Односот кон домашното милениче

bezobrazan

ZBESNUVAM KOGA KE VIDAM LIGE KOI CUVAAT MILENICI KOLKU DA SE RACE.JAS IMAM TRI PEKINEJZERI I UZIVAM.TIE SE DEL OD FAMILIJATA I TAKA I SE ODNESUVAME KON NIV.GI NOSIME NA ODMOR,NA VIKEND,VO GRAD.CELO VREME RAZGOVARAM SO NIV I OD CELATA TAKVA KOMUNIKACIJA RAZBIRAAT SE,SAMO ZA ZAL NEMOZAT DA TI ODGOVORAT.KOGA KAJ NAS IDAT GOSTI TIE STO GI POZNAVAAT GI OIBOZAVAAT, A ONIE KOI NE SE TOLKU BLISKI MASLAT DEKA SME LUDI. TADURI I MOITE VNUCI IM PRAKAAT CESTITKI ZA NOVA GODINA.SMESNO.SAKAM DA KAZAM SO DRUGI ZBOROVI DEKA FAMILIJATA NI E POSREKNA VO SEKOJ SLICAJ, I MISLAM DEKA TREBA DA BIDES DOBRA LICNOST DA SAKAS ZIVOTNI I TIE TEBE.NEKAKO OD SEKOGAS SUM MISLELA DEKA TIE STO NE GI SAKAAT ZIVOTNITE NE GI SAKAAT NI LUGETO.

[QUOTE=Biserna_Devojka] а имате ли сретнато сопственик што не си го чува миленичето... ??
Imam za zal

Секој љубител на домашни миленичиња треба да се постави као заштитник на своето милениче, односно да го третира како свое дете, не е во празно речено-Ако не знаеш своето милениче да го чуваш нема да знаеш ни своето дете да го чуваш! Како прво и основно правило би го декларирала начинот на кој ние го оформуваме карактерот на миленичето. Самото тоа почнува од кога ке се земе милениче дома. Ке дадам пример за мачка и исто така ке објаснам како мојата мачка е израсната во толку убаво суштество на изглед и толку паметна.
Ја земав кога имаше само 40 дена, пред тоа мајка и се омачи со моја помош. Роди 4 маченца а Мили (моето маче значи), беше најпроблематичното во процесот омачување, затоа и решив тоа да биде мое. Кога направи 40 дена ја земав и 4 месеци откако ја земав буквално не излегував од дома. За сето време да го поминам со неа и да ја издресирам најдобро што можам. Од првиот ден како ја земав таа беше на примарни храни (за мачиња од 2 недели до 3 месеци), мачкини паштети и желе од месо за мачиња.  Уште од првата вечер доби навика да спие со мене за да и остане навика и ден денес. Нормално кога ме нема мене спие со моите или со сестра ми. Веке ете 3та година како ја имам таа досега никогаш не е удрена од мене. Секоја глупост (што е многу голема реткост да ја направи) ја решаваме со гушкање и зборување за да не се случи повторно, додека некои своите миленичиња ги “вразумуваат“ со удирање бркање затворање под казна и сл. што воопшто не е правилен начин за да се воспита миленичето. Мили воопшто не е мачка која се гали само таа кога ке посака, таа е секогаш ЗА за галење во секој момент. Обожава да си игра со разно разни играчки да се гали и гушка. Има периоди кога е промена на време слабее. Тогаш е хранета на посебен режим на исхрана почнувајки го денот со сува храна со сос (пример-говедска сува храна со говедски сос ги потопуваме грицките во сос исто како корнфлејкс во млеко) потоа во текот на денот ја храниме со примарна храна од конзерва (иако е за примарни мачиња сепак највеке ја обожава таа) а навечер доцна и даваме мачкина паштета-цела со повеке калории. За 2-3 недели таа повторно ја враќа својата тежина. Периоди кога мачката треба да е на диета даваме сува храна со поголем % на зеленчук и само еднаш во денот примарна храна стриктно од риба или пилешко.
Апчињата за прочистување од глисти може убаво е да се зимаат на 3 месеци но не е ни толку штетно ако се даваат 2 пати годишно. Мили откако се омачи 2 пати ја стерилизирав нормално поради фактот да се зачува мачката поздрава, поради надворешниот изглед и поздрав начин на живот. Значи осети мајчинство 2 пати и мислам дека тоа треба така да е со секоја мачка која сакате да ја заштитите патем тоа им го продолжува векот на животот. Како малечка ја бањав, но потоа доби навика редовно да се мие сама себеси (огромна педантерија е), значи пред да излезе надвор се мие, кога се враќа пред врата се мие, кога ке влезе внатре повторно се мие, пред и после јадење се мие, пред и после спиење се мие. Што би рекла јас само се мие . Обожава да спие на парно, летно време станува агресивна ако на големи температури климата не е уклучена (само и мјаучи под неа) Има бавен и величествен од а боите и се јако жолто црно и бело со висок сјај и квалитет на влакно. Ако ми текне уште нешто ке додадам.
Миленичето нема никогаш да го воспитате правилно ако-го тепате, казнувате, затворате, не му обрнувате доволно внимание, не пазите на неговата исхрана, не му се посветите целосно.



