Најубавите македонски љубовни стихови

mamma напиша: Nikola Jonkov Vapcarov    Proshtalno    na zena mi Ponekogash ke idam v tvojot son ko nechekan i dalek gost... Ti,ne me ostvaj na patot, von, Od porti istaj go lostot! Ke vlezam tivko,krotko ke si sedam Kraj tebe,v mrakot vtrenchen,da te gledam sam I koga nasiten,ke zapram da te gledam Ke mi te baknam i.........ke zaminam

МИ ВЕЛЕТ ОНИЈЕ ПИЈАН СУМ,
А ЈА СИ НЕ ЗНАМ КАКВО ЈЕ
Т`ВА ПУСТО ПИЈАНСТВО,
ЈА ДРУГО НЕШЧО НЕ СТОРИФ-
С`ДЕ СИ ЗЕДОФ КРАЈ МЕНЕ
САФА СО ВИНЦЕ ТИКВЕШКО
И СИ СЕ МАЛУ НАЦИЦАХ.

МИ ВЕЛЕТ С`НКИ НОЅЕВЕ -
КО Д` ОДА МИ СЕ ВАЛЕЕТ.
ЗЕМЈА СЕ ТРЕСИТ, ВЕРВИТЕ,
ЗА Т`ВА СЕ НОЅЕ ВАЛКЕЕТ.

И АК СИ ЧУКНА ГЛАВАТА
НА ЏИЗДОИ И НА КАМЕЊА,
И АК СЕ ЏУМКИ НА ЧЕЛО,
ОТ ТАКВИ МАЛИ РАБОТИ
АЛИ ТРЕБИТ ДА СЕ ПЛАШИМЕ.

У ПИЈАНИЦА ПАДИНАТ
МИ ВЕЛЕТ И СЕ СМЕЕТ.
КО ДА ИМ НЕШЧО НАПРАИФ,
ШЧО ИМА АКО ПАДИНА?
ПАК КАКО ЈУНАК СИ СТАНВА.

НЕМОЈТЕ УСТИ ПОГАНИ,
ТУК ТАКА НЕ КЛЕВЕТЕТЕ МЕ,
И ПАК ВИ ВЕРНО ПОФТОРА:
ЈА СОСЕМ НЕ ЗНА ИМЕТО
ОД ТОЈА ПУСТО ПИЈАНСТВО -
ИЧ НЕ СУМ ЈА ПИЈАНИЦА.

КОНСТАНТИН МИЛАДИНОВ

Ново утро, очите ги отворам,
зраци низ собата мала,
темнина во мене,
ножеви во душава,
вода на лицево,
секој ден болка,
сепак надеж,
таа не
умира.

Nikola Jonkov Vapcarov
   Proshtalno
   na zena mi

Ponekogash ke idam v tvojot son
ko nechekan i dalek gost...
Ti,ne me ostvaj na patot, von,
Od porti istaj go lostot!
Ke vlezam tivko,krotko ke si sedam
Kraj tebe,v mrakot vtrenchen,da te gledam sam
I koga nasiten,ke zapram da te gledam
Ke mi te baknam i.........ke zaminam

Morav da go postiram ushte ednas...prekrasno,ednostavno-prekrasno

mamma напиша:     Tishina               Ako imas neshto neizrecheno      neshto shto te pritiska i peche      zakopaj go vo dlaboka tishina     tishinata sama ke go reche          <font face="Verdana, Arial, Helvetica" size="2">    Sedma molitva na moeto telo   Tvojata molbena zakana, tvojata lukavost nezna    i site tvoi slatki izmami gi znam.    Dali ovaa igra deneska tolku mi stezna    pa pred tebe do bolka i jas se razgoluvam.    Ti znaes - na ova mesto nema nikakva traga,      ni hisnik ovde ni zver nikakov mine.    Bidi milozliva, bidi darezliva i blaga    so ova telo od chekanje shto gine.    Ova telo lichi na zedna suvodolica    pocrneta od sonce, ispukana od zega.    Ova telo e istrajno i gladno kako jalovica.    Bidi mu rodilka, zachni go povtorno sega.    Aco Shopov

Јас ќе ја дополнам првата песна,не знам дали сте го читале оригиналот на Тишина,има уште една строфа

ВО ТИШИНА
Ако носиш нешто неизречено,
нешто што те притиска и пече,
закопај го во длабока тишина ,
тишината сама ќе го рече.

Она раѓа исти наслутувања,
тивко бодри и тивко нажалува,
и еднакви мисли,доживувања,
во срцето и умот распалува.

Продолжува...Ацо Шопов,разбира се...


ПРОМЕНАТА
Она личи на измама тешка.
Безобзирно, дрско во крвта заронува.
Денес што е за подбив и смешка
Co утрешна смисла в миг го озаконува.
Игро мудра, само таква биди,
разгрни се сета богато надарена,
и секогаш во животот иди
од несекидневноста чиста и озарена.
Се што гасне се в зеница сјае.
Преминот е тихо, светло насмевнување.
Дај природо, мојот живот да е
далеку од секо штуро примирување.


AХ TAA УБАВИНА
Ax таа убавина, ax таа убавина,
тоа диво во крвта завивање.
Кине, граба, сече, носи како лавина,
вечна е притаеност и вечно откривање.
Не, не треба починка, не треба смирување,
сето поле пукнало од здравина,
па крвта е моја светло разденување
од таа разгаленост, од таа убавина.

Ацо Шопов,again:

МЛАДОСТ
Секоја утрина се будам млад како сонцето
што далгите но сонот ги позлатуво.
Како успокојува таа млодост непрестајно
раѓана
и каква надеж обогатува!
Ho минат бргу миговите на утрината
и еве: вeкe и пладне наближува,
една мисла бавно над ведрината
потајно се спушта и загрижува.
A кога во нокта како пред огледало
минотото се слее вo иднината
беспоштедно ме прогонат во мракот
двете будни очи нa вистината.
Ho утредента пак станувам пробуден од
сонцето
што далгите на сонот ги подмладува,
па не знам дали од љубов или од омраза
сo таа младост за се ме наградува.

ГО БАРАМ СВОЈОТ ГЛАС
Го барам својот глас во молкот див на морето,
оно се скаменува.
Во жолтата пустина на есента го барам,
она зазеленува.
Моите раце не се мои раце
(моите раце сo прсти но месечина).
Моите очи не се мои очи
(моите очи, очи за далечина).
Мојот збор е тврда вилица на времето
што р'ти пo нивјето сo заби на семето.

КОН ГАЛЕБОТ ШТО КРУЖИ НАД
МОЈАТА ГЛАВА
Галебе мој,
не слетувај на моите очи.
Ha тие брегови откинати ниеден пристан
нема.
Зарони во сите длабочини,
надлетај над сите височини
и дај виделина да земам!
Галебе мој, јас очи веке немам.
He слетувај на моето срце!
Галебе мој, срцето не е мое:
мини низ сите предели неминати,
крај сите живи, непознати, загинати.
Загледај во сите осамени, cитe разделени,
и сите ледени врвои и сите ливади зелени,
и чуј -
додека твоето крило над нив морно се вие
како немирно во нив моето срце бие!
He слетувај галебе мој,
врати се пак ва јатото.
Јас сум лотка, осудена
на судир со непознатото.

Поздрав до мамма!