Haj Amin al-Husseini

Масакрот Дир Јасин

 Во истиот ден милитантните банди на Хагана на чело со Беген, подоцна ќе стане премиер на Израел, го нападнале селото Дир Јасин близу Кистал. После немилосрдна и тешка битка еврејските терористи го освоиле селото. Тука се случил ужасен и невиден масакр. Колеж од кој се крева косата на главата. Мораме тука да застанеме за да ги видиме злоделата кои се сторени во овој колеж.

Први настрадале двајца младенци на денот на нивната свадба. Нив и уште триесет и три гости Евреите ги кутнале пред еден ѕид и без предупредување ги изрешетале сите до еден.

Едно дванаесетгодишно момче кое го преживеало масакрот но и никој друг од неговото семејство, вели: „Евреите им наредија на членовите на моето семејство да застанат со лицата свртени кон ѕидот. Потоа почнаа да пукаат. Мене само површно ме ранија во колкот. Неколкумина од нас, децата, успеавме да се спасиме бидејќи се скривме под телата на нашите роднини. Одненадеж еден к*ршум ја разнесе главата на мојата четиригодишна сестра. Татко ми, мајка ми, дедо ми, баба ми, моите чичковци, моите стрини и нивните деца, сите беа убиени!“

Халима Ид, која во времето на колежот имала триесет години, вели: „Видов кога еден Евреин од непосредна близина пукаше во вратот на мојата снаа Халида. Таа требаше да се породи во секој момент. Тој застана над неа, го извлече ножот од корици и &  го пресече стомакот! Кога една жена се крена да го извлече живото бебе од нејзиниот стомак, Евреите ја фатија и на лице место ја застрелаа! Нејзиното име беше Аиша Ридван.“

Ханан Халил која во тоа време имала шеснаесет години вели: „Видов кога еден еврејски џелат го извади големиот нож и со него почна да ја сече мојата сосетка Џемила Хабеш од главата до нозете. На ист начин го измасакрира и соседот Фетхи.“

 Во овој колеж учество зеле и многу жени од редовите на еврејските џелати и терористи. Претставникот на Црвениот крст во тоа време вака го опишал колежот во Дир Јасин: „Видов деца и стари луѓе, девојки и зрели жени, сите Евреи, беа вооружени со пушки, пиштоли и бомби. Беа цели натопени со крв. Една девојка во едната рака држеше голема кама, а во другата држеше пар човечки очи од кои сеуште капеше крв. Играше со нив како со воен трофеј. Влегов во една куќа разнесена од бомба. Насекаде по собата беа расфрлани човечки тела. Кога сакав да излеам од таму слушнав пригушен глас. На подот допрев мала топла нога. Тоа беше едно десетгодишно девојче распарчано од гелер на рачна бомба. Го кренав девојчето, а еден Евреин се обиде да ме сопре. Јас го турнав и продолжив да го носам девојчето.“ Селото Дир Јасин имало 400 жители.

 Идеологот на тој масакр, премиерот на Израел, Менахим Беген, со гордост изјавил. „Акцијата во селото Дир Јасин ни донесе резултати какви што не очекувавме! После оваа акција Арапите силно се исплашија и почнаа да бегаат од нас! Од 800.000 Арапи кои живееја на тој простор сега останаа само 165.000 поради стравот да не им се повтори Дир Јасин! Масакрот во Дир Јасин е најголем повод за нашите досегашни победи на фронтот!“

 Во Дир Јасин биле убиени повеќе од 250 мажи, жени и деца. И покрај ова дивјачко беснеење на еврејските џелати, никој во светот не се огласи да ја осуди нивната постапка. Единстено движењето Ихванул-муслимин од Египет утредента на југот од Палестина во местот Сахра Некаб нападнале еврејска населба каде што убиле и раниле неколкумина ционисти.

(слика, еврејските џелати од Сафд, старо, младо, машко и женско)

Евреите прогласуваат своја држава

 Во оваа година националниот татковински совет издава декрет за втемелување на нова еврејска држава во Палестина. Тоа го направиле на денот кога британските сили се повлекуваат од Палестина. Арапскиот отпор продолжил, но, продолжило и вооружувањето на Евреите од страна на Европа, а посебно од САД.

(слика, Дејвид Бен Горион, првиот премиер на ционистичката држава)

Британија повторно им помага на ционистите

 На 18. април, истата година, Британија насилно раселувала палестински села за да им овозможи на Евреите истите да ги населат по напуштањето од страна на Арапите, поради страв од можен масакр. На 22. април ционистите го окупирале градот Јафа и ги протерале сите Арапи од внатре. На 30. април ционистите успеваат да го окупираат и Западниот дел на Ерусалим, и повторно со егзодус врз сите тамошни жители-муслимани.

