Народот кој ја ослободува жената

Kakvo neznaenje moze da izleze od eden covek koj se deklarira kako vernik.
Slobodata koja sekoj musliman ja cuvstvua ne e dostapna za nikoj, osven za musliman.

Zarem vo denesno vreme se se gleda niz materijalizmot, duri i religijata. Se se sveduva na oblekata a? Ako si gola epten si slobodna, a? Sovinisti? Koi zenite gi ponizuvaat i na toj nacin, uzivaat vo gledanjeto na tugi zenski tela i se pok plastot na demokratijata, slobodata, normalnoto.....
Jas imam sloboda vo razumot sama da odlucam dali sakam da bidam podvizna reklama na nekoja marka, dali sakam da bidam totalno oblecena ili soblecena.
Mozam da biram dali tetkata od butikot ke bide zadovolna od mene sto besplatno i ja reklamiram obleka ili sum sama odbrala da se oblekuvam onaka kako sto mi nalaga SOZDATELOT NA SITE SVETOVI.

Oblekata na moralnosta na cednosta, zosto devica Marija na ikonite koi gi ima po crkvite e pokriena, sto oznacuva nejzinata pokrivka?!?!

Bog me izvadil od obozuvanjeto na lugeto, vo obozuvanjeto samo na Nego, Dostoen za obozuvanje. Od tiranijata na materijalizmot i lostite religii vo pravednsota na islamot.

Go socuval moeto dostoinsto i ne napravil podednakov clen vo zednicata. Jas sum, pocituvana sopruga, majka, sestra,.....Se sto edna zena denes posakuva.

Ибрахим Хапер

 

Директор за врски во Советот за американско-исламски односи во Вашингтон. Во врска со антиисламската пропаганда и во врска со исламскиот став кон жените, пишува:

„Пред повеќе од 1400 години, исламот ја отстрани дискриминацијата кон жената, го забрани предисламскиот обичај на убивање на женските новороденчиња и и даде на жената право на сопственост. Другите права со кои се здоби жената се и правото на наследство, правото на барање развод и правото на стопанисување.“[1]

Томас В. Липман

 

Новинар, Евреин, работел три години како уредник на весникот “The Washington Post” во Каиро, во “Understanding Islam”, New York, Mentor Books, 1990 година. Во врска со исламскиот став кон жената, пишува:

„Во едно општество во кое жената се вреднуваше како сопственост, се третираше како стока и честопати се држеше во ропство, к*ранот воспостави правила и забрани кои го намалија лошото однесување кон жената, таа се здоби со право на сопственост и се третира од страна на мажот со великодушност и нежност. к*ранските правила за правниот статут на жената беа напредни за тоа време и, од друга страна, исламскиот закон и дава повеќе права и слобода на жената отколку западните свети законици. к*ранот и традицијата на Мухамед (Божјиот мир нека е над него) воспоставуваат правила кои и ги осигуруваат на жената почитта и достоинството негирани пред исламот и ја зголемуваат стабилноста на семејството.“[1]

Messenger напиша: Spored mene terminot "osloboduvanje" znachi osloboduvanje. Toa e krshenje na dotogashnite prangi i ostavanje na chovekot da pravi onoa sto mu nalaga negovata svest i negovata slobodna volja i respektiranje na istata se dodeka ne odi na direktna steta na drugite. Toa e prava sloboda. Seto ostanato e diktirana sloboda spored nechii tugji normi na sfakjanje sloboda. Ne razbiram kako mozhe zhenata da ima sloboda ako, na primer, nema sloboda da se oblechi kako sto saka. Kakva e taa sloboda? Nemojte samo sega da mi rechete deka SITE muslimanki obozhavaat da se oblekuvaat kako sto im se diktira od edno mesto. Ako vie veruvate vo toa, jas ne veruvam i nemozhete nikogash da me uverite vo spotivnoto. Ne mozhete zatoa sto odi protiv sekoja logika. Toa e istoto kako koga me ubeduvaa vo komunizmot deka sekoj rabotnik go ljubi ednoumieto na komunistichkoto opshtestvo i e presrekjen vo diktaturata na proletarijatot.

