Патување низ времето

зрачењата на можеме да ги видиме, ама ги знаеме ефектите од нив бидејќи влијаат на просторот, учествуваат во хемиски и физички реакции, времето не влијае на ништо, не менува ништо... микроорганизмите не ги гледаме со голо око, но ги гледаме со микроскоп, ако е за тоа и воздухот не го гледаме, па постои, знаеме дека постои бидејќи е докажано низ низа од физички појави поврзани со фоздухот, го знаеме неговиотт состав, неговите физички особини и т.н.

времето не припаѓа во сите овие појави и е неспоредливо со нив...
инаку точно, да не постоеше човекот времето немаше да го има, тој го има измислено, не го мешајте времето со низа последователни настани, не е исто

уствари што се мачам да филозофирам, месенџер објасни најубаво во последниот пост што е времето, а што се микрооорганизми, зрачења и т.н.

Pejik напиша: Времето како такво нема физички карактеристики,тоа не е конкретно зошто тоа е единица мерка,сите единици мерки кои човекот ги измислил не се конкретни,тие се апстрактни но објасниваат и мерат конкретни реални појави!Буквите,бројките,математичките знаци,коефицијентот на интелигенцијата,секуалните перверзии,дијагнозите за болестите,љубовта,смртта,навредите и.т.н. Сите овие работи се апстрактни,измислени од човекот но се во служба за објаснување на реалноста,било тоа да се работи за емпирија или природната наука!   Времето просто кажано е период на траење на нешто,и оно постоело и ќе постои,без разлика дали човекот е присутен!   P.S.- A ако на нешто се повикуваш што напишал Messenger,слободно цитирај го!

а можеш да патуваш низ единици, бројки, букви и т.н.?
како може времето да постои ако е само единица мерка?

Кога пред 10-тина месеци за последен пат бев на форумов, незнаев кога повторно ќе се вклучам. Признавам, одвреме-навреме „ѕиркав“ низ темите (се разбира incognito ) но, овој пат предизвикот од дискусиите на темава после мојот пост, повторно „ме навлече“ да се придружам на старото добро друштво!

Како надоврзување на претходните дискусии, а поради следливост на моите размислувања (но и за да ве поштедам од пребарување по страниве ), за вовед во мојата сегашна дискусија, би го пастирал мојот пост од стр. 6:

Zlatnik напиша: Патување низ времето напред - назад!  Да живееш (и да си се шеткаш) уште пред да се родиш! Со други зборови, дали сме се вратиле назад во времето, ќе дознаеме само кога ќе си го видиме тилот! Во врска со ова, времето, имам една моја фикс идеја, која еве сега за прв пат јавно ја презентирам, и поради тоа незнам дали убаво ќе ја изложам. Дали времето навистина постои? Што е тоа? Интервал од едно до друго збиднување во некој континуум? Колкав е тој интервал, и според што се мери? Кај нас луѓето (сега засега), тоа е секунда и е времетраење во кое цезиумот 133 ... бла, бла, бла ...! Како последица на ова, ги мериме ротацијата на Земјата, нејзината револуција, „клатењето“ на нејзината оска (прецесијата) ... Ова е кај нас, на нашата Земја, во нашиот сончев систем, па еве, можеби и во нашата галаксија. Но, што би можело да биде во други ѕвездени системи? Дали „времето“ би било исто? Што кога ќе дојде до колапс на нашиов или на тие други ѕвездени системи? Сведоци сме дека и денес во вселената се случуваат такви распаѓања на цели системи (супер нови, „проголтување“ од црни дупки, судир на галаксии ...)! Дали, гледано од „нивен“ аспект, времето тогаш престанува да постои? Дали тогаш (после нивното исчезнување) воопшто би постоело време и како, во однос на што би се мерело „тоа“ време? И обратно, дали со создавање на нови светови, за нив тогаш започнува времето? Од ова може да се заклучи дека времето единствено може да се смета дека постои само од првиот „момент“ на/од создавањето. Тоа е она апсолутното (за кое Ајнштајн вели дека не постои). Секое друго, додатно „прилагодување“, односно приспособување на „времето“ кон човековите потреби е релативно. Р.Ѕ. Некој ќе рече, чекај бе, има математички докази ... Да, точно е дека има и математички докази дека времето постои, но нели е тоа само производ на човечкиот интелект со цел да си го олесни животот? Со други зборови, дали времето би постоело независно од човекот (или било кое друго интелегентно суштество)?

