Ветерани од одбраната 1991/2001

dogovoreno ... samo bez provokaci vo stilot makedonceto ova , makedonceto toa .... se izvinuvam

miroslav_g8 напиша: dogovoreno ... samo bez provokaci vo stilot makedonceto ova , makedonceto toa .... se izvinuvam

Se dodeka upotrebuvate demunitiv, ova ke se slucuva!!!

blueprayer напиша: Мило Моира не може да превоспитува невоспитани

A i ako slusnavte vesti denes vo Prilep privedeni se 20 mina koi sto bea na prva borbena linija vo 2001??? a zosto? sinoka imase i pukotnice a denes cel grad bese so specijalni edinici??? znaci ovaj komunjarot Branko si tera po svoe kako da sme vo bivsa YU ako nekoj se bori i aludira na zadrzuvanje na svoeto t.e. Makedonskoto odma apsana..A toa sto kazaa reket bljak gluposti toa odamna veke zavrsi( so ubistvoto na t.n.Koljo na pivo festot pred nekoja godina koga za zal bese pogodeno i zagina edno malo nevino devojce)... ne zabelezav deka e otvorena tema za toa pa spomnav tuka se nadevam deka nema da mi zamerite za toa.

moira напиша: Ve molam, bez off topic, komentirajte na temata!!!

очито не ја разбрале темате, или не ја ни читаат него само дај да пишеме било што па нека ни биде.

Молам темата е наменета за учесниците во војната 2001 година, а останатите можат да учествуваат со свои гледишта, ставови, предлози и слично но не на штета на борците.
Бар сега оставетего или забораветего макдонскиот синдром, ако можете помогнете со свој прилог, доколку не сте кадри да тоа го учините не се појавувајте воопшто. Насловот и воведот кажуваат многу, но и како и кој и зошто, а и што треба да пишува на форумот и на e_mail адреса.
Не излегувајте надвор од темата.

До кога народов ќе ќути........веќе поминаа сите влади и сите ги видовме резултатите од нивното работење.... они ја уништија државата....и тоа ја уништуваат пред наши очи а ние ќутиме......изгледа тоа му одговара на овој наш народ......мене искрено речено не ми одговара......Сите што дојдоа на власт, сите се покажаа како ЛОШИ!!!..Ја продадоа државата....ја уништија државата тоа сите го направија и ВМРО и СДСМ......И после тоа младината била разочарана....ќе биде разочарана......што очекувате вие.....Мене искрено речено почнува да ми се ГАДИ од нашиов НАРОД......Ние не треба да се нарекуваме Народ...треба да се нарекуваме МОНСТРУМИ.......чим ние дозволуваме вакви работи да се случуваат пред наши очи, тогаш ние не ја заслужуваме оваа држава.......









МАКЕДОНСКИ ИДЕНТИТЕТ: СТОЈАН ЦВЕТАНОВ - ПРВИОТ ПОЛИЦАЕЦ БРАНИТЕЛ КОМУ ВРХОВНИОТ СУД МУ НАРЕДИ ДА ГИ ВРАТИ ПАРИТЕ ЗА РАНИТЕ ОД 2001
Понижувањето боли повеќе од шрапнелите на ОНА









Постариот водник од струмичко Ново Село отштетата за раните од 2001 година што ја доби од државата сега мора да ја врати сосе камати. Со шрапнели во левата рака и во дланката, со оштетен вид и слух, со нарушен крв

По завршувањето на војната во 2001 година, државата, за да им се оддолжи на своите бранители, ги прифати барањата за отштета на ранетите припадници на безбедносните сили и на семејствата на загинатите. Но кога власта во Македонија се смени, државата се премисли за дел од отштетите и реши да си ги бара назад парите што еднаш им ги даде на припадниците на полициските сили кои од бојните полиња во 2001 се вратија дома со шрапнели во телото, со извадени белодробни крила, со жици место ребра и со воени трауми што им ги пренесоа на нивните деца, сопруги, мајки...
Во 2006 година тогашното МВР почна да тужи некои од бранителите на кои им беше исплатена отштета и тврдеше дека тие незаконски ги добиле парите. Почнаа долгите судења кои завршија пред Врховниот суд. Бранителите велат дека тука било згазено нивното достоинство. Врховниот суд почна да пресудува да се враќаат парите од исплатените отштети со затезна камата. Така, неколкуте стотици илјади денари отштета се претворија во милионски суми кои бранителите на Македонија ќе треба да ги враќаат.
54-годишниот полицаец од струмичко Ново Село Стојан Цветанов е првиот македонски бранител кој почна да се раскусурува со државата затоа што во 2001 се борел за неа. Пред четири дена, точно на неговиот 54-ти роденден, ја плати првата рата од парите што треба да и ги врати на државата.

