ЕВРЕИТЕ БЕА ПРВИ

Потоа Возвишениот Бог му ја објавува Својата објава и му наредува тоа да им го достави на луѓето за да ги оттргне од обожување на фараонот и нивното божување да го насочат само кон Него, и да го избави народот еврејски од Египет од робовладетелството на фараонот. „Допушти ни синовите Израилови да тргнат со нас.“[1] Овој повик на Мојсеј (Муса), нека е Божјиот мир над него, Возвишениот Бог го засилил со натприродни чуда. Така неговиот стап се претворил во змија, а и раката што ја извадил од џебот станала снежно бела.

 Инаку, оваа случка е позната, а посебно поради предизвикот што Мојсеј (Муса), нека е Божјиот мир над него, му го упатил на фараонот пред неговите великодостојници, а исто така и пред насобраните Евреи. Фараонот ги собрал своите волшебници за да одговори на предизвикот. Но резултатот бил таков што голем број од редовите на Евреите поверувале во говорот на Мојсеј (Муса), а исто така поверувале и неговите противници т.е. фараоновите волшебници. Тие поверувале во Господарот на Мојсеј (Муса) и Арон (Харун), а се кренале против верувањето во фараонот и неговите великодостојници.

 Возвишениот Аллах му објавил на Мојсеј (Муса) дека фараонот нема да го одржи својот збор и така тој со Евреите тргнал во правец кон Палестина. Фараонот и неговата војска ги сретнале крај брегот на Црвеното Море, поточно од неговата лева страна. Возвишениот Аллах го отворил морето и тие поминале преку таа сува почва, а фараонот и неговата војска се удавиле на истото место. Возвишениот Бог ги дарил со благодетта на мирот и спокојството, а биле престрашени од фараоновото прогонување.

Потоа Мојсеј (Муса), нека е Божјиот мир над него, побрзал пред својот народ и се искачил на планината Тора за да Му се помоли на својот Господар. Тој отсуствувал од својот народ цели четириесет дни. За тоа време него го претставувал неговиот брат Арон (Харун).

 Конечно, кога тој повторно се појавил пред неговиот народ - изненадување!! Тие почнале да обожуваат теле!? Тоа бил нивниот најголем и најодвратен грев. Тоа е неверство кое не се простува. Возвишениот Бог ги казнил така што им  наредил да се убиваат едни со други. Возвишениот Аллах преку устата на Мојсеј (Муса), нека е Божјиот мир над него, рекол: „И кога Муса му рече на народот свој: „О народе, вие само на  самите себеси неправда си нанесовте со тоа што теле обожувавте, затоа, покајте Му се на вашиот Создател и убијте ги престапниците меѓу вас! Тоа, кај Создателот ваш е подобро, па, Тој ќе ви прости. Тој многу простува и сомилосен е.“[1] 

 Нивниот верозакон бил дециден, искреното покајание од идолатријата и ересот е поврзано со физичка ликвидација на грешникот. Значи, физичката ликвидација го претставувала чинот на покајание, а наградата бил рајот. Меѓутоа, тие тоа го одбиле. Мојсеј (Муса) им се обратил: „Слушајте и бидете покорни!“ Нивниот одговор бил: „Слушнавме, но нема да се покориме!“ Мојсеј (Муса) како Божји Пратеник застанал пред нив заканувајќи им се со Неговата казна и тогаш планината Тора се воздигнала над нивните глави. Возвишениот Аллах вели: „И кога Ние над нив подигнавме планина  како да е облак, а тие веќе беа уверени дека ќе падне врз нив...“[2]

Мојсеј (Муса) повторно им се обратил: „Слушајте и бидете покорни!“ Тогаш понижено одговориле: „Слушнавме и се покоруваме!“

