СУНИТИ И ШИИТИ

1090 година или 483 х.г.

Сектата Хашаши  

 Во Европа омразата кон муслиманите растела сè повеќе. Арапскиот Исток сеуште се наоѓал во состојба на раскол и немоќ. Во 1090 година се појавил човек по име Хасен ибн Сабах, основачот на сектата незариски исмаилии. Во историјата оваа секта е позната и под името Хашаши бидејќи основачот Хасен издал децизија со која им дозволил на неговите следбеници употреба на дрогата хашиш. Овој човек бил многу подмолен бидејќи се служел со методот на „невидлива“ ликвидација на неговите неистомисленици. Без двоумење ги убивал муслиманите кои не верувале во неговата верска догма. После смртта на Незар ибнил-Мунтесир отпочнала беспоштедна војна помеѓу фатимидиите и сектата на незариските исмаилити од причина што Хасен го прогласил неговиот син за владетел на новата династија Незар. Тоа го разлутило Ел-Мустеали и тој тргнал во војна против нив.

Христијаните ја окупираат Сицилија

Во овој период Нормандијците успеваат да го окупираат островот Сицилија кој бил под директна управа на Исламската власт. Европјаните ова го сметале за голема победа бидејќи почнале да чувствуваат надмоќ во судирите против муслиманите. Секако, тоа претставувало доказ за слабоста на Исламската Држава, а истовремено и шанса за конечен напад. Фатимидиите ја согледале оваа опсаност, а и јасно им било дека Турците Селџуци наскоро ќе го освојат арапскиот Исток и Ирак. Она што следи е класичен пример за фатимидско-шиитската дволичност. Почнаа да им испраќаат на крстоносците писма преку кои ги повикуваа на воен договор и коалиција против Турците Селџуци во Шам.

Тоа го сторија со цел да ги исцрпат крстоносците но и да се ослободат од Селџуците еднаш засекогаш. Но тоа беше катастрофална грешка и колосално предавство бидејќи во соработка со крстоносците војуваа против муслиманите.

1146 година  или 541 х.г.

Нурудин Зенки

Освојувањето на Александрија

 Еседудин Ширкух не сакал да ја повтори грешката од минатиот пат и повлекол еден многу итар воен потез. Тргнал кон градот Саид со намера да ја избегне стапицата на христијанско-фатимидската воена коалиција. Од таа причина тој избрал место за битка со христијаните. Битката се случила и Еседудин со муслиманската војска ги поразил крстоносците и веднаш се упатил кон Каиро за да ја нападне војската на Шавер, на која и се приклучил останатитот дел од поразената христијанска војска од Саид. Шиите и христијаните собрале силна војска против војската на Шам. Но, Ширкух бил одличен воен стратег и тргнал кон Александрија, наместо кон Каиро. Кога ја освоил Александрија за нејзин управник го поставил синот на својот брат, внукот Салахудин Ел-Ејуби, кој во тоа време имал само 25 години. Еседудин Ширкух постојано се судирал со христијанско-фатимидската армија надвор од Александрија, за конечно да се пресмета со нив во една битка. Но, фатимидско-христијанската воена коалиција тргнала да ја завземе Александрија.

Ширкух бил принуден да се упати кон Александрија за да му помогне на младиот Салахудин и по никоја цена не сакал да се најде помеѓу двете војски на непријателската коалиција. Имајќи предвид дека војската на коалицијата била голема, Еседудин Ширкух ги прифатил понудените преговори од непријателската страна. Се договориле Еседудин и Салахудин да се повлечат кон Шам и да ја напуштат Александрија, со тоа што би им била надокнадена целата финансиска поддршка што им била потребна за нивниот воен поход. Тој износ бил проценет на околу 150.000 динари. Исто така било договорено повлекување на христијанската армија.  

Движењето Емел ги опколува Палестинците

 Во Јужен Либан работите добиваат обратна насока. Шиитската милитантна организација Емел ги свртува своите пушки против Палестинците. Неколку палестински бегалски кампови се под шиитска опсада. Шиитската опсада против Палестинците во Либан траела цели три години. Ова уште повеќе ја ослабна ПОО, а ги засили шиитските позиции во Либан. Сега дури и исламското движење во Палестина немало големо влијание. Палестинското присуство во Јужен Либан секојдневно слабеело, за на крајот да биде концентрирано само на обични цивилни населби без воено присуство на палестинската герила.