ЗБУНЕТОВА ТЕМА

jas pa ako si go griznam ke zaboraam 

 - Трас !
У ендек паѓа стариот. Минуваат двајца арслани :
 - У бе стари, абе не те бива, а ти си запнал ќе рипаш.
 - Ај бе бегајте мочковци едни, на ваши години, по два ендека сум прерипувал !
Се истресува стариот откако си заминале и си вели : „ Абе исто гомно бев и тогаш “

zbunet be 

gentlemen will walk but never run 

da...na pravata krivina..

....

...нема песна како што умеат твоите чекори да ја испеат, нема сонце што може повеќе да засвети од твојата насмевка, ниедно ветерче не може да допре онака како умееш ти. Ако треба да се одрекнам од сите наредни животи заради Тања каква си, олицетворение на мојата цел додека талкав низ минатите животи, ќе го тоа сторам без жал, мирен и спокоен чекајќи ја вечноста додека изгубени души брзоплето околу мене струјат во нови тела, ниеден повик повеќе не може да ме повлече, надежта исполнета е.
Спокојот ме краси: „ Види ме ! Светам !“, викам на сет глас, само ти можеш да ме чуеш, никој веќе не ме забележува, збришан од сечие сеќавање минувам низ река од замислени души, никој не ме сопира, само ти ме забележуваш, се втрчуваш низ толпата, никој не те сопира. За никого повеќе не постоиме, се имаме целосно и неуморно : „ Забележуваш ли колку малку спиеме ? “.  „ И кога спиеме, зошто повеќе очите не ги затвораме, туку гледаме еден во друг ? “
Се помалку зборуваме, се повеќе мислите ни’ се спојуваат, ме движиш од далеку, ти праќам од мојот здив преку ветерот, ги допира твоите брадавици, ги гледам набрекнати додека стоиш на ридот гледајќи го залезот на сонцето. Трчаш кон мене...моите раце се шират иако свртен на друга страна, се вртам со сказалките на часовникот...вистинското време е наше...истовремени насмевки и погледи се судираат, а потоа и тела се преплетуваат...