 Потоа Мојсеј (Муса), нека е Божјиот мир над него, од редовите на неговиот народ ги избрал најдобрите седумдесетина луѓе и со нив тргнал на планината Тора за да Му се оправдаат на нивниот Господар поради манифестацијата на нивните гревови, а веќе го виделе единаесетото чудо т.е. кревањето на планината врз нивните глави. Кога слушнале како Мојсеј (Муса) директно зборува со Возвишениот Бог, тие рекле: „И кога на Муса му рековте: ,Нема да ти веруваме сè додека Аллах јасно не го видиме!‘ Тогаш ве погоди молња и погледот ви се вкочани...“[3]

Возвишениот Бог ги усмртил со таа молња. Мојсеј (Муса) кротко Го замолил својот Господар: „...та, тие се најдобри од мојот народ!“ Семоќниот Аллах ги оживеал во чест на Мојсеј (Муса): „И по вашата смрт Јас ве оживеав, можеби ќе научите да заблагодарувате.“[4]

Ова било дванаесетото чудо. Така се ределе Божјите чуда пред народот на Мојсеј (Муса), но тоа само им го зголемувало неверувањето и гордоста.

 Кога Мојсеј (Муса) и неговите следбеници пристигнале пред портите на Палестина, Возвишениот Бог им наредил да влезат во градот Ерусалим. Нивнот одговор бил: „Рекоа: ,О Муса, во него се наоѓа народ насилнички. И ние нема да влеземе во него сè додека тие не излезат од него. А доколку излезат, та, дури тогаш ние ќе влеземе.‘“[1]

Мојсеј (Муса) и неговиот брат Арон (Харун) упорно ги советувале да влезат бидејќи Возвишениот Бог ќе ги помогне. „Рекоа: ,О Муса, сè додека се тие таму, ние никогаш нема да влеземе во него! Тргни ти и твојот Господар, и борете се, а ние ќе останеме тука!‘“[2]

Да размислиме малку за овој народ што постојано тврдоглаво не верува. Во себе ги носат карактеристиките на тврдоглаво неверување и негирање како ниеден друг народ во историјата. Поради тоа, Возвишениот Бог ги казнува со строга казна која одвреме навреме ќе се повторува сè до Судниот Ден. Непосредно после овој настан Возвишениот Аллах го изрекува Неговиот суд над овој народ: „И Он рече: ,Навистина таа земја им е сега забранета! Нека талкаат четириесет години по земјата, а ти не тагувај за народот расипан!‘“[3] Така тие се изгубиле во таа земја и никако не можеле да најдат излез од таа ситуација во време траење од четириесет години.

  За време на нивното талкање се случува и кажувањето за фамозната крава. Им било наредено само да ја заколат, ништо повеќе. Не можејќи тоа веднаш да го прифатат, тие поставувале прашања едно по друго тврдоглаво одбивајќи да ја исполнат наредбата на нивниот Господар искажана преку јазикот на нивниот Божји Пратеник. Конечно, кога на крајот ја заклале, Мојсеј (Муса) со еден нејзин дел го удрил убиениот од еврејскиот народ за кого не се знаело кој го убил. Тогаш, Вовишениот Бог го оживеал мртвиот и тој го изговорил името на својот убиец.

Тоа било тринаесетото чудо.

 Меѓутоа, дали тоа ги омекнало нивните срца и ги сторило чувствителни кон покорноста кон Бога!? Напротив, кај Евреите тоа предизвикало антиефект. Возвишениот Бог вели: „Но, потоа срцата ваши станаа тврди како камен или уште потврди...“[4] 

Во к*ранот многу често се спомнуваат злоделата и грешните дејствиа на Израелците и таму спомнатото е сосема доволно и не бара никакво дополнително објаснување. Ова не е место каде што ќе ги спомнуваме нивните злодела низ нивната историја исполнета со црнило и грев, туку сакаме да дадеме до знаење дека Евреите се народ толку навикнат на лаги и измама, што овие две карактеристики станале дел од нивното национално его и нивна основно морално својство. Тогаш не треба да се чудиме ако повторно ги активираат сите видови на измама, лага и лицемерство за да му докажат на светот дека токму тие полагаат единствено право на Палестина. Од друга страна пак, тие добро знаат дека немаат никакво право на таа земја, па дури ни една педа. Длабоко се уверени дека нивните лаги и клевети еден ден ќе се свртат против нив и конечно ќе станат жртви на нивните игри. Возвишениот Бог низ историјата веќе неколку пати ги казнувал. Така ќе им биде сè до Судниот Ден.

