Критики позитивни/негативни на личните тв

Еден субјективен коментар:

не го сакам зборот Втренчено. Таман ќе се опуштам да читам поезија, овој збор ме акнува по нос. Ич не го сакам.

ама... ова - Ноќва имам така горчлива потреба
                   да му *бам матер на логичното. - ми звучи искрено

а ова - елеганцијата на
            твојот кроток оргазам. - е многу кротко

високо во пропаста.  - е интересно

а овие свитканиве виножита - Не знаеја виножитата
                                                   дека ние сме им бои…
                                                   Не знаеја оти
                                                   токму затоа се свиткани. - се најубави

Изменето од kejt-d-grejt - 20.Март.2010 во 11:46

Фак, уште еден уникат. 

anakin напиша: . ја убил, ја убил мислата потоа ќе смисли мотив да не помислат дека е луд . ја убил, ја убил мислата потоа ќе смисли совршен план кој и така нема да успее . ја убил, ќе го обвинат виновен е, постои правда а дали постои правдина? фак

anakin напиша: ова требала да биде пет стотата песна пет стотата емоција, порака, мисла пет стота нежност или петстотата тага нема да дознаеме ќе фали петстотата овација од случаен читател . требала да биде пет стотата но не бидна емоција, порака, мисла загубен јубилеј зад хоризонтот каде завршиле 499 претходни ќе фали петстотата во сеќавањето на случаен читател

          

Ме погоди јако!
(пизда ти материна)
Многу те сакам!
Оти на некој настран начин,
мазохистички ги обожувам јаките удирања.


Изменето од fiks - 10.Април.2010 во 02:52

kejt-d-grejt Сениор Регистриран: 05.Ноември.2007 Онлајн статус: Офлајн Пораки: 5099

Испратена: Денес во 13:03

Две три куќи подолу во мојата улица, живее едно безимено семејство. Таткото е пожарникар, мајката не оди на работа. Двајцата синови имаат по четириесетина години, не знам како се викаат, ни што работат. Едниот си доаѓа дома во плава униформа, а другиот е без униформа. И невестите не работат. Си ја гледаат куќата и си ги чуваат децата. Куќата им е малечка. Долниот спрат е вкопан до полу в земја, а горниот е со ниски тавани. Комшиите се чудат како живеат сите заедно, ама се' повеќе губат надеж дека еден ден ќе почнат да си ги кубат косите. Синовите со снаите и со децата спиеле во две спални соби. Старите спиеле во кујната. Им ги гледам често дечињата од тераса додека простирам алишта. Имаат мили лиценца, добродушни се и никогаш не се валкани. Пред куќата имаат поплочено дворче, мало колку уште една соба и многу, многу цвеќиња, по прозорите, по скалите, на терасата, покрај оградата, дури и врз покривот на едно ниско мало мудбаче, во кое си прават зимница, ставиле саксии со некои ситни црвени цветчиња кои паѓаат надолу. Свекрвата и снаите си седат во двор и си пијат кафе. Си кажуваат нешто и се смеат. - Добар ден, им се насмевнав, многу ви е убав дворот, им реков, ( И вие сте многу убави, тоа не го реков). - Фала, фала, повели на кафе комшивке, ми викнаа. Брзам за на работа, некој друг ден, со задоволство, - излажав. Ние живееме во голема куќа без цвеќиња. Имаме по една соба за секој од нас и уште по некоја плус. Ние сите одиме на работа и немаме време за кафе во двор. Не знаеме како се викаат нашите комшии и што им е секој ден толку смешно. Некој ден можеби и ќе појдам да проверам. Некој друг ден, сега немам време. Сега брзам за на работа.

 

Зап тоа не е прекрасно?

Ги газам спомените, го следам твојот чекор
а тие иронично крцкаат под моите уморни стапала,
Зад нас пепел а во душава прашина, зар тоа не е прекрасно?

Не се вртиш наназад да видиш што останало,
Продолжуваш со решителен чекор иако треперејќи
а јас сепак се вртам назад,
мене чувствата ме издаваат, зар тоа не е прекрасно?

Сум само статуетка во твоите дланки,
секогаш подготвена да биде оставена на полицата,
а за што би служела? Зар за фалење?
Хм, зар тоа не е прекрасно?

Во душата носам завидување а врз челово трња,
Во дланкиве шепот а во погледот беда,
Но сепак сум жива, зар тоа не е прекрасно?

Несигурна во својот чекор а сигурна во ноќите,
Неправедна кон мисливе а праведна кон чувствата,
Нервозна пред вистината а смирена пред клетвите,
Па тоа не е нормално, зар тоа не е прекрасно?

Ништожна е вистината,
ме гони кога сакам да ја достигнам,
А ме покорува кога не сакам да ја дослушам.
Солзиве испаруваат а сепак болат,
очиве отекуваат а сепак печат,
срцево се смирува а сепак бие,
ноќта ме приспива, зар тоа не е прекрасно?

Никогаш не го гледав она сакав да го видам
но го гледав она што не сакав да го видам,
ете тоа е иронијата, зар тоа не е прекрасно?

Но сакав, пелтечев пред олтарот на љубовта
и леев лузни пред погледот на судбината
и сакав, сакав за да не бидам сакана,
зар тоа не е прекрасно?


се она што незнам да го кажам
друг го напишал
прекрасна е

zbunet напиша: Сите други смотани се ти велам и по сто пати ти е малку а и јас сум таквите се неќеме меѓу себе голем минус би биле, а ти си голем плус, која би можела со тебе таква не сретнав, нема. За смртта и за други жени таквите шеги најсмешни ми се исто ги чувствувам, ми р’жиш тогаш мислиш возможни се, а не се оти вечен, само со тебе можам да бидам. Преку погача те најдов аздисан сум се гледа со потсмев ги гледам оти само јас сум способен да те имам, а другите нека се мачат со тоа што мораат да имаат.

welcome back