Од овој мој стар пост се гледа дека сум застапник на размислувањата дека време како универзална физичка категорија не постои. Мило ми е што има и други (НеоМастер, Меси, фикс) кои размислуваат како мене. (Ова е повеќе за да се утешам и да не се срамам дека сум единствен во мојата заблуда )
Имено, на стр. 9 Меси за времето вели дека:

Messenger напиша: ... toa e samo eden mig i toj mig SEKOGASH e samo SEGA. Zatoa ne postoi negovo dvizhenje...

и на стр. 10 вели:

Messenger напиша: ... Koga velam vremeto stoi, mislam deka postoi samo eden mig i toj e ovoj moment. Ne momentot koj mina, ne edna sekunda, ne edna iljaditinka od sekunda,  ...

Ако се согласиме дека ова е точно, од горниве цитати произлегува дека сегашност постои,  макар таа траела само еден миг, макар тој миг траел помалку од илјадити дел од секундата (според сегашните принципи на определување на времето).

Но, според мое убедување, како и според размислувањата на едно момче кое прекрасно резонираше:

neo_wmaster напиша: Златнику и јас имам една ваква идеа. Вака сега времето и по крајот на нашиот Сончев Систем пак ке постои, но времето сепак не постои. Вака сега, која е најмалата единица со која може да се исрази сегашноста? Секунда, милисекунда или која е единицата? Нема таква единица. Со тоа доагаме до заклучок дека сегашноста не постои. По дефиниција сегашноста е точка која го дели минатото од иднината? Ако сегашноста не можеме да ја дефинираме и не постои, тогаш автоматски и минатото и иднината не постојат, нели? Ако не постојат минатото, сегашноста и иднината, тогаш што го претставува времето? Заклучокот е дека и времето не постои.

... произлегува дека всушност сегашност не постои, бидејќи нема некоја мерна единица која би го определила периодот („времето“) на „стоење“ (= недвижење) во тој миг помеѓу две случувања.

Сега, од болдираниот извадок од следниов цитат од постот на стр.10

Messenger напиша: ... Oti vo momentot koga pochnuvame da mislime na nego, toj e vekje istorija, ne postoi. Nie toa go velime "vremeto izmina", ..

се заклучува дека сепак, она што претходно го рече дека времето стои, не е точно, односно ако во дадениот миг си помислил „сега“, тогаш тој веќе не е тоа, т.е. додека си ја изговорил (помислил) последната буква „а“, првата буква „с“ веќе не е во тој момент на сегашност, тој миг е веќе во историја. Ова во целост се совпаѓа со моето размислување.

Значи, може да се констатира дека  неможе да има сегашност!

Во спротивно, ако постои време, иако не постои негово движење т.е. ако постои само сегашност, макар таа траела енормно краток период од неколку милијардити делови од нано секундата, тогаш човек би можел да дојде до неа, па од таму да оди во друга „сегашност“, во друг период на недвижење на времето, независно дали тоа ќе биде пред нашава сегашност (значи враќање во некој настан во минатото) или после нашава сегашност (значи одење на некој фудбалски натпревар во иднината, што би рекол фикс).

Друг аргумент дека времето не постои, а со самото тоа и патувањето низ него, е времетраењето на постоењето на тоа време, на тој миг, на таа „сегашност“.