Како не разбираш, Messenger:)

 

Јас пак ќе кажам, навистина верувам една муслиманка ја чувствува таа слобода.

Чувството дека припаѓаш на народ кој е близок и мил на Бога, молитва која ти носи само позитивни чувства бидејќи чувствуваш блискост со Семоќниот, и му се поклонуваш, тоа е слобода.

Немаш голема одговорност бидејќи живееш според правила кои те прават да се чувствуваш како високо морална личност, вредна, доблесна-правична.

Немаш страв дека ќе бидат оценета како неморална бидејќи ќе облечеш кратка сукња само зашто убаво ти стои и сакаш да си убава.

Наметката и марамата значат заштита, сигурност и посебност. Нејзината убавина е предизвикувачка бидејќи таква е женската природа-првенствено сексуална, и затоа е покриена. За да му припаѓа само на еден, и само за него да биде убава.
Таа е значи -посебна, заштитена, сакана, почитувана, високо морална, нема никакви стравови, ни несигурности, ни патење.  Исламот паметно ја оценил таа интринзичка потреба на луѓето- на жените.

И тоа навистина е чувство на слобода, зашто е спокојство.

 

Секако, јас си пишав дека за мене слободата е нешто поразлично. Јас го сакам конфликтот( дури и внатрешен) бидејќи тој носи развој, напредок, сакам индивидуалност и сама да го бирам својот пат и да ја градам својата свесност, да се откривам себеси, светот, животот и вредностите низ самото живеење.   

 

Изменето од Kali - 22.Јануари.2008 во 15:53

Не сум

А не знам зашто ти се допаѓа, ако си верник муслиман

Zapad često optužuje islam da je nepravedan prema ženi, da je žena potlačena i da nema nikakvih prava, jer je muškarcu naređeno da vodi brigu o njenom izdržavanju. U dio te kontraverzne kampanje spada i sadržaj pojedinih redaka iz „izmišljenog“ k*r'ana o kojem smo prije govorili.

  

Zapad često optužuje islam da je nepravedan prema ženi, da je žena potlačena i da nema nikakvih prava, jer je muškarcu naređeno da vodi brigu o njenom izdržavanju. U dio te kontraverzne kampanje spada i sadržaj pojedinih redaka iz „izmišljenog“ k*r'ana o kojem smo prije govorili.

 

Žena je u islamu dostigla visok stepen koji nije zadobila ni u jednoj drugoj vjeri ili zakonu. Muškarac i žena su podjednako počašćeni islamom i jednaki su pred Allahovim zakonom na ovom svijetu, kao što će, u pogledu nagrade i kazne, biti jednaki na Budućem svijetu. Uzvišeni kaže: „Muškarcma pripada dio onoga što ostave roditelji i rođaci, i ženama dio onoga što ostave roditelji i rođaci, bilo toga malo ili mnogo, određeni dio.“  (En-Nisa', 7) “One imaju isto toliko prava koliko i dužnosti, prema zakonu.“ (El-Bekare, 228)

            Uzvišeni, također, kaže: „I Gospodar njihov im se odaziva: "Nijednom trudbeniku između vas trud njegov neću poništiti, ni muškarcu ni ženi – vi ste jedni od drugih.“ (Ali Imran, 195) „Onome ko čini dobro, bio muškarac ili žena, a vjernik je, Mi ćemo dati da proživi lijep život i, doista, ćemo ih nagraditi boljom nagradom nego što su zaslužili.“ (En-Nahl, 97)

            Rimljanska civilizacija je priznavala ženu kao roblje pod ovlastima muškarca. Nije imala apsolutno nikakvih prava. U Rimu je održan veliki koncil na kome se razmatralo pitanje žene. Donesena je odluka koja kaže: „Žena je biće bez duše, prljava je i zato neće imati udjela u Budućem životu.“

            U Atini je žena smatrana sotonskom prljavštinom i robom koja se kupuje i prodaje.

            Zakoni stare Indije su naslovili:  „Kuga, smrt, pakao, zmijski otrov i vatra bolji su od žene“. Njeno pravo na život se završavalo sa završetkom života njenog gospodara supruga. Kada bi se njegovo tijelo u posebnim posmrtnim obredima spaljivalo i ona bi bila bačena u vatru, a ako bi odbila, pratilo bi je vječno prokletstvo.

