш се можам да и речам на жена ми,се што ми останало како грутка на срцето во овие триесет поминати години од животот,време низ кое ми ја изгриза душава.
Човекот си продолжи да реди се и сешто,а јас де го слушав,де бев длабоко заминат со мислите во некои мои нестварни филмови,за кои си пишував сценарио во главата.Го гледав мојот роднина како го демонстрираше својот бес кон кутивчето со цигари кое го држеше во рацете и слушав како си ги кажуваше своите маки и проблеми кои ми се случувале низ животот,и знаев дека ја кажува вистината и дека е тој човек мевлем на рана,што би се рекло,цел живот не згазил ни мравка.Но што беше причината за оваа негова искреност?
Дали тоа беше момент на слабост?
Што се случуваше со него?
За цело ова време пиеше вино,муабетот си течеше за едно те исто,само бокалчињата на масата се менуваа,и имаше се поголеми дамки од црвената течност на белиот чаршав со кој беше покриена масата на која седевме ние двајца.
И јас пиев од виното,но многу,многу помалку одколку мојот соговорник.Мразам јас вино,не го сакам,но бев приморан заради атер да ја консумирам таа омразена пијачка за мене,таа црвена течност кој ни ги обои нашите усни и на придушеното кафанско светло изгледавме како да имаме раскрвавени усни после некоја тепачка.Знаев дека кога ќе се разбудам наредното утро,ќе се чувствувам како некој да ме удирал по главата со чекан,и малечки чеканчиња ќе ја бараат својата наковална во мојата глава.
Се поинтензивно почнав да пијам и јас,чувствував како виното и мене почна да ме воздигнува во височините,како што тврдеше мојот соговорник.Но јас стигнав само до мала височина,додека мојот роднина се наоѓаше високо над облаците кои се повеќе го прикриваа летното небо.Како што пиеше,така човекот се уништуваше со помош на виното,неговото како катапулт,предходно затегнато тело омлитави и стана меко како тесто,кое секој може да го обликува,онака како што ќе му биде моменталната желба.
Виното го земаше својот данок без ни малку милост и жал кон својот верен обожавател и при тоа обожавателот остана само со својот говор кој се уште беше разбирлив и силен,како на почетокот од таа вечер.
Тоа беше вечер на бес,искреност и вистина,искажани од човек кој цел живот ја бараше вистината во виното.
Бес кон својата сопруга и искреност кон мене.
А вистината?-каде беше таа и дали ја најде?-дали дојде да се појави и да ги каже своите аргументи?
Од вистината немаше ни в,таа беше застрамена и ни предходно а ни потоа не го посети мојот роднина,не дојде да се појави пред човекот кој цел живот ја бараше само неа,и копнееше да ја најде,да ја слушне,да ја дофати ако може.Повеќе немаше енергија да говори,и само кажа едно нешто што ми остана во сеќавањата врежано како во камен.
-Биро!-цел живот ја барав вистината.Ја барав секаде и во сешто,но не е најдов.На крај почнав да ја барам во виното,следејќи ја изреката IN VINO VERITAS!
-Знаеш ли што најдов во IN VINO VERITAS?-ме запраша со тага која доаѓаше од дното на неговата измачена душа.
-Не знам!-му одговорив јас со прашален поглед.
-Во виното најдов само жед!-Покрај толку вино останав жеден!
-Само таа вистина постои во виното,се друго е лага биро.Најголемата лага е дека во виното е вистината.Во виното ќе најдеш само неизмерна болка и тага,кои ке ти ја уништат душата и вербата во себе,тоа е единствената вистина кој постои во виното,мој мил внучко.
-Запамети ли сега?-Покрај толку вино останав жеден.
Го кажа тоа и без збор,тетурајќи се низ масите исчезна низ темнината,како ноќна пеперутка која бара светлина.
По некое време,се уште скаменет од последниот муабет и јас го зедов патот под нозе,а низ главата ми одѕвонуваше.
Покрај толку вино останав жеден!