За смирението

~,,~sekoj normalen ima strav od div lav na primer~,,~Aj posakaj da bidesh so nego vo kafez kako shto posakuvash da bidesh vo Dzenet~,,~

Дали некој досега го кажа најважното?
Дека ЉУБОВТА и МИРОТ се ДАРОВИ од ВИСТИНСКИОТ БОГ а не (како некои што се фалат) само човечја заслуга или тренинг!?    

Кој се фали да се фали со ГОСПОДА!   

Јооооој,како овај умије да мудрује...Хај још мало?

deshad напиша: За мистицизмот,белким ќе ти одговори некој мистик.Јас ќе ти кажам дека исламскиот реализам по однос на смирението доста зборува. Доволно е да се простудира намазот/молитвата,каде муслиманите пет пати на ден се во духовна врска со својот Создател, чин кој им носи големи благодети меѓу кои и духовното смирение.

Благодарам Дешад. Патем, дали сметаш дека во исламот има само реализам а не и мистицизам?

Vlad Tepesh напиша: ~,,~Ajde objasni malku kako mozhesh da posakuvash da bides so div lav vo kafes ako znaesh deka ce te izede i normalno se plashish od toa?   Temava za Smirenie a fakt e deka paranoja i smirenie ne odat zaedno ednostavno se kontrasni chuvstva~,,~ Toa e prosto i mali deca mozhat da go razdvojat~,,~

А извини темава е за Римскиот колосеум и гладијаторите, за зоолошката во Скопје, за лавот Симба, или пак за СМИРЕНИЕТО?

Хехе, Тепеш: Врувај дека ако добронамерно сакаше да прашаш што вели Исламот за смирението, ќе ти пишував со задоволство.Ама со оглед дека не тие таква намерата не гледам потреба за тебе да ги изморувам прстиве на тастатурава.

Во Светото Писмо е искажана една мудрост:

Стравот е почеток на мудроста, а љубовта е крајот.

На почеток повеќето луѓе почнуваат да веруваат затоа што имаат страв и грижа на совест, а свесни се дека има нешто и после смртта. На почеток тоа е стравопочит. (не страв, туку стравопочит, што е сосема различно)
Со тек на време, да го наречам тоа со тек на тренинг, созерцувајќи ги сите работи околу нас и отварајќи си го срцето, сфаќаме дека Господ е Оној Кој најмногу не љуби, и постепено, постепено, се трудиме и ние да му возвратиме со истото (но никогаш во достоен степен). Совршената љубов кон Бога ја достигнале светителите. Тоа е онаа љубов кога за секој наш грев, за секоја наша грешка, плачеме покајнички затоа што сме го ожалостиле нашиот Спасител. Љубов, каде апсолутно гледаме да Му угодиме на Бога и никогаш да не Го разжалостиме. Смирението и вистинската љубов (не онаа сентименталната, емотивната) секогаш одат рака под рака. Не може некој да љуби вистински, ако нема вистинско смирение.

Далеку сме од смирението....