ЗБУНЕТОВА ТЕМА

... некаде лежам со главата во твојот скут, под некое дрво на кое птичји песни ечат, колку е лесно овде да ти кажам дека те сакам, колку ме растопува погледот кон горе , сонце со очи гледа одозгора во мене и ми се смешка, вели дека сум совршен...но велам дека претеруваш, само совршена може да ме согледа целосно и да не го сврти погледот на друга страна како јас што правам кога се обидувам да се засакам. Бегав од себе во тебе, ме враќаш и ме тераш да се гледам на друг начин, ги разбркуваш сенките со незадоволни гласови разочарани од мене, а јас сеуште сум дете растрчано низ пољанка, ме викаат на ручек и на капење, велам уште малку, но морав да послушам, мојата прва љубов разочарано си замина со книга за некоја бајка под мишка, ти остана, ме разбра, ме чекаше, секогаш на истото место.
Колку е лесно непрекинато да посегнувам по тебе, овде нема никој кој смета дека е поважен од нас. Неповразни гласови излегуваат од нашите усти, некои никогаш изговорени, уживаме во боите на гласовите, во секоја буква страста се насетува, потикнува намера, не ги криеме нити се срамиме, природна човечност откриваме.
Се искачувам на дрвото, помалку зачудено ме гледаш, птиците не избегаа, само ми оставаа простор. Се искачив највисоко загубен во крошната, не ме гледаш каде сум, само слушаш како силно викам дека те сакам, а екот те тера да ме бараш со погледот насекаде...
 

аман бре МАЕСТРО

...некогаш...не можам да се сетам на некогаш кој бев. Стојам пред огледало, прстите ми минуваат низ него, го допирам моето лице, не можам да го препознаам, ниедна детска лузна не можам да пронајдам. Телото е само машина, се однесува како помислувам менувајќи го обликот. Помислив на се што пропуштив, се најдов на врвот од магловити планини, некој мудрец чучи, ме препозна иако не можев да се сетам на него, немаше потреба од разговор, се заврши за миг. Се шетам по месечината намерно трупкајќи со нозете за да се крене прашина, бев целот обвиен загледан во нејзиното споро паѓање, погледав кон ѕвездите, веќе бев таму, одбрав една. Планета со рајски предели и водопади, магловити битија ми се обраќаа и ми пренесуваа спокој, сите сетила реагираа на понаков начин, посакав да полетам. Галаксијата се намалуваше додека се одалечував од неа, таму некаде си ти, подзастанав, но инерцијата не ја намали брзината, нема отпор. Седнав на каменито тло на пулсарот, се замислив, зар ми треба семожна самотија ? Помислив како немирно се преместуваш во креветот откривајќи ги своите облини пред чаршавот кој се повлекува во твоја чест, помислив да те оставам, можеби некогаш ќе има време и за нас... но го спомна моето име во сон, твојот дух знае каде сум, ме побара да се вратам. Се завртев зад мене загледувајќи се до крајот на вселената...може ќе имам некогаш време и за неа...
Светкаво ми минуваат звезди и маглини додека забрзувам да се вратам, се спуштам во атмосферата се до твојот кревет. Те погалувам по косата, си играм со неа, се будиш и ме погледнуваш, ме прашуваш зошто сум облечен. Те бакнав по колената.
 - Облечи се, треба нешто да ти покажам.
 - Што мило ? Праменот од косата преку окото ти минува и те скокотка по усните, мислеше дека те бакнав, врати на празно, се насмеав.
 - Нешто поинакво.
 - Поинаков си.
 - Ме предизвика да бидам
Ми пружи рака... на месечината расфрлив малку прашина, викна изненадено.
Те прегрнав и покажав со прстот кон ѕвездите.
 - Бирај која сакаш...

zbunet
prekrasno

my stanata sum src vo 6 h

morav