Верска поезија

S A N J A M

Sanjam da me meleki na krilima kroz otvoreno nebo nose
Tamo gdje je mjesto s mirisom ruža vječno boravište
Uvjeren u njihova lahka krila koja prema Tebi put putuju
Daleko tako daleko a s njima tako brzo i blizu Tebi
I tekbir koji neprestano oni kao u horu uzvikuju
Oči mi se od tekbira u prelijepim nebesima otvaraju same
Dolazim s radošću k Tebi Allahu moj dragi
I dušom i srcem napunjeni samo s Tobom
Nemam nikog osim Tebe da mi ucinjene grijehe oprosti

дечки па вие сте биле поетични покрај религиозни.
Немам зборој алал да вие само така напред

Брзај брзај прваче .........

И да ти одговорив.

П Р В А    О Б Ј А В А

Рамазан беше,свет и мил ден,
Полни шест месеци,од ден во ден,
Мухаммед ги помина сам во пештерата,-
Хира,на Џебел Ен-Нур,планината.

Прегрст слатки урми и голтка вода,
Му беа храна,скромен оброк,
Живееше со мислата,се хранеше со неа,
Копнееше по Создателот,
По Најсилниот,по Хранителот.



На криљата од мисли,со копнеж да знае,
Се дигаше до звездите,каде што Нурот вечно сјае,
Каде што започнува вселената,каде што престанува крајот,
Каде што световите пловат,каде што се гледа на Џеннетот сјајот!

Вселената ја гледаше како пеперутки рој,
Бескрајните светови,ги прашуваше за број,
Се враќаше повторно сам во пештерата,
На ритчето мало-осветлено во планината.

Ја прашуваше мравката:,како патиштата ги знае,!,
И пајакот црн:,како знае да ткае!,
Го прашуваше сончевиот зрак што блескаво сјае,
Поради кого се спушта,зборовите кој му ги знае!.

Но,одговорот го нема-длабоко е сокриен,
Мухаммед е збунет-со сомнеж е покриен,
Па полека почна да тоне во сон немирен,
Од копнежот е скршен-болно уморен!

Наеднаш,тогаш,во сонот му се појави сјај,
Одекнаа зборовите:,ПРАВЕДЕН-СТАНУВАЈ!,
Мухаммед се стресе,го дочека ден,
Никого нигде нема,силно е возбуден,
Какви чудни зборови слушна во сонот,
О,колку е восхитен и прекрасен денот!.

Го замори мислата,се прекина летот,
Сонот повторно се спушти-заплови по светот,
Мухаммед заспа,го совлада сонот,
Ништо повеќе нема,како да е сам на тронот.

Во пештерата повторно се вгнезди мир,
Пајакот итро исчезна,како да е крив,
Мравката ги пресретна мравките,им го прекина патот,
Сонцето на врв од небото,-кој знае колку е часот!

Додека во пештерата повторно се слушна јасен глас:
,МУХАММЕДЕ-ИКРЕ!,-се чу во тој час.

Мухаммед се трзна,му застана здив,
О,колку убави зборови,.....о,колку прекрасен стих!,
Потта му го проби челото,-како да гори,
,МУХАММЕДЕ,ЧИТАЈ!,-Џебраил му говори!

,Јас да читам незнам!,-прошепоти тој,
Џебраил му рече:,Повторувај по мене,ова е Објава од Господарот Твој!,

И Вистината Вечна,ја даде својата најава,
Во Мухаммедовата душа се разлеа првата к*р,анска Објава!

А Мухаммед молчи,-му се полни душа,
Додека Вистината Вечна-ја повторува и слуша,
к*р,анската убавина по крвта му шета,
Аллаховата Објава,во срцето му слета!

Се надевам дека некој нема да ми се налути што му ја превземав оваа поема.

Hej covjece,hej smrtnice,pricekaj,
digni glavu,osvrni se,pogledaj,
svijet svjetova nebom kruzi u beskraj,
medju njima sitna praska neznana,
tolika je zemlja tvoja rodjena!

Na toj prasci,zemlji tvojoj sicusnoj,
na podlozi kori tankoj,pljesnivoj,
ti se radjas,zivis,mrijes,
tu se kopas,gnjijes,sijes,
i kroz casak,gorak,slatki,
kol'ko traje zivot kratki,
vices,hulis,dovikujes,
ne bojis se,ne strahujes:
"NEMA,NEMA,NE VIDIM GA!
NE PRIZNAJEM,PORICEM GA!."

A svjetovi dotle plove
kroz nebesko modro more,
neshvatljivi,neizmjerni,
puni sutnje,nedostizni,
ko zna kakvi,ko zna kuda,
vasionom svuda,svuda...

