Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

Сето зло го снема од продорниот поглед на изгубените очи. За момент сите спомени беа толку убави, што ништо лошо не се памтеше. За да остане така, продолжи да “копа“ во себе за да пронајде доволно цврсти причини за се да остави во минато. Така и бидна, иако на почетокот малку се навраќаше, сепак тој живот стана целосно независен. Зависеше само од неа. И додека раното утро покажување зелено светло за невреме, кај неа веке беше бура од мисли и вонредна состојба на се што е живо чуство во срцето. Секој рефлекс, секој допир...невремето започна. Бог како со своите раце да направи мал круг и ги притисна облаците кои од притисокот помодреа. Дури и кучињата престанаа да лаат.Нешто чудно се случуваше, небаре се споија небото и земјата. Но не и беше важно. Во големото зеленило во градината, надвор од стакларникот, нејзиниот поглед се губеше, мислиш секое ливче од сето тоа зеленило го анализираше. Сите нијанси на зелено, со преовладување на трево-зелената боја. Уживаше кога беше тмурно да го гледа тоа зеленило. Тогаш тоа ја менуваше својата боја мислиш во сета таа тмурност дречи. Водата во фонтаната стана темно зелена, а мовот беше толку нагласен што се губеше природноста.Се трудеше повторно да ужива во сето тоа како и секогаш. Но овој пат не можеше, нешто ја спречуваше, иако само тој период таа чудна празнина беше исполнета. Но тој ден не. Вреди ли борбата во која и да победиш никој нема да ти ја признае и да ти ја честита??? Вреди ли нешто што знаеме дека и без тоа можеме??? Се сеќаваше на некои зборови од детството-кога еден човек и подаде рака за да ја однесе од другата страна на улицата. И рече само едно-Не се плаши малечка, кога мама не е со тебе, Тој што се крие зад облаците е со тебе! И ден денес се сеќава на тоа. Почна да врне. Секоја капка ја чуствуваше како Божја дар. Ослободување од нешто што долго време се собирало, а сега доби шанса да си олесни. Беше толку прекрасно да ги гледа капките дожд како паѓаат по малите ливчиња на рузмаринот,  и како грубо се спуштаат по јаките листови на алоето. Не очекуваше сонце. Во моментот не и беше воопшто важно дали повторно ке здогледа сонце...уживаше во тие волшебни капки кои паѓаа и по нејзиното лице. Толку мирна и свесна се почуствува што заборави на зборовите среќен крај. Погледна кон небото, се помоли на Тој што се крие зад облаците и продолжи напред!!!