Зошто мора да се плашиме од Господ?

Страв

Стравот е Божјиот камшик со кој Тој ги тера Своите робови да учат и работат, со цел да ја заслужат Неговата блискост. Стравот е израз за болка и копнеж во срцето во исчекување во иднина да не се случи нешто лошо. Стравот е она што на телото и на неговите органи не им дозвулува да не се упуштат во гревови и што ги држи во покорност.

Недостатокот од страв го води човекот во немарност и гревови. Претераниот страв, пак, го фрла во очај и разочарување. Стравот од Бога доаѓа, дел од спознанието на Бог, Неговите атрибути и дека, ако сака може да ги уништи сите светови, а при тоа никој не е во состојба да Му се спротивстави, а дел од спознанието на мноштвото гревови и непослушности, а дел од сè заедно.

Степенот на страв од еден до друг човек е раличен, во зависност од спознанието на сопствените маани, спознание на Возвишениот Бог, фактот дека Тој не зависи од никого, а дека сè зависи од Него, и дека Тој нема да биде прашан за она што го работи, а тие ќе бидат прашани. (Ку ран, поглавје Ел-Енбија, стих 23).

Оттука најбогобојазни се оние луѓе кои својот Господар најдобро ќе Го спознаат, а потоа и себе си.

Затоа Божјиот Пратеник Мухаммед рекол: „Се колнам во Аллах дека јас Го познавам најдобро и од нив повеќе се плашам од Него.“ 

Во таа смисла се и зборовите на Возвишениот: А од Аллах се плашат од робовите негови – учените. (Фатир, 28).

Ибн Аббас рекол: Знаењето е доволен доказ за стравот од Аллах, а незнаењето за заведеноста.

Кој се плаши од Бога, Бог ќе даде да тој не се плаши од никого, а кој нема да се плаши од Бога, Бог ќе даде тој да се плаши од сè.

Стравот од Бога те води кон признавање на Него за единствен Господар, а тебе за негов роб, а тоа те води од робување на луѓето, законие, модата, погрешните учења и филозофии кон робување на својот Создател, Кој со понизност Нему те подига меѓу луѓето!

Значи, од Бога не се плашат само оние кои не Го познаваат. Затоа муслиманите велат за оној кој не се плаши од својот Создател, дека тој не Го познава воопшто!!!

Ебу Сулејман и некои други имале обичај да кажат: Со срцето би трепало повеќе да превладува стравот од надежта, бидејќи ќе се расипе ако со него преовладее надежта.

Најдобра состојба е кога стравот и надежта се подеднакви, а љубовта доминантна, бидејќи, кога њубовта е превозно средство, надежта пат, а стравот водич, Аллах со својата милост и добрина ќе помогне да се стигне до саканата цел!