(слика, Евреи на воена обука)

Ел-Хусејни е на сцена во Египет

 Бојкотот и востанието продолжуваат, но тие се во хаос и неред. На сцена повторно се враќа Емин Ел-Хусејни. Избегал од француските зандани и одеднаш се појавил во Египет. Радоста била огромна и во негова чест се организирани големи свечености низ цела Палестина. Арапската Лига го назначила за претседател на Високиот комитет. Но, Ел-Хусејни сеуште имал проблеми со окупационата британска власт од Ирак, Јордан, а сега и од Египет. Никогаш не се појавувал во јавност.

ВТОРАТА СВЕТСКА ВОЈНА

 Во овој период Германија ја започнала Втората Светска Војна. Хитлер ги напаѓал европските држави кои едноставно се топеле пред силата на нацистите. Прегазена била Полска, потоа и големата Франција, а сега и Британија била на ред. Но, САД веднаш & притекнале на помош.

Во Италија Бенито Мусолини обзнанил сојузништво со Германија. И Советскиот Сојуз бил вовлечен во војна. И Јапонија застанала на страна на Германија. Ваква војна светот досега не видел. Загинале повеќе од 25.000.000 луѓе.   

 Во Германија Евреите биле под силен притисок на нацистите. Од нивните редови гинеле неколку милиони луѓе. Британија немала време за Палестина бидејќи била зафатена со оваа голема војна во Европа. Се обидувала да ги смири Арапите, а Евреите кои бегале пред нацистичкиот гнев сега ги носеле во други држави. Евреите се исплашиле дека Британците ќе го сменат ставот и се одлучиле на пеколен потег. Го кренале во воздух бродот со кој се превезувале еврејските бегалци за да им дадат на Британците до знаење дека не прифаќаат друга земја освен Палестина.

1941 година или 1360 х.г.

Ел-Хусејни на средба со Хитлер

 Во своето прогонство Ел-Хусејни отишол во Ирак. Кога Британија на власт во Ирак донела свој марионетски крал, тој заминал во Иран. Од Иран преминал во Турција, а од таму за Германија.

 Во таа година Ел-Хусејни се сретнал со Хитлер и побарала поддршка за битката против Британците во Палестина. Овој веднаш се соглсил. Германија и Италија се огласиле дека ја поддржуваат палестинската револуција против Британците. Тоа не било од љубов кон Арапите туку од непријателство кон Евреите и Британците.

1942 година или 1361 х.г.

Германците ја обучуваат арапската војска

 Врз основа на овој договор, Емин Ел-Хусејни ги повикал Арапите од цела Европа да дојдат во Германија поради воена обука. На стотина Арапи се приклучиле во оваа војска со цел да им се спротивстават на Евреите. Германците ја вооружиле оваа војска со цел поткопување на британското присуство на територијата на Исламскиот Исток.

САД им помагаат на Евреите

 Истовремено Евреите со силна пропаганда се повикувале на Хитлеровите ликвидации. Повикале на сеопшт еврејски конгрес во Балтимор, САД. Таму јасно дале на знаење дека нивна единствена татковина може да биде само Палестина. Демократската и републиканската партија на САД веднаш ја дале својата поддршка на овој проект. САД на Британците им нагласиле да го сменат ставот кон Палестинците и да не креваат раце од Евреите. Бидејќи Британија влегла во жестока војна против Германија имала потреба од американска помош, па поради тоа го прифатила американското барање. Повторно била отворена вратата за еврејската миграција. Се случила миграциона експлозија на Евреите од Европа кон Палестина. За време не војната во Палестина се населиле 90.000 Евреи

Хитлер го помага Ел-Хусејни

 Ел-Хусејни побрзал да побара помош од Хитлер за да ја спречи оваа миграција. Хитлер веднаш испратил војска преку Либија кон Палестина. Во Либија биле пренесени околу 30.000 парчиња различно пешадиско оружје.

Евреите планирале протерување на  Британците од Палестина

 Сега Евреите планирале да ги избркаат Британците и да воспостават своја држава. Нивните вооружени формации достигнале бројка од 60.000 милитанти. Евреите ликвидирале неколку големи воени заповедници во Палестина. Британците биле тешко погодени од овие напади бидејќи ситуацијата на европскиот фронт веќе многу ги исцрпила. Ситуацијата станала уште полоша кога Бен Гурион од организација Хагана јавно изјавил: „Израелу мој, твојата земја е од Еуфрат до Нил!“

Евреите тврдат дека тоа се границите на нивната земја во Стариот Завет т.е. Тората. Бен Гурион побарал од сите Евреи од светот да ја помогнат оваа идеја.

