Олесни ја душата, чедо

Pravoslavie напиша: секој нека процени за себе: кога целата Црква се собира да Го фали и слави Бога заеднички и да се причести со Неговото Тело и Крв, дали е во ред тој/таа да си седи дома, да си гледа филмови, да си слуша музика, да си работи, да си сурфа на интернет, да се излежува, да мрзеливува...?

Погорново беше напишано заедно со еден друг текст, кој за жал го имав по грешка пребришано, и за кој ме имаше “предизвикано“ maria_magdalena. Еве го сега повторно тоа што сакав да и’ го кажам.

maria_magdalena напиша: Утрово мајка ми ми се јави да ме потсети дека е празник, и дека е пост, а башка да не вклучувам машина и да не работам. Како да ми кажа-прави се обратно од тоа. Несвесно, појадував бурек со јогурт, па пиев кафе (нес со млекце) а потоа ја пуштив машината зашто времето е сончево, а деца како деца се знае, куп алишта... Испеглав еден куп, а потоа си каснав парче торта од вчерашниот роденден на ќерка ми (Гријажот од Канела)... Потоа ми текна што направив па си реков, каков непрокопсаник и невоцрковен човек сум била...

Најпрвин, да се јаде посна храна и да се пости се две дијаметрално различни работи. Постењето значи да се воздржуваме од задоволствата и со тоа да направиме повеќе место во душата за Христа, бидејќи задоволствата на овој свет тоа место во душата ни го запоседнуваат.

Тоа што си јадела несвесно нешто кое во себе содржи маснотии, не значи самото по себе дека си мрсела (некој антоним ми е ова за “постела“). Напротив, битно е дали си го уживала страсно и невоздржано јадењето и пиењето и си го сакала повеќе од Христа. Тоа прашање постави си го... И да си јадела посно гравче и на крај да си почувствувала “Леле, колку е добар гравов. Мх, мх, мх...“ не би ти се броело во пост, бидејќи своето задоволство и награда веќе си ги добила.

Во постот нема шаблон, нема правило. Има едно Предание според кое некогаш младиот монах, веројатно понесен од својата ревност, му кажал на својот старец: “Јас баш и навикнав и многу го засакав гравот, а месото ми одмиле.“ Тогаш старецот му рекол: “Тогаш ти за твојот пост нема да јадеш грав, туку месо.“ Разбираш maria_magdalena, така?

И уште едно нешто одговори си себеси, што е суштински важно не само во деновите во кои “експлицитно“ постиме: Дали тој ден или во било кој ден ние постиме на стомак, ама ги голтаме ближните? Дали озборуваме? Дали псуеме? Дали се ситиме на туѓата мака, а ги презираме успесите на нашиот брат/сестра? Дали внимателно се служиме со зборовите, кои ни се од Бога дадени, или ги истураме неконтролирано како од вреќа, без никакво внимание и благодарност?

Што се однесува до неделата и работењето... во Новиот Завет нема шаблон за ова... Ако денес сум читал Духовни книги, тогаш утре би работел она што ми е обврска. Ако денес сум работел, тогаш утре ќе читам. Дали е денес недела, или е сабота или е петок или е понеделник - воопшто не е важно. Важно е дали и колку сум ревнувал и сум копнеел и сум сакааааааааааааааал да се приближам до Бога и да впивам од Неговата Премудрост, Љубов, Совети, Пораки и БлагоДат. Ама процени за себе: кога целата Црква се собира да Го фали и слави Бога заеднички и да се причести со Неговото Тело и Крв, дали е во ред да си седиш дома, да си гледаш филмови, да си слушаш музика, да си работиш, да си сурфаш на интернет, да се излежуваш, да мрзеливуваш...? Не го упатувам ова со цел да би те осудувал (јас грешам прилично), туку да ти отворам, видик и начин на размислување иако сум прилично сигурен дека многу добро го разбираш тоа.

maria_magdalena напиша: Но...Бог е голем. Нели?

Оваа реченица ти вреди алтан. И многу е добро што ова се случува на самиот крај. Зошто? Затоа што сеќавањето на Божјата Љубов и Милост ОТКАКО ќе згрешиме, ги спасува нашите души од тонењето во безнадежност дека би можело да ни биде простено. Но, добро е што ова не ти текнало на почеток. Зошто? Има една порака, која сум ја прочитал во некоја збирка на Поуки, каде што се вели: “Пред да згрешиме, демоните ни шепотат дека Бог Е Милостив“. Разбираш, така?