Изменето од blueprayer - 02.Март.2008 во 14:14

Му го одземале далматинецот затоа што го претворил во прасе

Сопственикот на далматинецот Барни го хранел својот миленик со истата нездрава храна која и тој ја јадел. Кучето се здебелило 45 килограми за само три месеци...
Џон Грин има забрана да го чува своето милениче, откако го претворил во најдебелиот британски далматинец. Барни се здебелил 45 килограми  за три месеци. Јадел исто што јадел и неговиот газда.
Здружението за заштита на животните добило повик за дебелото куче и дошле по него. Адвокатот на Грин кажал дека го третирал кучето повеќе како пријател отколку како миленик.
Сепак признал дека знаел дека е малку дебело, но незнаел какво треба да биде. Грин ја признал вината за нанесување непотребна болка на животното.
Судот му забранил да го држи миленикот наредните десет години, мора да одработи 200 часа за добротворни цели и да плати околу 45.500 евра за трошоци. За Барни сега се грижат професионалци. Тој има 25 килограми............

Дали би го пуштиле вашето домашно милениче во машина за перење?

Машина за перење кучиња

„Како можеше„ е приказна на која што никој нема до остане рамнодушен.
ПРОЧИТАЈТЕ ЈА ДО КРАЈ,ВРЕДИ!!!

-Ако имате куче / прочитајте ја оваа приказна...
-Ако сте имале куче / прочитајте ја оваа приказна...
-Ако сакате да имате куче / прочитајте ја оваа приказна...

Кога бев кученце,те забавував со своите трикчиња и те насмејував.
Ме нарекуваше свое дете и наспроти бескрајниот пар изџвакани чевли и неколку уништени перници,станав твој најдобар пријател...

Кога бев „лошка„ и ќе направев некоја беља,ми се закануваше со прстот и ме прашуваше „Како можеше„? - ама тогаш се откажуваше од својата строгост и ме легнуваше на грб и ми го чешкаше стомачето.Моето растурање на куќата траеше нешто подолго од тоа што очекуваше,затоа што ти беше многу зафатен,ама на тоа работевме заедно.Се сеќавам на ноќите кога се мазевме во креветот,кога ги слушав сите твои исповеди и тајни соништа,а јас верував дека животот неможе да биде посовршен од што е.Одевме во долги прошетки и трчавме по паркот,се возевме со кола,одевме на сладолед (јас го добивав само корнетот затоа што „сладоледот е штетен за кучиња„ како што кажа ти),се излежував бескрајно долго на сонце,чекајки го крајот на денот и моментот кога ќе дојдеш дома.
Пополека,почна се повеќе време да и посветуваш на работата и кариерата,а повеќе време поминуваше барајќи свој човечки партнер.Јас чекав трпеливо,те тешев секојпат кога срцето ти беше скршено и кога беше разочаран,никогаш не приговарав на твоите лоши одлуки,скокав од радост кога си доаѓаше дома или кога ќе се вљубеше...
Таа,сега твоја жена не беше „љубител на кучиња„ - сепак срдечно ја примив во нашиот дом,се обидував да и покажам дека ја сакам и ја слушав.Бев среќна затоа што и ти беше среќен.
Потоа дојдоа човечките бебиња и јас со тебе го делев твоето восхитување.Бев воодушевена од нивната розова боја,од нивниот мирис и сакав да се грижам за нив како мајка.Единствено ти и таа се плашевте дека ќе ги повредам,такада повеќето време го поминував истерана во другата соба или во куќарката за кучиња.

Ох,како сакав да ги сакам,но јас станав „затвореник на љубовта„.