1944 година или 1363 х.г.

САД и Британија ја поддржуваат еврејската држава

 Британија ја почувствувала својата немоќ во Палестина и видела дека сега Евреите имаат сила сами да прогласат своја држава. Во мај истата година Лабуристичката партија на Британија ги повикала Палестинците да ја напуштат Палестина, а за возврат би им биле исплатени финансиски средства. Тоа било од причина што не сакале никој да ја спречи еврејската миграција од целиот свет. Во истата година на парламентарните избори во САД ова било заедничка изборна платформа на републиканците и демократите со цел создавање на израелска држава во Палестина.

 Во октомври 1944 година по прв пат се завеало еврејското знаме на палестинска земја. Следната година во Каиро Евреите го убиле Лорд Морин, британски министер, со цел зголемување на притисокот да ја напуштат Палестина.

1945 година или 1364 х.г.

Крај на Втората Светска Војна

 Војната завршила со пораз на Германија и нејзините сојузници. Со тоа паднале во вода амбициите на арапската војска од Германија. Оваа година Бен Гурион успеал во директен контакт со некои конгресмени да издејствува купување на големо количество американско оружје за Евреите во Палестина. Големи финанскиски средства од САД сега се слевале во рацете на Евреите во Палестина. Претседателот на САД, Труман, побарал од британскиот премиер Ајтли да дозволи миграција на 100.000 Евреи во Палестина. Овој веднаш прифатил. Од друга страна, пак, милитантната организацијата Хагана продолжила со атентатите врз Британците кои сеуште се наоѓале во Палестина. Се придружила и организацијата Аргон кревајќи ја железницата во воздух.

 Во сенка на овие случувања Арапската Светска Лига упатила протест до САД и Британија во врска со еврејската миграција. Британија одговорила дека и понатаму ќе ја помага еврејската миграција. Јавно се откажала од Белата книга каде што ветила формирање палестинска држава и повторно го потврдила ветувањето на Белфор. Формиран е американско-британски комитет за изнаоѓање идеално решение на палестинскиот проблем.

Абдулакдир Ел-Хусејни ги предводи муџахедините

 Истовремено Абдукадир Ел-Хусејни отпочнува со џихадски акции. Централата им се наоѓала во Бирузејт. Акциите ги усмериле против центрите на економската моќ на Евреите и Британците. Британските касарни трпеле големи загуби, а исто така и нивните оклопни единици. Британците се кренале на против удар со голема воена кампања. Почнале да  рушат куќи и цели населенија кои претставувале појдовна точка на палестинскиот отпор. Во тоа срдечно им помагале еврејските милитантни организации Хагана и Аргон. Веста брзо се прошири низ исламскиот свет. Кон Палестина се упатиле голем број на исламски доброволци. Пристигнале од Јордан, Сирија  и Ирак. Либанецот Февзи Кавукџи пристгнал со 150 вооружени муџахиди. Во август 1936 година акциите достигнале број од 4.000 испланирани напади.

(слика, Февзи Кавукџи)

Арапските лидери против џихадот во Палестина

 Британија ги употребила сите расположливи средства за уништување на револуцијата. Дивјачки и безмилосно удирала, но не ја уништила револуцијата. Се одлучиле на нова интрига и побарале од арапските лидери да реагираат. Овие пак од своја страна, како по обичај навикнати на предавства кон своите браќа, му се обратиле на Високиот Арапски Комитет со следните зборови: „Нас многу нè погоди ситуацијата во Палестина и тоа ни предизвикува само болки! Ние, во договор со нашите браќа, арапските  кралеви, а и принцот Абдуллах, управникот на Јордан, ве повикуваме да ја прекинете борбата во желба за прекин на крвопролевањето. Длабоко сме уверени во добрата намера на нашиот пријател Британија дека навистина сака спроведување на правда подеднакво за сите во Палестина!“[1]

 После ова обраќање на арапските предавници, Високиот Арапски Комитет бил принуден да престане со воените активности. Голем број на воени и политички аналитичари тврдат дека доколку арапските лидери не се вмешале во оваа војна, Британците и Евреите многу бргу ќе биле протерани од Палестина.

 Но, голема улога одиграло и политичкото неискуство на палестинските муџахедини кои поверувале во зборовите на арапските лидери од регионот. Воените активности се прекинати со ветување дека Британија сериозно ќе ги разгледа нивните барања. Од страв да не се разбие единственоста на палестинската заедница, муџахедините и покрај тоа што не сакале да запрат со револуцијата, прогласиле примирје сè до остварувањето на британското ветување.