            Stari Zavjet o ženi kaže: „Okretoh se srcem svojim da poznam i izvidim i iznađem mudrost i razum, i da poznam bezbožnost ludosti i ludost bezumlja. I nađoh da je gorča od smrti žena kojoj je srce mreža i pruglo, kojoj su ruke okovi; ko je mio Bogu, sačuvaće se od nje, a grešnika će uhvatiti ona.“ (7:25)

            Ovakav je bio status žene u starom dobu. Njenu poziciju u srednjem vijeku i savremenom dobu pobliže određuju sljedeći fakti:

            Danski pisac Wieth Kordsten je sljedećim riječima prokomentarisao stav crkve prema ženi: „Pažnja prema ženi u srednjem vijeku je bila veoma ograničena, a to je posljedica tendencije koja je ženu smatrala drugostepenim stvorenjem.“ U Francuskoj je 586. g. sazvan koncil koji je istraživao pitanje da li je žena ljudskog roda ili ne. Poslije duge rasprave okupljeni su ustanovili da je žena ipak ljudskog roda, ali je stvorena da služi muškarcu.

            217-a tačka starog francuskog zakona naglašava: „Udatoj ženi, pa makar prilikom sklapanja braka njeno i muževljevo vlasništvo bilo razdvojeno, nije dozvoljeno da išta daruje, da prenosi svoje vlasništvo, da ga zalaže, da išta uzima u vlastiti posjed uz naknadu ili bez naknade, bez učešća njenoga muža u samom ugovoru ili njegove pismene saglasnosti o tome.“

            Henri VIII je zabranio engleskoj ženi da čita Sveto pismo. Sve do 1850. god. žene se u Engleskoj nisu ubrajane među građane,  a do 1882. god. nisu imale ličnih prava.

             Savremena žena u Evropi i Americi i drugim tehnološki razvijenim državama se veoma često iskorištava u komercijalne svrhe. Žena je danas degradirana, jer predstavlja neodvojivi dio komercijalne kampanje koja joj nalaže da eksponira svoje nago tijelo koje kod naivnih mušterija igra presudnu ulogu u odluci kupovine nekada i nekvalitetnog proizvoda. Žena je, prema današnjem poimanju, predmet pažnje sve dok je fizički i idejno produktivna. Međutim, kada ostari i izgubi ove osobine, društvo je ostavi na milost i nemilost staračkih domova i duševnih lječilišta. Kompariraj ove prethodne navode sa k*r'ani-Kerimom u kojem Uzvišeni kaže: „A vjernici i vjernice su prijatelji jedni drugima.“ (Et-Tevbe, 71) „Gospodar tvoj zapovijeda da se samo Njemu klanjate i da roditeljima dobročinstvo činite. kad jedno od njih dvoje, ili oboje, kod tebe starost dožive, ne reci im ni: "Uh!" – i ne podvikni na njih, i obraćaj im se riječima poštovanja punim.“ (El-Isra', 23)

            Njen Gospodar ju je počastio i cijelom čovječanstvu pojasnio da ju je stvorio da bude majka, supruga, kćerka i sestra. Propisao je zakone koji isključivo važe za nju.

            Islamu se često prigovara da je muškarcima, koji se brinu o izdržavanju supruga, dao neosnovane ovlasti nad ženama i da je to jedan vid spolne diskriminacije. Ustvari, žena se ovim propisom o izdržavanju u potpunosti oslobodila paganskih okova. Jednakost i vođenje brige nisu kontradiktorni i ne umanjuju jednakost spolova, već na pleća muškarca, za razliku od žene, stavljaju daleko veći teret i odgovornost.