Поконкретно ова да го објаснам со еден пример. Да претпоставиме дека ние со некоја временска машина одиме  во иднината (ете, на фудбалски натпревар) и пак се вратиме во оваа наша сегашност, па по некое време се решиме повторно да отидеме на истото место во иднината, пак ќе се најдеме на истото место и време како и при првата посета, односно повторно ќе го гледаме истиот натпревар*. Секако, „шеткарањево“ се однесува како за иднината, така и за минатото, а ако го направиш еднаш, би можел и повеќе (неограничен број) пати, што само посебе доведува до  логички заклучок дека тој момент, тој миг на недвижење, тоа сега трае вечно, дека тој миг постојано постои како таков и во секое време можеме да се вратиме или да заминеме од него.

Можеби токму во ваквиот (погрешен?) пристап на гледање на нештата, поборниците за постоење на „натприродните“ сили или тие кои веруваат во предвидувањата (пр. на Нострадамус) можат да најдат објаснување за разните „способности“, визионерството, предвидувања ... бидејќи ако нешто е постојано, ако во секое време постои, значи тоа нешто секогаш (и од секаде) може да се види.

* - А кој ќе го знае?! Можеби токму ова е едно од објаснувањата за феноменот déjà vu (веќе видено)!

Изменето од Zlatnik - 27.Октомври.2010 во 13:48

Zlatnik, mnogu me raduva shto se vrati i shto povtorno se javuvash so komentari i repliki.   

Inaku za temava... mnogu e teshko da se definiraat neshta so opshtoprifateni chovechki izrazi koi ne bile sozdadeni da definiraat raboti za koi nikogash ne bilo posveteno soodvetno vnimanie i ne bilo potpolno razbrani. Problemot e ushte pogolem koga nashiot psihofizichki mejkup e takov shto ne dozvoluva nikakvo podrugo dozhivuvanje od onoa so koe sme venchani spored svojata priroda.

Shto sakam da kazham so ova?

Kako prvo, "mig" sepak znachi nekakvo traenje (ako mozham uslovno vaka da se izrazam). Vo kontekstov na nashata tema toa e infitizimalna velichina, koja vo matematikata bi se oznachila kako beskrajno blisku do nula. Nulata tuka ne znachi potpolno nepostoenje, tuku odredena egzistencija. Toa e kako da zemesh eden stap i pochnuvajki od kraevite da se priblizhuvash so dvete race do negovata sredina, podeluvakji podednakvo od dvete strani... po kuso vreme kje dojdesh do negovata sredina, do edna tochka koja povekje ne kje mozhe da bide delliva, no sekako deka kje egzistira (nema tainstveno da ischezne ) kako takva.

I normalno e deka migot ne mozhe da bide apsolutna nula (nepostoenje) bidejki togash nema da ima zbidnuvanje i percepcija. Shtom ovie postojat, togash znachi postoi i nekoj mig koj dozvoluva neshtata da se zbidnat.

Vtoriot problem e shto nie NIKOGASH ne mozheme da zhiveme vo SEGA. Na prv pogled toa zvuchi paradoksalno, no kako shto vekje rekov, poradi nashiot priroden mejkup nie SEGA go zhiveeme sekogash vo minato (uslovno kazhano so vemenski termin bidejki nemame izmisleno nekakov drug za ovaa upotreba). Imeno, od onoj infitizimalen moment na percepcijata, dodeka signalot od nash*tete setila stigne do mozokot, dodeka tie se obrabotat, dodeka se sporedat so starite iskustva, znaenja i veruvanja, dodeka se izvlechat soodvetni zakluchoci... onoa prvichno SEGA povekje ne postoi. Toa stanalo istorija, no taa minatost vo katakombite na nashiot um nie ja detektirame tokmu kako SEGA bidejki stanuvame svesni za nea tokmu togash, a ne vo migot na nejzinata ekspresija.

Ovoj dilej vo obrabotkata na signalite so negoviot neodbegliv ostatok kako posledovatelen memorijski zapis ni dava chuvstvo na "techenje vreme".