Како растеа,јас станував нивен пријател.Се држеа за моето крзно и се подигаа на климавите нозе,ги буткаа прстите во моите очи,ги превртуваа моите уши и ме бакнуваа во носот.Сакав се на нив,како и нивниот допир - бидејќи твојот допир стана така редок,и ќе го дадев својот живот за да го добијам ако треба.
Ќе се бутнев во нивните кревети и ги слушав нивните грижи и тајни соништа,и заедно го исчекувавме звукот на твојата кола како се паркира во дворот.Некогаш кога луѓето ќе те прашаа дали имаш куче,ќе ја извадеше мојата слика од новчаникот и раскажуваше за мене.

Овие последни неколку години,твојот одговор беше потврден,по што настојуваше да ја смениш темата.Од „твое куче„ станав само „куче„ ,а ти ми замеруваше за секој денар што се трошеше за мене.
Сега имаш прилика за нова работа во друг град и ти и таа ќе се преселите во стан во кој не е дозволено чување на домашни миленици.Донесе права одлука за себе и своето семејство,ама некогаш и јас бев тоа твое семејство.
Бев возбудена кога тргнавме со колата,ама возбудата ми спласна кога дојдовме до азилот за животни.Заудараше на кучиња и мачки,на страв и безнадеш.Ги пополни сите обрасци и рече „знам дека ќе и пронајдете убав дом„.Направија гримаса и ти упатија болен поглед.Тие разбираат какви се шансите за средновечно куче,дури и за такво со педигре.Мораше да го извлечеш поводникот од раката на твојот син,додека тој викаше „Немој тато!Те молам немој да им дадеш да го однесат нашето куче!„.А јас бев загрижена за него,си мислев каква поука извлече од тебе за пријателството и верноста,за љубовта и одговорноста и за почитувањето кон се што е живо.
Ме потапка по глава за разделба,избегнувајќи да ме погледнеш во очи,па пристојно одби да го понесеш со себе поводикот и огрлицата.
Имаше рок кој мораше да го испочитуваш на работа,а сега јас го добив тој рок.Одкога замина две љубезни госпоѓи ми рекоа дека веројатно со месеци си знаел дека ќе се преселиш,ама ништо не си направил да ми пронајдеш друг дом.Вртеа со главите со неверување и се прашуваа „Како можеше„?Во азилот ни пружат онолку нежност и внимание колку што им допуштаат нивните обврски.Се разбира редовно не хранат,ама јас веќе одамна изгубив апетит.
На почетокот кога и да поминеше некој пред мојот кафез,јас ќе потрчав напред,со надеж дека тоа си ти - дека си се премислил,дека ова е само лош сон...или се надевав дека некој ќе дојде,некој на кого му е битно,некој кој ќе ме спаси.
Кога сватив дека неможам да се натпреварувам со веселите кученца,кои несвесни за својата судбина,го обземаа општото внимане - се повлеков во дното на кафезот и чекав...

Ги слушав нејзините чекори,додека доаѓаше по мене на крајот од денот и каскав долж ходникот по неа од одвоената соба.Зачудувачки тивка соба...
Ме стави на масата,ме почешка по ушите и ми кажа да не се грижам.Срцето силно ми биеше во исчекување на тоа што ќе дојде,ама ме обзама и чувство на олеснување.На „затвореникот на љубовта„ деновите му изминаа.Како е тоа во мојата природа,повеќе се грижев за неа.Товарот кој го носи таа е претежок за неа,тоа го знаев исто како што ја знаев секој твоја промена на расположението.Нежно ми стави врвка околу мојата предна нога,додека солзата лизгаше по образот.И ја лизнав раката онака како што тебе вообичаено те тешев пред неколку години.Стручно ја стави иглата во мојата вена.Кога го осетив убодот и ладната течност која што течеше низ моето тело,поспано легнав,погледнав во нејзините нежни и насолзени очи и прошепотев - „КАКО МОЖЕШЕ?„.Можеби затоа што го разбра мојот кучешки говор,ми рече „Прости ми„.Ме гушна и набрзина ми објасни дека нејзината работа е да се погрижи да отидам на подобро место,каде што никој нема да ме игнорира,злоставува или напушти и каде што нема да бидам препуштена самата на себе - место на љубов и светлина,толку поразлично од ова на земјата.
И со последната сила се обидов да и објаснам дека моето „Како можеше?„ не и беше на неа упатено.Мислев на тебе на својот сакан газда.На тебе ќе мислам и ќе те чекам засекогаш.Посакувам да и останатите во твојот живот продолжат да ти покажуваат волкава верност и љубов како мојата.

Само едно запомни „СО ТЕБЕ ЗАЕДНО ЗА МЕНЕ СЕ Е ПОЛЕСНО„