            Učenjak ovog Ummeta Abdullah b. Abbas, radijallahu anhu, za kojeg je Poslanik, s.a.v.s, upućivao dovu Gospodaru da ga poduči vjeri, shvatio je mudrost povezanosti jednakosti sa vođenjem brige. U tumačenju riječi Uzvišenog “One imaju isto toliko prava koliko i dužnosti, prema zakonu“ rekao je: „Ja se, samo zbog ovog ajeta, ukrašavam svojoj ženi kao što se ona meni ukrašava.“

            Bračni život je život zajedništva. Svaki oblik zajedništva nalaže odabir i postavljanje poglavara. Među ljudima koji zajedno žive moraju se, neminovno, pojaviti različita mišljenja i ambicije. Zato nužno trebaju imati vođu koji će prilikom razilaženja donositi konačne odluke, kako jedni protiv drugih ne bi radili i kako se ne bi prekinule veze jedinstva, a sistem porodične harmonije doživio kolaps. Muškarac ima veće pravo da bude vođa porodice, jer, shodno svojoj fizičkoj snazi i psihološkoj stabilnosti, bolje sagledava koristi i smjelije sprovodi odluke. Stoga, Šerijat od njega zahtijeva da štiti i troši na ženu, a od nje traži da mu bude pokorna u naredbama koje su u skladu sa propisima islama. Propis o muškarčevoj brizi o ženi ne znači da žena ostaje lišena htijenja i da mora slijepo postupati onako kako 'poglavar' nalaže, jer se naredba o pokornosti odnosi samo na izvršavanje dobra u okvirima islama koji joj garantuje sva ljudska prava.  

            Propis o izdržavanju i brizi o ženi u suštini označava podjelu poslova. Svi su čuvari i svi će odgovarati za ono što im je povjereno. Muškarac je odlikovan, s obzirom na njegovo iskustvo i potencijale, brigom i materijalnim izdržavanjem porodice, a žena je odlikovana unutrašnjim uređenjem kućnog okrilja i odgojem djece.

            Neke neznalice zamišljaju da se prednost muškaraca nad ženama ogleda u superiornosti vlastodržačkog odnosa prema njima, da muškarac, prema vlastitim prohtjevima, ima pravo nametnuti i narediti što želi, te da žena nema pravo da iznese svoje mišljenje samo zato što je on 'muškarac' a ona žena, pa makar on ne bio u pravu. Ovakav surov postupak je posljedica neupućenosti. Uzvišeni Allah nije muškarce odlikovao da bi žene ponizio i porobio, nego da bi im se smilovao i pomogao ih. Oni koji svoje žene bičuju kao što se bičuju robovi nisu zaslužni da dobiju epitet muškaraca. Oni koji su surovi i grubi, koji tlače, ponižavaju i ugnjetavaju svoje žene su ljudi iz čijih je srca iščupana milost. Pravi muškarac se lijepo ophodi prema svojoj supruzi, a svoje dužnosti prema njoj izvršava sa potpunim povjerenjem i iskrenošću. Mudro ispravlja njene eventualne ispade, te joj ukazuje i ne odvraća je od dobrih djela. Brižan je i koristi sve prefinjene manire savjetodavnog odnosa. Suprug nasilnik ne smije zaboraviti da je Allah Zaštitnik potlačenih i da On ne voli tlačitelje.

Suprug ne smije zaboraviti da je njegova supruga dio njega, pa hoće li tako sam prema sebi biti surov? „I jedan od dokaza njegovih je to što za vas, od vrste vaše, stvara žene da se uz njih smirite, i što između vas uspostavlja ljubav i samilost; to su, zaista, pouke za ljude koji razmišljaju.“ (Er-Rum, 21)

Isto tako, žena je dužna poštivati svoga supruga, priznati njegovu prednost, jer on je njen zaštitnik i čuvar njene časti. Ona sa njim živi većinu svoga života.

Stoga, žena ne smije potpasti pod propagandu koja joj nalaže lažnu jednakost i prava i koja je podstiče na buntovništvo i neposlušnost suprugu, jer se tako porodica, kao osnovna ćelija društva, postepeno raspada i nestaje. Oba supružnika se moraju pribojavati Allaha Uzvišenog i stalno se prisjećati Njegovih riječi: „I ne zaboravite na međusobne vrijednosti, ta Allah zaista vidi šta radite.“ (El-Bekare, 237)

Muslimanite se zaednica koja se narekuva Ummet.