A bidejki prirodata na egzistencijata e SEGA i samo SEGA, a ne utre i vchera, mozheme slobodno da kazheme deka SEGA e VECHNOST. Znam, povorno deluva kontradiktorno, no kako shto rekov, koga se koristat vremenski termini nameneti za neshto sosem drugo, togash stanuvaat malu nesoodvetni za definiranje na sostojbi so koi ne mozheme nikogash da imame perceptivni dozhivuvanja...




Изменето од Messenger - 28.Октомври.2010 во 15:36

""...ama se razdiskutiral ovoj ................."noviov"...""

ако мигот е вечност...
а вечноста нема почеток ни крај...
туку само постои...
како тогаш...
може да не постои времето...??

Messenger напиша: Zlatnik problemot e shto ti velish oti zbidnuvanjata vekje postojat vo idnina i postojat kontinuirano vo minatoto, a ne samo vo segashnosta, pa zatoa chekash da im dojde redot od idninata i imash namera da gi posetish vo minatoto otkoga redot kje im odmine. ...

Ааааа , не, не, не, не ... пријателе. Погрешно си ме сфатил. Напротив, јас токму против тој став сум. Јас (живеејќи во мојата заблуда) сметам дека време воопшто не постои, а со самото тоа ниту минато, ниту сегашност (без оглед колку бесконечно кратко таа траела), ниту иднина. Ако внимателно се прочитаат моите постови, лесно ќе се забележи дека токму затоа (значи како негација) за пример го дадов повеќекратното посетување на еден ист фудбалскиот натпревар. Демек, ако постои некој момент на сегашност (кој веќе опстојува предодреден сам по себе) во иднината, тогаш ние во секој момент и бесконечно многу пати би можеле да го посетуваме истиот тој натпревар.
Како потврда на погоре реченото, еве само неколку мои цитати:

Zlatnik напиша: Од овој мој стар пост се гледа дека сум застапник на размислувањата дека време како универзална физичка категорија не постои. ...  ... ... произлегува дека всушност сегашност не постои, бидејќи нема некоја мерна единица која би го определила периодот („времето“) на „стоење“ (= недвижење) во тој миг помеѓу две случувања. ... ... ... Значи, може да се констатира дека  неможе да има сегашност! Во спротивно, ако постои време, иако не постои негово движење т.е. ако постои само сегашност, макар таа траела енормно краток период од неколку милијардити делови од нано секундата, тогаш човек би можел да дојде до неа, па од таму да оди во друга „сегашност“, во друг период на недвижење на времето, независно дали тоа ќе биде пред нашава сегашност (значи враќање во некој настан во минатото) или после нашава сегашност (значи одење на некој фудбалски натпревар во иднината, што би рекол фикс). ...

Да не наведувам повеќе мои цитати, би сакал убаво да се прочита тоа што сум го пишал. Нема ништо двосмислено.

Нема време, нема минато, нема иднина, нема сегашност. Ако го има сето ова, тогаш би можело (?) да се патува во тие области!

brza напиша: ""...ama se razdiskutiral ovoj ................."noviov"...""

Хм, убаво се сеќавам, уште кога бев многу мал (значи пред едно 40-тина години), во Велес, од двете страни на (речиси) секоја порта од куќите , имаше поставено по еден голем камен. На тие камења, речиси по цел ден, жените седеа и си правеа муабет. Посебно за тој што ќе помине, независно дали тоа било момче, девојче, маж, жена. Штом замине покрај нив и им рече „добар ден“, тие веднаш, покривајќи ја устата со раката, даваа коментари за соодветната личност. Де тој/таа била сеуште немажен/а, де тој многу пиел, де таа била ваква-онаква, де тој немал пари да го гледа семејството, де овој го оставила жена му оти ... И никако, ниту една од нив не стана и не му/и’ рече в лице, слушај, јас мислам дека ти  ...

И, знаеш што? Најтешко ми беше кога моите родители ме тераа на сите  постари лица да им викаме „добар ден“.