ЗБУНЕТОВА ТЕМА

мислиш дека се уште е има 

...додека шетав на пуста островска плажа во некој урочен тријаголник, гледав далеку во океанот некој брод тоне, не е прв, ни последен, воздивнав, овој ми ги пецна очите, не, песок е ветерот кој го носи, се лажев. Многу пред мои очи потонаа и секогаш само сум воздивнувал, дали би ги спасил да можев ? Не би било правилно, самите го избрале тој пат, овој остров е невидлив за секого, не е во ред некого да доведам овде против негова воља, слушам крици, ништо не можам, премногу сум беспомошен, само воздивнувам.
Фрлав камчиња во океанот, од бродот веќе не се гледаше ништо, може само ми се причинило, папагалот ме погледна, ја заврте главата подобро да ме види, никогаш не му дадов име, зошто и’ е име на птица кога таа е слободна ? Бргу го устреми клунот кон мојот образ, не почувствував болка, знаев зошто го прави тоа, но не се се сеќавам дека потече солза од моето око додека го гледав како штрака со клунот впивајќи ја солената влага од мојата солза...повторно се устреми...и повторно, изгледа многу беа, брановите се споија со мојот замаглен поглед, “Ќе помине“, си реков.
Воздивнав и станав, гледав по стапките низ песокот кои сум ги направил вчера, што ли размислував додека газев тој начин, секоја стапка е поинаква, не можев да се сетам.
Папагалот слетуваше пред мојот пат ширејќи ги крилата  и покажувајќи ги раскошните бои, го извикуваше моето име, не се сеќавам дека сум го научил, сигурно го слушнал додека сум го говорел во сон. Спомна и друго име покрај моето, чекав да го повтори, но само одлета до оној дел од песочната плажа за кој беше рано за овој дел од денот, на кој моите самотни капења беа придружувани со делфинот за кој беше рано да се појави, извикав гласно дека го нема делфинот, не очекував дека ќе ме разбере, но папагалот упорно крештеше. Воздивнав и продолжив по патот следејќи ги моите стапки на пескот од вчера : „Што ли мислев баш на оваа стапка “.
Плескање на бранови од голема риба ми ги пореметија мислите: „ Рано е за делфинот “, но премногу добро го познавав звукот кој го испушташе. Се завртев и го загледав како ги сечеше брановите споро кон плажата, папагалот се’ погласно крештеше, ни’ на делфинот никогаш не му дадов име, се откажав од имиња, се обидував да го заборавам и моето, тука сум слободен.
Делфинот се приближуваше како спор танц низ брановите, се зачудив, никогаш тоа не го правеше, секогаш повремено излетуваше од водата поздравувајќи ме, а јас со дланките плескав по брановите викајќи колку гласот ме држеше, така се поздравуваме.
Помислив на нешто лошо, исплашено кон него се затрчав, да му се случи нешто тоа сигурно не ми требаше. Влегов во водата и плескав силно со дланките, ми помина болка низ рацете од силината со која го правевев тоа, делфинот продолжи споро да се движи кон мене, пригушениот звук кој го испушташе се одбиваше како накосо фрлено камче по брановите, секогаш ме погодуваше.
Нешто влечеше, се појасно ми беше, во момент од вечна тишина го чекав, секоја мисла ми згасна, само исчекување остана, а потоа само ги пружив рацете да го превземам теретот со искинати алишта на него, делфинот ме помилува по образот.

Те зедов на раце и те одведов до првата палмина сенка, на послани листови на кои вчера се одмарав те легнав, задишано те гледав. „ Тања “, промрмори папагалот, сега го разбрав. Ти само дишеше и повремено вода искашлуваше, не знаев што да правам, само те галев по главата, папагалот повремено мавташе со големите крилја покрај твоето лице, инсектите ги бркаше, заедно те чистевме од остатоци.
Очите само на кратко ги отвараше, не знаеше во што гледаш, тука со денови останавме. Те покривав со листови каде пламенот го одржував, будно во ѕвездите гледав, бар на кратко сам бев, сонот не ми требаше, тоа друштво може да почека. Животот е самотија со повремени паузи, не се лажев, сигурен бев.
Ме праша за име, збунето те гледав, го заборавив, само молчев и уживав додека те гледав како се претвараш во жената од моите сништа, затоа и не спиев, во ноќите продолжив да те галам, те упивав за да имам на што да се сеќавам.
Заедно со делфинот пливавме, од вода изрипувавме, се натпреварувавме врискајќи, кога ќе претеравме папагалот на карпата крештеше да се вратиме, научи и да пцуе, смешно беше.
Во некоја од следните ноќи раката ја пружи кон мене, ја тргнав главата, се подналути.
За рака те зедов и те одведов до мојот чамец за кој не знаеше и беше сокриен во високите и густи растенија:
 - Не сум бродоломец - тивко изговорив - Намерно дојдов, ги пратев соништата. Ти не дојде намерно, против своја воља си овде. Ти го нудам мојот чамец, под услов на никого за мене и за островот да не кажеш, еве ти и мапа, нема да се загубиш.
Ми нудеше да останеш, знаев дека не е сигурно чувство, само благодарност која се заборава:
 - Јас нема да те заборавам, ќе бидеш со мене во мислите, имам сега за што да сонувам, во соновите живеам.
Во утрото додека зад тебе изгреваше сонцето стоеше покрај чамецот и чекаше да се предомислам, се завртев во спротивен правец и тргнав по стапките кои веќе сум ги изодел, обидувајќе да се сетам за што сум размислувал тогаш.
Стоејќи ми на рамо папагалот ме опцу, не ми беше смешно, среќа за делфинот сеуште беше рано, но секако со него ќе морам да се суочам, негоито прекор е тежок, но знам дека ќе ми прости, ме разбира.
Се слушна плескање на брановите од чамецот, се завртев на кратко, колку ли крупни ти беа очите во тој момент, како чекан ме удрија, се зашеметив. Успеав да се завртам во мојот зацртан правец во последниот момент од мојата машкост која почна да се растопува, ги исправив колената и го зацврстив одот, нозете ми се претворија во олово, главата тешко ја држев исправена, воздивнав.
 - . . . се вратам ! - ми се причини глас кој се одбиваше од брановите како камче накосо фрлено. Животот е самотија со повремени паузи, си реков. Утре ќе знам сигурно за што ли сум размислувал додека ги правам овие стапки...