Um zastaje,rijec se gubi,
samo srce koje ljubi
svud nazire JEDNOG BOGA,
STVARAOCA BESMRTNOGA,
Vjecni Razum,Vjecno Ime,
koje stvara,ravna svime...

On stravicne pozna tajne,
i sicusne i beskrajne:
dali pcela sluzi cvijetu,
zbog cega je sta na svijetu,

sta je manje od manjega,
sta je vece od vecega,
gdje je konac,gdje je kraj,
gdje pocetak,gdje smiraj?...


 

maria_magdalena напиша: <span style="font-size: 12pt;">Се надевам дека некој нема да ми се налути што му ја превземав оваа поема.Hej covjece,hej smrtnice,pricekaj,</span><span style="font-size: 12pt; font-family: "Times New Roman";"> digni glavu,osvrni se,pogledaj, svijet svjetova nebom kruzi u beskraj, medju njima sitna praska neznana, tolika je zemlja tvoja rodjena! Na toj prasci,zemlji tvojoj sicusnoj, na podlozi kori tankoj,pljesnivoj, ti se radjas,zivis,mrijes, tu se kopas,gnjijes,sijes, i kroz casak,gorak,slatki, kol'ko traje zivot kratki, vices,hulis,dovikujes, ne bojis se,ne strahujes: "NEMA,<st1:City w:st="on">NEMA</st1:City>,<st1:State w:st="on">NE</st1:State> <st1:place w:st="on"><st1:City w:st="on">VIDIM</st1:City> <st1:State w:st="on">GA</st1:State></st1:place>! NE PRIZNAJEM,PORICEM GA!." A svjetovi dotle plove kroz nebesko modro more, neshvatljivi,neizmjerni, puni sutnje,nedostizni, ko zna kakvi,ko zna kuda, vasionom svuda,svuda... Um zastaje,rijec se gubi, samo srce koje ljubi svud nazire JEDNOG BOGA, STVARAOCA BESMRTNOGA, Vjecni Razum,Vjecno Ime, koje stvara,ravna svime... On stravicne pozna tajne, i sicusne i beskrajne: dali pcela sluzi cvijetu, zbog cega je sta na svijetu, sta je manje od manjega, sta je vece od vecega, gdje je konac,gdje je kraj, gdje pocetak,gdje smiraj?... <br style="page-break-before: always;" clear="all"></span><span ="post1"><span style="font-size: 9pt; font-family: Verdana;">  </span></span><span style="font-size: 8.5pt; font-family: Arial; color: rgb(0, 67, 100);"><span style=""></span></span><span style="font-size: 12pt; font-family: "Times New Roman";"><br style=""> <!--[if !supLineBreakNewLine]--><br style=""> <!--[endif]--></span>

Никој нема да ти се налути,на олку убави стихови,најмалку тој од кого си ги позајмила...се надевам!

SUZA IZ AFGANISTANA

Esselamu alejkum, my brothers and sisters
pisem ovo pismo to my friend Hasan
He was my best friend u Afganistan
Kad sam njega upoznao Ja american a on brat musliman
Bio sam slave of the United States of Amerika
Moja mission da ubijam mudzahedin
Hasan came to me kad sam htjeo da skinem burka of sister
Iz Tenka se cula glasna rap muzika
Then muzika stopped
I saw veliki man in bijela dzalaba
Kad ja saw his brada ja remember words of moja girl friend u Amerika: Kill all those with a long beard
Hasan kaze sisters must be respected
Ja uvjek mislio sisters are their slaves
Hasan came to me but on mene don't hurt or shoot na mene he only kaze: "Why does you want to kill the truth?"
U ruku he has jedan red k*r'an
"If I don't kill you I will have to go in prison for the rest of my life" Ja answered to Hasan
"If you kill the truth you will have to stay in prison after your life. This place is called Dzehennem. It's the place of fire and fear"
Ja neznam why but jedan suza fall down iz my eye.
Ja placem whole day because of this words
Hasan i ja we se sakrili in brda and stay there 3 duga dana.
Ja pitam Hasan "Can I be a musliman?"
He kaze "Yes but you must say LA ILLAHA ILLA LAH"
After ja kazem Allah is the only God, Hasan tell me that on doso iz Bosnia da ratuje protiv Amerika.
After jedna Godina sa my friend Hasan he moro return to Bosnia.
Ja osto u Afganistan da ratujem but ovaj put for the truth a ne for Amerika
Now ja sam at home
Ja married a muslimanka with nikab
Moj stariji sin se zove Abdurrahman
The mladzi is Abdulaziz
Svaki dan mislim na man koji me je ucio o Allahovoj vjeri But ja nemogu da nadzem him
That's the reason sto ja pisem pismo to him
Hocu da pokazem my sons sta je jedan pravi musliman
It's my lovely friend Hasan from Afganistan the land of islam