За важноста на запирките пишувавме и порано, кога фаќавме сеир на караниците помеѓу Њујорк Тајмс и Њујоркер на оваа тема. Тогаш работата беше каде да се стават запирки. Помалку од две години подоцна, прашањето веќе е - дали?

„Мораш да употребуваш вистински зборови. Пожелно е да ставаш запирки. Но ако човек се заебе со запирките, целата смисла се менува", ни порача еднаш Штулиќ кога ја објаснуваше суштината на преведувањето и пишувањето поезија. Запирките, во голем број случаи, се столбови на значењето, и нивното отстранување значи рушење на целата внимателно редена структура. Прецизниот „архитект" на текстот ја предвидел неговата статика, точно ги знае местата на спојување и разделување на материјалот, и со запирката, како со диригентско стапче, ви покажува каде треба да земете здив, а каде да го испуштите, за и вие и градбата да дишете. Без запирки нема ритам, нема музика, нема нијанси.

Ете таков почнува да ни станува јазикот на социјалните мрежи, во кој поагресивните прашалници и извичници ги истиснуваат посуптилните запирки, тирето, точка запирката (што беше тоа?), двете точки. Неодамнешната изјава на Џон МекВортер, вонреден професор по англиски и компаративна книжевност на Универзитетот Колумбија, дека запирката не само што исчезнува туку дека тоа е и добра вест, ги крена на нозе оние кои го разбираат нејзиното значење. Неговиот аргумент, дека тоа што интернет корисниците, но и некои писатели почнуваат да ја запоставуваат запирката „нема многу-многу да одземе од јасноста на напишаното", не кажува многу за тоа на кои текстови се мисли, и на кое ниво на „јасност". Притоа, спомнувањето на тн. „Oксфордска запирка" во ист контекст со обичната (тоа е онаа која во англискиот се става пред сврзникот и на крајот од некоја низа) е форма на иле.

Точно е, како што вели тој, дека граматичките и правописни правила се подложни на еволуција, дека се форма на договор кој се менува со текот на времето. Но сугерирањето да се отфрли запирката, и во формалниот и во неформалниот дискурс, е само линија на помал отпор на оние кои не се сигурни каде да ја стават. И несигурност на оние кои имаат „чувство за запирки", но не знаат како да им го пренесат тоа на другите. Баш како чувство за музика.

Како што тргнало со отфрлањето акценти, скратувањето зборови и баталувањето интерпункција, наскоро семантичката збрка може да стане толку голема што ќе мора да се вратиме на усното комуницирање лице в лице. Кога ќе видиш, тоа па и не е толку лоша работа. До тогаш ,не ја даваме. Евентуално доаѓа предвид варијација на тема, како средното на сликава.