Талкањето и изгубеноста на Евреите во траење од четириесет години беше со цел пропаѓање и уништување на таа твдоглаво неверничка генерација. Потоа требало да се појави нова генерација која ќе биде директно воспитана од Божјите Пратеници

Така Евреите талкале четириесет години сè додека Возвишениот Бог не ги повел преку младиот помошник на Мојсеј (Муса), нека е Божјиот мир над него, кој се спомнува во кажувањето со Хидр. И тој исто така бил Божји Пратеник, а неговото име било Јошеа ибн Нон, нека е Божјиот мир со него. Тој ги повел кон Јордан.

 Овие случки кои се ределе една по друга се најдобро сведоштво за страдањата низ кои поминувал Мојсеј (Муса), нека е Божјиот мир над него, со Израелците навикнати на неверување и одбивање на вистината.

Евреите останале во Палестина, а за главен град го прогласиле Ерихон. Останале тука сè до смртта на Јошеа ибн Нон, нека е Божјиот мир над него. По неговата смрт се разделиле на разни групи и секти. Помеѓу нив избиле жестоки војни па Возвишениот Бог постојано им испраќал Негови Пратеници. Мухаммед, нека е Божјиот мир над него, рекол: „По смртта на секој Божји Пратеник, него го наследувал друг Пратеник.“ Значи, повеќето Божји Пратеници биле од редовите на нивниот народ. Возвишенот Бог понекогаш испраќал дури и тројца Негови Пратеници во исто време и во ист град.

„И наведи им го примерот кога на жителите на градот им дојдоа Пратеници. Тогаш им пративме двајца и не им поверуваа, па Ние ги засиливме со трет и им рекоа: ,Ние, навистина сме Пратеници испратени до вас!‘“ [1]

 Во таа ситуација, Амаликејците успеваат да ги победат Евреите и да им се осветат преку различни облици на казнување, понижување и газење. Им ги одзеле нивните светости и имот. Меѓу одземените бил и ковчегот на Мојсеј (Муса), најсветата работа за Евреите. Таму ги чувале плочите на кои Возвишениот Бог му ги испишал десетте заповеди на Мојсеј (Муса), нека е Божјиот мир над него. Возвишениот Аллах вели: „И Ние на плочите му испишавме поука за сè и објаснување за сешто. Прифати го, доследно и одважно, и нареди му на народот твој да го прифати на најдобар начин; Јас ќе ви го покажам крајот на грешните.“ [1]

Нивниот Пратеник ги известува како лично Возвишениот Бог им го одредил спомнатиот крал. Како доказ им го понудил ковчегот кој им бил одземен и пак ќе им биде вратен, и тоа носен од Неговите ангели.

Пратеникот нивни им рекол: „Знак за неговата власт е ковчегот што ќе ви стигне во кој ќе биде смирна од Господарот ваш и остаток од она што го остави смејството на Муса и семејството на Харун. Ковчегот - ангели ќе го донесат. Навистина, во тоа има јасен знак за вас, само ако сте верници.“[1]

 Кога го здогледале нивниот ковчег, не им верувале на своите очи сè додека не бил поставен пред нив. Го отвориле и увиделе дека е тоа нивниот ковчег. Така радосни се согласиле Саул (Талут) да биде назначен за нивен крал.

 Во некои историски дела пронајдов слики на нивниот ковчег како ангелите го носат на нивните крила ко сликата погоре. Така е прикажано во нивните историски книги. Но, вистината е дека никој од нив не ги видел ангелите со свои очи. Тие ги прикажале ангелите само како плод на нивната фантазија и тоа е нивна позната приказна.

Меѓутоа, дали тие после ова ново чудо навистина му се покориле на новиот крал!?