***

Тешко ранет во 2001 нему му била исплатена отштета во висина од 1.078.477 денари. По тужбата на МВР за време на претходната власт, и по пресудата на Врховниот суд за враќање на отштетите, Стојан сега сосе камати на државата треба да и врати 1.800.000 денари и згора на тоа да плати и 22.000 денари за судски такси, 11.000 денари такса за пресуда и две застапувања со паушал и една саатнина од по 4.680 денари. Стојан нема од каде да ги најде тие пари за да ги врати. Со сопругата ги потрошиле парите земени за отштета за да ги вратат кредитите што ги земале за да ги запишат децата на факултет и за да ја доградат куќата што ја правеле 30 години и која уште е недоградена.
Пред неколку дена бевме кај Цветанови во Ново Село. Не пречекаа побелен полицаец пред пензија и неговата сопруга уплашена за иднината на нивните деца. Стојан е горд патриот и не признава дека е тешко, ама неговата сопруга Павлина го издаде и кажа дека за првата рата некако се снашле, ама за следната ќе треба да ги продаваат прасињата. "Треба ем да ја платиме ратата, ем да ни остане нешто да им дадеме на двете деца кога ќе одат во Скопје да полагаат испити на факултет", вели Павлина.
"Ни го згазија достоинството и ни ја опоганија честа со која ја браневме сувереноста на Македонија. Тоа боли исто колку и шрапнелите на ОНА - вели Стојан. - Немаше да попуштам ама се заканија со судски извршители дека ќе ни земат се од дома. За нас не се грижам, ама децата на улица ли да ги оставам? Затоа почнав на рати да ги враќам парите. Во нашиот случај секој си толкува како му одговара. Од една страна, осигурителните компании каде бевме осигурани велат дека во Македонија во 2001 имало војна, ама ние не сме биле осигурани за во воени услови, а од друга страна, државата вели дека немало војна за да се заштити самата. А ние сме во средината, во небрано, за нигде. Нека кажат еднаш засекогаш што ни се случи во 2001, па да си бараме чаре. За тоа ли гиневме, за да си играат мајтап со нас. Јас уште како дете кога ја облеков униформата се заколнав дека ќе ја бранам татковината и тоа за мене е свето", ја почнува Цветанов својата приказна.
Стојан како постар водник во МВР со гордост го прифатил повикот да им се приклучи на безбедносните сили во 2001, иако имал 46 години и можел да не отиде во кризните региони. Како припадник на тогашните посебни полициски сили, заминал во тетовскиот кризен регион. Бил распореден и учествувал во борбите за ослободување на Тетовското кале во март 2001.
"Го издржавме огнот на ОНА. Тетовското кале беше слободно. Кога се качивме горе затекнавме само купишта кинеска муниција, нивната полска болница, купишта ѓубре и дупки од к*ршуми по лицата на светците од фреските во црквата", се навраќа наназад Стојан. По три месеци патролирање меѓу селата Селце, Лавце и Гајре, тој и неговите колеги биле на нова задача во селото Матејче каде се водеа едни од најтешките борби со паравоената ОНА. Матејче е кобно за Стојан. Таму бил ранет и од тогаш си ги носи терористичките шрапнели во неговото тело.
"Во Матејче беше страшно. Почнав да се присетувам на 1980 кога како специјалец во тогашната полиција бев 18 месеци на Косово кога беа албанските немири и демонстрации. ОНА со големи сили и вооружување се обидуваше да ја заземе полициската станица во Матејче. Имаше тешки борби. Тогаш беше гранатиран наш тенк и јас го извадив Владо од Смојмирово кој беше во тенкот кога го погодија. После тоа бевме засолнати во една куќа на три ката. Дожд од к*ршуми и гранати паѓаше на сите страни. Во еден момент куќата беше опколена, а во неа бевме јас и еден колега од 'тигрите'. Се чудевме што да правиме. Ако не фатеа живи ќе не масакрираа како што правеа тие луѓе нелуѓе. Во куќата имаше многу автомобилски гуми и одлучивме да ги фрламе под прозорецот и да скокнеме од трети кат на гумите. Но, само што скокнавме не засипаа со гранати. Тогаш не ранија и двајцата. Беше ноќта во 21 часот на 31 мај. Одеднаш до нас падна граната. Од силниот звук оглувевме, а од силната светлина во ноќта заслепевме. Почувствував силна болка. Шрапнелот од гранатата најверојатно од минофрлач почна да ме боде по телото. Чувствував како ми блика крв под панцирот. Шрапнелите мене ми се зарија во левата страна, во раката и во дланката, а на колегата речиси му го откинаа десниот бут. Немаше други, и колку можевме се влечевме еден со друг и некако успеавме да стасаме до полициската станица. Бевме спасени", се сеќава Стојан на кобната битка.