На 11.11.1936 година во Палестина пристигнал комитет на кралскиот кабинет за да ги утврди причините за големата револуција. Истрагата се водела со постојани разговори помеѓу сите страни. Така настаните се одвивале цели осум месеци кога револуцијата била ставена во потполно мирување.  

Состојбата на Ерусалим сè до 1922год.

 До оваа година бројот на жителите на Палестина се покачил на 757.000 жители. Арапите сеуште ја имале бројката од 78%, Евреите само 11%, додека процентот на христијаните опаднал до 10%. Муслиманите биле сеуште апсолутно мнозинство во Палестина.

Август 1922 година или зул-хиџе 1340 х.г.

Константна политичка дејност

 Муслиманите одржале Втор, Трет и Четврт Палестински Конгрес. Во месецот август на Петтиот Конгрес во Наблус бил прогласен џихад со цел ослободување на Палестина и остварување на арапското единство. Палестинскиот национален совет категорично отфрлил можност за изградба на еврејски населби и нивно населување.

 Од друга страна, пак, сирискиот верски авторитет Изудин Ел-Касам објавил џихад против англискиот окупатор и против еврејското населување во Палестина.

(слика, Третиот Палестински Конгрес)

1925 година или 1343 х.г.

Движење за Исламски џихад

Во оваа година е завршена изградбата на еврејскиот универзитет. Британскиот министер за надворешни работи Белфор лично го отворил универзитетот. Муслиманите во Палестина се побуниле и се одржал јавен бојкот во знак на незадоволство со неговата посета и со отварањето на еврејскиот универзитет во Палестина.

 Шејх Изудин Ел-Касам обзнанил дека со Англичаните ќе се пресмета само на начин на кој се пресметале со Французите во Сирија. Во 1925 година формирал движење за Исламски џихад со парола „Ова е џихад! Или победа или маченичка смрт!“

(слика, Четвртиот Арапско-Палестински Конгрес)

Изудин Ел-Касам &  се спротивставува на Франција

Изудин Ел-Касам бил роден во Сирија во 1871 година. Го организирал отпорот против Французите во Сирија, а се борел и против Англичаните три години по ред од 1918 до 1920 година. Франција го осудила на смрт и почнала потрага по него низ цлиот регион. Бил присилен да ја напушти Сирија и се сместил во селото Јаџор, блиску до Јафа, во Палестина. Во тоа село станал главен верски учител. Потоа станал хатиб.[1]

Почнал да ја оживува исламската свест во тој регион и веќе се здобил со голем авторитет но и со многу истомисленици.

1928 година или 1346 х.г.

Ел-Касам е симбол на џихадот

 Во оваа година е формирана и организацијата на Исламската младина. Тоа е огранок на истоимената организација од Египет. По некое време, оваа организација Изудин Ел-Касам го прогласила за свој водач, а веќе бил водач и на движењето за Исламски џихад. Подоцна тој ќе стане и главен на движењето Ихванул-муслимин за Палестина. Ова движење е формирано во Египет во 1928 година

 Овој човек станал симбол на џихадот и главен протагонист за отфрлање на мирни решенија со непријателот. Од друга страна, пак, муфтијата на Ерусалим (Кудс) Емин Ел-Хусејни сеуште се надева на можно мирно решение. Во оваа година повикал на Седмиот, воедно и последен, Палестински Конгрес. Побарано е Британија да се дистанцира од ционистичкиот проект во Палестина. Конгресот не добил никаков одговор од окупаторската управа.

1921 година или 1339 х.г.

Востанието во градот Јафа

 Кога провокациите на еврејските узурпатори ја прелиле чашата, на 01.05.1921 година народот на Јафа се кренал на големо исламско востание. Од Јафа се проширило низ целиот север на Палестина. Муслиманите ги напаѓале Евреите по целата територија. Убиле 47, а раниле 146 еврејски узурпатори. Англичаните повторно им прискокнале на помош на Евреите и убиле 48 муслимани, а раниле 73 од нив. Востанието не траело подолго од една недела, благодарејќи на дивјаштвото и братската помош на Британците. Евреите не биле во состојба да им се спротивстават на муслиманите. Од друга страна, пак, почнала политичка дипломатска иницијатива и една делегација од Палестина се упатила кај Черчил, кој во тоа време бил министер за колонизација во Британија. Но, средбата со него не дала никакви резултати, како и сите поранешни пропаднати обиди од моментот на влегувањето на Евреите на палестинска земја.