Болничарите веднаш го качиле во комбе и право за Скопје, во Воената болница. Лекарите констатирале тешки повреди, прострелни рани. Го спасиле Стојан, ама шрапнелите останале во телото. Командата наредила Цветанов да си оди дома. За него војната била завршена.
"Не сакав да си одам. Не сум јас воспитан да си ги оставам другарите, а јас да си одам дома. Одбив наредба да си одам, ама командата беше посилна и ме донесоа дома. Кога ме видоа сопругата и децата се шлогираа. Не можам ни да замислам колкав стрес беше тоа за нив. По неколку дена мои колеги го донеле во полициската станица во Ново Село мојот панцир целиот црвен од крв и полн со шрапнели. До неодамна се чуваше во станицата, ама сега е раздолжен и којзнае каде е мојот воен спомен. Место тој спомен, сега имам други спомени во мислите. Постојано во глава ми се црните униформи што ги носеа големи и лудо храбри припадници на ОНА кои дефинитивно не беа само Албанци. Постојано се сеќавам на коњите кои беа натоварени со бојлери полни со експлозив што ги праќаа кон нас и ги активираа кога ќе стасаат до нас и постојано во глава ми е кажувањето на некои колеги дека ОНА своите загинати ги фрлала во некој бунар и ги потпрупувала со негасена вар", со мачнина се присетува Стојан.
Тамам раните почнале малку од малку да му заздравуваат, на Стојан почнале да му се отвораат нови рани. Почнала деградацијата во службата, понижувањето и газењето на достоинството.
"Се вратив во август 2001. Тогаш почна деградирањето. По војната прво ме поставија да патролирам како позорникар, иако имам лекарски уверенија дека не сум способен за таа должност. Потоа ме поставија за возач, ама како да возам со шрапнелите во раката и во дланката. На 12 декември 2006 се случи најголемата деградација. Ме преместија на должност контрола на границата. Мојот случај е само еден од многуте. Зар вака ни се оддолжува државата што ги ризикувавме животите за неа", вели Стојан.
Цветанов не сака многу да зборува за парите што треба да ги враќа. Вели, него повеќе го боли згазеното достоинство. Свесен дека одлуката на Врховниот суд не може ништо да ја смени, се надева на добрата волја и на разбирањето на премиерот Никола Груевски и на министерката за внатрешни работи Гордана Јанкуловска која може да ги повлече тужбите што МВР им ги поднесува на бранителите за враќање на исплатената отштета. Додека се к*ражи дека оваа власт, за разлика од претходната, ќе има разбирање за него и за неговите колеги, Стојан активно работи во нивното здружение "Достоинство" преку кое си ги бараат правата што ги заслужуваа и преку кое сакаат да си го вратат достоинството.
"Ако треба ќе излеземе пред Собранието, пред Владата, пред МВР. Единствената надеж е МВР да ги повлече тужбите против нас".
Додека бранителите си го бараат чарето, Стојан продолжува да оди на работа. Мора, само тој работи дома, плаќа партиципација за факултет за двете деца, за кои власта некогаш вели го лажела дека како деца на бранител ќе му ги запише на факултет без партиципација. "И за тоа испаднаа неправедни. Не сакаа децата да ни ги ослободат од партиципација. И двете деца сакаат како мене цел живот во униформа да и служат на државата, ама не им се оствари желбата. Ќерката сакаше да биде полицаец, а синот се обиде да се запише на Воена академија. Ќерката ја одбија оти била пониска 2 сантиметри, а синот мораше да се задоволи да студира одбрана".
Најчудно од се е што Цветанови сепак ја почитуваат државата и покрај неправдите. Велат ќе ги вратат парите што Стојан ги добил како отштета, само молат барем камати и судски трошоци да не плаќаат.
"Сите дома сме нервозни, исплашени што ќе биде. Зар дојде до таму место за јадење, пари да даваме оти Стојан се борел за државата. Ама тој види го каков е, постојано повторува дека ако пак има војна нема да се мисли и ќе земе пушка да ја брани Македонија", вели сопругата на Стојан, Павлина, додека не чести со роденденската торта на Стојан. А тој место торта, испи една полна рака апчиња. Дневна доза да ги смири шрапнелите да не му копаат по телото.
Емил Златков
Фото: В. Тануровски

Изменето од Vladimir88 - 03.Февруари.2008 во 09:53

paaa,....zemash od onoj shto mozesh,..."fala bogu",....odi ,...zemi neshto,....da te vidam,..... nekoj shiptar ...
. lopovite ne bi mu se nafrlile na nekoj bilder,...ili slab,.. ama.......... ochigledno "naostren",.....